คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลับระหว่างเรา
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะประจำของผมและเพื่อนๆเหมือนเดิม นี่ก็ใกล้เวลาที่ผมจะไปทำหน้าที่เป็นรุ่นพี่ที่ดีของน้องๆปี 1 แล้ว แต่ตอนนี้จิตใจผมมันยังไม่พร้อมเลยสักนิด ผมอยากจะจิกหัวตัวเองแล้วเอามุดท่อน้ำ ชีวิตผมมันช่างบัดซบอะไรเยี่ยงนี้
“ไปนานจังวะ ท้องเสียหรอ” ไอ้กันเป็นฝ่ายถามผมคนแรก หน้าตาผมตอนนี้คงแย่มาก คิ้วคงขมวดคนจนจะผูกโบว์ได้แล้ว
“เผอิญว่าเจอเจ้ากรรมนายเวร T T” ผมพูดพลางทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวที่ว่างอยู่ พร้อมทั้งเอามือขึ้นเท้าค้างโดยอัตโนมัติ มันเบื่อโว้ยยยยย!!
“แกเจอเจ้ากรรมนายเวร แต่ฉันเจอเทพบุตรสุดหล่อเว้ย ไม่เชื่อถามไอ้กันเลย เมื่อกี้นี้นะแก กรี๊ดดดด !! ฉันเจอพี่โตโน่ เค้ามาที่คณะเรา ..” เอ่อ...เทพบุตรสุดหล่อ (???)
“ใช่ๆ ฉันเพิ่งเคยเห็นพี่โตโน่ใกล้ๆแบบนี้ โหย !! แม่งโคตรหล่อ ขนาดฉันเป็นผู้ชายยังอดชื่นชมไม่ได้” ถ้าแกรู้นิสัยอันชั่วร้ายของมันแล้วแกจะเปลี่ยนคำพูด เฮอะ !!
“ฉันว่านะเว้ย ต้องแอบซุกกิ๊กไว้ที่คณะเราแน่เลยว่ะ”
“เห้ย !!! ไม่ใช่นะเว้ย เค้าไม่ได้ซุกกิ๊ก” ผมรีบแย้งออกไป ผมละอยากจะตบปากตัวเองซะจริงๆ ดันปากไวใจเร็ว ฮื๊อออ ไอ้พวกนั้นมองผมอย่างจับผิด ไอ้ริท..นี่แกทำอะไรลงปายยยย~
“รู้ได้ไง”
“เอ่อ ..เออออ คือว่า...เมื่อกี้ ฉันไปเข้าห้องน้ำใช่ปะ คือแล้ว ..เออ..คือฉันก็เห็นว่ามัน เอ๊ย..พี่โตโน่น่ะเอาของมาให้อาจารย์น่ะ” ฟู่วววว !! กว่าจะพูดจบ~
“ไหนแกบอกว่าไม่รู้จักกับพี่โตโน่ไง แล้วรู้ได้ไงว่าหน้าตาเค้าเป็นยังไง” นั่นไง! ไอ้ริทเอ๊ยยยย T________T ผมละอยากจะร้องไห้เป็นเพลงเบบี้ของจัสติน บีเบอร์ เบเบ่ เบเบ่ เบเบ่ โอ๊วววว ~ - -*
“ก็เห็นรุ่นพี่แถวนั้นเค้าซุบซิบว่าโตโน่ๆ ก็เลยรู้ไง” ผมเหงื่อแตกพลั่กๆ ไอ้ริทผู้นี้มันโกหกใครเป็นซะที่ไหนละ
“ก็แล้วไป..นึกว่าแกจะปิดบังอะไรพวกเราซะอีก”
“โธ่! ไอ้กัน ฉันจะไปปกปิดอะไรแกละ ..ไปกันเถอะ ได้เวลาแล้ว” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวว่ามันจะจับได้ซะก่อน
และแล้วก็ได้เวลากับบ้านละว้อยยยยย !! ตอนแรกผมอุตส่าห์ดีใจที่วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่ผมไม่ต้องทำงานหนักมาก แต่ที่ไหนได้..ผมโดนใช้ให้ไปคุมน้องๆ แล้วน้องๆที่ว่าทั้งหลายแหล่มันกวนทีนผม มีแซวบ้าง หยอกบ้าง จะให้ไปดุด่าน้องก็ไม่ได้ ผมก็เลยได้แต่ยิ้มแหยๆไป ทั้งที่ในใจผมอยากจะกระโดดเตะปากไอ้เด็กเวรเหล่านั้น ...นี่หรือรุ่นน้องของผม T T
“วันนี้หน้าแกดูหน้าไม่รับบุญทั้งวันเลยว่ะ” ผมเดินมาหน้าคณะพร้อมไอ้กัน ส่วนเฟิร์นอะหรอ..มันไปสอดส่องหาผู้ชายแล้ว มันไม่ใยดีเพื่อนอย่างผมแล้วครับ T^T
“ก็วันนี้มันมีแต่เรื่องซวยๆนี่หว่า พูดแล้วอยากจะร้องไห้ โฮๆ” ผมยกกระเป๋าขึ้นปิดหน้าของตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก บอกแล้วไงครับว่าชีวิตผมมันโคตรของโคตรบัดซบ
“ใจเย็นเว้ย แล้วนี่จะกลับบ้านเลยปะเนี้ย นี่ก็ 5 โมงเย็นละ”
“คงกลับเลยแหละ เหนื่อยมาทั้งวันละ” ผมและไอ้กันต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ด้วยความที่คณะผมอยู่ไม่ไกลจากหน้ามหาวิทยาลัยมาก ผมจึงเดินออกมาหารถกลับบ้าน ปกติผมก็ขึ้นแท็กซี่ไม่ก็รถเมล์ แล้วแต่อารมณ์และโอกาสครับ บางวันรถเมล์คนเยอะ ผมก็หันมาขึ้นแท็กซี่ ชีวิตเรามันต้องพึ่งตัวเอง!!!! เฮ้ -0-
วันนี้ผมกะจะขึ้นรถเมล์ เพราะเมื่อวานเพิ่งขึ้นพี่แท็กซี่ไป ..ผมจะสลับกันแต่ละวันน่ะครับ ชีวิตผมมีสีสันใช่มั้ยละ(ตะกี้ยังบอกว่าชีวิตโคตรบัดซบอยู่เลย ; maybe.wt) ระหว่างที่ผมกำลังรอรถเมล์อยู่นั้นก็มีเบนซ์คันงามมาจอดเทียบ จอดไม่เกรงใจโชเฟอร์รถเมล์เลยนะครับพี่ครับ
“เห้ย! ขึ้นรถ” ผมยืนชะเง้อมองรถเมล์ว่าเมื่อไหร่จะมาโดยไม่ได้หันไปสนใจ สงสัยไอ้เจ้าของรถเบนซ์มันจะเรียกหมา อิจฉาหมาอะ เจ้าของมีรถเบนซ์ด้วย ถ้าพ่อแม่ผมมีเงินเยอะๆ ผมจะซื้อซักสิบคัน ขับให้สมใจไปเลย แต่ตอนนี้ยังไม่มีทุนครับ 5555
“ไอ้เตี้ยขึ้นรถ!” ก๊ากกก ! ขับรถเบนซ์แต่มีหมาชื่อไอ้เตี้ย ผมละอยากจะขำเป็นภาษาอิหร่าน
“ไอ้ริท!! มึงจะขึ้นไม่ขึ้นห๊ะ!” โหววว มีหมาสองตัว ตัวนึงชื่อไอ้เตี้ย อีกตัวนึงชื่อไอ้ ระ ...หือ ! ทำไมชื่อเหมือนตูเลยวะ
ผมหันกลับไปมองไอ้รถเบนซ์คันเดิม ..เอ่อ ผมบรรลุแล้วครับ ไอ้สรรพนามที่ผมเข้าใจว่าเรียกหมามาตลอด แท้ที่จริงแล้ว..มันเรียกผม นี่ผมด่าตัวเองอยู่นานสองนานเลยสินะ - -* แล้วไอ้คนที่เรียกไม่ใช่ใครที่ไหน ..มันคือไอ้โตโน่หน้าตี๋นี่เองแหละครับ ฮือออ ! จะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนนนน ตูอยากร้องไห้
“นี่!! เรื่องอะไรฉันต้องขึ้นรถนายมิทราบ อีกอย่างฉันกับนายเราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน การที่นายมาเรียกฉันว่า ‘มึง’ ถือเป็นการที่เสียมารยาท ไร้สมบัติผู้ดีที่สุด!!”
“จะขึ้นไม่ขึ้น!!” โอ้ ! ผมอุตส่าห์แปลงร่างเป็นอาจารย์สอนมารยาท มันไม่ได้เข้าหูทั้งสองข้างของมันและเอาไปประมวลผลใส่สมองอันน้อยนิดของมันเลยรึไงกัน T T
“นายไม่มีสิทธิ์มาบังคับขู่เข็นฉันนะ ฉันก็เป็นคน นายก็เป็นคน เพราะฉะนั้นเรามีสิทธิเท่าเทียมกัน สิทธิมนุษยชนน่ะรู้จักปะ !!”
“จะขึ้นไม่ขึ้น!!” โอ้ ! ไอ้ควา..ยยย!! คราวนี้ผมแปลงร่างเป็กนักกฏหมายก็ยังคงเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปตลาดสำเพ็งเช่นเดิม T T
“ไม่ขึ้นเว้ยยย !!” ผมยืนกอดอกเชิ่ดหน้ามองไปทางอื่น
โชคดีที่ป้ายรถเมล์ไม่ได้มีคนเยอะ เลยทำให้ผมไม่ต้องอายมากเท่าไหร่ ไอ้พี่คนนั้นเสียบหูฟังร้องเพลงสบายอารมณ์ ส่วนไอ้พี่คนนี้กำลังนั่งคุยโทรศัพท์ไม่สนใจสิ่งรอบกายภายนอก ป้าคนนั้นกำลังนั่งนับเงินโดยไม่แคร์ขโมย โจรอะไรสักนิด น้าคนนี้กำลังบ่นลูกที่ไม่ยอมทำการบ้าน เด็กคนนั้นกำลังฟังแม่บ่น พร้อมจับก้นปอยๆอาจจะเนื่องมาจากเจ็บก้นเพราะโดนครูตี ..คนไทยหนอคนไทย
แต่ระหว่างที่ผมกำลังสำรวจสิ่งมีชีวิตบริเวณป้ายรถเมล์ ผมก็รู้สึกว่าตัวผมมันลอยๆ ..นี่โดเรมอนให้คอปเตอร์ไม้ไผ่ผมตอนไหนเนี้ย ผมลอยได้ ..ความใฝ่ฝันของผมคือผมอยากบินได้ วันนี้ถึงจะไม่ได้บิน แต่ลอยได้ ผมก็ภูมิใจแล้ว แต่เอ๊ะ..นี่มันไม่ใช่โลกแห่งความฝันนะเฟ้ย ละ แล้ว..แล้วผมลอยได้ไงวะ !!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !! ผมขอกรี๊ดแบบสุภาพบุรุษซะทีเถอะ ท่านผู้อ่านทั้งหลายครับ ท่านรู้มั้ยครับว่าทำไมผมถึงตัวลอย ..อยากรู้มากใช่มั้ยครับ ผมจะเฉลยให้ได้ทราบโดยทั่วกัน ฮือออ ๆๆ
ไอ้ - ตี๋ - มัน – อุ้ม - ผมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!
ผมต้องจำยอมให้มันอุ้มผมขึ้นรถของมัน เฮอะ ! ไอ้รถคันงามคันเดิมนั่นแหละครับ เบาะที่ผมนั่งก็เบาะเดิม ไอ้คนขับก็คนเดิม โอ้ยย ! ผมละจะบ้าตาย ผมพยายามหนีหมอนี่ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่เคยสำเร็จผลซะที มันยังคงคอยทำลายล้างความสงบสุขของผมอยู่ร่ำไป ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆว่าผมไปฆ่าแมวมันรึไง มันถึงได้คอยอาฆาตแค้นผมไม่เลิก แล้ววันนี้มันจะพาผมไปไหนอีกก็ไม่รู้ โอ้ยย ชีวิตไอ้ริท !!
เมื่อวานผมเจอมันครั้งแรก ชื่อมันผมก็ยังไม่รู้เลย แต่มันขโมยจูบผมไปแล้ว หมอนี่มันร้ายกาจมาก !! ขนาดวันแรกมันยังจูบผม แล้วถ้าผมเอาชีวิตไปยุ่งเกี่ยวกับมันมากๆ ผมคงต้องเสียตัวให้มันโดยไม่ต้องสงสัย เพราะไอ้ตี๋นี่มันหื่นกามเข้าขั้นโคม่า ไม่มียาอะไรรักษาได้สำหรับโรคนี้ ! -0-
“นายเรียนธุรกิจระหว่างประเทศใช่มั้ย” ไอ้โตโน่เป็นคนเริ่มพูดก่อน ผมหันไปมองเสี้ยวด้านข้างของมันที่กำลังขับรถอยู่แว๊บนึงก่อนจะตอบออกไป
“อือ” ..นี่คือคำตอบของผมครับ -o-*
“ฉันอยากให้นายมาติวน้องชายของฉันให้หน่อย”
“ฉันไม่เก่ง” ผมตอบไปสั้นๆโดยไม่มองหน้ามันแม้แต่น้อย ชิ! ผมไม่อยากไปยุ่งสุงสิงกับมันเท่าไหร่ ไม่รู้น้องมันจะแสบขนาดนี้มั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงรับมือไม่ไหว
“กล้าขัดคำสั่งฉันหรอ?” มันทำเสียงเข้ม อะโด่ ! นึกว่าจะกลัวรึไงวะ
“แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันละฮะ!”
“ก็เมื่อวานนายด่าฉัน ฉันยังไม่ได้ลงโทษอะไรนายเลย ..นายไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง” ผมละอยากจะตบปากมัน แล้วที่คุณจูบกระผมละขอรับ !! ถือว่าหายกันเว้ยยย !
“ฉันไม่ผิด ฉันไม่สนใจ!”
“นายต้องทำ ! ไม่งั้นฉันจะประกาศทั่วทั้งมหา’ลัยแน่ว่านายกับฉันเราจูบกัน แถมนายยังเคลิบเคลิ้มไปกับฉันซะด้วย หึ!”
“ก็ลองสิ ! ผู้หญิงในสต๊อกของนายจะได้แขยงนาย หึ! ผู้ชายบ้าอะไรมาจูบผู้ชาย”
“ฉันจะบอกทุกคนว่านายยั่วฉัน!” ผมหันขวับไปมองมัน มันยกยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัย..ไอ้นี่มันปีศาจชัดๆ
“แต่ฉันไม่ได้ยั่วนาย”
“ก็ดูแล้วกันว่าคนส่วนใหญ่เค้าจะเชื่อใคร ..ระหว่าง ‘ฉัน’ ที่ใครๆในมหาวิทยาลัยต่างก็รู้จัก หรือ ‘นาย’ เด็กกิ๊กก๊อก กะโปโล!” ตั้งแต่ผมเข้ามายุ่งเกี่ยวกับไอ้บ้านี่ ผมรู้สึกว่าชีวิตผมมันช่างอัปยศอดสู ไม่มีความเจริญงอกงามเลยแม้แต่เศษเสี้ยว ผมไม่น่าหลงผิดเลยจริงๆ
“เออ ! ฉันจะสอนน้องนายให้ก็ได้ นายถือไพ่เหนือกว่านี่ ฉันไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง!!!”
“รู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้นายไม่มีสิทธิ์เถียงฉัน ถ้านายไม่พอใจละก็ ..ฉันไม่มั่นใจกับความลับระหว่างเราสองคนนะ ฉันพร้อมจะใส่สีตีไข่เสมอ” พูดซะดูดีเชียวนะไอ้กาม - -^
“ผู้ชายก็สตอเบอรี่ได้ว่ะ” ผมพึมพำคนเดียวกับความชั่วช้าของไอ้โตเน่า!
“อยากเกิดใหม่เป็นมดตะนอยมั้ย เงียบปาก!” ผมเกลียดมัน !!! ชาตินี้ผมจะไม่มีวันญาติดีกับคนอย่างมัน !!!!
= = = = = = = = =
ฮาโหลสองโหล ! เมบีมาแว้วววว ตอนแรกกะจะลงสองตอน
เพราะคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวปาย แต่ว่าเค้าเลื่อนวันเที่ยว
เพราะฉะนั้น ลงตอนเดียวพอ 55555+
เมื่อวานอ่านโพสของรีดเดอร์ มีบอกว่าเฮียสับสนกับชีวิต
จริงๆแล้วเฮียไม่ได้สับสนกับชีวิตค่ะ แต่เมบีนี่แหละสับสนกับชีวิต
เลยเอาความสับสนมาลงที่เฮีย ฮี่ ๆ
ความคิดเห็น