คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผองเพื่อน !
ชีวิตผมมันช่างบัดซบยิ่ง ! มีเพื่อนข้างบ้านขอแบบดีๆก็ไม่ได้ ดันมาซวยเจอพี่บรรลัยอย่างไอ้พี่โตโน่ ชิ ! แล้วทำไม๊ ทำไม ฟ้าถึงลิขิตให้ผมต้องไปแอบรักแฟนพี่โตโน่ในตอนนั้นด้วย มันเลยทำให้ความเป็นพี่น้องเราดับสลายตั้งแต่วันนั้น ถึงแม้วันนี้พี่โตโน่กับแฟนเค้าจะเลิกรากันไปนานแล้ว ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับแฟนเก่าพี่โตโน่คนนั้นแล้วด้วย แต่เรื่องราวเหล่านั้นมันก็ยังไม่ลบเลือนไปจากหัวสมองของผม
ทุกคนเชื่อมั้ยครับว่าช่วงนั้นผมแทบจะกระโดดถีบยอดหน้าพี่โตโน่เลย จริงๆผมก็ไม่ได้คิดจะแย่งแฟนพี่เค้าหรอกนะครับ ก็แค่แอบชอบมันผิดรึงายย ! แต่ไอ้พี่บ้านั่นมันเป็นพวกโรคจิต คิดว่าคนอื่นเค้าจะแย่งของตัวเองไปซะหมด ผมมีจิตสำนึกพอที่จะไม่แย่งของของใคร ยิ่งเป็นพี่โตโน่แล้วด้วยผมยิ่งไม่กล้า เมื่อก่อนผมนับถือพี่เค้าราวกับพี่แท้ๆ ผมแอบผิดหวังในตัวพี่โตโน่นิดนึงที่ดันคิดไปได้ว่าผมจะไปแย่งของเค้า ชิ !
หลังจากวันนั้นเราก็เป็นคู่อริกันมาตลอด ถามว่าผมคุยกับพี่เค้าบ้างมั้ย จริงๆก็ไม่ได้อยากคุยด้วยหรอกนะครับ พวกไม่มีเหตุผล ! แต่จะทำไงได้ ต้องเจอหน้ากันทุกวัน แล้วไอ้พี่โตโน่มันยังชอบมากวนส้นเท้าผม ผมก็เป็นพวกรักศักดิ์ศรี ให้ใครมาหยามไม่ได้ ! เราก็เลยชอบเถียงกันเป็นงานอดิเรก จนแม่และคุณป้าต่างก็แทบจะลมจับ
“แม่ ! ริทไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นกลับมากินข้าวด้วยนะครับ” ผมเข้าไปกอดแม่ไว้แน่นๆก่อนจะยกมือไหว้ ผมทำแบบนี้ทุกวันแหละ อบอุ๊นอบอุ่น :)
“ตั้งใจเรียนนะริท” แม่ลูบหัวผมเบาๆ ผมไหว้แม่อีกครั้งก่อนจะเดินออกมา
ท่าทางวันนี้ผมจะโชคไม่ดี ดูดิ ! ผมเจอพี่โตโน่ตั้งแต่เช้าตรู่ พ่อหนุ่มคนงามเนื้อคู่ของผมกำลังวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่บริเวณถนนหน้าบ้าน ผมเบ้หน้านิดนึงก่อนจะเดินไปเปิดประตูโดยไม่สนใจพี่โตโน่ซักนิด
“อ้าว จะไปมหาลัยแล้วหรอ ..ขึ้นรถเมล์อะดิ ระวังคนเหยียบหัวนะ ยิ่งตัวเตี้ยๆอยู่” นั่นไง !! พอพี่โตโน่เห็นผมปุ๊ปก็กวนผมตลอด - -*
“เรื่องของริท ! พี่โตโน่อย่ามายุ่ง!!”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ ก็แค่เป็นห่วงกลัวว่านายจะโดนเหยียบหัวเละไปซะก่อน”
“ฮึ่ย! ไอ้พี่บ้า ริทไม่ได้ตัวเตี้ยขนาดจะให้ใครมาเหยียบหัวได้ซะหน่อย”
“นายตัวสูงกว่ายอดหญ้านิดนึง!” มันแรว๊งตรงเน้ !!!
“หญ้าแบบนี้อะหรอ” ผมยิ้มหวานไปให้พี่เค้า(ประชดนะครับ) ก่อนจะชี้ไปที่สนามหญ้าที่อยู่บริเวณหน้าบ้านผม
“หญ้าแบบนี้เลย มันเตี้ยกว่านายนิดเดียวเองนะ ฮ่าๆๆ” ตลกเข้าไปครับ - -*
“พี่เห็นหญ้าพวกนี้แล้วใช่มั้ยครับ ..จำไว้นะ มันคืออาหารของพี่!!!” ผมแสยะยิ้มชั่วร้ายไปให้พี่โตโน่ สายตาพี่เค้าตอนนี้แทบอยากจะหักคอผม รู้จักไอ้ริทน้อยไปซะละ
“กล้าดียังไงมาด่าฉันว่าเป็นควาย”
“ริทพูดแล้วหรอว่าพี่เป็นควาย ! พี่พูดเองเออเองทั้งนั้น”
“ไอ้เด็กบ้า! ฉันว่านายเอาไปกินเองดีกว่านะ เผื่อบางทีหญ้าจะมีคุณประโยชน์ที่ทำให้นายตัวสูงขึ้นบ้าง ลองกินดิ!” มีย้อนครับ มีย้อน !!
“ริทไม่แย่งอาหารของพี่หรอกครับ ..ริทขอตัวไปก่อนนะครับ ไม่อยากจะเถียงกับคนบ้า” ผมสะบัดเดินหนีออกมา โดยมีเสียงตะโกนด่าไล่หลังมา
...นี่แหละครับ กิจวัตรประจำวันของผม...
กว่าผมจะมาถึงมหาลัยได้ก็เกือบจะสาย ก็เสียเวลาไปเถียงกับลิงป่าซะตั้งนาน แก๊งของพวกผมอันเชิญตัวเองมาต้อนรับผมที่หน้าคณะเลยทีเดียว ..เพื่อนผมเป็นผู้ชายล้วนครับ อ้อ ! ลืมบอกไป ผมเรียนคณะแพทยศาสตร์ เก่งชิมิ ? ผมหน้าตาดีแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก โคตรเพอเฟ็คอะ
“กว่าจะเสด็จมาได้นะไอ้ฟราย!!”
เสียงนี้เป็นเสียงเพื่อนที่หล่อที่สุดในกลุ่มอยาก ‘ไอ้ป่น’ ไม่ใช่ป่นปี้ย่อยยับอะไรทั้งนั้นแหละครับ แต่มันชื่อพริกป่น ! มันเป็นคนที่ดูดีที่สุดในแก๊งเลยก็ว่าได้ เพราะมันทั้งหล่อ พ่อก็รวย สมองดีเลิศ กีฬาก็ใช่ว่าจะน้อยหน้า แถมเล่นดนตรียังฟังแล้วไพเราะจับใจ สาวๆต่างจ้องจะจับมันทั้งนั้น แต่เสียใจครับ มันเป็นพวกไม่นิยมเรื่องความรักความใคร่แบบผูกมัดเท่าไหร่ มันรักชีวิตอิสระของมันจะตาย
“ฉันกินข้าวไปสามจานละ แกยังไม่มาเลย รอจนหัวจะหงอกอยู่ละ”
นี่คือ ‘ไอ้นอย’ ไม่ใช่งอน นอยด์ น้อยใจอะไรนะครับ มันชื่อตะนอย !! น้องมันชื่อตะเกียง พี่มันชื่อตะกร้อ พ่อมันชื่อตะวัน แม่มันชื่อตะไคร้ ผมกะว่าถ้ามันมีลูก ผมจะเป็นคนตั้งชื่อลูกให้มันเอง เอาชื่อไรดี ตะลาลา ตะนาวศรี ตะฯลฯ 55555 ไอ้นอยมันเป็นพวกติสแตกขึ้นสมอง ไม่รู้มันมาเรียนหมอได้ยังไง มันไม่ได้ถือว่าเป็นคนที่หล่อมาก แต่หน้าตาก็ไม่ได้ทุเรศ แต่บ้านมันรวยโคตร !!! สาวๆเลยกรี๊ดกร๊าดในสมบัติของมัน ซึ่งไอ้เวรนี่มันก็เสล่อเล่นกับสาวๆพวกนั้นด้วย แต่กี่รายๆมันก็ทิ้งอย่างไม่ใยดี ทำเอาสาวๆพวกนั้นชักดิ้นชักงอที่ไม่ได้กอบโกยสมบัติอันล้ำค่าของไอ้นอยเลยสักสลึง
“ใช่ครับ คุณป่นกับคุณนอยพูดถูก ผมรอคุณริทจนกลิ่นเท้าผมเริ่มเหม็นขึ้นมาอีกแล้วอ่า”
เอ่อ ...นี่คือ ‘ไอ้ลม’ จริงๆมันชื่อลมพัดครับ แต่ผมชอบเรียกสั้นๆว่าไอ้ลม มันเป็นพวกที่มารยาทงามเป็นที่หนึ่ง ใส่แว่นหนาเตอะ พูดเพราะทุกคำ ! แต่เวลามันฮามันก็ฮาโคตร 555+ อีกอย่างนะครับที่ผมภูมิใจนำเสนอนั่นก็คือชื่อจริงของมันนั่นเอง ไอ้ลมชื่อว่า ‘วายุพัฒน์’ ผมก็ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงหรอกนะครับ แต่ไอ้ลมมันเคยบอกผมว่าชื่อจริงกับชื่อเล่นมันความหมายเดียวกัน วายุก็คือลมใช่มั้ยครับ ส่วนพัฒน์ก็คือพัด รวมกันเป็นลมพัด เออ.. พ่อแม่มันก็เข้าใจสรรหาคำมาตั้งให้ลูกเนาะ ผมละโคตรนับถือเลย
“กลิ่นเท้าแกเหม็นแล้วมาเกี่ยวอะไรกับฉันละไอ้ลม”
“โหย ! คุณริทอ่า ..ไม่รับมุกผมเลย แล้วอีกอย่างช่วยกรุณาเรียกผมว่าพัดด้วย ห้ามเรียกลม มันดูบ้านนอกเกินกว่าที่ผมจะรับไหว พัดยังดูเป็นไฮโซหน่อย”
“จะเรียกลมอะ จะทำไม ! มีปัญหารึไงแก” ผมเถียงกลับไปอย่างขำๆในความเปิ่นของมัน
“ไอ้สองตัวนี้ เถียงกันอยู่ได้ ไอ้ริทแกก็ชอบไปเถียงกับไอ้ลมเนาะ ก็รู้ว่ามันเอ๋อ” ไอ้ป่นห้ามทัพของผมระหว่างไอ้ลมที่กำลังจะตีกันตายเพราะสรรพนามในการเรียกกัน
“เอ๊ะ !! คุณป่น พูดงี้หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ อีกอย่าง ฉันบอกพวกแกแล้วนะเว้ยว่าให้เรียกฉันว่าพริก ไม่ใช่เรียกป่น ดูอัปมงคลชิบเป๋งเลยว่ะ” ว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเอง สุดท้ายมันก็ต้องมาเถียงกับพวกผมเรื่องสรรพนามในการเรียก
“เว้ย ! ไอ้สามตัวนี้ปัญญาอ่อนว่ะ !! เถียงกันเรื่องชื่ออยู่ได้ เข้าเรียนได้ละ เดี๋ยวโดนอาจารย์ด่าพอดี” ไอ้นอยมันคงฟังพวกผมเถียงกันจนรำคาญ เลยตัดปัญหาโดยการเอาเรื่องเรียนมาอ้างก่อนที่มันจะเดินตัวปลิวเข้าห้องเรียนไป
“เออ มัวแต่เถียงกันอยู่ได้ ปัญญาอ่อนโคตร!!”
“แหม ! ไอ้ป่น พูดเหมือนแกไม่ได้เถียงเลยเนาะ” ผมด่ามันไป ส่วนไอ้ลมก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับผม ทีอย่างนี้ละจะมาทำเป็นมิตรกับฉันนะแก - -*
“ไม่ได้เถียงเว้ย ก็แค่สาธยายให้แกเข้าใจ สมองน้อยๆอย่างพวกแกสองคนมันเข้าใจอะไรยาก !!!” มันด่าผมเสร็จก็เดินเข้าห้องตามไอ้นอยไป
“เพราะคุณริทคนเดียวเลยสิน่าที่ทำให้ผมโดนคุณป่นด่าอ่า” อ้าว ! โยนขี้ให้กูเลย
“เพราะแกนั่นแหละ”
“คุณริทนั่นแหละ”
“แกนั่นแหละ”
“โว้ยยย !! จะเข้าห้องได้รึยัง ไอ้พวกบ้า” ไอ้นอยโผล่หัวจากประตูออกมาตะโกนลั่น ทำเอาผมกับไอ้ลมสะดุ้งตัวโยน ไอ้บ้านี่ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ชิ !! เพราะคุณริท” ไอ้ลมสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินเข้าห้องไปไม่ทันให้ผมได้เถียง
ดูเพื่อนผมแต่ละคนดิครับ ...ผมแทบจะกุมขมับ
ทุกคนเชื่อมั้ยว่าผมเรียนแพทย์ปี 5 แล้ว ! โคตรแก่อะ อาจจะมีการไปฝึกงานที่โรงพยาบาลบ้าง เอ้อ ..ไม่บ้างล่ะ บ่อยเลยแหละ ผมว่างานก็ไม่ได้หนักมากนะ ถ้าคนมีใจรักจริงๆ งานแค่นี้ถือว่าหมูมากๆ แต่ไม่ใช่ว่าจะทำงานชิลๆไปนะครับ คนที่เป็นหมอต้องมีจรรยาบรรณในการรักษา ไม่ใช่เห็นชีวิตของคนไข้เป็นเรื่องหมูๆ หรือเรื่องล้อเล่น
แต่ผมเป็นแค่หมอฝึกงาน เค้าก็ยังไม่ให้ผมไปรักษาคนไข้เคสหนักๆหรอกครับ ก็แค่ให้ผมลองไปดูงานบ้างนิดหน่อย พอเป็นพิธี ..ผมว่ามันเป็นงานที่ท้าทายความอึด ความถึกของเรามากเลยนะ ถ้าใครไม่มีความอดทนจริงๆ ผมเชื่อว่าคงเป็นหมอไม่ได้แน่นอน
แต่ก็มีบ้างที่ผมกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัย แต่ก็น้อยมากครับ ถ้าเทียบกับเด็กปี 1 ปี 2 เพราะช่วงชั้นของผมเริ่มเข้าสู่การเข้าฝึกงาน เข้าวอร์ด เข้ามาทำงานในโรงพยาบาล เจอสถานการณ์จริงๆ เพื่อจะได้มาเป็นแพทย์ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
เห็นพวกเพื่อนๆผมปัญญาอ่อนอย่างนี้ แต่เวลาพวกมันฝึกงาน ขอบอกว่ามันจริงจังกันมากๆ โดยเฉพาะไอ้ลมที่แทบจะเข้าไปส่องดูเส้นเลือดฝอยของคนไข้เลยทีเดียว
ส่วนไอ้นอยมันก็เบื่อๆในการฝึกทำงานนิดหน่อย เพราะมันติส ไม่ค่อยชอบอะไรที่มันอึดอัด แต่มันก็ไม่ละจากหน้าที่ มันยังคงทำงานต่อไป ถึงแม้บางทีมันจะหงุดหงิดก็เถอะ
ส่วนไอ้ป่นมันก็สนุกสนานกับการทำงาน มันชอบทำให้คนไข้หัวเราะ เพราะมันไม่ค่อยถนัดเรื่องการรักษา ตรวจนู่นตรวจนี่เท่าไหร่ ส่วนมากจะทำให้คนไข้สบายใจมากกว่า ผมว่าถ้ามันจบไป ควรไปเรียนต่อเป็นจิตแพทย์นะ 5555
ส่วนผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก เพราะไอ้พวกเพื่อนบ้ามันบอกว่าผมตัวเล็ก จะยกอุปกรณ์อะไรก็คงอีกนานกว่าจะถึงที่หมาย พวกมันเลยอาสาเป็นพลเมืองดีช่วยผมถือของนู่นของนี่ให้ ปล่อยผมให้เดินตัวปลิว ไอ้พวกนี้มันเห็นว่าผมเป็นเด็กๆหรือไง ถ้าเวลาผมทำงานจริงใครจะมาช่วยผมถือของแบบนี้ละ ฮ่วย!
“วันนี้ใครมารับอะริท ให้ไอ้ป่นไปส่งมั้ย” ไอ้นอยผู้ที่เป็นห่วงเพื่อนยิ่งกว่าชีวิตถามผม
ส่วนมากมันก็ไม่ได้เป็นห่วงไอ้ป่นกับไอ้ลมเท่าไหร่หรอก มีแต่ผมเท่านั้นแหละ ที่มันจะคอยดูแล ไม่ใช่แค่ไอ้นอยคนเดียวที่ดูแล แต่ไอ้สองตัวที่เหลือ มันก็มองว่าผมเป็นเด็กหมด ทำไมทุกคนต้องคิดว่าผมเป็นเด็กด้วยวะ
“กลับเองได้น่า ! ฉันไม่ได้ขาลีบ นิ้วพิการซะหน่อยถึงจะกลับบ้านเองไม่ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เรื่องแค่นี้ไอ้ริทสบายๆอยู่แล้ว” ผมยิ้มกว้างไปให้ไอ้นอย ผมก็รู้นะว่ามันเป็นห่วง แต่ผมก็ไม่ใช่พวกที่ดูแลตัวเองไม่เป็น อีกอย่างผมก็เกรงใจด้วย
“เดี๋ยวก็โดนคนอื่นเค้าฉุดไปหรอกครับคุณริท” คงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าใครพูด 555+
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ฉันไม่ยอมให้ใครฉุดง่ายๆหรอก ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กไปได้”
“ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณริทน้า ..แต่ผมเป็นห่วงคนที่ฉุดคุณริทไปต่างหาก น่าสงสารชะตากรรมของเค้านะครับ” =_______=*
“ไอ้เลว !!”
“พูดอย่างนี้ ..หรือว่าคุณริทอยากโดนฉุดละครับ อยากได้สามีไวๆก็ไม่บอกอ่า”
“ไอ้ลมบ้า !! ฉันไม่คุยกับแกแล้วว้อย ไปก่อนนะพวกแก ฝากไอ้เอ๋อนี่ด้วย อย่าให้มันไปเอามีดจี้คอคนอื่นซะละ” ผมโบกลาเหล่าสหายทั้งหลายแหล่ก่อนจะเดินออกจากคณะ เพื่อจะไปหารถกลับบ้าน
ผมมายืนรอแท็กซี่หน้ามหาลัย ไม่ช้าไม่นานก็ได้พี่แท็กสุดใจดีจอดรับผม โฮะๆ >o< ปกติผมจะขึ้นรถเมล์ แต่วันนี้เรียนมาเหนื่อย ถ้าขืนไปอดทนยืนเบียดกับพวกคุณป้า คุณยาย ผมคงเป็นลมไปแน่ๆ ผลสรุปคือผมก็คงต้องยอมเสียเงินเยอะเป็นค่าแท็กซี่ไปโดยปริยาย 5555
ผมมาถึงบ้านก็ 4 โมงเย็นเป๊ะๆ ขนาดผมเรียนไม่กี่ชั่วโมง แค่เรียนผมก็เหนื่อยแล้ว ผมแทบไม่อยากจะคิดว่าถ้าผมได้เป็นหมอจริง มันจะไม่สลบไปเลยหรือไง ฮ่าๆ แต่ยังไงไอ้ริทก็ต้องสู้ครับ ! เรียนมาตั้ง 5 ปีแล้ว เราจะถอยไม่ได้ เย้เฮ้ววว ~
ผมเดินเข้าซอยมาจนถึงบ้าน แต่ก็เห็นบ้านยังปิดเงียบอยู่ สงสัยพ่อคงยังไม่กลับจากที่ทำงาน ส่วนแม่ของผมก็คงไปช็อปปิ้ง ทำสปาอยู่เป็นแน่ งี้แหละครับ คุณนาย ! ฮ่าๆๆ
พอเข้ามาในบ้านปุ๊บ ผมก็ล้มตัวนอนลงบนโซฟาทันที เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย ! รู้งี้ให้ไอ้ป่นมาส่งซะก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาตอนเดินเข้าซอย เหนื่อยชะมัด ..ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนน ~
= = = = = = = = = =
มาแล้ววววว !!! หลังจากอู้ไม่อัพฟิคไปนาน ทั้งๆที่
กลับมาตั้งแต่วันอาทิตย์แล้ว แฮ่ๆ พอดีการบ้านเยอะมาก
เพราะไปเที่ยวมันก็ต้องมีงานค้างใช่ปะ โฮกกก !
ตอนแรกกะจะอัพเมื่อวานละ แต่ปั่นไม่ทัน วันนี้ปั่นเสร็จ
ลงเลยนะเนี่ย แต่งแบบมึนๆ ไร้สาระ เพราะตันมากจริงๆ
เรื่องนี้เมบีกะจะเอาดราม่าอะ - -* คิดพล็อตดราม่ามาแล้วด้วย
แต่อาจจะไม่ดราม่ามากนะ เพราะแต่งไม่เป็น ฮ่าๆๆ
เม้น+โหวตเหมือนเดิมมมม จุ๊กกรู่ว !
ความคิดเห็น