คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
เอลแกนส์ (Elgans) อาณาจักรแห่งเดียวที่ปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตยในแผ่นดินที่ไม่มีใครรู้จัก ออเพอริโอ (Operio)
ผู้ปกครองอาณาจักรเอลแกนส์ คือ นายกรัฐมนตรีคาฟทีออส เดฟอร์มิส เมื่อเขาเข้ามาเป็นรัฐมนตรี ทุกคนก็เริ่มที่จะทำความรู้จักกับความสงบสุข ผู้คนมากมายมหาศาลต่างอพยพเข้ามาอยู่จำนวนมาก จากเมืองเล็กๆ ที่สงบสุขก็เริ่มวุ่นวาย
คนมาก.. ปัญหามาก
ความสงบสุขก็แปรเปลี่ยนเป็นความวุ่นวายที่หาข้อยุติไม่ได้ ความแตกต่างระหว่างชนชั้นสูงกับคนธรรมดาไกลเกินกว่าจะประสานรอยร้าว พร้อมกับที่เบื้องหลังของผู้นำอาณาจักรเริ่มเปิดเผยทีละนิด
การเก็บภาษีสูงขึ้นเพื่อพัฒนาประเทศกลับมีการยักยอกเงินบางส่วนเป็นของผู้นำ บางครอบครัวเริ่มย้ายออกไป เนื่องจากค่าใช้จ่ายสูงขึ้นเป็นเท่าตัว
เมื่อบ้างเมืองไม่ได้สงบสุขอย่างเดิม ใครกันเล่าอยากจะอยู่!!!
กล่าวถึงจิตรกรสาวผู้มากฝีมือในวงการศิลปะ โพลเฌอร์ เพอร์เซนทิโอ
เธอมีลางสังหรณ์ที่แม่น.. จนน่ากลัว และมีความรู้สึกว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้
“ท่านอาจารย์อเทลล่า” ร่างเล็กในชุดเอี๊ยมกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลมอซอคุกเข่าด้านหน้าปรมาจารย์ทางด้านศิลปะ ผู้เป็นอาจารย์ของตน “ข้ามีลางสังหรณ์บางอย่างที่อยากจะเตือนท่าน”
“จ้ะ ศิษย์รัก” อาจารย์อเทลล่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อสัมผัสได้ถึงความลังเลใจของบุคคลตรงหน้า หญิงอาวุโสกว่านั่งพิงพนักของโซฟาเดี่ยวในห้องทำงานอย่างเคย ภายในห้องประกอบด้วย รูปวาดของเหล่าลูกศิษย์เต็มผนัง และหนึ่งในนั้นก็เป็นผลงานของโพลเฌอร์
“ศิลปะ.. ไม่มีความหมายต่อเอลแกนส์ จิตรกร.. ไม่ต่างจากขอทาส วงการศิลปะจะไม่สามารถอยู่ในเมืองนี้ได้อีกต่อไป” อาจารย์อเทลล่ายกมือทาบอกอย่างลืมตัว “ข้าจะไปจากที่นี่ อาจจะอยู่ในป่าสักพัก แล้วก็คงเร่ร่อนต่อไป”
“โพล เราเข้าใจเจตนาของเจ้า แต่เจ้าเข้าใจเรามั้ย เราทิ้งลูกของเราไม่ได้” ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่หมายถึงลูกศิษย์ของตน
“ข้าอยากให้ท่านออกเดินทาง ไปยังที่ๆ มีคนต้องการท่าน ไม่ใช่อยู่... เพื่อรอวันตาย”
“เราไม่เคยทิ้งใคร เจ้าก็รู้ สิ่งที่เราหวัง เจ้าก็รู้ เราต้องการให้พวกเจ้าทุกคนรอดปลอดภัย การช่วยคนถือเป็นบุญนะโพลเฌอร์” นานแล้ว.. ที่อาจารย์อเทลล่าไม่ได้เรียกชื่อเต็มของโพลเฌอร์ ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง
“ขอบคุณในความหวังดี แต่เจ้าไปเสียเถอะ ไปให้ไกลๆ อย่าให้ใครเป็นห่วง ชีวิตของเจ้าไม่ใช่ของๆ ใครที่จะมาตัดสินแทน จงเลือกทางเดินด้วยตน อย่าลืมล่ะ”
“ท่านอาจารย์” โพลเฌอร์ครางเสียงดัง หญิงสาวร่วมรุ่นอีกคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามา
“กราเทีย เจ้าจะห้ามข้าอีกคนรึไง” ร่างบางในชุดกระโปรงสีชมพูสดใส นั่งพับเพียบลงข้างๆ แล้วหันมาจ้องตาโพลเฌอร์
“ถ้าเป็นข้า เจ้าจะวางใจมั้ย โพล” คนในชุดสีน้ำตาลเป็นฝ่ายหลบตาก่อน “ข้าจะอยู่รับใช้ท่านอาจารย์เอง เจ้าไปเถอะ”
“แต่...”
“ลางสังหรณ์ของเจ้าคือการออกไปจากที่นี่ แต่ไม่ใช่สำหรับข้า” โพลเฌอร์นิ่งเงียบไปครู่ ก่อนจะตัดสินใจ
“กราเทีย ข้าฝากท่านอาจารย์ด้วยนะ อย่างน้อยเรื่องเวท เจ้าก็เก่งกว่าข้า”
“แน่ล่ะ ชีวิตข้าสมบูรณ์ได้เพราะท่านอาจารย์นี่นา โชคดีล่ะโพล” โพลเฌอร์น้อมตัวลงเคารพอาจารย์อเทลล่า แล้วฝืนยิ้มให้กราเทีย
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ท่านอาจารย์ กราเทีย”
“จ้ะ ศิษย์รักของเรา โพลเฌอร์” คล้อยหลังที่โพลเฌอร์เดินออกไป ท่านอาจารย์เอ่ยเสียงแผ่ว และสบตากับกราเทียอย่างมีความหมาย
“ไปให้ไกลที่สุดนะ ลูกรัก”
ความคิดเห็น