กิจกรรมที่สอง "กิจกรรมแต่งฟิคเวียน~"

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 - สวนสนุกผีสิงกับความจริงของมาเรีย.. - รูปประกอบ

 

  ท้องฟ้ายามรัตติกาลถูกแต่งเติมไปด้วยดาวนับพันล้านดวงส่องสว่างหลากสี ดวงจันทร์ลอยเด่นเต็มดวงอยู่ตรงกลางหมู่ดาวพวกนั้น ชายหนุ่มผมสีดำรัตติกาลเช่นเดียวกับนัยน์ตาคมนิ่งเหมือนก้นมหาสมุทรยืนมองเหตุการณ์ของเหล่ากลุ่มคนที่เดินเที่ยวงานกันอย่างสนุกสนาน...

 

“หึ!.. เดี่ยวนายจะสนุกได้ไม่นาน.. แอล..” ชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่ดวงตาคมจะไปสบตาเข้าพอดีกับ..

 

“คน?..” เด็กสาวผมสีขาวยาวถึงกลางหลังนิ่มเหมือนปุยนุ่น ผิวขาวเนียนเผือกไร้เลือด เปลี่ยนมาสวมชุดไปรเวทคอกลมแขนตุ๊กตากระโปรงยาวคลุมเข่าประดับลูกไม้กุหลาบสีขาว ดวงตากลมโตสีแดงเลือดใสไปสบตาเข้าพอดี..

 

“.....” ชายหนุ่มมองหญิงสาวเงียบๆ โดยไม่ล่ะสายตาไปไหน...

 

“.....” หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มตามปกติ ก่อนจะรีบเดินตามกลุ่มเพื่อนๆ ไป ริบบิ้นสีขาวยาวที่มัดรวบผมเล็กน้อยปลิวหลุดลอยตามแรงลม..

 

“รอยยิ้มนั้น..” ชายหนุ่มยื่นมือออกไปจับริบบิ้นที่ปลิวขึ้นมาพอดี ก่อนจะหายไปในความมืดของมุมบนด่านฟ้า...

 

 

ปึก!..

 

 

“โอ๊ย! ข.. ขอโทษค่ะ..” หญิงสาวรีบเดินเร็วไปหน่อยจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของใครบางคน...

 

“อุบ!.. มาเรียจัง? เป็นอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มผมสีแดงเข้มยาวซอยปลายเนื่องจากการต่อผมที่เคยตัดออก นัยน์ตาสีเทาเงินหันไปมองมาเรียที่มีท่าทีกลัวเล็กน้อย..

 

“เออ.. ไม่มีอะไรค่ะ..” มาเรียยิ้มบางๆ ให้ จับแขนเสื้อเชิ้ตเซียร์แน่น ก่อนจะเดินตามก้มหน้าครุ่นคิดเงียบๆ..

 

“... อือ” เซียร์หันหน้าเดินต่อโดยไม่ชักถามอีก กลัวว่าจะเข้าไปยุ่งมากจนเกินไป...

 

‘ใครกันนะ.. รู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อน..’ มาเรียครุ่นคิดอยู่นาน จนกระทั่ง...

 

“มาเรีย..” ชายหนุ่มผมซอยสั้นสีเงินเช่นเดียวกับนัยน์ตาคมดูน่าหลงใหล สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนักเรียนตามปกติ เดินมามองใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง..

 

“ค่ะ?..” มาเรียตกใจเล็กน้อย เงยหน้าสบตามองชายหนุ่ม ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ...

 

“.....” แอลนิ่งเงียบไปชักพัก ใบหน้าเริ่มเคลื่อนไปใกล้ๆ มือประคองใบหน้าอีกฝ่ายที่มีสีแดงมะเขือเทศแต่งเติม..

 

“เฮ้! แอล ไปขึ้นชิงช้า...” เซียร์ที่เพิ่งได้ตั๋วเดินกลับมาพร้อมเซลิออนในชุด อลิส เหมือนเดิม ทั้งสองมีสีหน้าที่ไม่แตกต่างกันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า..

 

“.... ขอโทษ” แอลรีบปล่อยมือออกจากหน้ามาเรีย หันหน้าแดงที่หลุดเก็กไปทางอื่น..

 

“ฮาๆ! นายจะทำอะไรมาเรียจังเมื่อกี้นะ! แอล!” เซียร์เดินเข้ามาล็อกแขนแอลเอาไว้แน่น อีกมือก็ลากเซลิออนมาด้วย..

 

“ทำไมต้องลากฉันมาด้วย?..” เซลิออนทำหน้ามุ่ยไม่พอใจเซียร์...

 

“ก็.. เล่นกันหลายๆ คนสนุกดีนะ!” เซียร์ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะหยอกล้อแอลต่อไปอย่างสนุกสนาน..

 

“พี่สาวค่ะ.. มีคนให้มาตามค่ะ..” เด็กน้อยผมสีเหลืองยาวในชุดเจ้าหญิงแสนสวยเหมือนในนิทาน วิ่งเข้ามาดึงมือมาเรียเบาๆ ก่อนจะลากจูงมาเรียไปยังปราสาทที่ส่องแสงสว่างจากแสงไฟหลากสีส่วนหนึ่งในสวนสนุก..

 

“เออ.. พี่สาวต้องกลับไปหาเพื่อนค่ะ..” มาเรียพยายามแกะมือออกเล็กน้อย แต่แรงของเด็กน้อยกลับมีมากกว่าอย่างน่าประหลาด..

 

“ถ้าพี่สาวไม่มา.. เขาจะทำลายหนูนะค่ะ.. ซิก..” เด็กน้อยปล่อยมือออก ก่อนจะเอามือตาแรงๆ..

 

“ใครกันจะทำลายน้องสาวค่ะ?” มาเรียพยายามปลอบ ดึงตัวให้เด็กน้อยหันมามองตนเองช้าๆ..

 

“พี่สาว.. อย่าไปเลยนะ!..” เด็กน้อยใช้มือเปื้อนเลือดของตนเองจับมือมาเรียแน่น ดวงตาสีฟ้าสวยหายไปเหลือแต่ความว่างเปล่า เลือดสีแดงเข้มไหลรินออกมาแทนน้ำตา..

 

“อ๊ะ?!..” มาเรียพยายามดึงมือออกออก น้ำตาคลอ สร้อยคอผลึกส่องแสงสว่างสีฟ้าอ่อนออกมา...

 

“พี่สาว... กรี้ด!!” เด็กน้อยมองมาเรียด้วยความสงสัย ก่อนจะกรีดร้องออกมาเมื่อมือของตัวเองโดนไฟสีขาวสว่างเผาร่างกายอย่างรวดเร็ว มือที่จับมาเรียเอาคลายออกทันที..

 

“ฮึก!.. ฮึก!..” มาเรียล้มนั่งลงเอามือปิดตาร้องไห้เบาๆ ด้วยความกลัว...

 

“..ช่วยหนูด้วย..” เด็กน้อยพูดออกมาเบาๆ ร่างกายล้มลงไปนอนกองถูกเผาจนไม่เหลือแม้แต่รอยไหม้..

 

“.....” จู่ๆ สติของมาเรียทั้งหมดก็ดับเงียบหายไปกับความมืด ร่างกายล้มนอนลงไปกับพื้นเย็นเชียบ..

 

“.....” ชายหนุ่มผมสีดำรัตติกาลเช่นเดียวกับนัยน์ตาคมนิ่งเหมือนก้นมหาสมุทรปรากฏตัวขึ้น เดินเข้าไปอุ้มมาเรียขึ้นมากลับหายไปในความมืดเช่นเดิมทั้งสองคน..

 

 

 

 

 

“ดึกมากแล้วยังไม่กลับมาอีก..” ชายหนุ่มผมสีดำรัตติกาลสั้นประบ่า นัยน์ตาสีแดงเลือดใส สวมชุดนอนสีเทากันหนาว ผิวพรรณขาวเหลืองน้ำผึ้งสวย ยืนอยู่ที่ระเบียงของคฤหาสน์ห้องนอนส่วนหนึ่งหันหน้าออกไปทางทะเลพอดี ทำให้สายลมพัดผ่านมาโดยร่างกายสูงโปร่งเป็นระยะๆ..

 

“Master?.. ยังไม่นอนอีกหรอค่ะ?” หญิงสาวผมสีดำน้ำตาลสั้น ดวงตาสีส้มอ่อนกลมโต ผิวขาวอมชมพู สวมชุดเมดสีดำ เดินเข้ามาดูชายหนุ่มด้วยความสงสัย..

 

“มาเรียกลับมารึยัง?..” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า Master หันไปมองหญิงสาว แววตาฉายความกังวลออกมาภายใต้แสงจันทร์สีขาวนวล..

 

“.. ยังค่ะ Master.. ให้ดิฉันออกไปตามไหมค่ะ?” หญิงสาวยิ้มออกมาบางๆ เพราะทราบถึงนิสัยใจคอพี่ชายที่ห่วงน้องสาวอย่างคนตรงหน้า...

 

“อืม.. ช่วยรีบหน่อยนะ..” ชายหนุ่มกำสร้อยคอผลึกส่องแสงสว่างสีแดงอ่อนออกมา แน่นเสียงหนักแน่นกับหน้าที่มอบหมายให้หญิงสาว..

 

“ตามคำสั่งค่ะ.. Master..” หญิงสาวเดินถอยหลังหายไปกับความมืดของทางเดินยาว ถึงแม้จะมีกระจกกว้างส่องแสงจันทร์เข้ามาก็ตาม ประตูห้องถูกปิดลงเบาๆ ตามแรงลม...

 

“.. อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ.. มาเรีย..” ชายหนุ่มมองดูสร้อยคอที่เริ่มส่องแสงสว่างน้อยลงในมือตนเอง..

 

 

 

 

 

“นี้มันจะได้เวลาปิดสวนสนุกแล้วนะ.. มาเรียจังหายไปไหน..” เซียร์นั่งมองหอนาฬิกาเรือนใหญ่ที่เลียนแบบมาจากต่างประเทศใจกลางสวนสนุก..

 

“3 ทุ่มครึ่งแล้ว.. มาเรียอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้..” เซลิออนดึงแขนเสื้อแอลเบาๆ..

 

“ถ้ามาเรียยังมาได้ออกมาล่ะ..” แอลมองเซลิออน สีหน้าเริ่มกังวลจนเห็นได้ชัด..

 

“เออ.. ถ้าหมายถึงเด็กผู้หญิงผมสีขาวๆ ออกไปตั้งนานแล้วนะครับ..” เจ้าหน้าที่รักษาความเรียบร้อยเดินเข้ามาบอกทั้งสามคน..

 

“ขอบคุณครับ! เอาล่ะ! เซลิออน แอล กลับบ้านกันเถอะ..” เซียร์เดินเข้าไปล็อกคอทั้งสองคนออกจากประตูสวนสนุก..

 

“ทางสะดวกแล้วล่ะ! ฮีฮี่!..” ตุ๊กตาตัวตลกชักใยกระโดดออกมาจากด้านหลังเจ้าหน้าที่คนเมื่อครู่..

 

 

ตุบ!..

 

 

     ร่างเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเซล้มลงไปนอนคว่ำกับพื้น หลังมีแผลแหวกออกกว้างเละส่งกลิ่นคาวเลือดไปทั่ว กระดูกสันหลังถูกดึงออกเป็นที่สิงบังคับร่างมนุษย์ของเจ้าตัวตลกชักใย..

 

“อยากกินเลือดอีก ฮีฮี่!” ตุ๊กตาตัวตลกชักใย หัวเราะคิกคัก เต้นอยู่กับที่ไปมา..

 

 

ตึก.. ตึก.. ตึก..

 

 

.. เสียงฝีเท้าดังมาเรื่อยๆ ตามทางเดินมืดอีกด้าน..

 

“มีมนุษย์ เลือดหอมหวาน! ฮีฮี่!” ตุ๊กตาตัวตลกหยุดเต้น ร้องออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะกระโดดตามเสียงไป...

 

 

 

 

 

“ทะ.. ทำไมไม่มีใครอยู่เลยนะ.. ” มาเรียเดินมองดูตามทางรอบๆ ที่เงียบสงัด มืดจนเหมือนสวนสนุกร้าง พยายามนึกคิดถึงเรื่องราวที่เกิดก่อนหน้านี้ เธอจำได้ว่า.. มีผู้หญิงตัวเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งพาไปที่ปราสาทแล้วภาพทั้งหมดก็ดับไป พอรู้สึกตัวอีกที.. ก็นอนอยู่ที่เก้าอี้ยาวแล้ว.......

 

“ฮี.. ฮี.. ฮี..” เสียงน่ากลัวเหมือนการขำของตัวตลกดังขึ้นด้านหลังเป็นระยะๆ..

 

“อึก!..” มาเรียหยุดเดิน ก่อนจะหันไปมองกับสายตากินเลือดกินเนื้อกระหายวาวสะท้อนในความมืดของตุ๊กตาตัวตลก...

 

“ฮีฮี่!! มาให้กินเดี่ยวนี้! ฮาๆ!” ตุ๊กตาตัวตลกกระโดดใส่มาเรียทันที พร้อมมีดคมบางเลอะเลือดสดในมือ..

 

“ไม่นะ!!” มาเรียรีบวิ่งหนีไปในความมืดทันที ทำให้ตุ๊กตาตัวตลกที่กระโดดมา ล้มหน้าทิ่มพื้น..

 

“ฮาๆ! ฮีฮี่!!” ตุ๊กตาตัวตลกลุกขึ้นมากระโดดตามต่อไปอย่างบ้าคลั่ง..

 

“ไม่! นี้มันเรื่องอะไรกันแน่!!” มาเรียวิ่งปาดน้ำตาที่เอ่อล้นเรียบๆ ก่อนจะสะดุดล้มกับอะไรบางอย่างที่พื้น..

 

“ศพที่ฉันตกแต่งเอง.. สวยใช้ไหมล่ะ?!” ตุ๊กตาตัวตลกเดินตามมาทัน กระโดดทับหลังมาเรียเอาไว้ จ่อปลายมีดไว้ที่หัวใจ..

 

“…!!” ดวงตาสีแดงเลือดปิดแน่น น้ำตาเอ่อล้นออกมาโดยไม่รู้ตัว..

 

 

พี่ค่ะ.. หนูขอโทษ.. ที่กลับไปไม่ได้ ตามที่พูดเอาไว้... หนูมันไม่เอาไหนเลย.. จริงๆ..

 

 

... ถ้าได้สารภาพความในใจที่มีต่อ ‘เขา’ ก่อน.. คงดี..

 

 

ปัง!...

 

 

“... เอ๊ะ?..” มาเรียค่อยๆ ลืมตาสีแดงเลือดใสคลอน้ำตาขึ้นมอง ใครบางคนในที่มืดด้านหน้า ดำลังจ่อปืนเงินสลักปลายใส่ตุ๊กตาตัวตลกที่อยู่ด้านบนหลัง...

 

“แกเป็นใครกัน! บังอาจ!!” ตุ๊กตาตัวตลกร้องลั่นด้วยความโมโห..

 

“.. ถ้าแกทำลาย ‘สายเลือดสำคัญองค์สุดท้อง’ ไป.. ฉันจะกักขังวิญญาณเน่าๆ ของแกไว้ชั่วชีวิต.. แม้แต่แสงเสี้ยวเดียว.. ก็ไม่ได้พบเจออีกตลอดกาล..” หญิงสาวผมสีดำน้ำตาลสั้น ดวงตาสีส้มอ่อนประกายแววนักฆ่า ผิวขาวอมชมพู สวมชุดเมดสีดำ เดินถือปืนสีเงินออกมาจากความมืด..

 

 

ปัง!.. ปัง!..

 

 

“อ๊าก!!” ตุ๊กตาตัวตลกชักใยที่เพิ่งโดนกระสุนเจาะทะลุไปเพิ่ม 2 รู กรีดร้องลั่น เมื่อไฟสีดำสลับเงินสว่างเผาร่างนั้นในพริบตา..

 

“พี่.. คิม..” มาเรียเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมาเบาๆ ก่อนจะฟุบสลบไปด้วยความเหนื่อยล้า..

 

“คุณหนู!” คิมรีบเก็บปืนสีเงินเหน็บเอวที่เดิมด้านซ้าย ก่อนจะประคองอุ้มร่างมาเรียขึ้นมา หายไปในความมืดยามค่ำคืนทันที...

 

 

 

 

 

     ท้องฟ้ายามเช้าของวันหยุดดูเป็นเหมือนตามปกติทุกวัน เมฆสีขาวลอยไปมาเล็กน้อยบนท้องฟ้าสวยสดใส สายลมพัดผ่านกลิ่นหลายอย่างไปตามสายลมหน้าประตูโรงเรียน..

 

“มาช้าจังเลย.. เจ้าพวกนั้น..” หญิงสาวนัยน์ตาสีเทา ผมสีน้ำตาลไหม้ยาวระดับต้นคอ สวมชุดไปรเวท เสื้อเชิ้ตขาวแขนกุด กางเกงสีดำยาวสบายคลุมเข่า รองเท้าผ้าใบลวดลายสีสวยแนววัยรุ่น มองดูนาฬิกาข้อมืออย่างอารมณ์เสีย..

 

“รอนานไหม! รูเวียจัง!” เซียร์ที่สวมเสื้อกล้ามดำ กางเกงขายาวสบายดำ รองเท้าแตะผ้าใบสีเทาลายขาว เดินมาด้วยอารมณ์ที่ดูร่าเริงผิดปกติ..

 

“รูเซีย.. ไม่ใช้ รูเวีย.. ช่างมันเถอะ! เฮ้อ...” รูเซียพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะมองเซียร์ด้วยสายตา...

 

“ฉันทำอะไรผิดหรอ?” เซียร์ทำท่าแอ๊บแบ๊วใส่รูเซียอย่างกับเด็ก..

 

“ไปไกลๆ เลย..” รูเซียตบหัวเซียร์อย่างแรงด้วยความโมโห..

 

“สวัสดี.. หึหึ..” เซลิออนเดินเข้ามาในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงขาสั้นสีครีม สวมหมวกแก๊ปดำเดินเข้ามาในกลุ่ม มองดูเซียร์ที่ลงไปนั่งกุมหัวอยู่มี่พื้น หัวเราะเบาๆ..

 

“ทำไมไม่แต่งชุด ‘อลิส’ แล้วล่ะ?” เซียร์ถามเซลิออน นั่งลูบหัวตัวเองเบาๆ..

 

“เซียร์..” เซลิออนกดเสียงต่ำ แขกหัวเซียร์ช้ำจุดเดิม ไม่ติดเรื่องความสูงเพราะเซียร์นั่งจนเตี้ยกว่าตัวเขาแล้ว...

 

“ทุกคนแกล้งฉัน!” เซียร์ลุกขึ้นประท้วงเซลิออนและรูเซีย..

 

“สรุป.. เรียกออกมาทำไม..” แอลสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนยาวน้ำเงิน ร้องเท้าผ้าใบสีขาวเดินเข้ามาร่วมวงทีหลัง..

 

“ฉันว่า.. จะไปเยี่ยมมาเรียที่บ้าน แล้วจะพาพวกนายไปด้วยกัน..” รูเซียหยิบรายละเอียดทางไปบ้านมาเรียที่ได้จากอาจารย์ขึ้นมาอ่านดู ก่อนจะพาคนทั้งสามที่โดนลากไปด้วยขึ้นรถโดยสารประจำทาง..

 

 

 

 

 

“บ.. บ้าน.. คฤหาสน์! หลังนี้น่ะหรอ?!” เซียร์เมื่อลงจากรถโดยสารประจำทาง อ้าปากค้าง มองคฤหาสน์ตรงหน้าติดวิวทะเลสวย..

 

“ฉันว่า.. มันไม่ผิดนะ.. ตามที่อาจารย์บอกมา..” รูเซียมองเซียร์ ก่อนจะอ่านรายละเอียดในกระดาษใหม่อีกรอบ..

 

“นายไม่เคยเห็นบ้านใหญ่ๆ แบบนี้รึไง..” เซลิออนเดินไปตบบ่าเซียร์แรงๆ..

 

“ฉันจะกลับ..” แอลพูดเรียบๆ ก่อนจะเตรียมหันหลังเดินกลับ..

 

“อย่าเพิ่งไปสิ!” เซียร์ เซลิออน วิ่งมาดึงแขนแอลคนล่ะข้าง ลากกลับมายืนอยู่ที่เดิม..

 

“.....” แอลเงียบไปชักพัก ก่อนจะเดินไปกดออดระหว่างสองประตูใหญ่เล็ก..

 

 

กริ้งก่อง!..

 

 

“!!” เซียร์ เซลิออน และรูเซีย มองแอลพร้อมกันด้วยความตกใจ..

 

 

 

 

 

     ภายในคฤหาสน์ที่ไม่ค่อยวุ่นวายมากนักในยามเช้า ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติทุกอย่าง สถานที่หลายจุดจึงดูเงียบสบายผิดจากโลกภายนอกที่ดูวุ่นวายมากเกินไป...

 

“?...” ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่า Master ปิดหนังสือที่อ่านเรียบๆ ก่อนจะหันไปมองที่ประตูรั้วผ่านสวนดอกไม้หลากฤดูหลายแบบ...

 

“Master... ดูเหมือนจะมีคนมาเยือนค่ะ..” คิมยืนอยู่ในสวน สายตามองออกไปที่รั้วด้านนอก รายงานเหตุการณ์ผ่านไมล์สื่อสารที่เหน็บหูอยู่..

 

“อืม.. ลองถามดูให้หน่อยนะ.. ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไร.. แล้ว.. รายงานให้ฉันทราบอีกที..” ชายหนุ่มพูดเบาๆ ผ่านไมล์ที่ติดปกเสื้อเชิ้ตสีดำ..

 

“ค่ะ.. Master..” คิมเดินไปดูตามคำสั่ง ปืนสีเงินและสีดำที่เหน็บเอวทั้งสองด้านเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์เสมอ..

 

“พี่ค่ะ.. ใครมาหรอ?” มาเรียสวมชุดเดรสผ้าชีฟองสีขาวปกติ แวะเข้ามาดูระเบียงที่ห้องทำงานของพี่ชาย..

 

“ไม่รู้.. คิมกำลังไปดูอยู่..” พี่ชายของมาเรียหันไปตอบให้กับน้องสาว ยิ้มให้บางๆ..

 

“ค่ะ..” มาเรียลากเก้าอี้ไม้สลักลวดลายมานั่งมองดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นแบบคาดเดาไม่ได้เงียบๆ..........

 

 

... ทำไมคนที่ยืนอยู่บริเวณหน้าประตูรั้วหน้าตารู้สึกเหมือนเคยเห็นทุกวันนะ...

 

 

-     -     -    -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -     -

 

 

ผู้แต่ง     Maria.

- -- - - - - - - - - - - - - -

ยาวได้ใจมากเลยพี่น้องครับ = =

- - - - - - - - - - - - - - - -
 

 #~ziince memoriic~#



โย้จจี้

(เปลี่ยนชื่อให้เค้าซะงั้น)