กิจกรรมที่สอง "กิจกรรมแต่งฟิคเวียน~"

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 - จุดเริ่มต้นของ 'เขา' และ 'เธอ' - รูปประกอบ

2

จุดเริ่มต้นของ ‘เขา’ และ ‘เธอ’

เด็กสาวทอดสายตามองบุคคลริมหน้าต่าง...

                โครงหน้าเรียว ริมฝีปากบาง จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีเงินสะกดผู้คนที่จับจ้องใบหน้านั้นราวต้องมนตร์ และ ผมสีเดียวกันนัยน์ตายาวระต้นคอพลิ้วไหวเล็กน้อยตามแรงลม

                … ‘แอล’ คือชื่อของเขา... 

                ร่างสูงเบือนหน้าหันออกทางหน้าต่างห้องเรียน เหมือนกำลังคิดเรื่องราวบางอย่างอยู่ตลอดเวลา เดิมทีเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ชอบพูดมาก ไม่ได้ชอบสุงสิงกับใคร หรือสนใจอะไรเป็นพิเศษ ดูออกจะเฉยๆเนือยๆเสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็ได้คะแนนสอบติดท็อปทรีของระดับชั้นมาโดยตลอด สาวๆกลับคิดว่าบุคลิกนิ่งๆ เป็นความจริงจัง สุขุม และสง่างามดูมีชาติตระกูล(?)บวกกับความหน้าตาดี เป็นสาเหตุให้เด็กหนุ่มกลายเป็นที่ชื่นชอบของนักเรียนหญิงในโรงเรียนอยู่มากพอสมควร ถึงแม้ส่วนมากจะไม่เปิดเผย เพราะเจ้าตัว ‘ไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น’ในแบบที่เขาเป็น

                “มาเรีย”

                “...”

                “นี่!มาเรีย”

                “มะ...มีอะไรเหรอ”

                “จ้องแอลซังตาเป็นมันเชียวนะ”

                “เปล่าสักหน่อย ก็แค่คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นแหละ” เด็กสาวก้มหน้าแก้ตัวกับเพื่อนสนิท

                “เอาเถอะ รายนั้นน่ะ ใครสนใจเป็นได้อกหักทุกราย” เพื่อนสาวเปรยตามที่ได้ยินจากข่าวลือมา หันมาแขวะเพื่อนสาวต่อ “เธอเองก็หน้าตาน่ารัก มีคนมาจีบตั้งเยอะ ไม่ยักจะลองคบดูสักคน”

                “ฉันไม่ได้สนใจพวกเขานี่ ปฏิเสธแต่เนิ่นๆดีกว่านะ”

                “จ้าๆ แม่คนเนื้อหอม นี่ก็พักกลางวันแล้ว เธอล่วงหน้าไปโรงอาหารก่อนเลยนะ ฉันมีธุระ อีกสักพักจะตามไป” บอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียน มาเรียพยักหน้าเบา

                เด็กสาวจัดหนังสือให้เป็นระเบียบ เดินมุ่งหน้าไปห้องล็อกเกอร์จดหมายเหมือนทุกๆวัน เหมือนกิจวัตรประจำวันไปแล้ว สำหรับการมาเก็บจดหมายที่ถูกส่งมา ‘สารภาพรัก’ จากทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องและระดับชั้นเดียวกัน

                ‘มาเรีย’ เป็นเด็กสาวน่ารัก เธอมีนัยน์ตากลมโตสีแดง ผิวขาว แก้มอมชมพู ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ ผมสีขาวราวเส้นไหมยาวสยายถึงกลางหลัง เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เรียบร้อย ยิ้มง่าย กระนั้นเธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจผู้ชายคนไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่าเด็กสาว ‘สนใจ’ ใครบางคนมาก่อนหน้านี้แล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอเป็นแค่ ‘เด็กหญิง’ และเขายังคงเป็นเพียง ‘เด็กชาย’

                แปดปีได้แล้วล่ะมั้ง?...

                เด็กชายที่ดูโดดเดี่ยวอ้างว้างนั่น ‘แอล’ก็ยังเหมือนเดิม ต่างไปแค่รูปลักษณ์ภายนอก เด็กหนุ่มโตขึ้น สูงขึ้น หน้าตาคมคาย กับ วิชาการ ความรู้ ความสามารถที่เพิ่มขึ้น ในส่วนของบุคลิกนิสัย เขายังคงความเป็น ‘เจ้าชายเดียวดาย’ ไว้ได้อย่างดีเยี่ยม เขาพูดเท่าที่จำเป็น ไม่เคยยิ้ม (เพราะอย่างน้อยก็ยังไม่เคยมีใครเห็น) และอีกเรื่องที่ยังเหมือนเดิม

                เขายังไม่รู้ว่าเด็กสาวแอบชอบเขาอยู่!

                มาเรียก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบเขาตรงไหน แค่รู้ว่าชอบก็เท่านั้น

                “เฮ้อ...” ร่างบางถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

                จดหมาย...เยอะเกินไป...อีกแล้ว

                เด็กสาวหอบกองจดหมายทั้งหมดไว้ในอ้อมแขน หมายจะไปแยกขนาดบนโต๊ะและเก็บใส่ถุงกระดาษที่เตรียมมา เนื่องจากมันมีจำนวนมาก ด้วยความที่มาเรียไม่ได้สูงเอาเท่าไหร่ และบางทีความเรียบร้อยของเธอก็หายไปอย่างไม่น่าเชื่อ ระหว่างที่จดหมายทำท่าจะร่วงไปทั้งกอง เธอก็เซไปชนเข้ากับเด็กหนุ่มผู้มาใหม่อย่างจัง แถมนั่นก็ยังทำให้เธอลงไปนอนทับเขาอยู่บนพื้นห้องล็อกเกอร์ โดยมีจดหมายที่กระจายร่วงตกลงพื้นเป็นเครื่องประกอบฉากอย่างลงตัว

                พอได้สติเด็กสาวก็รีบลุกจากตัวร่างสูง  มานั่งข้างๆแทนพร้อมกล่าวขอโทษตะกุกตะกัก พลันสายตาก็ไปสบเข้ากับนัยน์ตาสีเงินของแอลที่มองมางงๆ

                คนที่เธอชนเป็นเขาหรือนี่

                แล้วกงล้อโชคชะตาที่หยุดไปก็กลับมาหมุนใหม่อีกครั้ง

- - - - - - - - - - - - -
    
   PoisonIvy (BananaChoco )

- - - - - - - - - -

ลงรูปจ้า

 Kiss the rain,

ปล.ไม่เป็นไรมั้ง เราดันวาดไปเป็นเด็กม.ปลายซะแล้ว คือวาดเสร็จก็แสกนไปตัดเส้นด้วยพาร์ทพอเสร็จก็ออกไปเดินห้างกลับมาลงสกรีน... แอลกับมาเรียโตขึ้น0.0 ขอโทษอย่างแรงค่ะT^Tลืมจริงๆ

อะ-นา-โต-มี่