คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 12 - ตามจีบ?! - รูปประกอบ!!
ตอนที่12 ตามจีบ!?
ชายหนุ่มผมดำ(เงางามเพราะใช้ซัลซิ- = =”) ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังโตของมาเรีย
ไพต์กำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าเขาควรจะแอบเฝ้าดู ‘เธอ’ อยู่ห่างๆ เช่นเดิมหรือเข้าไปพูดคุยกับ ‘เธอ’ เหมือนคนปกติดี และแล้วหลังจากที่ใช้เวลายืนคิด นั่งคิด นอนคิด ลอยคิด ตีลังกาคิดอยู่นาน เขาก็ตัดสินใจได้ว่าจะเข้าไปหามาเรียอย่างเปิดเผย
เขายกมือขึ้นเตรียมกดกริ่งของบ้านหลังใหญ่โอเวอร์นี้
กริ๊งงงง~~~
ชายหนุ่มชะงักกึกหันมามองทางซ้ายและขวาของตน ก่อนจะกลับมามองมือขอตัวเองที่โดนกดมันเสียเต็มแรง
“พวกนาย...”
ด้านซ้ายมือของเขา ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งผู้มีรอยยิ้มทะเล้น(กวนส้นตึก)ประดับอยู่บนใบหน้า กำลังยืนค้างอยู่ในท่าเอามือขึ้นกดกริ่ง และการกดกริ่งของชายคนนี้ มันคือการกดมือของเขาลงไปด้วย โชคดีที่เขาแข็งแรง(เพราะกินผัก...) ไม่เช่นนั้นมือของเขาก็คงจะแบนติดหน้าบ้านของมาเรียไปแล้ว ก็ไอ้หมอนี่มันกดกริ่งซะแรงยิ่งกว่าช้างเหยียบซะอีก ถ้าไม่มีมือของเขามาคั่นล่ะก็ กริ่งบ้านมาเรียอาจจะแตกละเอียดไปแล้วก็ได้...
ส่วนด้านขวามือของเขา คือเจ้าของมือที่คั่นอยู่ระหว่างมือของเขากับชายคนแรก เขาคือชายหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งผู้ซึ่งกำลังค้างอยู่ในท่าเดียวกันกับคนทางซ้ายแบบเป๊ะๆ ผิดก็แต่ว่าเขาใช้มืออีกข้างสะบัดผมสีบลอนด์อ่อนยาวระพื้นไปด้านหลังพลางยิ้มหวาน หวานจนเขารู้สึกเหมือนจะตาบอดด้วยแสงสว่างที่เจิดจ้ามากเกินไป แต่น่าเสียดายดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำให้เขาเรียกสติตัวเองกลับมาได้จะเป็นความเจ็บปวดจากแรงกดของมือสองสองข้างที่กดทับมือของเขาอยู่... ช่างน่าขอบใจจริงๆ
ชายหนุ่มหน้าหวานทางขวาเป็นคนเอามือออกก่อน และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบกับอีกคนทางซ้ายรอยยิ้มหวานๆ นั่นก็เหมือนกับจะแผ่รังสีน่ากลัวออกมา เขาพูดด้วยสีที่เต็มไปด้วยแรงกดดันว่า “ว่าไงโทคิโอะ ไม่ได้เจอกันน๊านนานเลยเนอะ~~”
คราวนี้ชายหนุ่มทางซ้ายถึงได้เอามือที่เต็มไปด้วยแรงมหาศาล(ราวช้างเหยียบก็มิปาน)ออกจากมือของเขาซักที เขาส่งยิ้มเยียบเย็นแบบกวนส้นมาให้ ก่อนว่าเสียงขรึม “นั่นสินะ รีเฟล”
หลังจากที่มองทั้งสองส่งยิ้มให้กันไปให้กันมาอยู่นานยังกับว่ามันจะตีกัน ไพต์ที่เริ่มรู้สึกถึงลางร้ายยังไงชอบกล ก็เริ่มประมวลข้อมูลในสมองตัวเอง เมื่อครู่ได้ยินชื่อของสองคนนี้ว่า โทคิโอะ กับ รีเฟล จากการที่เขาเคยไปแอบจิ๊กรายชื่อนักเรียนมาจากห้องทะเบียน(เลวนะเนี่ย)มาอ่าน เขาจำได้ว่ามีชื่อของสองคนนี้อยู่ด้วย แล้วเขายังจำได้ด้วยอีกว่า ไอ้คนที่ชื่อรีเฟลเนี่ย...มันเป็นกรรมการนักเรียนไม่ใช่เรอะ? แล้วมาตีกับเด็กนักเรียนเนี่ยนะ??
“ขอโทษคะ ไม่ทราบว่าใครค่ะ?” เสียงขัดขัดจังหวะดังมาจากลำโพงข้างหน้าจอมอนิเตอร์ เรียกความสนใจให้ทั้งสามหันไปมองพร้อมกัน
“คิมซัมซ...” โทคิโอะกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โดนรีเฟลเอามือปิดปากไว้ซะก่อน ชายหนุ่มยิ้มหวานอีกครั้งก่อนจะพูด “พี่คิมฮะ พวกผมมาหามาเรียจัง ไม่ทราบว่าเธออยู่บ้านรึเปล่าฮะ?”
“อยู่ค่ะ จะเข้ามาเลยรึเปล่าค่ะ?”
“ครับ” รีเฟลยังคงยิ้มหวานปานน้ำผึ้งทั้งรัง
“อะอุกอึกอัก...” โทคิโอะก็ยังคงดิ้นพล่านอยู่ตรงนั้น
“...” และไพต์...ก็ยังคงยืนมองทั้งคู่อยู่อย่างนั้น...
เพซิสนั่งเหม่ออยู่ในห้องน้ำคนเดียว เขากำลังครุ่นคิดถึงบทสนทนาเมื่อครู่ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีจากมา ตอนแรกเขารู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ไร้เรี่ยวแรงจะเดิน แค่เขาทำให้คนที่รักรู้สึกแย่ได้ขนาดนั้นเขาก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยุ่แล้ว... แต่พอคิดไปคิดมาเขาก็ชะงักลง เท่าที่เขารู้จักเด็กหนุ่มหัวสะท้อนแสงคนนั้น เขารู้ดีว่าเซนน่ะ...
‘ซึน’ จะตาย~~
บางทีเขาอาจจะทำให้เซลิออนเขินเกินไปก็ได้ เขาได้แต่ปลอบใจตัวเอง
ปัง!!!
ประตูห้องน้ำเปิดกระแทกฝาผนังเสียงดังจนเกือบหลุด คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเซลิออน เจ้าของหัวเรืองแสงนั่นเอง
ทั้งๆ ที่คนที่ควรเสียใจน่าจะเป็นเขา แต่เขาเองกลับไม่มีน้ำตาเลยสักนิด กลับกันกับคนตรงหน้า ใบหน้าของเซลิออนเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาสีใสๆ พวงแก้มนุ่มที่เมื่อคืนแอบหอมไปไม่รู้กี่ครั้งตอนนี้ขึ้นสีแดงแจ๋ เขาเดาไม่ออกว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกเช่นไร จะโกรธ เสียใจ หรืออะไรก็ตาม แต่ที่เดายากยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกของตัวเอง...
เขาควรจะรู้สึกยังไงกันแน่ เขาไม่โกรธเซน ไม่ได้เสียใจ เขาไม่เขาใจตัวเองเลยสักนิด ถึงสิ่งที่เขาคิดกับคนตรงหน้า ตกลงแล้ว เขากำลังหวังอะไรจากคนตรงหน้ากันแน่?
เซนเดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆเพซิส เขาไม่พูดอะไรได้แต่หอบหายใจอยู่นาน ความเงียบดำเนินไปไม่สิ้งสุด มีเพียงเสียงของหยดน้ำที่ตกลงสู่พื้นดังเป็นจังหวะ
“เพซิส” เซนเรียกเสียงเบา เขามีสีหน้าสำนึกผิด ใบหน้าที่แดงฉานไปด้วยสีเลือดฝาดนั้นดูน่ารักจนยากจะห้ามใจไหว เขากัดฟันหันหน้าหนีด้วยท่าทีแสนงอน แล้วว่าไปด้วยน้ำเสียงน้อยใจสุดๆ “เรียกผมทำไม?”
เซนคลานเข้าไปใกล้ แล้วดึงแขนของเขาไว้ กันไม่ให้ขยับหนี
“ฉันขอโทษ”
“...”
แค่คำขอโทษก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาแล้ว สิ่งที่เขาต้องการคือคำๆ นี้อย่างนั้นเหรอ? แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เพซิสก็ยังคงหันหน้าหนี
“นี่ หันหน้ามาสิ ปกตินายชอบเกาะแกะฉันไม่ใช่เหรอ?” สีหน้าของเซนดูไม่ดีเท่าไร คิ้วคู่นั้นขมวดมุ่นอย่างหนักใจด้วยความที่ง้อใครไม่เป็น
เพซิสเองก็เริ่มใจอ่อนแต่ยังไงเขาก็ยังคงดื้อด้านไม่หันมาอยู่ดี
“ขอร้องละนะ...ไม่งั้นฉันคงต้อง...” เซนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ฝ่ามือบอบบางประคองหน้าของอีกฝ่ายเข้าหาตน ก่อนจะหลับตาแน่นแล้วประกบริมฝีปากลงบนนั้น...
เนิ่นนานกว่าทั้งคู่จะรู้สึกตัว...
“ให้เซนคุงไปคนเดียวจะดีเหรอคะ?” มาเรียถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง เธอกลัวเหลือเกินว่าทั้งสองจะทะเลาะกันอีก ดูๆ ไปแล้วเซลิออนเองก็ไม่น่าจะง้อคนเป็นเสียด้วย
แอลพยักหน้า “ให้สองคนนั้นปรับความเข้าใจกันเองน่ะดีแล้ว เห็นอย่างนั้นเซนก็เป็นห่วงเพซิสเหมือนกันนะ(น่าจะนะ)” เขาพูดออกมายาวๆ อย่างหาได้ยาก และในเมื่อแอลก็ว่ามาอย่างนี้แล้ว ทุกคนเลยเริ่มวางใจลงได้บ้าง
“คุณหนูคะ ท่านรีเฟลมาขอพบค่ะ” คิมเดินเข้ามาบอกพร้อมกับคนสามคนซึ่งก็ได้แก่ โทคิโอะ รีเฟล ไพต์ ที่เดินตามมาด้านหลัง เธอยิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเมื่อทำหน้าที่เสร็จสิ้น
“ไพต์ พี่โทคิโอะ พี่รีเฟล สวัสดีค่ะ” มาเรียยิ้มต้อนรับให้ด้วยความยินดี ก่อนจะทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย “ว่าแต่ว่าพี่สองคน ไม่ได้ทะเลาะกันหน้าบ้านแล้วหรือค่ะ?”
“แหมๆ มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกันจ๊ะ มาเรียจัง เราสองคนน่ะรักกันจะตาย(ตายไปเลยสินะ)” รีเฟลตอบพร้อมรอยยิ้มหวานหยดย้อย แต่ที่มือจับแขนโทคิโอะบีบเสียแน่น
โทคิโอะเองก็ไม่ยอมแพ้กัดฟันทน ไม่ยอมร้องออกมาง่ายๆ กลัวจะทำให้มาเรียตกใจ เขาใช้เข็มหมุดที่ซ่อนอยู่ใต้นาฬิกา แทงเข้าที่หลังมือของรีเฟลซะเต็มรัก เล่นเอาแทยร้องจ๊าก(เด็กๆ ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะจ๊ะ) โชคดีที่รีเฟลเองก็มีสิชาหน้ากากล้ำเลิศ สามารถตีสีหน้า ‘ยิ้มแย้มสว่างไสว’ ออกมาได้โดยไม่ร้องสักแอะ โทคิโอะเลยแอบร้อง ชิ! เบาๆ อยู่ข้างหู
ไพต์ที่เห็นการกระทำ(เล่นกัน)ของทั้งสองหน่อตลอดก็ได้แต่เหงื่อตกไม่กล้าเข้าไปยุ่ง กลัวโดนลูกหลง = = เขาแอบหันไปมองมาเรียที่ยืนยิ้มไม่รุ้เรื่องสักนิดแล้วถอนใจยาว...
รูเซียมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของสามหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ เธอรู้สึกถึงบรรยากาศทะมึนๆ ระหว่างคนที่ชื่อ โทคิโอะ กับ รีเฟล ยังไงไม่รู้
“รูเซียจ๊ะ นี่พี่โทคิโอะ กับ พี่รีเฟล จ๊ะ” มาเรียแนะนำตัวทั้งสองให้เพื่อนสนิทรู้จัก
รูเซียพยักหน้า ก่อนว่า “บ้านเธอนี่มีคนมาเยอะจังนะ”
“...”
“นี่ๆ ไหงมาเรียจังไม่เห็นแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างเลยอ่า~~” เซียร์โอดครวญ
“ตาบ้า! ขนาดหมอนั่น(แอล)ยังอยู่เฉยๆ เลย นายจะมาเรียกร้องความสนใจอะไรเนี่ย หัดเอาอย่างแอลเขาซะบ้างสิ!” รูเซียชี้มือในยังอีกคนที่ยืนมองนิ่งๆอยู่ริมห้อง
“ก็ไอ้นั่นมันก้อนน้ำแข็งอ่ะ!!” เซียร์โวยวาย
“คิกๆ “ มาเรียหัวเราะเบาๆ เธอมองดูทุกคนที่กำลังสนุกสนานด้วยรอยยิ้มอยู่ด้านหลัง
“มีความสุขก็ดีแล้วล่ะ” ไพต์ที่เดินมาอยู่ข้างมาเรียเมื่อไรไม่รู้พูดขึ้นบ้าง
“ไพต์...” มาเรียหันไปมองก่อนจะขยับยิ้มบางเบา มือขวาเอื้อมไปจับมือใหญ่ของอีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไพต์จึงใช้มือสองข้างของตนกุมมือเธอเอาไว้บ้าง ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในฝ่ามือนี้ ถ่ายทอดไปสู่หัวใจที่กำลังพองโต
“นั่นสินะ แค่มีความสุขก็ดีแล้ว...ขอให้เป็นแบบนี้ต่อไปทีเถอะ”
หญิงสาวหลับตาลงลิ้มรสบรรยากาศแห่งความสุขในช่วงเวลานี้ เพื่อสักวันเธอจะได้รับรู้ถึงมันอีกครั้ง...
“แหมๆๆ ไอ้เซน แกนี่ก็โรแมนติกเหมือนกันนะ มาพลอดรักกันในห้องน้ำเนี่ย ฮ่าๆๆๆ “ เซียร์หัวเราะร่วนด้วยความสนุกปนสะใจ โดยมีเสียงของโทคิโอะผสมโรงกันอย่างลงตัวได้อย่างไรไม่ทราบ
“ไม่นึกเลยแหะ ว่าเพซิสของเราจะขี้งอนขนาดนี้ ฮ่าๆๆ “ โทคิโอะตบหลังเพื่อนเบาๆ ...แรงๆ อย่างคึกคะนอง
“เพติ๊ดโมเอะ~~~ น่ารักจังเลย~~~ ” ส่วนรีเฟลก็ยังคงเพ้อไม่เลิกหลังจากได้เห็นภาพ ’มิตรภาพของเพื่อน’ ในห้องน้ำ “เพื่อนเซนเองก็โมเอ้~~~ “ ชายหนุ่มทำหน้าเคลิ้มก่อนจะเข้าสวมกอดเซนอย่างรวดเร็วไม่ให้ทันตั้งตัว “น่ารักๆๆๆ อ่ะ”
“ไม่ได้นะ!!นั่นมายฮันนี่ของผม~~~” เพซิสรีบกระโดดเข้าไปแย่งเซน แต่สุดท้ายดันโดนรีเฟลรัดคอแบนไปทั้งคู่
“อ๊อก” รุ้สึกเหมือนว่าเซนจะน้ำลายฟูมปากไปแล้ว
รูเซียมองทุกคนก่อนจะทำสีหน้าปลงตก ก่อนจะหันไปหามาเรีย ไพต์ และแอล พอเห็นเพื่อนสาวโดนขนาบข้างด้วยผู้ชายสองคน เธอก็ชักจะเดือดขึ้นมาตงิดๆ เธอจึงจัดการลาก ‘ผู้ชายสองคน’ ออกมาจากเพื่อนทันที
รูเซียยิ้มหวานให้สายตางุนงงของสองหนุ่ม ก่อนจะหันไปบอกลามาเรีย “แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ!”
“จ๊ะ! แล้วเจอกันนะรูเซีย ทุกคน!”
ในที่สุดทั้งหมดก็กลับบ้านกันได้อย่างสงบสุขเสียที...เว้นเพียงแต่ว่า...
เงาดำที่แอบมองจากที่ไกลๆ และเพียงชั่ววูบ เงานั้นก็เลือนรางหายไป ในควันไฟเบื้องหลัง...
------------------------------------------------------------------------------------------
ดราม่า??แฮปปี้เอนดิ้ง?...ว่าแต่ว่า ตกลงมันวายซะแล้วเรอะ=[]=!!!
Hayase•Reenna
แนน - เพเซน (หรือเซนเพ?) จงเจริญ!!!
เซน - จงเจริญกะผี!!
- - - - - - - - - - -- - - - - -
- - - - -- - - - - - - -
เซน - ม๊ายยยยยยยยยยยยย!!!
//ทุบตุ๊กตาหมาบนโต๊ะ
อร๊าคคคค!!!
ความคิดเห็น