กิจกรรมที่สอง "กิจกรรมแต่งฟิคเวียน~"

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนพิเศษ - เรื่องราวในอดีต : ข้อเสนอของผู้ทรยศองกรณ์และความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลง

 

แอลอ่านหนังสือเล่มที่ตกใส่หัวเซียร์ราวต้องมนตร์สะกด เขาอ่านมันแบบไม่รู้ชั่วโมงไม่รู้นาที มารู้สึกตัวอีกทีก็ราวๆตีหนึ่งตีสอง ซึ่งทั้งเซียร์ เซน และ เพซิสหลับไปแล้ว โดยเฉพาะสองคนข้างหลังที่นอนกอดกันแนบแน่น แอลยิ้มออกมาอ่อนโยน ส่ายหัวระอากับภาพตรงหน้า

เขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...ตั้งแต่โชหายตัวไป ตั้งแต่วันที่เขาพังความเชื่อใจของน้องสาวด้วยมือเขาเอง  เขาไม่ได้ยิงท่านแม่ก็จริง แต่เรื่องนั้นเขามีส่วนทำให้มันเกิดขึ้น

ช่วงที่ท่านเแม่โซเฟียกับโชมาอาศัยในคฤหาสน์แรกๆ เขาเกลียดมาก จนไม่รู้ว่าจิตอาฆาตรุนแรงจะทำให้มีกลุ่มคนชั่วร้ายเข้าแทรกแซงความฝันของเขา ยื่นข้อเสนอให้

“สวัสดีหนุ่มน้อย ฉันมีข้อเสนอบางอย่างมาให้เธอ”เสียงนั้นแหบพร่า เด็กชายสันนิษฐานว่าเป็นผู้ชาย เขาสวมผ้าคลุมสีดำ ยิ้มเยือกเย็น

“คุณเป็นใคร รู้จักผมได้ยังไง ข้อเสนออะไร”

“จุ๊ๆๆ ใจเย็นสิหนุ่มน้อย ข้อเสนอที่ฉันจะกำจัดสองแม่เลี้ยงที่ขวางหูขวางตาเธอให้ยังไงล่ะ~”

“ถ้าทำได้อย่างนั้นจริงก็ดีน่ะสิ หึ!”

“เอาเป็นว่ายอมรับสินะ ฉันไม่เรียกร้องอะไรจากเธอตอบแทนหรอก รับรองได้เลยว่าเธอจะทนต่อไปอีกไม่นาน”

จากนั้นเขาก็ลืมความฝันนี้ไป และ ยอมรับท่านแม่โซเฟียกับโช ท่านแม่เวน่าก็ไม่โกรธเกลียดอะไร โชหน้าตาน่ารักแถมมีแววจะสวยกระชากใจในอนาคตเป็นที่ป็อบปูลาร์ในหมู่เด็กผู้ชายที่โรงเรียน แอลจึงกลายเป็นพวกหวงน้องสาวไปเลย...

เขารักน้องสาวคนนี้มาก คงจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายจิตใจเธอโดยง่าย แต่แล้วบุคคลในความฝันนั้นกลับมาสังหารท่านแม่โซเฟีย คำว่า “อีกไม่นาน” ของมันกินเวลาไปเกือบสิบปี(เด็กหนุ่มก็ไม่ค่อยเข้าใจระบบความคิดพิลึกของมันเหมือนกัน) ในตอนที่เขารักและนับถือเธอเป็นแม่แล้ว(เขาแค้นจนอยากจะฆ่ามันเลยทีเดียว)ทั้งยังฆ่าเธอด้วยปืนไม่เก็บเสียงอีก(แอลคิดว่ามันคงฉลาดไม่พอที่จะเก็บเงียบๆ) แม้จะแค้นเท่าไร เขาเองก็มีส่วนทำให้ท่านแม่โซเฟียเสียชีวิต กลายเป็นคนทำร้ายจิตใจน้องสาวเสียเอง เขาทั้งรู้สึกผิดและเสียใจต่อทั้งท่านแม่โซเฟียกับโช

วันนั้นเขาได้ยินเสียงปืนแล้ววิ่งมาถึงคนแรก และเห็นบุคคลในความฝันนั้นหันหลังกระโดดออกไปทางหน้าต่างกับศพของท่านแม่โซเฟีย เขาเก็บปืนขึ้นมา มองที่แผลบนร่างเธอ คิดว่านี่คืออาวุธสังหารเป็นแน่ แล้วโชก็มาเห็นพอดี เด็กสาวเห็นเขาถือปืนอยู่ เขาก็ไม่สามารถตอบรับคำถามที่เธอถามที่เธอถามเขาว่า”พี่ไม่ใช่คนฆ่าท่านแม่ใช่ไหม”ได้ ทำให้เด็กสาวเข้าใจว่าเขาเป็นคนฆ่าท่านแม่ และหายตัวไป ถึงแอลจะเคยคิดว่ามันก็สมควรแล้ว แต่บางทีเขาก็อยากอยู่กับน้อง อยากดูแลเธอเหมือนเมื่อก่อน แล้วเขาก็ยังรักและห่วงใยเธออยู่

หลังจากนั้น ท่านพ่อก็จัดงานศพให้ท่านแม่ และ ตามสืบเรื่องนี้เงียบๆ เด็กหนุ่มก็ไม่ได้เล่าเรื่องในความฝันนั้นให้ใครฟัง เขาก็พยายามสืบเพื่อตามแก้แค้นคนๆนั้นเหมือนกัน พลางตามหาตัวโชไปด้วย

หนังสือเก่าเล่มที่เขาอ่านกลับมีเรื่องเกี่ยวกับองค์กรประหลาดที่ช่วยเหลือผู้มีความสามารถพิเศษอะไรสักอย่าง มันเป็นหนังสือที่ลงอักขระเวทย์เลียนต้นฉบับที่เหลือกระดาษว่างอยู่อีกมาก แอลก็รู้มาบ้างว่าหนังสือพวกนี้จะมีข้อมูลเพิ่มมาเรื่อยๆตามที่หนังสือต้นแบบจะบันทึกไว้ ดังนั้นหากผู้เขียนยังไม่ขี้เกียจเขียนไปเสียก่อน หนังสือนี้ก็จะมีข้อมูลที่เป็นปัจจุบันอยู่ตลอด เขาพบว่าผ้าคลุมแบบนั้นมีต้นกำเนิดมาจากองค์กรนี้มอบให้กับผู้ที่สำเร็จการฝึกอบรมแล้วและต้องทำงานเพื่อองค์กรในการช่วยเหลือคนอื่นๆที่มีความสมารถพิเศษจำนวนมากด้วย

เมื่อพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ แอลก็พบกับบัญชีดำขององค์กรเข้า รวมรายชื่อผู้ทรยศที่นำความสามรถพิเศษไปทำชั่วแบบไม่น่าให้อภัย แถมในนั้นยังมีคนที่สามารถจับความอาฆาตแล้วแทรกแซงความฝันได้ เขาติดบัญชีดำระดับเอส ฆ่าคนไปมากมายเพื่อเพิ่มพลังให้ตนเอง เด็กหนุ่มผมเงินจึงสรุปได้ว่าคงเป็นบุคคลนี้ที่ฆ่าท่านแม่

เขาอ่านชื่อของฆาตกรต่อเนื่องออกมาเบาๆ

“...เดมอน เดธ เดออีวิล...”

แหม...แค่ชื่อยังบ่งบอกถึงความเลวเลย -*-

(ในที่สุดก็หาตัวร้ายมาแทนไพต์ได้สักที...วะฮ่าฮ่าฮ่า)

แอลนึกขึ้นมาได้ว่าเขาเคยรู้จักใครสักคนตอนยังเด็กที่ถูกพาเข้าองค์กร ตอนนั้นมาเรียถึงกับซึมไปพักนึง  แล้วก็หายอย่างรวดเร็ว(อ้าว...) เขานึกชื่อยังไงก็นึกไม่ออก(ถูกลื้มมมม...TT^TT) จำได้แค่ว่าเป็นเด็กผมดำขาดสารอาหาร ไม่ได้ใช้ซัลซิ- แถมยังใส่แว่นหนาเตอะอีกต่างหาก(แย้กกก!!~)

ระยะนี้ก็มียอดมนุษย์ผ้าคลุมดำปรากฏตัวให้เห็นแว๊บๆอยู่เรื่อย มีออร่าเลวร้ายบ้าง มีออร่าคนดี(?)บ้าง คงหมายความว่ามี 2 คนสินะ...คนนึงเป็นไอฆาตกรต่อเนื่อง อีกคนอาจจะเป็นคนขององค์กรที่มาตามล่าบุคคลให้บัญชีดำละมั้ง?

(หารู้ไม่ว่าไพต์แค่มาตามสตอล์กเกอร์)

แอลคิดได้แค่นั้นก็เช้าพอดี  เวลา 05.45 น. เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของเซียร์ก็ดังขึ้น เจ้าตัวก็ตื่นขึ้นมาบ่นพึมพำหงุงหงิง (หมายเหตุ1 : จากนี้เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ ลอกมาล้วนๆ) กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อเป็นการปรับแสงพร้อมกับบิดตัวไปมาก่อนจะทักทายเขาที่อยู่ข้าง ๆ “อรุณสวัสดิ์แอล...อย่าบอกนะว่านายนั่งอ่านหนังสือนี่ทั้งคืน”

“อื้ม ใช่  อาจจะเป็นเพราะแปลกที่มั้ง อีกอย่างที่นี่มันก็มีแต่อะไรแปลก ๆ ฉันก็เลยนอนไม่หลับ  ไม่สิ...หลับไม่ลงมากกว่า แต่ดูท่าทางพวกนายจะหลับอย่างมีความสุขกันนะ...โดยเฉพาะคู่นั้น” แอลยักคิ้วแทนการชี้ไปทางชั้นหนังสือด้านหน้า เซียร์มองลอดช่องชั้นหนังสือที่ว่างเปล่า ภาพที่เขาเห็นคือคนคู่หนึ่งที่นอนกอดก่ายมือไม้แข้งขาแทบพันกันเลยทีเดียว

“เฮ้ยยย!!! ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย ก็ไหนไอเซนมันไม่ชอบ...”

“ก็เถียงกันจนหลับไปน่ะ  นี่ก็คงจะยังไม่รู้ตัว”

“โห...ถ้าคนที่ตื่นก่อนเป็นเซนละก็...”

“ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!”

(หมายเหตุ2 : เหตุการณ์ต่อจากนี้อ่านต่อจาก 14-ตอนที่11 นะจ๊ะ)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ิBananaChocco