กิจกรรมที่สอง "กิจกรรมแต่งฟิคเวียน~"

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนพิเศษ - เรื่องราวในอดีต : ความแค้นของหญิงสาวผมดำและเป้าหมายที่เปลี่ยนไป

  

                                      เด็กสาวผมดำเบิกตากว้าง วินาทีที่ชายลึกลับหายตัวไปเธอค่อนข้างตกใจ  ด้วยบุคคลที่เธอต้องการดึงเข้ามาเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์อาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดเธอ โชกัดริมฝีปากเคร่งเครียด คิดว่าบางทีชายผมดำคงจะมีความผูกพันกับมาเรีย กระนั้นก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ การที่จะแก้แค้นแอลเป็นเป้าหมายของเธอ เด็กสาวปักใจเชื่ออย่างแน่นอนว่าแม่ของเธอถูกลูกพี่ลูกน้องผมเงินฆ่าตาย

            เด็กสาวยกชายกระโปรงวิ่งไปตามทางในคฤหาสน์ หากเป็นเวลาอื่น โชคงต้องถูกท่านป้าเรียกไปเทศน์ยาว ”ทำกิริยาแบบนี้ได้ยังไงคะ คุณหนู สุภาพสตรีที่ไหนเขาถกกระโปรงวิ่งกันบ้าง ต้องให้ไปอบรมกับมิสแองเจลลิน่าสัก3เดือนแล้วกระมังคะ...บลาๆๆๆ”

          ...กลับไม่มีเสียงดุด่าว่ากล่าวอะไรเลย ทุกคนคงจะวุ่นวายกันอยู่ในห้องรับรองเล็กเป็นแน่ ห้องที่แม่ของเธอสิ้นใจ...

          การที่เธอได้ยินเสียงดังแปลกๆตอนเวลาประมาณเที่ยงคืนและลุกออกมาดูทำให้เด็กสาวได้พบกับภาพที่เธอไม่อาจแม้ไม่อยากเชื่อตาตัวเอง

          ภาพที่แม่เธอนอนราบไปกับพื้นห้องรับรองเล็ก แผลสาหัสเกิดจากกระสุนปืนถูกยิงทะลุร่างของหญิงสาว แม่นราวจับวางตรงตำแหน่งหัวใจพอดี ยิงนัดเดียวแต่ไม่เหลือเวลาให้เหยื่อ เลือดสีสดจำนวนมากไหลจากร่างของโซเฟีย พร้อมกับภาพของพี่ชายต่างมารดาที่ทรุดนั่งอยู่ข้างศพ มองมายังเธออย่างตื่นตระหนก ในมือของเขาถือปืนกระบอกหนึ่งเป็นเครื่องยืนยันถึงตัวฆาตกรซึ่งก็คือคนที่ถือมัน โชรู้...พี่ชายยิงปืนแม่น แม่นพอจะยิงเข้าเป้าในระยะไม่เกิน 5 เมตร แต่นี่ระยะไม่ถึง 3 เมตร...

          “ไม่...ไม่จริงใช่มั้ย...พี่...พี่แอล...มันไม่จริง...พี่...พี่เป็นคนยิง...ท่านแม่...”เด็กสาวหน้าตาน่ารักวัย 13 ปีมองพี่ชายอย่างหาความหวัง ขอบตาร้อนผ่าว ไม่กี่วินาทีต่อมาหยาดน้ำตาก็ค่อยๆร่วงหล่นเปรอะใบหน้านวล พี่ชายเธอกลับไม่พูดอะไรออกมาเลย เธอเชื่อใจพี่ชาย ถ้าเขาพูดสักนิดว่า”ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ! เธอเข้าใจผิด” หรือ “พี่ไม่ได้ยิงท่านแม่ เธอเชื่อพี่เถอะ!” หรืออะไรก็ตามที่บ่งบอกว่าพี่ไม่ได้เป็นคนยิงท่านแม่อย่างที่โชคิด เด็กสาวจะเชื่อ เชื่อโดยไม่ต้องมีหลักฐานพยานใดๆ

          แต่ทำไม?

          เขาลุกยืนขึ้น ปล่อยปืนตกลงกับพื้น เอาแต่มองเธอด้วยสายตาสื่อความเสียใจ เด็กหนุ่มเดินมาหาเธอช้าๆ เขาพูดออกมาเพียง

          “พี่ขอโทษ โช ...พี่...เสียใจ”

          เท่านั้นเอง...เท่านั้น...เธอจำเรื่องต่อจากนี้ไม่ได้แล้ว จำได้แค่ว่าเธอวิ่ง วิ่งออกจากห้องนั้น วิ่งหนีทุกสิ่งทุกอย่าง หากแต่ตลอดเวลาภาพของแม่ สายตาและคำพูดของแอลในวันนั้นยังคงติดอยู่กับตาเธอ

คุณเวน่า จู่ๆแยกตัวไปอาศัยอยู่ที่ประเทศอื่น นายหญิง แม่ของแอลหรือภรรยาคนแรกของคุณท่านบอกว่าไปทำธุรกิจ ต่อจากนั้นไม่นานนายหญิงรองหรือแม่ของโชก็พาลูกสาวคุณท่านอีกคนมาอยู่ในคฤหาสน์ด้วย ช่วงนั้นเป็นที่ฮือฮาพอสมควรในหมู่แม่บ้านและคนรับใช้ในบ้านสำหรับเรื่องที่คุณท่านนอกใจนายหญิงไปมีนายหญิงรองไม่บอกกล่าว ทั้งๆที่มีนายน้อยแอล ลูกชายคนโตเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแท้ๆ ตอนนั้นนายน้อยอายุ 7 ขวบ คุณหนูอายุ 8 ขวบ อายุของนายน้อยกับคุณหนูต่างกันแค่เพียงปีเดียว จะให้คิดว่ายังไงกันล่ะ?

แรกๆมาแอลเกลียดและแสดงท่าทีชิงชังสองแม่ลูกให้เห็นชัดทีเดียว จากนายน้อยที่น่ารักก็เริ่มมีพฤติกรรมรุนแรง เขากลั่นแกล้งสองแม่ลูกสารพัด(ซาดิสต์อ่ะ -..-)แต่ก็ค่อยๆเปิดใจรับแม่เลี้ยง(ใจดี)กับน้องสาว(น่ารัก)ได้ไม่ยากเย็นและภายในเวลาไม่นาน

“ผมห้ามอะไรมันไม่ได้แล้ว ตัวผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลา ความจริงตอนเวน่า...แม่ของแอลไม่อยู่ผมอยากให้คุณช่วยดูแลแอลด้วยซ้ำ กลายเป็นแบบนี้ไปซะได้..”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันเข้าใจดี แอลก็แค่ต่อต้านเพราะรับไม่ได้ อีกซักพักก็คงยอมรับได้”

“ขอบคุณครับ โซเฟีย ที่คุณไม่โกรธเกลียดอะไร”

“ช่วงนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ บางทีก็เล่นกับโชจังด้วย แอลน่ารักจริงๆ คุณเวน่าเลี้ยงมาดีนะคะ”

“ฮะๆๆ เวน่าเขาเก่งครับ ผมคงทำไม่ได้แบบเขา”

โชรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเรื่องนี้...บทสนทนาระหว่างพ่อและแม่ของเธอ แม่ไม่ได้น้อยใจเลยที่เป็นแค่ภรรยารอง เธอกลับดีใจที่ลูกสาวได้มีพี่ชายและเธอเองก็มีพี่สาวที่เคารพอีกคน

หลังจากนั้น พอนายหญิงกลับมาและรู้เรื่องก็มึนตึงไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งยังดีกับนายหญิงรองราวกับพี่น้อง เอ็นดูโชเหมือนลูกอีกคน พร้อมๆกับที่แอลรักและยอมรับโซเฟียกับโชเป็นคนในครอบครัวอย่างแท้จริง

คุณท่านรู้สึกมีความสุขแบบเอาช้างมาฉุดไม่อยู่(?) แอลก็กลับมาเป็นนายน้อยน่ารักตามเดิม ทุกอย่างเป็นได้ด้วยดีจนกระทั่งวันนั้น...

เด็กสาวไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์อีกเลย 3 ปีมาแล้ว เธอไม่นับเขาเป็นพี่ชายอีกต่อไป ความแค้นได้ลบภาพที่สวยงามระหว่างเธอกับแอลไปแล้ว เธอมีชีวิตเพียงเพื่อล้างแค้นเท่านั้น!

ในเมื่อแอลต้องทำให้เธอต้องเสียคนที่รักไป เธอก็จะทำให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกนั้นเช่นกัน!

เป้าหมายตอนนี้คือมาเรีย!!!

**********************************************

โศกนาฏกรรมในบ้านมาเรียยังไม่จบลง ไพต์ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพสตอล์กเกอร์ก็ยังทำหน้าที่ติดตามเด็กสาวโดยไม่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวมากไปแต่ก็ไม่ขาดตกบกพร่อง -*- คืนนั้นเองที่ชายลึกลับได้โอกาสในฐานะแขกที่ไม่ได้รับเชิญไปด้อมๆมองๆบ้านมาเรีย เด็กหนุ่มจำได้ว่าตอนเด็กๆ เขาซึ่งเป็นเพื่อนบ้านเคยเข้ามาที่นี่ครั้งสองครั้งและได้รู้ความจริงอันน่าต๊กกะใจบางอย่าง...

            “นี่ๆ ไพต์รู้รึเปล่า...บ้านของมาเรียน่ะ ถ้าจะติดต่อกันจากหน้าบ้านไปหลังบ้าน ต้องใช้รหัสโทรศัพท์ทางไกลด้วยหละ~”ขณะที่กำลังวิ่งเล่นกัน เด็กหญิงก็พูดแล้วยิ้มให้เขาด้วยน้ำเสียงร่าเริง เด็กชายที่แม้อายุเพียงแค่ 7 ขวบยังอดพูดออกมาไม่ได้ว่า

          “นั่นยังเรียกว่า’บ้าน’ได้อีกเหรอครับ...”

(อะไรมันจะมโหฬารปานนั้น! รหัสโทรศัพท์ทางไกลมีไว้ใช้ตอนโทรฯข้ามจังหวัดนะเฮ้ย!)

            เท่าที่จำได้หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่กล้าวิ่งเล่นในบ้านมาเรียอีกเลย...