คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 11 - คนติด (อยู่ใน) หอ (สมุด)
พรึบบบบบบ!!!!!!!
ดวงไฟนับร้อยส่องแสงสว่างไสวทั่วทั้งห้องสมุดไม่สิเรียกว่าปราสาทสมุดน่าจะเข้าท่ากว่านะ ทั้งสามชีวิตยังคงเดินวนรอบ ๆ ปราสาทสมุดด้วยความหวัง ว่า...จะออกไปจากที่นี่ได้ ในขณะที่อีกหนึ่งชีวิตหลับใหลอย่างไม่สนใจอะไรเลย จริง ๆ -*-
พรึบบบ!!!
“โอ๊ยยยย!!! อะไรเนี่ย!” อยู่ ๆ ก็มีหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นบนสุด ดำดิ่งสู่กะบาลของเซียร์ โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต แอลเก็บมันขึ้นมาจากพื้น สภาพของมันเก่ามากมายก่ายกอง จนไม่สามารถมองเห็นตัวหนังสือบนหน้าปกได้
“โห!!! เก่าขนาดนี้ ฉันจะเป็นบาดทะยักมั้ยเนี่ยยย!!!~ ม่ายน๊า คนหล่อยังไม่อยากตาย”
“เวอร์ไปละ ฉันว่านายจะไม่ได้ตายเพราะบาดทะยักจากหนังสือนี่หรอก แต่จะตายเพราะโดนฉันกระทืบมากกว่า” เซียร์สงบปากสงบคำทันที ในขณะที่เซนยังคงสนทนากับแอลต่อ “ว่าแต่นั่นมันหนังสืออะไรหรอแอล”
“ไม่รู้สิ ชื่อมันถูกชะล้างไปตามกาลเวลาแล้ว” แอลบอกพรางชูหนังสือให้เซนดู
“ลองเปิดดูข้างในสิ เผื่อจะเจอมิยาบิจังขวัญใจฉันนน!!!”
แอลและเซียร์มองเซนเป็นตาเดียว นัยน์ตาของพวกเขาสื่อความหมายเป็นเชิงว่า เล่นอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา ไม่รู้หรอว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์ไหนกัน มันน่าจัดให้สักตื้บสองตื้บจริง ๆ (โอ้ววว!!!~ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจจริง ๆ)
เวลาผ่านไป 4 ชั่วโมง
“ฉันต้องนอนที่นี่จริง ๆ หรอเนี่ยยยย!!!” เซนที่นั่งพิงชั้นหนังสือที่สูงเท่าหอไอเฟล (เวอร์ไปมั้ย) เอ่ยขึ้นพรางดิ้นพร่านราวกับเด็กน้อยก้อยขี้ตาที่กำลังงอแงเพราะอยากได้ตุ๊กตาตุ๊กแกใส่คอนแทคเลนส์อะไรอย่างนั้น -*-
“คงจะเป็นอย่างนั้น” แอลตอบ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่ละสายตาจากหนังสือเก่า ๆ ในมือ เขาพลิกดูหนังสือแต่ละหน้าด้วยความ ทนุถนอมราวกับว่ากลัวมันจะบอบช้ำอะไรอย่างนั้น (น่าอิจฉาหนังสือจริง ๆ)
“นายจะสนใจฉันหน่อยก็ได้นะแอล!!!” เซนบอกพรางยื่นหน้าไปใกล้ ๆ แอล ด้วยความตกใจแอลใช้หนังสือในมือฟาดเข้าที่หน้าผากของเซนอย่างแรงงงง!!~
“อ๊ากกกกก!!! ~[]~” แอล ร้องด้วยความตกใจและหวาดผวา
“โอ๊ยยยยยยยยยย!!! O[]O” เซน ร้องด้วยความเจ็บปวด
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!! *[]*” เซียร์! ร้องทำไมอ่า?
ทั้งแอลและเซนจ้องหน้ากันอย่างงวยงงเมื่อมีเสียงของบุคคลที่สามร้องขึ้น พวกเขามองไปยังที่มาของเสียง ภาพที่พวกเขาเห็นก็คือ เซียร์กอดหนังสือเล่มหนึ่งแนบอกพร้อมกับกระโดดหย่อง ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่ามีความสุขสุดยอดอะไรอย่างนั้น
“หมอนั่นเป็นอะไรของเขา -?-“ แอลพูดพรางมองเซียร์งง
“นั่นนะสิ หรือว่ามันจะได้เลขท้ายสองตัว!!!” เซนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ตาเบิกกว้าง
“จริงหรอเซนจางง” เสียงของใครคนหนึ่งแว่วอยู่ข้าง ๆ หูเซน
“ไม่แน่ใจเหมือนกั....เฮ๊ยยยย!!!~” ยังไม่ทันจบประโยคเซนก็ต้องตกใจเว่อเมื่อหันมาเห็นบุคคลไม่พึงประสงค์กำลังพยายามเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อของเขา
พลั่ววว!!! โครมมมม!!!!
“เฮ้ยเซน! นายทำอะไรน่ะ!” แอลรีบเข้าไปดูอาการของเพซิสที่เพิ่งจะโดนฝ่าเท้ากระบือดีเปรสชั่นทะลวงไส้ของเซน
“ก็คนมันตกใจนี่นา ใครใช้ให้หมอนี้มาลวนลามฉันเล่า!!! ช่วยไม่ได้”
“ผมไม่โกรธเซนจังหรอกน๊า”
“นายไม่มีสิทธิ์โกรธฉันอยู่แล้ว”
“เซนนายควรขอโทษเพซิสนะ” แอลแนะนำ
“ไม่!!!~”
“ไม่เป็นไรหรอกครับแอล แค่อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของเซนจังสัมผัสร่างกายผม ผมก็ดีใจแล้ว *๐๐*” แทนที่เพซิสจะโกรธ กลับกลายเป็นว่าเขาชอบใจเสียอย่างนั้น แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกอีกต่างหาก
“เน่!!!!!! อย่ามาทำน้ำเสียงแบบนั้นกันช้านน๊า!!”
“ทำไมหรอเซนจางงง”
“อย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้นนะ!”
“อ้าวเซนจังไม่ชอบหรอ งั้นผมจะไม่เรียกว่าเซนจังอีกแล้วนะครับ...มายฮันนี๊!!!”
“เยี่ยม!...แว๊กกกกกกกก!!!~ ว่าไงนะ....มะมะมะมายฮันนี๊!!!”
*******************************************************
“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” คิมบอกกับสองสาวที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
“อ้าว! นี่ ทุ่มนึงแล้วหรอเนี่ย! เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ เลยนะ...รูเซียไปกินข้าวกันเถอะ”
“อื้ม ไปสิ รอเวลานี้มานานแล้วววว!! กับข้าวที่นี่คงจะอร่อยน่าดูเลยเนอะ”
“ฮ่า ๆ ๆ แน่นอน ฝีมือคิมน่ะสุดยอดอยู่แล้ว…ว่าแต่...คนอื่น ๆ ละคิม”
“คุณโซลเฟียสทานที่ห้องทำงานค่ะ ส่วนคนอื่น ๆ ที่หมายถึงเพื่อน ๆ คุณหนู คงจะอยู่ในหอสมุด”คิมพูดเสียงเรียบ
“ห๊า!!! อยู่ในหอสมุดหรอ!”
“ค่ะ”
“มีอะไรหรอมาเรีย” รูเซียถามด้วยความสงสัย
“ก็แอล เซียร์ เซนและก็พี่เพซิส อยู่ที่หอสมุดน่ะสิ”
“หืม?”
“ก็หอสมุดที่นี่ปิด 6 โมงเย็นถ้าไม่มีคำสั่งจากพี่โซลเฟียสก็จะเปิดไม่ได้จนกว่าจะถึง 6 โมงเช้าของวันพรุ่งนี้...คิมตอนนี้พี่โซลอยู่ที่ห้องทำงานใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“ปะ!! รูเซีย”
“เดี๋ยว มาเรีย!”
“มีอะไรหรอ?”
“ฉันว่าปล่อยพวกนั้นไว้อย่างนั้นแหละ”
“มันจะดีนะ เอ้ย!!! มันจะดีหรอรูเซีย”
“เอาเหอะน่า พวกนั้นรนหาที่เองนี่นา”
“แต่น่าสงสารพวกเขานะ”
“เหอะน่า พวกนั้นไม่เป็นไรหรอก เชื่อฉันสิ” จบประโยครูเซียแอบหัวเราะอย่างสะใจ “หากว่านายเจ็บฉันสนุก เพื่อนสุขฉันละหน่าย ก๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ” (ทำนองเพลง นายเจ็บฉันเจ็บ แดนบีม)
**************************************************
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 05.45 น. พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก(ขึ้นมาทำไมไวนักหนา) ภูมิอากาศวัดได้ 23 องศาฯ เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของเซียร์มันดังพอที่จะทำให้เขาฟื้นจากการหลับใหล
“เช้าแล้วหรอเนี่ย” เซียร์กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อเป็นการปรับแสงพร้อมกับบิดตัวไปมาก่อนจะทักทายแอลที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “อรุณสวัสดิ์แอล...อย่าบอกนะว่านายนั่งอ่านหนังสือนี่ทั้งคืน”
“อื้ม ใช่ อาจจะเป็นเพราะแปลกที่มั้ง อีกอย่างที่นี่มันก็มีแต่อะไรแปลก ๆ ฉันก็เลยนอนไม่หลับ ไม่สิ...หลับไม่ลงมากกว่า แต่ดูท่าทางพวกนายจะหลับอย่างมีความสุขกันนะ...โดยเฉพาะคู่นั้น” แอลยักคิ้วแทนการชี้ไปทางชั้นหนังสือด้านหน้า เซียร์มองลอดช่องชั้นหนังสือที่ว่างเปล่า ภาพที่เขาเห็นคือคนคู่หนึ่งที่นอนกอดก่ายมือไม้แข้งขาแทบพันกันเลยทีเดียว
“เฮ้ยยย!!! ฉันตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย ก็ไหนไอ่เซนมันไม่ชอบ...”
“ก็เถียงกันจนหลับไปน่ะ นี่ก็คงจะยังไม่รู้ตัว”
“โห...ถ้าคนที่ตื่นก่อนเป็นเซนละก็...”
“ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
“ฮานนี๊!!!! เป็นไรหรอ ใครทำไรฮันนี่ของผมหรอ *?*” เพซิสสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องของเซน
“นะ นะ นายมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไงห๊า!” เพซิสมองดูสารรูปของตัวเอง ขาของเขาก่ายอยู่เหนือเข็มขัดของเซน ส่วนแขนซ้ายก็พาดอยู่หน้าอกของเซน
“อ้าวก็ฮันนี่บอกให้ผมนอนตรงนี้เองนะ” เพซิสทำหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับเด็กไร้เดียงสาอะไรอย่างนั้น
“ไม่จริง!! ฉันไม่มีทางพูดอย่างนั้น ไม่มีทางที่คำพูดแบบนั้นจะหลุดออกมาจากปากฉันแน่นอน” ถึงจะเถียงกันแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ลุกจากสภาพที่เป็นอยู่ (นอนเถียงกันอยู่อย่างนั้นละนะ)
“แต่ขาของฮันนี่ก็ก่ายผมอยู่เหมือนกันนะ อีกอย่างฮันนี่ก็กอดผมอยู่ด้วย”
“หา!!!! เฮ้ยยยย!!!!” ในที่สุดเขาก็หลุดจากสภาพที่เป็นอยู่มาสู่ท่านั่ง
“นายเป็นคนบอกให้เพซิสนอนกับนายเองนี่” แอลแทรก
“แอล… แอล! นายพูดอะไรของนายฟะ!!!”
“จริงหรอแอล” อยู่ ๆ เสียงของหญิงสาวที่พวกเขาคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“มาเรียจัง!” เซนทำหน้าเหรอหราปนตกใจเมื่อรู้ว่ามาเรียเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้ เธอต้องคิดว่าเขาวิปริตแน่ ๆ
“ไม่มีทาง ไม่จริง ๆ ไม่เชื่อ ๆ...มาเรีย ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันไม่มีทางให้ไอ่ตัวประหลาดนี่มานอนกับฉันแน่นอน”
“ตัวประหลาดงั้นหรอ ฮันนี่ว่าผมเป็นตัวประหลาดงั้นหรอ”
“ใช่! นายมันตัวประหลาด ตัวซวย เจอนายทีไรมีแต่เรื่องทุกที บ้าเอ๊ย! ช่วยไปให้ห่าง ๆ ฉันจะได้มั้ยห๊า!!! ยิ่งถ้าเกิดว่าไปแบบไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี!!” (เดือดไปป่าวอ่ะ โกรธไรนักหนา โกรธเวอร์ คนเขียนท่าจะบ้า)
“เซน! โกรธผมขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่ โกรธ!!! โกรธระยะสุดท้ายด้วยเฟ้ยยย!!!”
เพซิสรู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง เขารู้สึกเหมือนไร้เรี่ยวแรงจะพูด จะลุก จะยืน...จะหายใจ เขาทำให้คนที่อยู่เบื้องหน้าโกรธได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ เขาพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่ก่อนจะใช้มันพาตัวเองออกไปจากห้องสมุดมหึมานี้ (อันนี้ก็เศร้าเวอร์)
“พี่เพซิส!” มาเรียร้องตามคนที่วิ่งออกไปอย่างเป็นห่วง
“นายพูดแรงไปป่าวเซน” รูเซียเอ่ย
“ก็ฉัน....”
“มาเรียว่าเราตามไปดูพี่เพซิสหน่อยน่าจะดีนะ”
“ไม่ต้องไปห่วงหรอกมาเรีย หมอนั่นไม่เป็นไรหรอก เชื่อฉันสิ เดี๋ยวก็กลับมาเกาะแกะฉันเหมือนเดิมแล้วแหละ”
“แต่...”
“เชื่อเถอะน่า”
“แล้วถ้าไม่หละ....ถ้าเพซิสรู้สึกแย่กับคำพูดของนายจริง ๆ หละ นายจะรับผิดชอบยังไง” แอลพูดเสียงเรียบทำเอาเซนหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่เขา
นั่นสินะ ถ้าสิ่งที่หมอนั่นแสดงออกมาเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริง ๆ ไม่ใช่แค่การแกล้งฉันสนุก ๆ....ถ้าหมอนั่นเกิดรู้สึกแย่มากมายขึ้นมาจริง ๆ ละก็... เฮ้ยยย!!! แล้วทำไมฉันต้องมาคิดเรื่องของหมอนั่นด้วยนะเนี่ย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - -- - - - - - - -- - -- - -- - - - - - -
เซนซึน??
....
เงอะ!! (ไอ้เงอะนี่ถ้าคุยเอ็มจะรู้ว่าสีหน้าเป็นยังไง)
ความคิดเห็น