กิจกรรมที่สอง "กิจกรรมแต่งฟิคเวียน~"

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 - พี่ชาย น้องสาว

 “.....”

“.....”

ตามทางเดินที่ประดับไปด้วยแสงไฟสีส้มอ่อนๆ จากโคมไฟ ยังมีเสียงฝีเท้าของ ‘แขก’ และ ‘เจ้าบ้าน’ อยู่ ทั้งห้าคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาตลอดทางเดินจึงมีเพียงความเงียบกับเสียงเดินของทั้งห้าคนเท่านั้น... แต่แล้ว เจ้าตัวแสบก็เริ่มทนความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ไม่ไหว จึงได้แต่ร้องครางออกมาว่า

“นี่... พวกนายช่วยเลิกวางมาด เก๊กทำเป็นเคร่งขรึมกันจะได้ไหม ฉันอึดอัดจะตายแล้วโว้ยยยยย!”

เป็นเซนนั่นเองที่โวยวายออกมา ก็มันจริงนี่นา! พวกเขาน่ะ เดินมาตั้งเกือบจะสิบนาทีแล้วนะ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางซ้ายหรือทางขวาก็เห็นแต่ ถนน สวนริมทางที่กว้างขวาง และปลายทางทีมองเห็นอยู่ลิบๆแต่ก็ไม่ถึงสักที

“นายจะบ่นไปทำซากอะไรหา ผู้หญิงบอบบางอย่างฉันยังไม่บ่นเลย!”

รูเซียหันมาแหวใส่เซน ผู้ชายทั้งสามคนจึงได้แต่ทำหน้าพิลึกๆกับคำพูดของรูเซีย

บอบบางงั้นเหรอ เหอะๆ...

“ถึงแล้ว...รึยัง?”แอลพูดขึ้นเงียบๆตัดบทสนทนาของทั้งสอง หลังจากมองเห็นประตูบานใหญ่ ที่สลักด้วยลวดลายที่ดูมีมนขลัง ราวกับต้องการสะกดสายตาของทุกคนให้หลงใหล แม้เขาจะเอ่ยออกไปอย่างนั้นแต่แอลกลับต้องลงท้ายประโยคอย่างไม่ค่อยมั่นใจในการคาดเดาของตนเท่าไหร่นัก เพราะตั้งแต่หลุดเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ เขายังไม่ค่อยเจอเหตุการณ์ที่เรียกว่า ‘ธรรมดา’ สักเท่าไหร่ล่ะมั้ง...?

หญิงสาวที่เป็นผู้นำทางเพียงหนึ่งเดียวนั้นไม่ได้ตอบรับอะไรกับการคาดเดาของชายหนุ่ม เธอเพียงเปิดประตูทั้งสองบานนั้นออก แล้วผายมือเป็นเชิงว่า เชิญให้ทั้งสี่คนเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

ทั้งสี่คนเดินเข้าไปข้างในความอึ้ง ทึ่ง และเสียวอีกครั้ง (เอ๊ะ ข้างหลังมันห้อยมาได้ไงฟะ) เพราะข้างในตัวบ้าน(ในความคิดของทั้งสี่คน) มันดูหรูหรากว่าข้างนอกที่เขาเห็นซะอีก บนเพดานประดับด้วยโคมระย้าทองแท้ ดวงไฟทำมาจากคริสตัล ทำให้ทั้งห้องดูระยิบระยับ อีกทั้งรอบๆห้อง ยังมีรูปปั้นชื่อดังต่างๆ ประดับอยู่อีกร่วมหลายสิบรูปปั้น

อะไรมันจะรวยอลังการโอเว่อขนาดนี้...

ทั้งสี่คนคิดตรงกันโดยไม่ต้องนัดหมาย

เมื่อเดินเข้าไปในห้อง  ทั้งสี่คนก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง ที่ภายในห้องนั้นดูเล็กกว่าบ้านที่เห็นจากภายนอกมาก หรือบ้านนี้จะเอาแผ่นไม้มาทาสีเป็นรูปบ้าน ? เอ๊ะแล้วทางเดินที่เชื่อมต่อไปอีกนั่นมันอะไรล่ะ ?

ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น หญิงสาวผู้นำทางก็เดินมาสมทบและออกเดินต่ออีกครั้ง...

“เอ๋ ? ยังไม่ถึงอีกเหรอฮะ พี่สาว”เซียร์ถามออกมาด้วยความสงสัย เขาคิดว่า เขา(น่าจะ)เดินเข้ามาถึงในตัวบ้านแล้วนะ ก็เดินกันมาตั้งนานแล้วนี่นา เอ๊ะ หรือเขาจะให้เราเข้าไปช่วยปลูกผักที่สวนหลังบ้านก่อนค่อยพาไปหามาเรียจังเหรอ ?

“ยังเลยค่ะ ห้องเมื่อสักครู่เป็นเพียงห้องรองรับส่วนนอกสุดของคฤหาสน์ค่ะ”คิม หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มละไม แต่ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะดูอ่อนโยนหรือน่ากลัวเท่าไหร่คงส่งไม่ถึงสมองรับรู้ของทั้งสี่คนแล้วล่ะ

ทั้งบ้านหมา ทั้งเรือนรับรอง... แล้วตัวคฤหาสน์นี่จะใหญ่เท่ากับประเทศหนึ่งเลยรึเปล่าเนี่ย

ทั้งสี่คนเริ่มขบคิดเกี่ยวกับปัญหาค้างคาใจเรื่องความใหญ่โตของคฤหาสน์นี้

“พี่สาวคะ มีทางลัดไหมคะ คือ เอ่อ.. ฉันเริ่มจะปวดขาแล้วอ่ะค่ะ แหะๆ”รูเซียพูดเสียงอ่อย หลังจากที่เธอเริ่มจะเดินไปด้วยทุบขาตัวเองไปด้วย มาได้สักพักแล้ว เธอเริ่มรู้สึกถึงเซลล์กล้ามเนื้อที่กำลังเจริญเติบโตขึ้นบนน่องและต้นขาของเธอแล้วล่ะ

“เอ๋ ? ต้องมีสิคะ คฤหาสน์กว้างออกขนาดนั้น ไม่มีใครจะทนเดินนานๆหรอกค่ะ นึกว่าพวกคุณต้องการเดินชมรอบคฤหาสน์กันก่อนสักรอบ ดิฉันเลยพาเดินอ้อมนี่ล่ะค่ะ”

ราวกับมีฟ้าผ่ากลางทุ่งหญ้าซาวันน่า ทั้งสี่คนยืนแข็งทื่อ และทำท่าอยากจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นตรงนั้นเสียให้ได้

ทำไมนะ ทำไม ฉันต้องการแค่พบมาเรียเท่านั้น แค่พบมาเรียก็พอ นอกจากนั้นฉันจะไม่ไปเดินที่ไหนก็ตาม  ตามลำพังในคฤหาสน์นี่เด็ดขาด !

ทั้งสี่คนคิด

“เอ่อ.. คือ พวกเราอยากไปหามาเรียจังเร็วๆน่ะฮะ พี่สาวช่วยพาไปทางลัดได้รึเปล่า”เซียร์ได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะเขาก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน

“ได้ค่ะ งั้นตามมาทางนี้เลยค่ะ”หญิงสาวเดินออกตากทางเดินตัดลงไปในสวนริมทาง สร้างความประหลาดใจให้แก่พวกเขาทั้งสี่คนมากยิ่งขึ้น

“เอ๋???”ทั้งสี่คนได้อุทานอย่างงๆอีกครั้ง

“แม่เจ้า! นี่มันบ้านหรือเขาวงกตในแฮร์รี่ พริตตี้กันแน่เนี่ยยยย” เสียงเจื้อยแจ้วของเซนดังลั่นออกไปตามทางเดินภายในคฤหาสน์ เซนกำลังอุทานอย่างตื่นเต้นปนทึ่งอยู่ในห้องรับแขกที่หนึ่งของคฤหาสน์

“ทำใจเถอะน่า ตั้งแต่เราหลงเข้าไปในบ้าน เจ้าหมานั่น เราก็ไม่ได้เจอเรื่องปกติกันสักเท่าไหร่หรอก”เซียร์เดินเข้ามาตบบ่าเซนด้วยท่าทางปลงตก

หลังจากที่หญิงสาวพาพวกเขาทั้งสี่คนเดินวนไปวนมาในสวนดอกไม้สักพัก(สิบนาที) พวกเขาก็มาถึงตัวคฤหาสน์ที่ เรียกได้ว่า สวย หรู อลังการ มากกว่าที่คาดเดาจากภายนอกไว้มาก แต่พวกเขาก็เริ่มจะทำใจได้หน่อยๆกับความหรูหราของบ้านนี้ไปแล้วก็เถอะ แต่มันก็ยังอดทึ่งไม่ได้อยู่ดี ยิ่งพอเข้ามานั่งอยู่ในห้องรับแขกนี่ก็ยังทึ่งอีกครั้งเช่นกัน

“รูเซีย ! ทุกคน!!”เสียงหวานปนสั่น ราวกับเพิ่งวิ่งด้วยความเร็วสูงมา ของเด็กสาวตาสีเลือดเรียกความสนใจของทั้งสี่คนได้ทันที

“มาเรีย!”ทุกคนรีบตรงเข้ามาหาเด็กสาวทันที รูเซียและมาเรียต่างเดินเข้าไปกอดกันด้วยสีหน้าโล่งอก ทางด้านสามหนุ่มก็ยืนยิ้มด้วยความโล่งอกเช่นกันที่เพื่อนสาว(ของเซียร์กับเซน) และคนที่(แอล)แอบรักยังปลอดภัยดี หลังจากขาดการติดต่อกันไปตั้งแต่ช่วงกลางวันของวันก่อนอย่างกระทันหัน

“มาเรีย เธอไปไหนมา รู้ไหมว่าพวกฉันเป็นห่วงแทบแย่ ทีหลังอย่าหายไปดื้อๆแบบนี้อีกนะ เข้าใจไหม”รูเซียผละออกตัวออกแล้วจ้องหน้ามาเรียด้วยดวงตาที่เริ่มมีน้ำใสๆคลอหน่วย

“จ้ะ ฉันขอโทษนะ รูเซีย”มาเรียยิ้มขอโทษรูเซียอย่างรู้สึกผิด และส่งยิ้มขอโทษไปให้เพื่อนคนอื่นๆที่ทำให้ต้องเป็นห่วง

“ใครน่ะ มาเรีย เพื่อนน้องเหรอ”ในขณะที่หนุ่มๆสาวๆ กำลังจะนั่งลงบนโซฟาเพื่อพูดคุยกันนั้น มีเสียงทักของชายหนุ่มดังเข้ามาทำให้ทุกคนต้องละสายตาหันไปหาผู้มาใหม่

“พี่ชายคะ”มาเรียหันไปยิ้มให้กับ‘พี่ชาย’ของเธอ พร้อมกับผายไปทางโซฟาที่ยังว่างอยู่และหันไปแนะนำ‘พี่ชาย’ให้เพื่อนๆของเธอได้รู้จัก

“นี่พี่โซลเฟียสจ้ะ เป็นพี่ชายของฉันเอง”มาเรียบอกกับเพื่อนๆของเธอ ทั้งสี่คนยิ้มทักทายโซลเฟียสอย่างสุภาพ โซลเฟียสจึงยิ้มตอบ

“ส่วนนี่ รูเซียค่ะ แล้วก็ จากซ้ายไปขวา เซนคุง เซียร์คุง แล้วก็..เอ่อ..แอลคุงค่ะ”มาเรียเริ่มแนะนำเพื่อนๆของเธอให้พี่ชายได้รู้จักอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย และยิ่งๆสะดุด เมื่อมาถึงชายหนุ่มผมสีเงิน ซึ่งทำให้ใบหน้าของเธอเริ่มสีเลือดฝาดๆ โซลเฟียสเองก็ใช่ว่าจะไม่สังเกตเห็น แต่เขากลับยิ้มน้อยๆ และทำเป็นไม่ใส่ใจ

“สวัสดีทุกคน”

“สวัสดีครับ/ค่ะ”

“เชิญตามสบายนะ ถ้าเป็นเพื่อนของน้องพี่ก็วางใจ ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะครับ”โซลเฟียสยิ้มให้ทุกคน และเตรียมตัวจะลุกออกจากห้องรับแขกไป แต่ทว่า...

“โซลจังงงงงงงงงง”ยังไงไม่ทันที่โซลเฟียสจะได้ก้าวท้าวออกจากห้อง ก็มีเสียงอันดังก้องทำให้เขาต้องชะงักกึกและพยายามถอยหลังกลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าอันซีดเผือด เช่นเดียวกันหนุ่มน้อยตัวแสบที่รู้สึกสะดุ้งกับเสียงนี้เช่นกัน

ไม่นะ...ต้องไม่ใช่แน่ ฉันต้องหูฝาด ไม่ก็หูตึง ไม่สิๆ อาจจะแค่คล้ายกันเท่านั้นก็ได้นี่นา..

เซนเริ่มหันไปเกาะแขนเซียร์ พยายามคิดปลอบใจตัวเอง แต่ใครกันนะที่ทำให้ทั้งโซลเฟียสและเซนมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ ?

“เอ๋ พี่เพซิสเหรอคะ”มาเรียกได้ยินเสียงคุ้นหู จึงเดินออกไปทักทายเจ้าของเสียงนั้น และนั่นยิ่งทำให้เซน และโซลเฟียสเริ่มเกิดอาการของคน ‘หมดอาลัยตายอยาก’

“ไงจ้ะ มาเรียจัง ไม่เจอตั้งนานโตขึ้นน... เซนจ๊างงงงงงงงงงงงงงง!!!”

“TOT! ช่วยฉันด้วย เซียร์” และแล้วเหตุการณ์ก็เริ่มชุลมุนวุ่นวาย เมื่อเพซิส ชายหนุ่มผู้มาใหม่ได้หันไปมองเห็น ‘เซนจัง’ ของเขา ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ต้องการจะถูกเขาเห็นมากถึงมากที่สุดในชีวิตก็ตาม เพซิสเริ่มวิ่งเข้ามาใกล้ๆตัวเซน และเซนก็รีบกระโดดผลุงลงมาจากโซฟาพร้อมคว้าสองหนุ่ม แอลและเซียร์มาเป็นโล่มนุษย์ให้เขา และวิ่งออกไปนอกห้องรับแขกทันที

เพซิสเห็นดังนั้นจึงยิ่งอยากแกล้งมากขึ้น เขาทั้งสี่เริ่มวิ่งไล่จับกันไปจนทั่วคฤหาสน์ ทิ้งให้มนุษย์อากาศ(ไร้ตัวตน)ทั้งสามคนนั่งงงอยู่ในห้องรับแขกโดยไม่ขยับไปไหน

“เอ่อ...เราอยู่ส่วนไหนของคฤหาสน์เหรอ...”ในที่สุด หลังจากที่สองหนุ่มถูกเพื่อนตัวแสบลากไปลากมาเพื่อเป็นโล่เป็นเวลานานจนเริ่มรุ้สึกเหนื่อย เขาก็ตัดสินใจถามออกไปในที่สุดหลังจากที่มองซ้ายมองขวาแล้วเขาก็พบเพียงลังกระดาษมากมาย จนแทบจะหาทางออกไม่เจอ

“อ๋อ หอหนังสือเก่าน่ะ แต่อย่าถามฉันนะ ว่าออกทางไหน ฉันเอง เข้ามาทีไรก็หลงเหมือนกัน คงต้องรอคิมน่ะ”เพซิสตอบก่อนจะทำหน้านึกขึ้นได้“ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการสินะ ฉันชื่อ เพซิส เป็นมายฮันนี่อย่างเป็นทางการของเซนจังครับผม”เพซิสพูดด้วยรอยยิ้มทะเล้น

มายฮันนี่อย่างเป็นทางการ มายฮันนี่อย่างเป็นทางการ มายฮันนี่...

“ไม่ใช่เฟร้ยยยยยยยยยยยย”เซน โผล่หน้าออกมาประกาศก้องทันที ทำเอาเพซิสหน้าจ๋อยไปแว้บหนึ่ง

“อะ..เอ่อ ผมเซียร์ครับ”หลังจากที่ปากเขาหายไปพร้อมกับออกซิเจนอยู่สักพัก เขาก็สามารถค้นพบปากและเสียงของตัวเองได้แล้ว จึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนหอบเล็กน้อย

“ผม แอล ครับ”แอลเอ่ยแนะนำตัวบ้าง

“.....”

“เอ๋? เซนจังก็แนะนำตัวด้วย ฉันรอเซนจังพูดคนอย่างใจจดใจจ่อเลยน้า~”เพซิสพูดด้วยสีหน้าเริงร่า ขัดกับสีหน้า ‘แบกความทุกข์ของทั้งโลกไว้บนบ่า’ ของทั้งสามคนอย่างสิ้นเชิง

“ไม่!”เซนตอบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น(อยู่ที่ด้านหลังของเซียร์ เพราะยังกลัวอยู่)

“เซนจังอ่า~”

เปรี้ยง !

ความรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าแสกกลางหน้าพลันบังเกิดกับเด็กหนุ่มทั้งสามคน ณ เวลานั้น เมื่อผู้ชายหน้าตาจัดว่าหล่อชนิดนายแบบชิดซ้ายดาราชิดขวา กำลังนั่งยองๆ เอานิ้วชี้ทั้งสองข้ามจิ้มกันเป็นเสียงๆจึ้กเหมือนการ์ตูน และทำปากจู๋ ตาละห้อยมันช่างดูพิสดารเกินกว่าพวกเขาจะรับได้จริงๆ เสียดายทรัพยากรคนหน้าตาดีจริงๆเลย (เฮ้ย ผิดหลักแล้ว!)

“แล้ว..แล้วเราจะได้ออกไปจากที่นี่ตอนไหนเหรอ”เซียร์เอ่ยถามอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ก็ท่าทางของคนตรงใช่ว่าจะปกติซะเมื่อไหร่กันล่ะ เขาต้องกลัวเป็นธรรมดาน่ะสิ!

“ไม่รู้สิ พรุ่งนี้เช้าล่ะมั้ง ฮ้าว..ผมเริ่มง่วงแล้วล่ะ นอนกันเถอะครับ”เพซิสตอบอย่างไม่ค่อยจะสนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่

“หา ???” แต่ทั้งสามคนที่ยังคงสนใจความอยู่รอดปลอดภัยของตน จึงร้องออกมาอย่างตกใจ ระคนสงสัย

“ก็นอนไงครับ หอหนังสือกลางจะปิดเวลาหกโมงเย็นน่ะ แล้วพรุ่งนี้เช้าตอนเจ็ดโมงคิมจะมาเปิดประตูหอแล้วเข้ามาทำความสะอาด ถึงตอนนั้นเดี๋ยวเราก็ได้ออกไปเองล่ะ”เพซิสตอบด้วยท่าทางว่า เรื่องแบบนี้มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วและทิ้งตัวลงนอนหนุนแขนตัวเองไปทันที

“zzZZ”

“.......”

“เซน”

“อะไร”

“หมอนั่นหลับแล้วเหรอ”

“ฉันก็ยืนอยู่กับนาย จะไปรู้ไหมล่ะฟะ”

“แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ”

“คงต้องนอนที่ล่ะมั้ง”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ฉันเกลียดบ้านหลังใหญ่ๆที่สุดเลยยยยย”

- -- - - - - - - - - - - -
EXIZT

Talk : ความรู้สึกเหมือน กำลังแต่งบ้าอะไรอยู่ ? ใครจะเบื่อก็เรื่องของเธอ มันไม่ใช่เรื่องของผม อะไรประมาณนั้นเลย คือ รวมเวลาที่แต่งทั้งหมดแล้วๆ ก็สี่ห้าชั่วโมง เพราะเพิ่งแต่งไปตอนวันที่ 11 วันที่ 12 ก็เสร็จแล้ว เอ้ะ ทำไมเราใช้เวลาแต่งแค่นี้ล่ะ เรามั่วรึเปล่า ก็เริ่มจะงงในชีวิตตัวเองแล้วล่ะ อาจจะลงเร็วไปบ้าง ต้องขออภัยสำหรับเวียนต่อไปที่ไม่ให้เวลาเตรียมตัว(ขอหัวเราะอย่างสะใจดังๆจะได้ไหม) ยังไงก็ อย่าไปสนใจตอนนี้มากมันตัน + ต้องทำภาพแข่ง ตันมันทั้งสองทาง เราจะหนีไปเล่นเกมแทนแล้ว ฮ่าๆ โชคดีมีความสุขในการอ่านครับ

- - - - - - - - - - - - - - -

อืม...มันดูตันๆจริงๆนั่นแหละ

ถ้าตอนถัดไปยังไม่พีคนี่คง... -..-