คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Page 1
Page 1
“
Photography takes an instant out of time,
Altering life by holding it still
”
มหาวิทยาลัยโลเป็นมหาวิทยาลัยอันับ
1 อเาหลีใ้
รวบรวมนัศึษาที่มีวามสามารถทั่วประเทศเาหลีใ้
เป็นที่ที่เหล่านัเรียนม.ปลายปี 3 ใฝ่ฝันที่ะเ้า
รวมถึผมและยอู้วย
พวเราทยอย่วยันนอันเ้าหอ
พวเราเลือหอที่ร้ามับมหาวิทยาลัยเพื่อะสะวในารเินทา
ึ่มัน่อน้าที่ะราาสูสัหน่อย
แ่่อน้าที่ะปลอภัยและวามสะวสบายรบรัน
“ยอู
ัอเสร็หรือยั” ผมถามะที่เอาเสื้อเ็บไว้ในู้เสื้อผ้า้าๆเีย
“แปบนึนะ นายมีอะไรป่าว”
ยอูอบำถามผมพร้อมับัเียนอนให้เรียบร้อย
พวเรารู้ัันมานาน
เรียว่าี้ปึเลย็ไ้ ยอูะรู้เรื่อทุอย่าเี่ยวับผม
และผม็รู้เรื่อเี่ยวับเา
เราเป็นเหมือนเพื่อนที่เป็นทั้พี่น้อ
ถึพวเราะแ่าันสุั้ว ัวอย่าเ่น
ยอูเป็นนที่ะเ็บัวเียบ
แ่ผมเป็นนที่สใส ร่าเริ
เรื่อทุอย่าที่ยอูรู้นั่น็รวมถึเรื่ออ ‘ปาร์ านยอล’ นนั้น้วย…
หลัาที่พวเราเ็บอทั้หมเ้าที่
ผมและยอูลันที่ะมาสำรวรอบๆมหาวิทยาลัย่อนที่ะเปิเทอมในวันรุ่ึ้น
มหาวิทยาลัยใน่วนี้ำลัึั
เนื่อารุ่นพี่ำลัเรียมิรรมเพื่อรับน้อปี 1 ที่ำลัะมาเป็นส่วนหนึ่อมหาวิทยาลัย
พวเราเินสำรวไปทั่วมหาวิทยาลัย
าึะนู้นไปะนี้ ามประสาเ็เพิ่เ้ารุ
มหาวิทยาลัย่อน้าที่ะให่โและทันสมัย
พวเราไ้เินไปสำรวะสัมสเราะห์มา้วย ึะเป็นึที่สวยามและทันสมัย ้าๆันือะสัวศาสร์
ึ่เราะ้อใ้โรอาหารร่วมัน
เนื่อาโรอาหารลาอมหาวิทยาลัย่อน้าไล
หลัาพวเราสำรวันทั่วแล้ว ผมึวนยอูไปหาอะไรรับประทาน
เนื่อาอนนี้่อน้าที่ะเย็นมาแล้ว และผม็หิวมาแล้ว้วย
“ยอินร้านนี้ันไหม
แบว่าน่าะอร่อย” ผมเรียื่อเล่นที่เราเรียันเมื่อสมัยเ็
อนแร ยอู็ไม่อบใ
เาบอว่ามันไม่แมนเอาเสียเลย แถมเรายัโแล้วนะ ะมาเรียเป็นเ็ๆไปไ้ไ แ่นี้ใรรับ นี้แบฮยอนนะ
เรื่ออ้อนนนี้ไม่เยพลา J
“โอเ ”
หลัาที่พวเรารับประทานอาหารันเสร็เรียบร้อยแล้ว ผมอแยัวับยอู เพราะว่าระหว่าที่เินทามาร้านอาหารนั้น ผมสัเเห็นร้านหนัสืออยู่รมุมถนนและั้ใว่าะแวะเ้าไปูหนัสือสัหน่อย
ผมบอลายอูพร้อมับเิน้ามถนนเพื่อไปยัร้านหนัสือรมุมถนน ร้านหนัสือเป็นร้านนาปานลา ผนัรอบๆร้านเป็นสีน้ำาลอมส้ม ภายในร้านประอบไป้วย 2 ือฝั่ร้านหนัสือและร้านาแฟน่ารัๆแ่สบายา
่วนี้เป็น่วพบ่ำแล้ว
ภายในร้านหนัสือึมีลู้าบาา
ผมเินเ้าไปในั้นหนัสือเี่ยวับวรรรรมภาษาอัฤษ
ภายในั้นมีหนัสือให้เลือสรรมามาย
และหนึ่ในหนัสือที่ผม้อารันอยู่บนั้นที่สูที่สุที่ผมไปอาเอื้อมมือไปถึไ้
ผมมอรอบๆพร้อมสอส่อสายาพยายามหาเ้าอี้หรือไม่็พนัาน แ่เนื่อา่วนี้เป็น่วพลบ่ำและเป็นเวลาใล้ะปิร้านแล้ว พนัานึทยอยันลับและทำวามสะอาร้าน
เมื่อเป็นันั้นผมึเย่ัวให้สูที่สุเพื่อที่ะเอื้อมไปหยิบหนัสือให้ไ้้วยวามสูที่ผมภูมิใ แ่เอื้อมอยู่นานสอนาน็เริ่มถอใเพราะหนัสืออยู่สูเินไป
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใเสียั
พร้อมับถอยัวไป้านหลั
แ่ทันในั้นผมรู้สึไ้ว่าแผ่นหลัอผมไ้แนบิไปับอว้าให่อใรบาน
นนนั้นำลัว้าหนัสือที่ผมำลัหมายปอเอาไว้ออมาาั้น ภายใ้วามับแบนั้นในอผมเ้นระรัว ลิ่นายอเา่าหอมละมุนและ่าุ้นเยเป็นอย่ามา
หลัาที่เาถอยหลัออไป
ผมรีบหันหน้าับไปมอ้วยวามสสัย
แ่ลับพบมือที่ยื่นหนัสือนิยายที่ผมใ้เวลาหลายนาทีในารเอื้อมหยิบ
“อ่ะ...หนัสือที่นายอยาไ้” เายื่นหนัสือมารหน้าผม
พร้อมับรอยยิ้ม
รอยยิ้มว้าอปาร์
านยอลทำให้หัวใอผมนั้นพอโ
รอยยิ้มที่ผมไม่ไ้พบเอมานานแล้ว รอยยิ้มที่สใส
“ะ...อบุรับ” ผมล่าวอบุ้วยวามเินอาย
ื้อออออ หน้าอผมะ้อแมาๆแน่เลย และเา ปาร์
านยอลนนั้นะ้อรู้แน่ๆเลยว่าผมอบเา
“ั้นผมไป่อนนะ แล้วเอันที่มหาวิทยาลัย” ปาร์
านยอลล่าวลา พร้อมับเินถือถุหนัสือนาให่
ผมมอามเาออไปาร้าน
หลัานั้นผมึนำหนัสือไปเาน์เอร์ เพื่อนำไป่ายเิน
วันนี้เป็นวันที่ผมมีวามสุมาที่สุ
☺
ความคิดเห็น