Holiday Love

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ในวันหยุดสบายๆ ที่แสนจะมีความสุขของไรท์เตอร์ เลยแต่งฟิคกยูอูมาชงแล้วดื่มฉลแงวันเกิดตัวเองอยู่บ้านค่ะ
ฝากติดตามด้วยเน้อออ เป็นช็อตฟิคสั้นๆค่ะ เม้นติชมกันได้เลยน้าาา >//<
เปิดเพลงฟังไปด้วยก็ได้น้าาา  Memories เป็นเพลงที่ไรท์เตอร์ชอบเวอร์ 

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

ครืดดดดดดด

เสียงรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาในรั้วบ้านก่อนจะดับลงพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในเสื้อสูทสีแดง

แกร็ก...แกร็ก

“ พี่ซองกยู!! ” เด็กหนุ่มตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับกระโดดเข้าใส่ยกขาสั้นๆทั้งสองข้างเกี่ยวรอบเอวคนตัวสูง แขนที่สั้นกว่าขาก็ตวัดเกี่ยวรอบคอ แถมด้วยการซบใบหน้าขาวใสลงกับไหล่กว้าง ซองกยูที่กลัวเด็กน้อยจะตกลงไปก้นกระแทกพื้นก็รีบยกเรียวแขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวเล็กเอาไว้จนสัมภาระทั้งหลายหล่นลงมากองกับพื้น

“อูฮยอนนาไม่กลัวตกรึไงกัน”น้ำเสียงแกมดุของซองกยูไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดนั้นกลัวเลยสักนิด

“ก็เค้าคิดถึงพี่ซองกยูนี่นา”พูดยังเดียวไม่พอยังดิ้นไปมาในอ้อมกอดของคนตัวสูงกว่า

“เอาเถอะๆ ไปนอนดีกว่าพี่เหนื่อยแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อนะ” ว่าจบก็พาคนตัวเล็กมาวางแหมะไว้บนเตียงอย่างแผ่วเบา

“ฮยองไปอาบน้ำก่อนนะ ห้ามซนรู้ไหม” คนตัวเล็กเพียงแต่พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มหวานเยิ้มไปจนคนพูดต้องยิ้มตาม แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าห้องน้ำก็มีเสียงเล็กตะโกนไล่หลังมา

“อาบไวๆนะฮะพี่กยู เค้าคิดถึงม๊ากมาก” พูดเองเขินเอง แก้มขาวนั้นขึ้นสีแดงจัดจนซองกยูเองยังมองเห็น

“พี่กยู กอดเค้าหน่อยสิ! เค้าคิดถึงพี่กยูนะ”อูฮยอนที่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ส่งเสียงดังเรียกให้อีกคนเข้ามานอนกอดกันไวๆ เพราะคิดถึงมากกก

“ครับๆ คุณอูฮยอนฮยองจะกอดจนอูฮยอนหายใจไม่ออกเลย” โยนผ้าเช็ดหัวลงตะกร้าก่อนจะวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่นอนกลิ้งหลุนๆอยู่บนเตียง

“อ๊ะ! ตกใจหมดเลยฮะ 5555” แกล้งทำเป็นตกใจ(?)เพิ่มสีสันในราตรีที่ใกล้จะสว่างเต็มที

หยอกล้อกันไปมาก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งคู่

“พี่ซองกยู กยูๆๆๆๆตื่นได้แล้วใกล้เที่ยงแล้วฮะไปหาอะกินกันเถอะ”ตื่นมาก็ส่งเสียงไปทั่วบ้าน เด็กน้อยช่างอ้อนตัวเล็กแต่กลับมีพลังเหลือเฟือ นิ่งเป็นหลับขยับเมื่อไหร่ผู้ใหญ่อย่างคิมซองกยูเป็นต้องปวดหัวเสมอ

“หิวแล้วรึไง ฮยองยังง่วงอยู่เลยนะ อีกแป๊ปนึงไม่ได้หรอครับ”ตาก็ยังไม่ลืม พูดจบก็พลิกตัวไปอีกด้าน

“ไม่ได้ฮะ พี่กยูไม่เคยนอนรึไงตื่นเดี๋ยวนะ” ดึงผ้าห่มออกก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมคนที่ยังนอนอยู่

“แล้วอูฮยอนไม่เคยกินหรอ กินทุกวันไม่เบื่อหรอ”ย้อนกลับคำเดิมและสิ่งที่ได้กลับมาคือ

เพี๊ยะ! ฝ่ามือเล็กปะทะเข้ากับต้นแขนแข็งแกร่งจนเกิดรอยแดง

“อูฮยอนฮยองเจ็บนะ ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่น่ารักเลยละครับ”

“ทำไมพี่กยูต้องเสียงดังด้วยละ ใช่สิเค้าไม่น่ารักแล้วนิพี่กยูเบื่อเค้าแล้วใช่มั๊ยละ”ถ้อยคำตัดพ้อถูกปล่อยออกมาพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลรินตามลงมา

“พี่กยูไม่ชอบเค้าแล้วใช่มั๊ย เค้าทำอะไรก็ผิดพี่กยูไปชอบคนอื่นแล้วนิ” คนตัวสูงได้แต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่คนด้านบนพูด นี่คนตัวเล็กคิดมากขนาดนี้เลยหรอ

“พี่กยูไม่อยากรักเค้าแล้วใช่มั๊ย ตอนที่เค้าโทรไปพี่กยูก็บอกว่างานยุ่งตลอด ฮือๆๆๆ”ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนจนซองกยูทนไม่ได้ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดปลอบ

“โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะครับคนดีอย่าคิดมากนะ ฮยองรักอูฮยอนคนเดียวนะที่ฮยองบอกว่างานยุ่งก็เพราะว่าฮยองอยากทำงานให้เสร็จไวๆไง จะได้กลับมาหาอูฮยอนเร็วๆเพราะกลัวเราจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวไม่ดีหรอ ฮยองเป็นห่วงอูฮยอนนะ” เอนหลังพิงกับหัวเตียงลูบหัวปลอบคนในอ้อมกอดที่ยังไม่หยุดร้อง

“ฮึกๆ...ฮึก แล้วคุยกับเค้าบ้างไม่ได้หรอได้คุยแป๊ปเดียวพี่กยูก็ตัดสายไปเลยฮือๆๆๆ”

“ก็ถ้าฮยองมัวแต่คุยกับอูฮยอนงานเสร็จช้า ฮยองก็ต้องอยู่ที่ปูซานต่อกลับบ้านช้าอีกนะ แล้วที่ฮยองดุอูฮยอนเมื่อกี๊ เพราะฮยองไม่อยากให้อูฮยอนเป็นเด็กดื้อนะ เด็กดื้อไม่น่ารักหรอกแล้วก็ไม่มีใครรักด้วย อูฮยอนไม่อยากน่ารักหรอ” ดึงอีกคนออกจากอ้อมกอดก่อนจะจ้องเข้าไปในตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสๆอย่างต้องคำตอบ

“อยากฮะ เค้าอยากน่ารักพี่กยูจะได้รักเค้าคนเดียว รักเค้าคนเดียวนะ” น่าขึ้นสีอีกครั้งกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป คนตัวเล็กรีบซุกหน้ากับอกอุ่นของซองกยูเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง

จัดการทำธุระส่วนตัวด้วยกันเสร็จ อูฮยอนที่ใส่เสื้อยืดสีขาวยาวจนคุมเข่าของซองกยูจนดูเหมือนคนตัวเล็กนั้นไม่ได้ใส่กางเกงเลยกับซองกยูที่แต่งตัวสบายๆออกมาในครัวช่วยกันทำอาหารที่น่าจะกินได้ในมื้อนี้ เถียงกันบ้างหยอกกันบ้างกว่าจะได้กินก็ปาไปเกือบๆชั่วโมง

“พี่กยู เค้าอยากดูหนังอ่ะเปิดหนังดูกันนะ นะๆๆๆๆ”คนตัวเล็กที่เดินวนมานั่งบนตักซองกยูที่กำลังนั่งดูกีฬาบนโซฟาตัวใหญ่ พร้อมสเต็ปการอ้อนเดิมๆที่ถึงแม้จะเดิมแต่ก็ใจอ่อนย้วบทุกที

“แต่ฮยองดูกีฬาอยู่นะ” เล่นตัวสักหน่อยเดี๋ยวเขาว่าง่าย หันหน้าไปดูต่ออย่างไม่สนใจในการอ้อนของคนตัวเล็ก

“นะๆๆๆๆๆ พี่กยูนะๆๆๆ”เอาหน้าถูแขนไปมาก่อนจะดิ้นเหมือนเด็กๆจนเสื้อเปิดขึ้นมาจนถึงขาอ่อนขาว คนแก่กว่ารีบหันหน้าหนีเพราะกลัวจะตบะแตกตอนกลางวันแสกๆ

“โอเคๆ อยากดูเรื่องอะไรครับ”พูดไปมือก็เอื้อมไปดึงเสื้อคนตัวเล็กลงจนคลุมเข้าแล้วเอาหมอนอิงมาวางทับอีกที คนตัวเล็กหันมามองหน้าอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก่อนจะหยิบแผ่นซีดีหนังสยองขวัญเรื่องใหม่ยื่นให้

“หืม แอนนาเบลล์ ไม่กลัวหรอมันน่ากลัวมากนะ”

“ไม่ฮะ ซองยอลบอกว่าสนุกมากๆเพราะได้ดูกับมยองซูแต่เค้ากลัวไม่สนุกเลยเก็บไว้ดูกับพี่กยู”

แหมสันหาคำมาพูดจริงๆ พูดไปอย่างนั้นเพราะอูฮยอนไม่ใช่คนกลัวผีแต่กลับเป็นเขาเองต่างหากที่กลัว แถมมากอีกด้วย

เสียงกรื๊ดกร๊าดสนั่นไปทั่วบ้านในช่วงที่ผีโผล่ออกมา หากแต่ไม่ใช่เสียงของอูฮยอนสักนิดเป็นซองกยูที่กรื๊ดแข่งกับผีอย่างมีความสุข(?)ปะปนกับเสียงหัวเราะของอูฮยอนที่เห็นซองกยูตกใจทีก็หัวเราะทีดวงตาคู่สวยคอยชำเลืองมองคนตัวสูงข้างๆตลอดเวลาที่ผีโผล่ออกมา ความสนใจไม่ได้อยู่ที่หนังเลย ก็พี่กยูของอูฮยอนหน้าดูกว่าหนังตั้งเยอะ

กว่าจะผ่านช่วงระทึกขวัญออกมาได้แถบจะหัวใจวาย หนังผีสมัยนี้ใช้ไม่ได้เลย

“พี่กยู อีกเรื่องนะ นะๆๆๆๆ”เขย่าแขนคนข้างๆที่นั่งหอบหายใจจากการกรื๊ด(?)

“อีกหรอ โอเคๆแต่ไม่เอาหนังสยองขวัญแล้วนะ” พูดออกมาติดๆขัดๆเพราะหายใจไม่ทันก่อนจะรับแผ่นซีดีเรื่องใหม่ไปเปิด

บทประพันธ์ของนักเขียนชื่อดังถูกดำเนินไปเรื่อยๆ จนจวนจะจบเรื่องพร้อมกับซองกยูที่ใกล้จะไปเฝ้าพระอินทร์แต่ก็มีเสียงบางอย่างดังเข้ามากวนในโสตประสาทก่อนที่จะได้จมสู่ห้วงนิทรา

“อูฮยอนนา! เป็นอะไรครับ” หันไปหาคนด้านข้างด้วยความเป็นห่วงที่จู่ๆอีกคนก็ร้องไห้ออกมาเมื่อกี๊ยังหัวเราะอยู่เลย

“ฮือๆๆๆ พี่กยูเค้าสงสารนางเอกอ่ะ มันเศร้ามากเลยฮือๆๆ” สวมกอดร่างสูงข้างๆพร้อมกับเสียงโฮอย่างเต็มที่ 

“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะไปนอนดีกว่าดึกแล้วไม่ร้องนะครับคนดี”กดปิดหน้าจอและดับสวิตไฟก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กมาวางไว้บนเตียงพร้อมกับนอนลงข้างๆ มือก็คอยลูบหัวปลอบอีกคนที่เริ่มสงบลง

“พี่กยูเค้ารักพี่กยูนะ พี่กยูห้ามทิ้งเค้านะห้ามทำแบบพระเอกในหนังนะเค้ากลัว” พูดเสียงอู้อี้แต่ก็ได้ยินชัดเจน จนคนตัวสูงต้องยิ้มตามกับความคิดเด็กๆของคนในอ้อมกอด

“ครับๆ ฮยองจะไม่ทิ้งอูฮยอนนะ นอนนะครับคนดีของฮยอง” พูดจบคนตัวเล็กก็กระโดดขึ้นมานอนทับร่างสูงไว้แล้วเอาหน้าถูไปมาที่หน้าอกของคนที่ตัวเองนอนทับ

หืมมม ยั่วกันหรอนัมอูฮยอน   ร่างสูงคิดในใจก่อนพลิกตัวขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก

ใบหน้าขึ้นสีของอูฮยอนที่ถูกคร่อมนั้นช่างยั่วยวนจนซองกยูที่มีอารมณ์(?)ตั้งแต่ตอนที่คนตัวเล็กชวนดูหนังแล้วยังมาทำตัวอ้อนแบบนี้อีก หึหึ นัม อูฮยอน

“นอนเถอะฮะ เค้าง่วงแล้ว” ทำท่าจะพลิกตัวหนีแต่คนอย่างซองกยูขึ้นแล้วลงยากครับ หึ!

“อะไรกันมาทับฮยอง ฮยองหนักนะแบบนี้ต้องโดนทำโทษ”

“งื้ออออ พี่กยูเค้าง่วงนะ ไม่อ้าวววว นอนเถอะฮะ...อื้อออออ” พูดยังไม่ทันจบคนตัวเล็กก็โดนขโมยกรีบปากอมชมพูโดยหัวหน้าโจร คิม ซองกยู

…เจอกันใต้เตียง ^^…

“อีกรอบนะครับ อูฮยอน”

“งื้ออ เค้าเหนื่อยละ...อื้อออออ”

จบเถอะ ไม่มีไรมากค่ะ เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเกิดไรท์เตอร์ เค้าเลยมาชง กยูอูรัวๆแล้วยกดื่ม 5555 ชงเองดื่มเองเพื่อเป็นการฉลองให้ตัวเอง ไรท์หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนจะชอบนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า   ขอคอมเม้นสักนิดให้ชื่นใจหน่อยนะคะ

คัมซาค่า โค้ง 90 องศาแล้วม้วนตัวลงหลุม >///<

*เอาตรงๆนะไรท์เตอร์คิดชื่อเรื่องไม่เก่ง 5555  แต่งได้แต่คิดชื่อไม่ออกอ่ะ ถ้าชื่อไม่เข้ากับเนื้อเรื่องยังไงก็อย่าว่ากันน้า  คัมซาอีกครั้งคร้าบบบบบ  //ปิดฝาหลุม ><