[Fic]The Prince of Tennis รักวุ่นๆวุ่นวาย

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่

หลังจากที่เรียวมะคุงขอให้ฉันพาไปชมรมเทนนิส

ฉันรู้สึกว่ามันคงเป็นจุดเริ่มต้นนะ...

เรียวมะคุงน่ะ...ยอดมากๆเลยเอาชนะรุ่นพี่ จนได้เป็นตัวจริง...

ตอนนี้มันก็ผ่านมาหลายเดือน...จนกระทั่ง

“เกมวอนบาย ริวซากิ”เสียงขานของกรรมการจากคอร์ตของชมรมเทนนิสหญิงแห่ง

โรงเรียนเซย์ชุน

6-4 เซ็ตคะแนนที่โชว์ขึ้นบนกระดานคะแนน...ร่างของเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลแดงที่ทรุดลงบนพื้นด้วยสีหน้าตื่นตะลึง

“แฮ่กๆ สะ...สำเร็จแล้ว” ฉันพึมพำออกมาอย่างดีใจ...เมื่อในที่สุด ก็ชนะรุ่นพี่ในชมรมได้แล้ว

ย้อนไปเมื่อ 30 นาทีก่อน

ฟุบ!ฟุบ~ ฟ่วบ!

เสียงหวดจากไม้แร็กแก็ตสีชมพู เด็กสาวนามว่าริวซากิ ซากุโนะกำลังหวดสวิงอย่างตั้งใจอยู่คนเดียวภายในคอร์ตของชมรมเทนนิสหญิง

[Mode: Sakuno]

“ฮึบ!ฮึบ!” ฉันกำลังหวดสวิง หลังใจที่ดูวิถีการเล่นของเรียวมะคุงแล้วทำให้ฉันตั้งใจมากขึ้น...ฉันอยากเล่นเทนนิสให้เก่งกว่านี้! แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นปี 1 ก็ยังต้องฝึกต่อไป

เมื่อหันไปมองนาฬิกา ฉันจึงตัดสินใจจะเก็บของกลับบ้าน...

“เอาล่ะ...พอแค่นี้ก่อนละกัน ไม่งั้นจะเย็นเกินไป ต้องรีบกลับบ้านแล้ว” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บแร็กแก็ตและเตรียมเดินกัลบบ้านคนเดียว โทโมะจังบอกว่า วันนี้อาจจะกลับเย็นหน่อย ให้กลับบ้านไปคนเดียว

“เฮ้อ~โทโมะจังนะโทโมะจัง...อ่ะ!” คงเป็นเพราะฉันเอาแต่มองพื้นเลยไม่ได้ดูทาง เลยไปชนกับรุ่นพี่ผู้หญิง ที่น่าจะอยู่ ปี2 ปี3 ทำไมนะ...ฉันรู้สึกเหมือนรุ่นพี่เขาตั้งใจมาชนฉันเอง...

‘จะบ้าเหรอ! ไม่มีใครเขาจะอยากเจ็บตัวหรอกนะ ยกเว้นเป็นอันธพาลเพื่อหาเรื่องคนอื่น’ นึกได้ฉันจึงรีบขอโทษพี่เขาและค่อยเดินผ่าน แต่...

หมับ!

“หึ! เธอคือเพื่อนของยัยประธานแฟนคลับของท่านเรียวมะสินะ ชอบมาเกะกะท่านเรียวมะ อย่างนี้ยอมไม่ได้ เธอ!!มาแข่งเทนนิสกับฉันซะ ถ้าเธอแพ้ เธอต้องไม่ไปยุ่งย่ามกับท่านเรียวมะ แต่ถ้าเธอชนะ ฉันจะยอมทำตามคำสั่งเธอ” รุ่นพี่สาวที่ฉันจำได้ว่าเคยเห็นหน้าบ่อยๆในชมรม เธอคนนี้เป็นคนที่มีผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ เธอคนนี้มีความมั่นใจมาก และเก่งเทนนิสอยู่ในระดับต้นๆของชมรม ชื่อว่า นัทสึกิ ริกะ แย่ล่ะสิฉัน

“ตะ..ตะ..แต่ว่า” เสียงของฉันเริ่มมีอาการสั่นๆจากความกลัวและความประหม่า โดยไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่เดินผ่านมาและหยุดชะงักมองอย่างสนใจอยู่คนหนึ่ง

“หึ! ไม่กล้าล่ะสิ ยัยกระจอกเอ๊ย!” คำว่ายัยกระจอก มันจี้ใจดำฉัน ฉันไม่ชอบคนที่ไร้มารยาทและมาด่าคนป่าวๆที่สุด! ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกอะไรบางอย่างในใจฉันมาขาดสะบั้นทันที

“คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาด่าคนอื่นว่ากระจอก แค่คนๆนั้นมีอายุน้อยกว่าคุณปีเดียวฉันขอตกลงแข่งกับคุณค่ะ!” ตายแล้ว! ไม่น่าเลย ฉันเผลอหลุดปาก...นิสัยเสียของฉันปรากฏแล้ว ทั้งๆที่ฉันตั้งใจว่าจะไม่แสดงนิสัยอย่างนี้ออกมา

“ก็ดี!” ริกะซังกระแทกเสียงออกมาอย่างเหยียดหยาม ฉันชักจะทนไม่ได้แล้วนะ

กลับมาปัจจุบัน

หลังจากนั่งดีใจอยู่ตั้งนาน ฉันจึงค่อยๆพยุงตัวขึ้นยืน เมื่อฉันเงยหน้า ฉันก็พบริกะซังทรุดตัวนั่ง ท่าทางช็อคมากๆ ฉันจึงเดินเข้าไปหาเธอ

ตึก...ตึก

เสียงฝีเท้าเรียกความสนใจให้ริกะได้ เธอจึงกล่าวว่า

“จะมาเยาะเย้ย ฉันล่ะสิ” คำพูดของเธอทำให้ซากุโนะเอียงคออย่างงุนงง

“ทำไมต้องมาเยาะเย้ยด้วยล่ะค่ะ”

“ทำไมเหรอ! อย่ามาพูดบ้าๆเพราะฉันแพ้เธอสินะ” ริกะตวาดเสียงดัง

“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำตัวอย่างนั้นนิค่ะ” คำพูดของซากุโนะทำให้ริกะหยุดนิ่ง แต่ยังก้มหน้าก้มตาทำให้เธอไม่สามารถเห็นใบหน้าของริกะได้

“ฉันน่ะ...อาจจะดีใจที่ได้ชนะ แต่ไม่ใช่เพราะชนะริกะซังแล้วจะเป็นต้องเยาะเย้ย เพราะการแข่งครั้งนี้อาจจะให้เราคนใดคนหนึ่งพัฬนาขึ้น เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอค่ะ...ริกะซัง” ซากุโนะพูดเสียงอ่อน ริกะยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น ยังคงนั่งฟังเธอเงียบๆ ซากุโนะจึงพูดต่อ

“ฉันมาทำตามเงื่อนไข อ๊ะ!ฟังให้จบก่อนสิค่ะ...ฉันจะขอบอกให้คุณหยุดพูดจาดูถูกชาวบ้านได้แล้วค่ะ ถ้าคุณยังไม่รู้จักคนๆนั้นดีพอ” ริกะมีสีหน้าจะแย้งทำให้เธอต้องกล่าวขัด คำพูดของเธอทำให้ริกะอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ

“เธอนี้มันใจดีจริงๆ...ขอบคุณนะ” คำพูดข้างหลังริกะพูดเสียงๆเบา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนจะกล่าวลา

“ฉันไปล่ะ บาย” ริกะโบกมือลาก่อนจะเดินออกไปนอกคอร์ตสวนทางกับอาจารย์...ริวซากิ

“หลานมากับย่ามา” อ.ริวซากิ กระชากข้อมือของซากุโนะอย่างแรงจนเจ็บ

“คุณย่า หนูเจ็บนะค่ะ”ซากุโนะพูดพลางมองข้อมือตัวอย่างพร้อมกับสีหน้าเจ็บปวด

“อ๊ะ! ย่าขอโทษ เผลอตัวไปหน่อย ตามย่ามา” ว่าแล้วจึงลากซากุโนะ เข้าไปในตึกเข้าห้องทำงานของเธอ ทิ้งให้เด็กชายคนหนึ่งมองด้วยสีหน้าสงสัย...เด็กชายคนนั้นคือเรียวมะก่อนที่เรียวมะจะคลี่ยิ้มบางๆแล้วกล่าวคำพูดติดปาก

“ยังอ่อนหัดอยู่นะ” ก่อนจะเดินออกนอกโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน

ห้องทำงานของอ.ริวซากิ

ครืด ปึง!

เสียงดังมาจากประตูบานเดียวในห้องปรากฏร่างชราแต่ยังแข็งแรงดีออกอ.ริวซากิที่กำลังลากหลานสาวเข้ามาในห้อง ก่อนจะปล่อยข้อมือหลานสาวแล้วลากเก้าอี้มานั่งด้วยท่าทีสงบแต่จริงจัง

 

“คุณย่ามีอะไรเหรอค่ะ?” ซากุโนะถามอย่างสงสัยที่อยู่ๆก็ถูกลากมาโดยไม่รู้สาเหตุ

“หลานรู้มั้ยว่าหลานมีพรสวรรค์ด้านเทนนิส”อ.ริวซากิเอ่ยปากถามอย่างสงบ

“คะ?” ซากุโนะครางในลำคออย่างงุนงง

“หลานรู้มั้ยว่าหลานมีพรสวรรค์ด้านเทนนิส”อ.ริวซากิย้ำคำพูดอีกที เพื่อจะได้คำตอบ

“คะ...คือ...ไม่รู้ค่ะ” ซากุโนะตอบอย่างอ้ำอึ้งก่อนจะก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าสบตาคุณย่าของเธอ

‘คุณย่าเป็นอะไรของเขาน่ะ’ ซากุโนะอดคิดอย่างนี้ไม่ได้เพราะปกติคุณย่าจะไม่เป็นอย่างนี้

“หลานมีฝีมือดีมาก แต่หลานอาจจะไม่เรียนรู้ทักษะด้านหนึ่งดีพอ ย่าไม่ได้บอกว่าหลานไม่หัดฝึกเพราะย่าเองก็เห็นหลานฝึกอย่างหนัก แต่ว่าการอยู่ชมรมเทนนิสหญิงอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมาก เพราะคนในนี้ก็ไม่ได้ฝึกอะไรอย่างจริงจังซักเท่าไหร่หนัก ย่าอยากให้หลานหาที่ฝึกที่ดีกว่านี้ ค้นหาที่ๆเป็นกลุ่มรวมนักเทนนิสหญิงฝีมือดี เขาจะช่วยหลานได้ ย่าเชื่อว่าที่เมืองนี้คงมีไม่น้อยเลย คนเก่งๆน่ะ” อ.ริวซากิเอ่ยคำพูดยาวๆชนิดที่เธอยังไม่รู้เลยว่าคุณย่าของเธอเอาเวลาไหนไปพักหยุดหายใจ

“คะ...ค่ะ” ซากุโนะเอ่ยปากตอบเป็นระยะๆเพื่อให้คุณย่าเธอรู้ว่าเธอยังฟังอยู่

“หลานเข้าใจใช่มั้ย ย่าอยากให้หลานเก่งกว่านี้ ย่าไม่ได้อยากจะกดดันอะไรหลานหรอกนะหวังว่าคงเข้าใจ” หลังจากพูดเสียงเข้มมานานแล้ว อ.ริวซากิก็ค่อยๆพูดเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นท่าทีเกรงๆของหลานสาว (เพิ่งจะรู้เหรอเจ๊ - -*: คนแต่ง)

“ค่ะ หนูเข้าใจค่ะ งั้นหนูขอตัวนะค่ะ” ซากุโนะรับคำก่อนจะเอ่ยปากลาก่อนจะลุกขึ้นโค้งหัวพอเป็นพิธีแล้วเดินจากไปทิ้งอ.ริวซากินั่งถอนหายใจคนเดียวภายในห้อง

“เราทำเกินไปรึเปล่าน้า...” หญิงชราพึมพำออกมาพลางนั่งเท้าคางอย่างเหม่อลอย

“เฮ้อ...ที่ดีๆงั้นเหรอ” ซากุโนะถอนหายใจหลังจากเดินออกมาจากโรงเรียนได้ไม่นาน เธอมีท่าทีเหม่อลอย พลางคิดเรื่องต่างๆไปมา แล้วอยู่ดีๆก็มีร่างของใครบางคนเข้ามาชนเธอ

“อุ๊ย!!ขอโทษนะ เป็นอะไรมากรึเปล่า”เสียงหวานใสของคนที่ชนเธอดังขึ้นให้เดาว่าเป็นผู้หญิง 

“อ่ะ...ไม่เป็นไหร่หรอกจ้ะ”ซากุโนะกล่าวเพื่อลดความกังวลของคนข้างหน้า เธอค่อยๆเงยหน้ามองแล้วพบกับใบหน้าหวานจิ้มลิ้มหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เส้นผมสีดำยาวถึงกลางหลังกับดวงตาสีแดงเข้มราวอัญมณี ผิวขาวธรรมชาติ ไม่คล้ำเกินไป ไม่ขาวซะเกินไป ท่าทางเธอเหมือนพวกนักกีฬา ไหล่ของซ้ายของเธอสะพายกระเป๋าที่เธอดูก็รู้ว่าเป็นกระเป๋าเก็บแร็กแก็ต เธอคนนี้อายุราวๆซากุโนะแต่สูงกว่าเยอะเชียวล่ะ 
(ซากุโนะแอบบ่นที่ทำให้เธอรู้สึกเตี้ยเหลือเกิน)

“หืม? เธอเป็นเด็กโรงเรียนเซย์ชุนเหรอ? ฉันกำลังจะย้ายเข้าที่นั้นพอดีเลยล่ะ” เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสเมื่อเห็นเครื่องแบบโรงเรียนเซย์ชุน(ความจริงโรงเรียนของญี่ปุ่นเครื่องแบบมันต้องคล้ายๆกันอยู่แล้วล่ะ)

“อ่าจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอจะเข้าปีไหนเหรอ?” ซากุโนะถามเพื่อความมั่นใจว่าเธอคนนี้ไม่ได้อยู่ปี2

“หืม?ฉันเหรอ?(ก็ใช่น่ะสิ)ปี2จ้ะ ฉันพาสชั้นน่ะประเทศที่ฉันเคยเรียนอยู่เรียนเร็วกว่าที่นี้ปี1น่ะ” เด็กสาวชี้หน้ามาที่ตัวเองก่อนจะตอบ ท่าทางเบ๊อะๆน่ารักๆทำให้ซากุโนะแอบหลุดหัวเราะบ่อยๆไม่ได้

“งั้นเหรอ ฉันอยู่ปี1น่ะ ชื่อ ริวซากิ ซากุโนะจ้ะ เธอล่ะ?” เมื่อซากุโนะรู้ว่าคู่สนทนาอายุเท่าเธอ(ถึงจะสูงกว่าชั้น1ก็เหอะ) ก็เอ่ยถามอย่างถูกคอ

“อากาเนะ เซนริวคุ เอ่ย! เซนริ จ้ะ แหะๆ” เซนริจังตอบด้วยท่าทีเงอะๆงะๆ ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากซากุโนะได้มากขึ้น เซนริพ่องแก้มจนป่องดูน่ารักแล้วเกาหัวเบาๆอย่างน่ารักก่อนที่สายตาของเซนริจะไปสะดุดกับกระเป๋าเก็บแร็กแก็ตของซากุโนะ

“เธอก็เล่นเทนนิสเหรอ?” เซนริเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจนิดๆ เหมือนหาเพื่อนได้แล้ว

“จ้ะ...แต่เล่นไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่หรอก”ซากุโนะตอบด้วยน้ำเสียงง่อยๆ

“งั้นเหรอ! เพื่อนที่เล่นเทนนิสน่ะ นับวันยิ่งหายากมากขึ้น ไม่ต้องทำเสียงอย่างนั้นก็ได้ฉันมีที่แนะนำที่หนึ่งนะ ฉันกำลังจะไปอยู่พอดี มากับฉันมั้ย” เซนริเอ่ยปากชวนแต่เรียกสีหน้าดีใจจากซากุโนะได้มาก

“งั้นเหรอ!!ขอบคุณนะเซนริจัง” ซากุโนะพูดขึ้นอย่างดีใจแล้วกระโดดกอดเซนริทันที
 เซนริที่ตั้งตัวไม่ทันก็ได้แต่งงๆแล้วกอดตอบ 
-----

เปลี่ยนชื่อตอนซะงั้น มาลงให้แล้วค่ะ^ ^ อย่าเพิ่งหนีกันน้า มีอะไรผิดพลาดอย่างคำผิดหรือว่า อ่านยากก็บอกด้วยนะค่ะ แหะๆๆ