คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ◆ 6 : true..or ' fault '
-6-
true..or ' fault '
ทุกอย่างมันผิด..ผิดพลาดไปหมด..
อู๋อี้ฟานนอนหลับตาแน่นคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันก่อนจะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ทาบทับลงมาบนร่างกายและสัมผัสบางเบาบริเวณหว่างคิ้ว ร่างสูงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็ได้พบกับใบหน้าหวานที่คุ้นเคย
ชานยอลนอนทับอยู่บนตัวเขาคางมนวางเกยกับคางของอู๋ฟานในขณะที่นิ้วเรียวลูบรอยย่นที่เกิดจากการขมวดคิ้วของร่างสูงเพียงเพื่อจะทำให้มันคลายออกจากกัน
ดวงตากลมโตคู่สวยไม่ได้สังเกตเห็นว่าอู๋อี้ฟานกำลังนอนลืมตาจ้องหน้าหวานนั้นอยู่เลยสักนิด
“ ตื่นแล้วเหรอ ” ชานยอลชะงักมือที่สัมผัสใบหน้าของอู๋ฟานในทันทีก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ แล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา
มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนหายใจออกมา ชานยอลเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ ดวงตากลมใสแจ๋วจ้องเข้าไปในดวงตาคมสีเข้มไม่วางตา
“ ไปอาบน้ำกัน ” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ไปให้ เจ้าของใบหน้าหวานยิ้มกว้าง อู๋อี้ฟานดันตัวชานยอลออกจากตัว แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนเองที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาสวมก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนามาคลุมร่างให้ชานยอลพร้อมกับจูงมือคนตัวเล็กกว่าเข้าไปในห้องน้ำ
“ อือ..หนาว ” ร่างโปร่งครางริมฝีปากสีชมพูสั่นน้อย ๆ อู๋ฟานทำได้เพียงลูบใบหน้าของชานยอลอย่างเบามือขณะล้างตัวให้ คนตัวเล็กหลับตาพริ้มเมื่ออู๋ฟานเริ่มลงมือสระผม ใบหน้าหล่อคมฉายแววเป็นกังวล อู๋อี้ฟานกำลังรู้สึกผิดที่ไม่ยอมห้ามใจ..
ปาร์คชานยอลไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้ และความสัมพันธ์ระหว่างหมอกับคนไข้ก็ไม่ควรจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้เป็นสิ่งที่ร่างสูงตระหนักอยู่เสมอ แต่เพราะเหตุใดเขาจึงทำแบบนั้น.. เพราะอะไรเขาถึงไม่ยอมห้ามใจในเรื่องของคนตรงหน้า ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดจริง ๆ
“ คุณเป็นอะไร ” มือบางยกขึ้นมาลูบใบหน้าของอู๋ฟานหลังจากสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่น่าอึดอัด แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สีหน้าอมทุกข์ของอีกฝ่ายก็ทำให้ชานยอลรู้สึกปวดหนึบไปหมด ใบหน้าหวานเบ้ตามใบหน้าเครียดของร่างสูง
“ เปล่า.. ” นายแพทย์หนุ่มตอบกลับไปสั้น ๆ ก่อนจะดึงมือของชานยอลออกจากใบหน้าแล้วเริ่มล้างตัวคนตัวเล็กกว่าให้สะอาด
ชานยอลรู้สึกเป็นกังวลไปหมด กังวลจนปวดใจไปหมด..
มือบางกอดเอวของคนตัวสูงกว่าไว้หลวม ๆ ดวงตากลมสังเกตสีหน้าของอู๋ฟานอย่างตั้งใจ ก่อนจะซบใบหน้าเข้ากับหน้าท้องแกร่ง
“ คนดีเป็นอะไรไปครับ? ” ร่างสูงถามเสียงแผ่ว เพราะปกติเวลาที่อู๋ฟานแปรงผมให้ชานยอลจะร่าเริงกว่านี้แต่วันนี้คนหน้าหวานกลับไม่ได้มีท่าทีแบบนั้นเลยสักนิด ชานยอลไม่ได้แกว่งขา ไม่ได้หลับตาพริ้ม ไม่ได้ส่ายหน้าเข้ากับหน้าท้องของเขาและไม่ได้บอกรักเขาเหมือนทุกทีนั่นยิ่งทำให้นายแพทย์หนุ่มกังวลใจยิ่งกว่าเดิม
“ ฮึก..ทำไม..ทำไม ” ชานยอลโยกตัวไปมาน้ำตาใส ๆ เริ่มไหลรินจากหางตาคู่สวย อู๋อี้ฟานเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สองมือประคองใบหน้าเรียวเอาไว้ก่อนจะไล้นิ้วโป้งเช็ดหยดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยอย่างเบามือ
“ เด็กดีอย่าร้องไห้นะครับ ” อู๋ฟานทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าเงยมองชานยอลที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง ชานยอลส่ายศีรษะช้า ๆ ไม่อยากให้ร่างสูงมีสีหน้าแบบนั้น มือบางเลื่อนมาประคองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะเริ่มพูด
“ ชานยอล..ฮึก..ปะ..เป็นห่วงคุณ.. ”
นายแพทย์หนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะโน้มตัวชานยอลลงมากอดอย่างปลอบประโลม ความรู้สึกในใจสับสนตีกันมั่วไปหมด
“ ฉันผิดเอง คนดีไม่ต้องร้องไห้นะ.. ” อู๋ฟานปลอบ ชานยอลขยับลงจากเตียงมานั่งบนตักอู๋ฟาน คางมนเกยเข้ากับไหล่หนาสองแขนโอบรอบคอของร่างสูงไว้แน่น ร่างโปร่งตัวสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้นยิ่งทำให้นายแพทย์หนุ่มรู้สึกผิด ชานยอลอ่อนแอและเปราะบางเกินไปจริง ๆ
“ อย่าร้องไห้นะ ” ใบหน้าของอู๋อี้ฟานเต็มไปด้วยความเครียด เจ้าของใบหน้าหวานส่ายศีรษะช้า ๆ ก่อนจะผละออกมามองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจ
“ ไม่ให้ทำหน้าแบบนี้ ไม่เอา.. ” ชานยอลส่ายหน้าแรง ๆ
“ โอเค ฉันจะไม่ทำหน้าแบบนี้อีก โอเคไหม? ” ร่างสูงส่งยิ้ม
ฝืน ๆ ไปให้
“ ต้องทำยังไง ? ”
“ ทำอะไรครับ ? ”
“ ทำยังไงคุณถึงจะเหมือนเดิม ฮึก.. ” หัวใจของอู๋อี้ฟานกระตุกวูบรู้สึกปวดใจที่ได้เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนตรงหน้า นายแพทย์หนุ่มหลับตาลงช้า ๆ เพื่อซ่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ เวลานี้ขอแค่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของชานยอลเขาก็พร้อมจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
“ ไม่ต้องทำอะไร.. ให้ฉันแก้ตัวใหม่นะ ” อู๋ฟานพูดขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าชานยอลเข้ามาหาจนหน้าผากชนกัน ริมฝีปากอิ่มทาบลงบนริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยน มือบางถูกส่งขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อคมเอาไว้ อู๋ฟานกอดเอวของชานยอลแน่น ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่น เนิ่นนานกว่าที่ร่างสูงจะผละออกมาจากสัมผัสนั้น..
ชานยอลหยุดร้องไห้ไปแล้วแต่ยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อย อู๋อี้ฟานรู้สึกผิดไปหมด เขาไม่ควรเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนกับงานเลยสักนิด..
แอ๊ดดด..
“ อะ..อ้าว รุ่นพี่อยู่ในห้องนี้เหรอครับ ” พยอนแบคฮยอนสวมชุดกาวน์เดินเข้ามาในห้องใต้หลังคาพร้อมกับคิมจงแดซึ่งกำลังขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ อู๋อี้ฟานหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงซึ่งเป็นเวลาที่ชานยอลจะต้องฉีดยา ร่างโปร่งซบหน้าลงกับไหล่หนาของร่างสูงไม่ยอมลุกไปนั่งบนเตียง
“ แบคฮยอน เอ่อ.. ”
“ พอดีผมไปเคาะประตูเรียกคุณหมอที่ห้องแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ คิดว่าคุณหมอน่าจะยังไม่ตื่นก็เลยไปตามหมอพยอนมาแทนน่ะครับ เอ่อ..ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ในห้องนี้ ” คิมจงแดอธิบาย อู๋ฟานพยักหน้ารับรู้
“ ที่แท้คนที่ยืนมองฉันเมื่อวันก่อนก็คือเธอนี่เอง ” แบคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหา อู๋อี้ฟานลูบแขนสะกิดให้ชานยอลรู้สึกตัว คนหน้าหวานหันไปมองหน้าผู้มาใหม่นิ่ง ๆ
“ สวัสดี..ฉันชื่อพยอนแบคฮยอนนะ ” แบคฮยอนส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คิมจงแดมีท่าทีหวาด ๆ กลัวว่าปาร์คชานยอลจะอาละวาดเหมือนทุกที อู๋อี้ฟานกอดเอวบางเอาไว้แน่นแล้วชานยอลก็พยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มน้อย ๆ ไปให้
รอดตายแล้วว่ะ.. คิมจงแดแอบคิดในใจพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความโล่งอก
“ รุ่นพี่จะให้ผมเป็นคนฉีดหรือจะฉีดเองครับ ”
พยอนแบคฮยอนถามก่อนจะนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ
“ นายฉีดก็แล้วกันเดี๋ยวพี่จะจับตัวชานยอลไว้ให้ ” ร่างสูงตอบ อีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้ คิมจงแดเดินเข้ามาช่วยถือถาดโลหะให้ขณะที่แบคฮยอนฉีดยาให้กับชานยอล ใบหน้าน่ารักซบลงกับไหล่หนาและเมื่อฉีดยาเสร็จชานยอลก็ยังไม่ยอมผละออกไป สองมือยกขึ้นโอบไหล่อู๋ฟานแน่น
“ อ่า..เสร็จแล้วนะ ” แบคฮยอนพูดขึ้นอย่างใจดี
“ ขอบใจแบคฮยอน เดี๋ยวพี่เสร็จจากตรงนี้แล้วจะไปหานะ ”
“ ครับ วันนี้ผมคงมีเรื่องจะคุยกับรุ่นพี่เยอะเลยล่ะ ฮ่า ๆ ” นายแพทย์หนุ่มร่างเล็กยิ้มรับ ชานยอลค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง
แบคฮยอนช้า ๆ ดวงตากลมโตไม่ฉายความรู้สึกใด ๆ และดูเหมือนว่าจะไม่ได้จ้องหน้าเขาตรง ๆ
“ ผม..ไปก่อนนะครับรุ่นพี่ ” แบคฮยอนพูดขึ้น ดวงตาเล็กยังคงไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของชานยอลในใจเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงว่าเพราะเหตุใดดวงตากลมโตคู่นั้นจึงจับจ้องความว่างเปล่าข้างกายของเขาอย่างใจจดใจจ่อ แต่บางที..นี่อาจเป็นอาการปกติของคนไข้รายนี้อยู่แล้ว..
อู๋อี้ฟานพยักหน้ารับรู้ แบคฮยอนลุกขึ้นยืนในขณะที่คิมจงแดยกถาดอาหารเข้ามาวางให้และเดินออกไปจากห้องใต้หลังคาพร้อมกัน
“ เด็กดีทานข้าวนะ ” ชานยอลไม่ตอบและยังคงนั่งอยู่บนตักของอู๋ฟานนิ่ง ๆ
“ อ่า..โกรธฉันอยู่ใช่ไหมเนี่ย ” อีกฝ่ายก้มหน้าลงต่ำพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย ทำเอาร่างสูงถึงกับหลุดขำออกมาเบา ๆ
“ บอกแล้วไงว่าขอแก้ตัวใหม่ เรื่องเมื่อเช้าลืมไปมันไปนะ ” อู๋ฟานกดจมูกลงสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่แก้มนิ่ม
“ อื้อ ” ชานยอลครางตอบรับเบา ๆ รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากหยักได้รูป สองมือยกขึ้นลูบแก้มสากของคนตัวสูงกว่า ดวงตากลมมองตามมือของตนเองที่กำลังไล้ไปตามโครงหน้าหล่อคม
“ ฉันขอโทษนะชานยอล.. ” นายแพทย์หนุ่มพึมพำอย่างรู้สึกผิด ไม่ว่ายังไงเขาก็คงไม่สามารถจะแก้ไขอะไรได้อีกต่อไปแล้ว ชานยอลเลื่อนใบหน้าเข้ามาหาก่อนจะหอมแก้มร่างสูงฟอดใหญ่แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ เด็กดื้อ ไปทานข้าวกัน ” อู๋ฟานว่าพลางอุ้มชานยอลกลับไปนั่งบนเตียงก่อนจะยกถาดอาหารมาวางข้าง ๆ แล้วป้อนให้เหมือนทุกที ชานยอลทานอาหารที่อู๋ฟานป้อนอย่างว่าง่าย ดวงตากลมโตไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของนายแพทย์หนุ่มเลยสักนิด
ชานยอลกลัว..กลัวว่าถ้าหากละสายตาไปแล้วอู๋อี้ฟานจะทำหน้าแบบนั้นอีก อู๋ฟานหัวเราะอย่างขำ ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะของชานยอลเบา ๆ คนตัวเล็กกว่ากระดิกขาไปมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อร่างสูงป้อนข้าวให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ อืม..เล่นนี่ก่อนแล้วค่อยทานยาแล้วกันนะ ” นายแพทย์หนุ่มยิ้มกว้าง ชานยอลเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ อู๋อี้ฟานขยับขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะดึงตัวอีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนตัก มือหนาเอื้อมออกไปข้างหน้าทำมือเป็นรูปนกกำลังบิน
“ ทำตามฉันนะ ” ร่างสูงพูดขึ้น ชานยอลค่อย ๆ ยกแขนขึ้นทำมือตามอู๋ฟานพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเอนกายพิงคนตัวสูงเอาไว้เหมือนทุกที
“ ฉันเป็นนก เธอก็เป็นนก ”
“ … ”
“ ฉันไม่ใช่หมอแล้วเธอก็ไม่ใช่คนไข้ ”
“ … ”
“ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราสองคนเท่าเทียมกันมากพอที่ฉันจะกล้าพูดคำนี้แล้วล่ะ ”
“ … ”
“ ฟังดี ๆ นะ.. ”
“ … ”
“ ปาร์คชานยอล..ฉันรักเธอ ”
แล้วนายแพทย์หนุ่มก็ตกหลุมรักคนไข้ในความดูแลเข้าแล้วจริง ๆ ..
TBC
# สังเกตว่าที่ผ่านมาเฮียไม่เคยบอกรักชานยอลเลย
เพราะว่าคำว่าหมอกับคนไข้ทำให้คุณหมออู๋ไม่กล้าพูด
แต่แช้ปนี้เฮียบอกรักยอลลี่แล้วนะฮระ T[]Tb!
สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะทุกคน *ลาตาย*
ฮรื้อออออ มันดูเป็นความรักที่ปวดใจนะ หรือเราคิดไปเอง 5555555
โปรดจิ้นว่าสองคนนี้กำลังทำมือเป็นรูปนกกันอยู่นะคะทุกคน =_=b!
ความคิดเห็น