คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ◆ 4 : cannot control
-4-
cannot control
พยอนแบคฮยอนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสถานที่แปลกใหม่จะก่อความรู้สึกหวาดระแวงต่อเขาได้มากขนาดนี้ ดวงตาเล็กหรี่มองสำรวจไปทั่วห้องโถงของอาคารไม้สีขาวหลังโต การตกแต่งสไตล์โบราณไม่เข้ากับยุคสมัยทำให้เขารู้สึกขนลุก อีกทั้งพื้นไม้กระดานขัดเงาสีซีดเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนนั้นก็มักจะส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดให้ได้ยินอยู่ทุกย่างก้าว
ทุกอย่าง..ดูทึบทึมเงียบเหงาจนร่างเล็กรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างบิดมวนอยู่ในท้องตลอดเวลา
แสงไฟจากตะเกียงข้างผนังวูบไหวยามที่สายลมพัดผ่านยิ่งทำให้คนตัวเล็กขนลุกซู่ แม้จะไม่ใช่คนขี้โวยวายแต่การมาเจอกับอะไรแปลก ๆ แบบนี้ก็ทำให้นายแพทย์หนุ่มรู้สึกอยากจะตะโกนลั่นตึกเพื่อไล่ความกลัวที่เกาะกุมอยู่ภายในจิตใจออกไป
“ ส่งเรื่องไปขอเปลี่ยนโรงพยาบาลทันไหมวะเนี่ย ” แบคฮยอนพึมพำขณะลูบต้นแขนของตัวเองไปมา เสียงไม้กระดานเหนือศีรษะลั่นเอี๊ยดอ๊าดจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัย ใครสักคนกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ที่ชั้นบน..
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวช้า ๆ จากแผ่วเบาก็ค่อยดังขึ้นเรื่อย ๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แบคฮยอนขนลุกซู่หัวใจกระตุกวูบ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เริ่มผุดพรายบนใบหน้า สองมือที่เย็นเฉียบยกขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงของตัวเองเล็ดลอดออกมา ร่างเล็กไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว กลัวเหลือเกินว่าอะไรบางอย่างที่อยู่บนนั้นจะรับรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้
“ คุณ ! ”
“ เฮ้ย !!!!! ” แบคฮยอนอุทานออกมาเสียงดังพร้อมกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อมีมือมาสัมผัสที่หัวไหล่อย่างกะทันหัน แต่เมื่อหันไปแล้วพบว่าเป็นผู้ชายตัวสูงไล่เลี่ยกับเขาแต่งกายด้วยเครื่องแบบของบุรุษพยาบาลกำลังยืนทำหน้างงอยู่ข้าง ๆ นายแพทย์หนุ่มก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ คุณหมอพยอนแบคฮยอนใช่ไหมครับ? ” ชายคนนั้นว่าก่อนจะก้มหัวทักทาย
“ ชะ..ใช่ครับ ” แบคฮยอนตอบพร้อมกับก้มหัวให้
“ ผมคิมจงแดครับ ” คิมจงแดแนะนำตัวแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นายแพทย์หนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ใบหน้าเรียวเล็กเงยมองขึ้นไปที่ชั้นบนอีกครั้ง เสียงฝีเท้าเมื่อครู่เงียบไปแล้ว เงียบ..จนดูราวกับว่าไม่เคยมีใครอยู่บนนั้น
“ คุณหมอมองอะไรอยู่เหรอครับ? ” จงแดเงยหน้าขึ้นมองตามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“ เอ้อ..ข้างบนนี้นี่ห้องอะไรเหรอครับ ตรงจุดที่เรายืนเลย ”
“ อ๋อ ห้องพักคนไข้น่ะครับ แต่ว่าไม่มีใครอยู่มานานแล้วล่ะ ” บุรุษพยาบาลหนุ่มตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้และทำท่าจะมาช่วยแบคฮยอนขนกระเป๋าขึ้นไปที่ชั้นบน แต่ด้วยความสงสัยทำให้นายแพทย์หนุ่มร่างเล็กพลั้งปากถามออกไปโดยไม่ทันคิด
“ หมายความว่ายังไงครับที่ว่าไม่มีใครอยู่บนนั้น? ”
“ คุณหมออย่าถามผมเลยครับ เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่ารู้สักเท่าไหร่ก็แล้วกัน อ่า..จริงสิคุณหมออู๋รอพบคุณอยู่แน่ะครับ ตามผมมาเลยครับ ” จงแดว่าก่อนจะยกกระเป๋าของแบคฮยอนแล้วเดินนำขึ้นไปยังชั้นบน
“ ไม่มีคนงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้.. ” พยอนแบคฮยอนพึมพำกับตัวเองขณะเดินตามบุรุษพยาบาลหนุ่มไปเงียบ ๆ
…………………….
คิมจงแดลากกระเป๋าของแบคฮยอนไปเก็บให้ที่ห้องนอนบริเวณปีกขวาของตึก ก่อนจะนำนายแพทย์หนุ่มร่างเล็กไปยังห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งมีป้ายชื่อใหม่เอี่ยมติดอยู่ที่ประตูว่า
Wu Yi Fan
Psychiatrist
ครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าคมคายทว่ากลับดูเย็นชาอย่างน่าประหลาดของคนตัวสูงแบคฮยอนก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด แต่เมื่อได้พูดคุยกันไปสักพักแบคฮยอนกลับสนิทสนมกับ
อู๋ฟานภายในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานนายแพทย์หนุ่มร่างสูงก็ขอตัวไปดูคนไข้ในความดูแลต่อ
“ ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาหาพี่นะ ” อู๋ฟานทิ้งท้ายพร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
“ ครับ ขอบคุณครับรุ่นพี่ ” แบคฮยอนก้มหัวให้ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตนเองซึ่งอยู่สุดทางเดินห่างจากห้องทำงานของอู๋ฟานไม่มากนัก
ความสงสัยของนายแพทย์หนุ่มร่างเล็กค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ นับตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้ โรงพยาบาลที่แบคฮยอนตั้งใจทำเรื่องขอย้ายมาประจำการเพราะเข้าใจว่าอยู่นอกเมืองห่างไกลความเจริญแล้วจะทำให้เขาสงบและสบายใจขึ้นหลังจากผ่านเรื่องราวร้าย ๆ มาไม่นาน เรื่องราว..ที่เป็นต้นเหตุให้นายแพทย์หนุ่มต้องย้ายมาอยู่ที่นี่..
แต่บางทีพยอนแบคฮยอนอาจยังไม่รู้ว่าเขากำลังคิดผิดอยู่มากทีเดียว..
5.45 P.M.
มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของคนหน้าหวานออก รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากอิ่ม ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อคมจะก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมน ปาร์คชานยอลลืมตาขึ้นมามองด้วยความตกใจแต่เมื่อพบว่าคนที่กำลังนอนกอดเขาอยู่เป็นใครร่างโปร่งก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก มือบางยกขึ้นโอบรอบคอของคนตัวสูงกว่าไว้หลวม ๆ ดวงตากลมโตคู่สวยช้อนมองดวงตาคมอย่างอ่อนหวาน
อู๋อี้ฟานจ้องเข้าไปในดวงตาของชานยอลก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากอิ่มเข้ากับริมฝีปากบางที่เย็นเฉียบ ลิ้นร้อนเกี่ยวพันลิ้นของคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน มือหนาประคองใบหน้าเรียวขณะเดียวกันมือบางของชานยอลก็ยกขึ้นประคองใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ด้วยเช่นกัน
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่งแล้วก้มลงจุมพิตที่เปลือกตาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กกว่าก่อนจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ขณะมองดูใบหน้าน่ารักแดงระเรื่อของชานยอลด้วยความเอ็นดู
“ ฉันทำตามสัญญาแล้วเห็นไหม ”อู๋ฟานยิ้มให้คนไข้ในความดูแลของตนที่กำลังพลิกตัวนอนเท้าคางจ้องหน้าเขา ปาร์คชานยอลยิ้มกว้างแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งกอดเข่ามองใบหน้าของนายแพทย์หนุ่มอย่างใจจดใจจ่อ
“ เด็กดีเดี๋ยวฉันกลับมาหานะ ” ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับลูบแก้มของร่างโปร่งอย่างเบามือ ชานยอลขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับส่ายหน้าดวงตาฉายแววเป็นกังวล
“ ไปไหน..ไปไหน.. ”
“ มีหมอย้ายเข้ามาใหม่..ฉันต้องไปพบเขา ”
“ ไม่ไปไม่ได้เหรอ.. ” ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะยกแขนโอบรอบเอวของร่างสูงเอาไว้แน่น
“ ชานยอลเด็กดี ถ้าฉันไม่ไปต้อนรับเขาแล้วเขาเกิดไม่พอใจไม่ช่วยฉันตรวจคนไข้ ฉันก็จะมีเวลาอยู่กับเธอน้อยลงนะ ” อู๋ฟานว่าพลางลูบศีรษะของชานยอลเบา ๆ
“ งั้นต้องรีบกลับมานะ.. ” ร่างโปร่งตอบแล้วค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออก
“ อื้ม แน่นอน.. ”ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ดวงตากลมคู่สวยของชานยอลสั่นระริกมองตามแผ่นหลังของนายแพทย์หนุ่มจนร่างสูงหายลับไป
…………………
สายลมเย็น ๆ พัดอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ภายในห้องใต้หลังคา ปาร์คชานยอลหันไปมองนอกหน้าต่างช้า ๆ อะไรบางอย่างดึงดูดให้ร่างโปร่งเดินกลับไปยืน ณ จุด ๆ เดิม
หน้าต่างห้องใต้หลังคา..
ดวงตากลมโตไม่ปรากฎความรู้สึกใด ๆ ขณะที่มองดูผู้มาใหม่ยืนอยู่หน้ารั้ว ปาร์คชานยอลจ้องใบหน้าของคนสองคนที่ยืนอยู่เคียงข้างกันด้วยความสงสัย
คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มร่างเล็กในขณะที่อีกคนหนึ่งซึ่งกำลังแนบกายซบใบหน้าลงกับบ่าของอีกฝ่ายมีรูปร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กิ่งไม้ที่อยู่เหนือหัวของคนทั้งคู่ไหวเอนไปตามแรงลมก่อนที่จะหักโค่นลงมาแต่ชายหนุ่มร่างสูงก็รีบยกแขนขึ้นปัดมันออกไปตกอยู่ข้างกายของคนตัวเล็กกว่าซึ่งมีท่าทีตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
ชายหนุ่มร่างเล็กค่อย ๆ เปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้ามาในบริเวณโรงพยาบาลก่อนจะหยุดอยู่กลางสนามหญ้าแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชานยอล
เจ้าของใบหน้าหวานไม่ได้สนใจคนตัวเล็กที่กำลังขยี้ตาพึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจมากนัก หากแต่สิ่งที่เรียกความสนใจของ
ปาร์คชานยอลได้เป็นอย่างดีกลับเป็นใครอีกคนที่เดินเคียงข้างมาด้วยนั่นต่างหาก..
ชานยอลค่อย ๆ เดินถอยกลับมานั่งกอดเข่าบนเตียงรอเวลาที่อู๋ฟานจะกลับมาหาอย่างใจจดใจจ่อ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในขณะที่คนหน้าหวานเริ่มโยกตัวไปมาราวกับคนไม่รู้สึกตัวอีกครั้ง ดวงตากลมเลื่อนลอยมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย มือบางสัมผัสสร้อยที่ห้อยอยู่กับข้อมือของตนเองไปเรื่อย ๆ
แอ๊ดดด..
ทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้นชานยอลก็รีบหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น ในมือถือถาดอาหารมาด้วยก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะหนังสือ
“ ชานยอลมาทานข้าวกัน ” อู๋ฟานส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินมาจูงมือคนตัวเล็กกว่าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะแล้วเริ่มป้อนข้าวต้มให้เหมือนทุกครั้ง
“ อ้าปากเร็ว อ้า.. ”
ชานยอลอ้าปากตามคำสั่งของนายแพทย์หนุ่ม แต่แทนที่
อู๋ฟานจะป้อนให้ง่าย ๆ เหมือนทุกทีชายหนุ่มกลับเปลี่ยนทิศทางตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองเสียดื้อ ๆ ใบหน้าหวานยู่ลงเล็กน้อยคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นขณะมองดูอู๋อี้ฟานที่กำลังหัวเราะอย่างขำ ๆ
“ คุณดื้อ ” ชานยอลว่า ร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ ฉันดื้อยังไง ? ”
“ ทำไมไม่ให้ผมป้อน.. ” คนตัวเล็กเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ อู๋ฟานหัวเราะออกมาเสียงดัง ที่แท้การดื้อของเขาก็คือการไม่ยอมให้ชานยอลป้อนอาหารให้ ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กกว่าจะเข้าใจว่าเวลาจะทานอาหารต้องให้คนอื่นป้อนเป็นแน่
เจ้าของใบหน้าหวานยังคงขมวดคิ้วมองอยู่อย่างนั้นจนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปจุมพิตเบา ๆ บนริมฝีปากนุ่ม
“ ถ้างั้นวันหลังฉันจะไม่ดื้อแล้ว แต่วันนี้เธอห้ามดื้อกับฉันนะ โอเคไหม? ” อู๋ฟานถาม ชานยอลพยักหน้าน้อย ๆ ดวงตากลมหลุบลงต่ำในขณะที่ใบหน้าหวานขึ้นสี
“ ทานต่อนะ ” นายแพทย์หนุ่มบอกก่อนจะเริ่มป้อนให้ใหม่ ชานยอลยอมทานข้าวต้มอย่างว่าง่ายและเมื่ออู๋ฟานยื่นขวดยามาให้ร่างโปร่งก็รับไปดื่มจนหมดเหมือนทุกที
“ เก่งมากคนดี ” อู๋ฟานชมพร้อมกับลูบศีรษะของชานยอลด้วยความเอ็นดูก่อนจะพาคนตัวเล็กกว่ากลับไปนั่งที่เตียง
“ อยากฟังนิทานไหม ” ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ ชานยอลพยักหน้าแล้วขยับขึ้นมานั่งบนตักหนา
“ คุณจะเล่าเรื่องอะไร.. ”
“ อืม..นั่นสิ เธอคงเบื่อเรื่องเดิมแล้วจริงไหม? ”
“ ไม่เบื่อ..ถ้าคุณเล่า..ไม่เบื่อ.. ” ร่างโปร่งส่ายหน้าก่อนจะยกมือของอู๋ฟานขึ้นมาแนบที่ข้างแก้ม เป็นอีกครั้งที่ความร้อนพุ่งพล่านอยู่ภายในจิตใจของนายแพทย์หนุ่ม ร่างสูงหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น ปาร์คชานยอลเอี้ยวตัวกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ มือบางยกขึ้นปัดผมของอู๋ฟานไปคล้องที่หูก่อนจะค่อย ๆ ไล้มือไปตามโครงหน้าเรียวได้รูปของอีกฝ่ายช้า ๆ
“ อย่า.. ” นายแพทย์หนุ่มร้องห้ามเสียงพร่าพร้อมกับยกมือขึ้นหยุดมือบางนั้นไว้ แต่ริมฝีปากนุ่มของชานยอลกลับทาบทับลงมาบนริมฝีปากอิ่มอย่างโหยหา ลิ้นเล็กเริ่มแทรกเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นร้อนของอู๋ฟาน
ร่างสูงพยายามดันตัวของคนตัวเล็กกว่าออกไปแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อชานยอลทิ้งน้ำหนักตัวลงมาทำให้เขาต้องเอนกายลงกับพื้นเตียง ในขณะที่มือบางลูบไล้ไปทั่วร่างของนายแพทย์หนุ่ม
สัมผัสที่อ่อนหวานนั้นกำลังทำให้สติของอู๋ฟานแตกกระเจิงกระทั่งเขาไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป..
“ ผมรักคุณ..รักคุณ.. ”
เวลานี้อาจไม่ใช่แค่เพียงชานยอลเท่านั้นที่โหยหาอู๋ฟาน เพราะสำหรับอู๋อี้ฟานแล้วปาร์คชานยอลราวกับจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเลยทีเดียว ร่างสูงจำได้ดีว่าในวันแรกที่ต้องมารับหน้าที่ดูแลคนหน้าหวานนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง และยังคงจำความรู้สึกที่มีในวันนั้นได้แม่น..
ใบหน้าหวานสวยงามราวกับผู้หญิงประกอบกับผิวกายที่ขาวเนียน กลิ่นหอมกรุ่นที่ออกมาจากเส้นผมนุ่ม.. ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นปาร์คชานยอลทำให้เขาหลงใหลจนยากจะถอนตัว
อู๋อี้ฟานชอบ..ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นปาร์คชานยอล..
..................................
“ อื้อ.. ” ร่างโปร่งสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้รับสัมผัสที่แปลกใหม่นั้น ชานยอลหมดแรงนอนหลับตาพริ้มในขณะที่อู๋ฟานโน้มตัวมาจุมพิตเบา ๆ ที่เปลือกตาอย่างอ่อนโยน
ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนเป็นไปด้วยความรัก..
“ เธอรักฉันไหม.. ” นายแพทย์หนุ่มกระซิบถามข้างหูเสียงแผ่ว ชานยอลพยักหน้า รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากหยักได้รูป
“ ผมรักคุณ.. ” อู๋ฟานยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ มือหนาเกลี่ยปอยผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อออกจากใบหน้าให้คนใต้ร่างก่อนจะช้อนตัวชานยอลเข้ามากอดไว้หลวม ๆ ดวงตาคมที่อบอุ่นจ้องเข้ามาในดวงตากลมทำให้ชานยอลหน้าขึ้นสี รู้สึกราวกับจะละลายไปในอ้อมแขนแข็งแกร่งนี้
“ หลับซะนะเด็กดี..คืนนี้ฉันจะอยู่กับเธอ ” ชานยอลร้องไห้ออกมาในทันทีสองมือยกขึ้นโอบรอบเอวของอู๋ฟานแน่น
“ จริงนะ คุณจะไม่โกหกใช่ไหม.. ”
“ จริงสิ ฉันไม่เคยโกหกเธอเลย จริงไหม? ” ร่างโปร่งพยักหน้าอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นก่อนจะหลับตาลง อู๋อี้ฟานดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองและชานยอลไว้ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
คืนนี้ปาร์คชานยอลจะปลอดภัยในอ้อมแขนแข็งแกร่งของอู๋อี้ฟาน
TBC.
# แย้กกกกก อิหมอได้กับคนไข้แล้วฮร่ะ =_=b!
ทนมาสองเดือนอุส่าเป็นคนดีแต่ดันถูกคนไข้ยั่วเฉย 55555
แต่เราต้องบอกก่อนเน้ว่าอิหยอยมันไม่ได้ตั้งใจจะยั่วฮ่ะมันแค่อยากน่ะ #เห้ย !
ไม่ใช่หรอกจริง ๆ แล้วเพราะหยอยมันถูกกระทำมาแบบนั้น
เลยเข้าใจว่าการแสดงความรักต้องทำแบบนี้ง่ะ ลึกซึ้งเป่า -_-? 55555
ตอนนี้ทิ้งปมอีกแล้วอย่าเพิ่งรำคาญนะแจ๊ะ ใกล้จะได้คลายแล้ว ๆ
ปล. ดีใจที่มีคนสนใจฟิคแนวนี้นะแจ๊ะ ตอนแรกเราเอาไปลงบอร์ดอื่นรอแล้ว
เพราะคิดว่าในเด็กดีอาจจะแป้ก แต่ไม่แป้ก 5555 ฝากติดตามต่อจนถึงตอนคลายปมด้วยนะค้าบ
ปล2. จากตอนแรกที่บอกไว้ว่า 10 ตอนจบอาจจะมีเพิ่มตอนเด้ออ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :)
ความคิดเห็น