คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : chapter 20 : บางทีทุกอย่างก็กำลังจะลงตัว(?)
“ โว้วววว โอ้วเยี่ยห์ ! โอ้วเยี่ยห์ ! ” คิมจุนมยอนเดินโซเซมูนวอล์คไปรอบ ๆ ห้องพักอย่างเมามันพร้อมถือไฟฉายอันเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ไปหามาจากไหนส่องหน้าราวกับคนประสาทหลอนขณะฮัมเพลงอย่างโหยหวนทำเอาจางอี้ชิงที่นอนปิดหูอยู่เมื่อครู่ต้องลุกขึ้นมาเขวี้ยงหมอนใบโตใส่หน้าอย่างหมดความอดทน
ทานด้านจุนมยอนผู้มีพาวเวอร์นั้นเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานปุยนุ่นของหมอนใบสีขาวก็รีบตั้งท่าทำมือเป็นรูปปืนขึ้นโชว์ประหนึ่งนักสืบ 007 อิลีดสอดส่ายสายตาไปทั่วห้องก่อนจะเดินจงกรมสองสามรอบเพื่อหาที่มา
“ ใครกัน !?! ไอ้พวกขี้เก๊กเรอะ ! อ๋อ..ใช่ซี้ พวกมึงน่ะคงแอบซุ่มดูกูอยู่ในถ้ำลิเจียสินะ หึหึหึหิหิหิ ”
“ ลิเจียพ่อง ลงมานอนดี ๆ เดี๋ยวนี้ไอ้เชี่ยเตี้ย ! ” อี้ชิงเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับลุกขึ้นมาเกาหัวแกร่ก ๆ กับท่าทีสุดแสนจะบ้าบอของอีกฝ่าย
“ ห้ะ !?! นั่น !! ไอ้หน้าเมื่อยยยยยย อ่อมม้ายยยยยย ! ” จุนมยอนโหยหวนด้วยท่าทีโอเวอร์แอคติ้ง
“ เลิกโหยหวนแล้วลงมานอนเถอะ กูขอร้อง.. ”
“ ทำไมกูต้องฟังมึง !?! ” นิ้วเรียวชี้เข้าหาตัวเองประหนึ่งคนไร้สติทำเอาคนนั่งบนเตียงถึงกับต้องถอนหายพรืดใหญ่อย่างหมดความอดทน
“ เชี่ยเตี้ยมึงอยากลองของเหรอฮะ ? ”
“ แหม่..ดูท่าทางกูกลัวมึงมากสินะ ! ” อิลีดโวยวายก่อนจะควงไฟฉายในมือไปมาอย่างท้าทายทั้งที่ทิศทางในการยืนนั้นหันไปทางประตูห้องน้ำแทนที่จะเป็นทิศที่จางอี้ชิงนั่งอยู่
“ คิมจุนมยอน ! ”
“ เดี๋ยวกูร้องทำนองพุฒิ เดชอุดมให้ฟังเลยนะ พิเศษสุด ๆ ฮรั้ยยยยยยย อุ๊บ ! O3O ” ริมฝีปากร้อนของอี้ชิงทาบทับลงมาบนริมฝีปากสีจัดของคนเมาอย่างคิมจุนมยอนที่กำลังงงได้ที่ ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างด้วยความตกใจที่ถูกจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เนิ่นนานจนเริ่มหายใจติดขัดมือเล็กก็ยกขึ้นทุบไปบนอกของอีกฝ่ายแรง ๆ เพื่อขออากาศ
จางอี้ชิงค่อย ๆ ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง มองสำรวจใบหน้าขาวที่หากเปิดไฟจนสว่างอาจมองเห็นสีแดงจัดที่ลามไปถึงใบหูได้อย่างชัดเจน เขาค่อย ๆ โน้มตัวลงไปกระซิบกับคนที่กำลังยืนอึ้งอย่างพึงพอใจ
“ เป็นไงล่ะ กูบอกให้.. ”
“ อ้วกกกกกกกกกก !! ”
“ ไอ้เชี่ยเตี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! ”
...........................
“ มึง.. ” นิ้วยาวสะกิดไหล่แคบของคนที่นอนตะแคงหันหลังให้ด้วยหัวใจที่เต้นแรง ชานยอลลืมตาโพลงก่อนจะตอบรับอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
“ อะไร -///- ”
“ นอนแล้วเหรอ ” อิเฮียเอ่ยถามพลางขยับเข้าใกล้คนตัวเล็กกว่าอีกนิด
“ นอนแล้วจะตอบมึงได้ไหมล่ะ ”
“ ไอ้เชี่ยหูกางยังกวนตีนเหมือนเดิม -_-; ” บ่นพร้อมกับกระแทกเข่าชนตูดของอีกฝ่ายแรง ๆ อย่างขัดใจ
“ ก็มันจริงนี่.. ” ชานยอลตอบเสียงอู้อี้ก่อนจะพลิกตัวหันกลับมาหาร่างสูงอีกครั้ง ดวงตาของคนทั้งคู่สบกันผ่านความมืดพร้อมกับที่แขนยาวของอู๋อี้ฟานยกขึ้นวางพาดเอวบางของอีกคนเอาไว้หลวม ๆ
“ น่ารักนะมึงอ่ะ ” อิเฮียเอ่ยด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มทำเอาคนถูกชมร้อนหน้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกจนต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน
“ ฮึ่ย ! นอนไปเลยไป ” อิหยอยขมวดคิ้วก่อนจะหลับตาลงหลบสายตาล้อเลียนระยิบระยับที่แม้จะมองเห็นได้ไม่ชัดแต่ก็ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างช่วยไม่ได้
“ ชอบอ่ะ ชอบมึงอ่ะ.. ” ร่างสูงใช้ไหล่สะกิดไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ ด้วยท่าทีดัดจริตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและแน่นอนหากใครมาเห็นท่าทีแบบนี้ก็คงเข้าใจว่าอู๋อี้ฟานขาโหดผันตัวเองไปเป็นแต๋วแล้วแน่ ๆ
“ นอนได้แล้ว ! ” ชานยอลลืมตาขึ้นมาเอ็ดอีกคนเสียงดัง
“ อื้อ..หอมแก้มกล่อมหน่อย ”
“ มีด้วยเหรอฮะ หอมแก้มกล่อมเนี่ย = = ”
“ มีดิ มึงหอมกล่อมกูไง ”
“ ปัญญาอ่อน ” ร่างโปร่งบ่นเสียงเรียบอย่างเอือมระอา
“ แฟนใครล่ะ =_= ”
“ เออ ๆ หอมก็หอม ” ตอบรับพร้อมกับโน้มตัวไปหอมเบา ๆ ที่แก้มคร้านเพื่อตัดปัญหาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังทำหน้างอนเหมือนเด็กอนุบาลโดนขัดใจ อู๋อี้ฟานยิ้มร่าด้วยความฟินทำเอาชานยอลเขินตามอย่างช่วยไม่ได้
ให้ตายเถอะ..เป็นแบบนี้แล้วไม่ชินตาเลยสักนิด
“ ดีมาก.. ให้กูหอมมึงบ้างดีไหม ? ” สายตาคมกรุ้มกริ่มของร่างสูงในเวลานี้ทำให้ใบหน้าของร่างโปร่งร้อนฉ่า คนหน้าหวานรีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มก่อนจะตอบ
“ บ..บ้าเรอะ ”
“ หันแก้มมาดิ ”
“ ไม่เอา.. ”
“ หันมา.. ” อิเฮียดุ ชานยอลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันแก้มให้อีกฝ่ายหอมบ้าง อันที่จริงก็เล่นตัวไปอย่างนั้นแหละพอถูกหอมแบบนี้ก็อดเขินไม่ได้ ไหนจะถูกอีกฝ่ายดึงเข้าไปกอดเอาไว้หลวม ๆ อีก ในเวลานี้หัวใจของปาร์คชานยอลกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว T////T
แล้วถ้าหากมันหลุดออกมาตอนนี้เขาคงจะขายหน้าแย่เลยสินะ..
“ ทีนี้ก็ฝันดีนะไอ้เชี่ยหูกาง ” คริสกระซิบก่อนจะยกขาขึ้นก่ายตัวอีกคนประหนึ่งนอนกอดหมอนข้างยังไงอย่างงั้น
“ ฝันดีหัวทอง >////< ” ชานยอลตอบรับ มือบางเลื่อนขึ้นมากุมหน้าอกด้านซ้ายของตนเองเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ร่างสูงสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่กำลังกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่งเพราะไออุ่นที่ได้สัมผัสในตอนนี้
อันที่จริง..ก็ไม่ใช่แค่หัวใจของชานยอลหรอกที่กำลังเต้นแรง
เพราะหัวใจของคริสเองก็สั่นไหวไม่แพ้กัน..
............................
ภายในรถทัวร์สองชั้นคันใหญ่คิมจงแดและคิมมินซอกถูกจับให้นั่งแยกกันเพื่อคั่นกลางระหว่างสองกะเทยที่ยังคงไม่ยอมพูดยอมจากันตั้งแต่วันก่อนอีกทั้งยังมาขออาศัยห้องของพวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ท่าทีมึนตึงที่สัมผัสได้ทำให้จงแดและมินซอกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
บางทีพวกเขาก็คิดถึงภาพที่โอเซฮุนและลู่หานจิกกัดกันมากกว่าภาพที่ต่างคนต่างนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง มองดูทัศนียภาพที่เคลื่อนผ่านไปอย่างเลื่อนลอยแบบนั้น
ความสงสัยทำให้บรรยากาศระหว่างสี่คนคุกรุ่นอย่างน่าอึดอัด จงแดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถ้าเป็นไปได้เขาก็นึกอยากจะหากล้วยมากินให้หายเครียดหรือไม่ก็ออกบวชตามที่ทุกคนจินตนาการไว้
แต่ไม่..ใครจะมาเปลี่ยนให้เขากลายเป็นพระเป็นเจ้าตอนนี้ไม่ได้ !
ยังไม่ได้สารภาพรักกับอิซาลาเปาหน้าอ้วนเลยนี่นา โอ..พระเจ้า จงแดเครียดเหลือทน TAT;
ทางด้านคิมมินซอกที่ยังยังเบาะด้านหน้ากับลู่หานเองก็กำลังนึกอยากจะหันกลับไปเม้ากับเพื่อนสนิทด้วยความอัดอั้น มินซอกไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยสักนิด เขายอมให้ลู่หานเมาแตกจนเฮี้ยนหนักแบบคืนวันนั้นยังจะดีกว่า..
แต่เดี๋ยวนะ..
เมางั้นเหรอ ?
ลู่หานเมา..เซฮุนเมา..
ใช่แล้ว !! ถ้าอยากเคลียร์ต้องให้สองคนนี้เมากันอีกรอบ.............!!!!!!!!!!!
รึเปล่า ?
คิดพลางขมวดคิ้วหนา ๆ เข้าหากันด้วยความสงสัย จะทำยังไงดีนะ..? จะหลอกล่อเพื่อนใหม่ของเขาให้ยอมกระดกแอลกอฮอล์เข้าปากได้ยังไง ?
คิมมินซอกคิดไม่ตกจริง ๆ =_=???
ทางด้านรถทัวร์ของนักเรียนชั้นปีที่สามบรรยากาศค่อนข้างสนุกสนานเหมือนตอนขามาไม่มีผิดเพี้ยนแม้ว่าจะมีนักเรียนหญิงบางส่วนคร่ำครวญกับการต้องอำลาพี่สต๊าฟสุดหล่ออย่างชองยุนโฮก็ตาม อู๋อี้ฟานนั่งยิ้มจนเหงือกสีชมพูสุขภาพดีแห้งผากเมื่อศีรษะทุยของคนรักซบลงตรงบ่าพร้อมกับน้ำลายที่ไหลยืด
คริสอู๋พบว่าสิ่งนี้เองคือความสุขของเขา..
แต่สัมผัสเปียกชื้นที่ไหล่นี่มันคืออะไรคนหล่อก็ไม่กล้าคาดเดา - -
คิมจงอินนั่งเท้าคางอยู่กับพนักวางแขนทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย ความอัดอั้นในสมองกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า นั่นเพราะพอได้อยู่ใกล้กันแบบนี้กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกที่เขามีต่อโดคยองซูมันค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่ใช่ความรู้สึกเล่น ๆ อย่างที่เขาเคยมีต่อคนทั่วไป..แต่มันมากกว่านั้น มากกว่าที่จงอินเคยจินตนาการไว้เสียอีก..
“ พี่..ดูไม่ค่อยดีเลยนะครับ ” คยองซูทักคนผิวเข้มจึงรีบหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้คนน่ารักข้างกายในทันที
“ คิดอะไรเพลิน ๆ น่ะครับน้องคยองซู ” จงอินยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะเบนสายตาไปหาคริสที่นั่งยังฝั่งตรงข้ามเพื่อรอดูปฏิกิริยา แต่โอ้พระเจ้า ! อิเฮียบ้ากำลังนั่งทำจมูกฟุดฟิดดมผมปาร์คชานยอลอยู่ประหนึ่งคนวิตถาร !!
“ เชี่ยเตี้ยมึงเมาค้างเหรอ - - ” จางอี้ชิงสะกิดคิมจุนมยอนที่กำลังนั่งเหม่ออ้าปากค้างอยู่อย่างไม่สบายใจในขณะที่อิลีดสะบัดหัวไล่ความมึนเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ กูก็ว่างั้น เมื่อคืนหนักแน่ ๆ กูถึง.. ” แก้มขาว ๆ เริ่มมีสีแดงระเรื่อทอฝาดอย่างช่วยไม่ได้ จุนมยอนเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อคืนนี้เขาคงจะเมาหนักแน่ ๆ ถึงขนาดฝันว่าได้จูบกับคู่อริข้างกาย แค่คิดลีดผู้มีพาวเวอร์ก็สยองจนนึกอยากปาขวดแยมแมลงสาบลงกลางรถทัวร์เพื่อสร้างความวุ่นวายซะแล้ว โฮรร TOT
“ กินยาแก้เมาค้างหน่อยไหมมึง ? ” พยอนแบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ มีเหรอ เอามาดิ.. ”
“ เทาเทาเค้าขอยาหน่อยสิ ” ร่างเล็กหันไปเอ่ยกับคนรัก หวงจือเถาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายใบเล็ก ๆ ที่อาสาช่วยแบคฮยอนถือเพื่อหายาแก้เมาค้างมาให้กับคิมจุนมยอนพร้อมกับน้ำเปล่าขวดเล็ก ๆ
ลีดนีออนรับยาจากอีกฝ่ายมาทานอย่างรวดเร็วหวังจะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวก่อนจะหลับตาลงโดยไม่ลืมหยิบพ้าพันคอผืนเล็ก ๆ ขึ้นมาปิดหน้าเพื่อรักษาภาพพจน์
“ เดี๋ยวถึงโรงเรียนแล้วกูจะปลุกมึงแล้วกัน ” อี้ชิงเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบไอพอดขึ้นมาเสียบหูฟังในทันที จุนมยอนพยักหน้าตอบรับ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอีกฝ่าย แต่ก็เอาเถอะรอเขาหายเมาเต็มที่ค่อยคิดหาวิธีเอาคืน !
“ แบคกี้ไหวไหม ยังมึนอยู่ไหมจ๊ะ ? ” หวงจือเถาเอ่ยถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากอีกคนเบา ๆ
“ เค้าไหว.. ” แบคฮยอนยิ้ม มือบางถูกอีกฝ่ายดึงไปจับเอาไว้แน่น
“ เป็นห่วงแบคกี้มากนะ เมาแล้วเพี้ยนทุกทีอ่ะทีหลังเค้าไม่ให้กินแล้วนะเหล้าอ่ะ ”
“ อ่า..เทาเทาก็อยู่ แบคกี้กินได้ ! ”
“ ให้กินแค่ตอนอยู่ด้วยกันนะ ” จือเถายกมือขึ้นบีบจมูกรั้นเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ร่างเล็กหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะพยักหน้าให้แล้วเอนตัวไปซบไหล่กว้างเอาไว้
อีกฟากหนึ่งของเบาะนั่งอิเฮียยังคงมีความสุขอยู่กับการลวนลามคนตัวเล็กกว่าทางประสาทรับรู้ทั้งหมดที่มีทำเอาคยองซูและจงอินอดขำในความเห่อคนรักของอีกฝ่ายไม่ได้ อู๋อี้ฟานเหลือบมองคนทางฝั่งตรงข้ามเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ อะไร ? ไม่เคยเห็นคนรักกันหรือไง ”
“ โห..เป็นเอามากนะมึงเนี่ย ขนาดน้องชานยอลหลับอยู่ยังลวนลามได้ ” คนผิวเข้มเอ่ยขำ ๆ
“ ใช่..เพราะว่าหูกางมันน่ารัก ! ” อิเฮียยิ้มเขินพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้าไปด้วย
“ เฮียมีมุมนี้กับเค้าด้วยแฮะ ” คยองซูยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับความเปลี่ยนแปลงของพี่ชาย
“ อะไร ? มุมไหน ? เฮียเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ” อู๋อี้ฟานเก๊กขรึมก่อนจะกระแอมเล็กน้อยทั้งที่ใบหน้ากำลังแดงเถือกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ เออ ๆ ไม่เถียง ๆ กูจะนอนแล้วนะเว้ย น้องคยองซูนอนกันเถอะครับปล่อยไอ้บ้านั่นนั่งตาแข็งไปคนเดียวเหอะ ”
“ ฮะ ๆ โอเคครับ ” คยองซูตอบรับพร้อมกับยิ้มกว้างจนดวงตากลมโตเล็กหยี
“ ตาแข็งนะมึงอย่างอื่นอย่าแข็ง ” จงอินล้อ
“ พ่อง ! เงียบไป ” ร่างสูงแค่นเสียงต่ำ อีกฝ่ายหัวเราะขำเบา ๆ ก่อนจะเอนเบาะนอนในทันทีเพื่อรอเวลาเพราะกว่าจะไปถึงโรงเรียนก็ใช้เวลาร่วมสี่ชั่วโมงจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องนั่งอยู่เฉย ๆ อย่างเบื่อหน่ายในขณะที่อู๋อี้ฟานไม่ได้คิดจะหลับตามคนอื่น ๆ ไปด้วยเขายังคงนั่งอยู่นิ่ง ๆ ซึมซับสัมผัสของคนหน้าหวานที่นอนซบไหล่อยู่ในเวลานี้อย่างมีความสุข
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเวลามีความรักโลกของเราจะสวยงามได้ถึงขนาดนี้..
มือหนายกขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ความรู้สึกและความทรงจำในวันแรก ๆ ที่เขาได้พบกับชานยอลฉายเข้ามาในความคิดทำให้คริสได้แต่ยิ้มขำ
อา..ใช่สิ เขาน่าจะพาปาร์คชานยอลไปย้อนความทรงจำพ่อแม่ลูกกับชิโรเสียหน่อย..
เอาเป็นว่ารอให้พวกเขากลับถึงโซลก่อนก็แล้วกันนะ.. J
TBC
เหลืออีกสองตอน ก็อยากจะพูดว่าขอโทษจริง ๆ ที่หายไปนาน
ไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองจะดองฟิคเรื่องนี้ทั้งที่แต่ก่อนอัพโคตรถี่รัว 55555
ขอโทษจริง ๆ ค่ะ เรารู้ว่าหลายคนคงจะเลิกรอไปแล้ว TvT
ฟิคเรื่องนี้มันไม่ได้สนุกเท่าไหร่แต่เราก็ดีใจนะที่มีคนติดตาม เย่ะ!
มันคงเป็นกรรมตามสนองที่เราดองฟิครีดเลยหายเลย 5555555555555
ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฮรืออ ไม่เป็นร้ายยย *น้ำตานอง* = =;;
ความคิดเห็น