คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [OS] นาทีสุดท้าย (hunhan)
เป็นแฟนกับพี่จุนมยอนแล้วเหรอ ? ..
.
.
อืม..
“ ฮึก..เซฮุน.. ” ผมโผเข้ากอดโอเซฮุนเพื่อนห้องเดียวกันแน่นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของผมไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก ผมร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งทั้งตัวสั่นเทิ้มไปหมด
“ อย่าร้อง..อย่าร้องไห้นะลู่หาน ” เซฮุนกอดผมแน่น มือหนาลูบหัวของผมเบา ๆ อย่างปลอบประโลม มันเป็นสัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยได้รับจากผู้ชายคนนั้น..
“ ทำไม..ทำไมเขาไม่เคยรักฉันเลย ทำไม..ฮึก.. ”
“ ใครว่าล่ะ อี้ชิงน่ะพูดถึงนายออกบ่อยนะรู้ไหม ” ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอมทุกข์ของเซฮุนในทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
“ จะ..จริงเหรอ ” ผมยิ้มกว้างก่อนจะผละออกมาจากอ้อมแขนของเขา ดวงตายังคงจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา หัวใจของผมเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
“ อื้ม.. ” เซฮุนยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผมเบา ๆ
“ เขา..เขาพูดว่ายังไง ” ผมถามต่ออย่างอยากรู้
“ เออ..เขาบอกว่านายน่ารักแล้วก็เป็นคนดีน่ะ ” เซฮุนตอบยิ้ม ๆ ส่วนผมน่ะตอนนี้กำลังยิ้มกว้างเลยล่ะ ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะดึงตัวร่างสูงมากอดแน่น ๆ อย่างนึกขอบคุณก่อนจะหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเรียนเพื่อไปตามหาจางอี้ชิง
ผมวิ่งวุ่นไปทั่วโรงเรียนอย่างไม่รู้จุดหมาย รู้เพียงแค่ว่าผมอยากจะหาอี้ชิงให้พบก็เท่านั้น ผมพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียน เวลานี้ก็เย็นมากแล้วแต่แสงไฟในห้องนั้นยังคงเปิดอยู่ ผมหอบหายใจก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้กับประตูห้องอย่างช้า ๆ หัวใจของผมเต้นแรงไปหมด รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า อี้ชิงจะพูดว่ายังไงนะถ้าหากผมยอมกลับมาปรับความเข้าใจด้วยแล้ว อี้ชิง..จะดีใจแค่ไหนนะ..
“ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับลู่หานเลยนะมินซอก.. ” เสียงของจางอี้ชิงดังออกมาจากห้อง ผมรีบหลบเข้าไปแอบที่มุมเสาก่อนจะตั้งสติแล้วตั้งใจฟังต่อไป
“ แต่..ลู่หานเขาชอบนายมากนะ.. ” เสียงของคิมมินซอกเพื่อนสนิทของอี้ชิงตอบกลับอย่างแผ่วเบา หัวใจของผมเต้นแรงและบีบจนหน่วงไปหมด น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นที่ขอบตาอันร้อนผ่าวอีกครั้งเมื่อคิดทบทวนถึงสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อครู่
“ มินซอก นายก็รู้ว่าฉันคิดยังไง.. ”
“ ตะ..แต่.. ”
“ มินซอก ! คนที่ฉันรักคือนายนะโว้ย เลิกผลักไสฉันไปให้ลู่หานเสียที ไม่ว่ายังไงฉันก็คงไม่มีวันคิดกับเขามากเกินกว่าคำว่าเพื่อนได้หรอก ได้ยินไหม ! ”
.
.
ผมส่ายหน้าอย่างผิดหวัง หัวใจของผมกระตุกวูบ..คำพูดของจางอี้ชิงกรีดลึกลงไปในหัวใจของผม ผมร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ ด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้นสุดฝีเท้า..ไม่ไหว..ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดเกินไป..
ความมืดโรยตัวลงมาท่ามกลางหัวใจที่ปวดร้าวของผม ผมไม่รู้ว่าพาตัวเองมาไกลแค่ไหน ผมไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ สมองของผมมันว่างเปล่าไปหมด รู้เพียงความรู้สึกหน่วงที่หัวใจ ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาราวกับพายุ ราวกับฝน..ราวกับสายลมที่เหน็บหนาว ผมรู้สึกอ่อนแรงไปหมด ผมรู้สึกอ่อนแอไปหมด..
“ ฮึก..ฮืออออ ” ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจทนได้อีกต่อไป ทั้งตัวของผมสั่นเทิ้มไปหมดด้วยความปวดร้าว ความเจ็บปวดจากการได้รับรู้ว่าคนที่เรารักไม่เคยรักเราเลยยังไม่อาจเทียบเท่าความเจ็บปวดจากการที่ได้รับรู้ว่าเขาคนนั้นกำลังรักใครอีกคน ผม..แอบรักจางอี้ชิงมาตลอดสี่ปี..วันนี้..ผมผิดหวังจากเขา..เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ ผมรู้แค่เพียงว่ามันมากมายเหลือเกิน
“ ลู่หาน.. ” เสียงนุ่มคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ตัวของผมจะถูกดึงให้ลุกขึ้น อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกอดผมเอาไว้แน่น ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ใบหน้าซบลงกับบ่าของเขา ผมเลื่อนแขนขึ้นโอบรอบเอวของร่างสูงเอาไว้แน่นพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอย่างไม่อาย
อีกแล้ว..ผมร้องไห้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว..
“ เซฮุนฉันรักอี้ชิง..เซฮุน..ฮืออออ ”
“ ได้ยินแล้ว..ได้ยินแล้ว.. ” เสียงของโอเซฮุนแผ่วเบา ร่างสูงหลับตาลงช้า ๆ มือหนายังคงลูบหัวผมไปด้วย
“ ฮึก..ฉันรักเขา..ฉันรักเขา.. ”
“ อืม..ฉันก็รักนาย.. ” ผมยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของเซฮุนยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจของผมและมันก็เป็นเช่นนั้นมานาน โอเซฮุนบอกรักผมครั้งแรกเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว..
“ เซฮุนนาย..ชอบใครอยู่อ่ะ *0* ”
“ ไม่บอกโว้ย ! ”
“ โด่ ! ไอ้อ่อน บอกมาเหอะน่า นะ ๆๆ จะปิดเป็นความลับสุดยอดเลย ! ”
“ จริงเหรอ ไอ้อ่อนกว่า ? ”
“ อื้อ ๆๆ จริงเด้ น้องอ่อนของพี่อ่อนกว่า ฮ่า ๆๆๆ ”
“ ชอบ.. ”
“ ...*0* ”
“ ..แกอ่ะแหละ.. ”
ผมอึ้งไปชั่วขณะที่ได้ยินคำนั้นหลุดออกมาจากปากของเขา โอเซฮุนขอคบกับผมและผมก็ตอบตกลง..เพราะคิดว่ามันคงจะทำให้ผมสามารถลืมจางอี้ชิงได้..
“ เรา..กลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ..เค้าขอโทษนะ.. ”
“ อืม..ไม่เป็นไร.. ”
ผมตัดสินใจบอกเลิกเซฮุนทันทีหลังจากที่เราเพิ่งตัดสินใจคบกันได้ไม่ถึงวัน ผมรู้ว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่คิดจะเอาเขามาแทนที่คนที่ผมรัก แต่ผมก็ไม่อยากจะทำร้ายเขาอีกผมถึงได้เลือกที่จะบอกเลิกเขาไป
ผมไม่รู้เลยว่าวันนั้นโอเซฮุนร้องไห้หนักมากแค่ไหน..ไม่รู้เลยว่าโอเซฮุนเจ็บปวดเพียงใด ในขณะที่ตัวผมเองได้แต่เฝ้ารอจางอี้ชิงโดยที่ไม่เคยหันกลับมามองเขาเลย
“ ลู่หาน ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้เซฮุนเสียใจ เคยบอกแล้วใช่ไหม แล้วรู้บ้างไหมว่าเซฮุนมันจะไม่มีวันทำให้นายเสียใจน่ะ ถ้ารู้ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ฉันจะไม่มีวันเป็นพ่อสื่อให้พวกนายแน่ ๆ เวรเอ๊ย ! ” ปาร์คชานยอลเพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่งของผมตะโกนด่าผมลั่นผ่านโทรศัพท์มือถือจนผมต้องยืดมือออกไปสุดแขนเพื่อไม่ให้หูแตกไปซะก่อนจะฟังมันพูดจบ
ผมไม่พูดอะไรเพราะไม่รู้เลยว่าจะสรรหาคำไหนมาอธิบายให้ชานยอลเข้าใจได้..ไม่รู้เลยว่าจะหาคำพูดสวยหรูคำใดมาปลอบใจโอเซฮุนหรือแม้กระทั่งตัวผมเอง..ผมไม่มีคำตอบให้กับการกระทำของตัวเอง ผม..ไม่มีเหตุผล..นอกจากความเห็นแก่ตัว..
แต่กระนั้น..แม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเราจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ และสิ้นสุดลงไปแล้ว แต่เขาก็วางตัวเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ เซฮุนฉันแต่งนิยาย >< ”
“ เอามาให้อ่านดิไอ้อ่อน ”
“ แต่งในเว็บล่ะ เม้นด้วยนะ ไม่มีใครเม้นให้ฉันเลยอ่ะ ทำไมวะ มันไม่สนุกเหรอ ฮืออ T__T ”
“ หนุกดิ เดี๋ยวเม้นให้ ฮ่า ๆๆ ”
.......................
“ ลู่หานวันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเป็นของขวัญ.. ”
“ ตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เอาแบบที่แบกขึ้นหลังได้เลยนะ ! ”
“ อืม ^^ ”
“ เฮ้ย ! ฉันพูดเล่นนะโว้ยอย่าเอามาจริง ๆ ล่ะ ”
บทสนทนาระหว่างเขากับผมหนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงวันเกิดเป็นไปอย่างปกติ เรายังคุยเล่นสนุกสนานกันเหมือนเดิม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมรวมไปถึงความรู้สึกที่เขามีต่อผมและความรู้สึกที่ผมมีต่อจางอี้ชิง..
และแล้ววันเกิดของผมก็มาถึง..ไม่มี..แม้แต่คำอวยพรวันเกิดจากจางอี้ชิง..
มีเพียง..ตุ๊กตาหมาตัวยักษ์..ที่ผมต้องแบกขึ้นหลังตอนกลับบ้าน..จากโอเซฮุน..
ชอบคยองซูเหรอ ? L
ผมส่งข้อความไปถามโอเซฮุนด้วยความอัดอั้น เพราะพักหลังมานี้ผมเห็นเขาสนิทสนมกับโดคยองซูนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเป็นพิเศษ ผมแอบมองร่างสูงควักโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดูข้อความ เซฮุนขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะพิมพ์อะไรยุกยิกแล้วกำมือถือเอาไว้แน่น สักพักโทรศัพท์ของผมก็สั่น..
ข้อความเข้า : โอเซฮุน
เปล่า..นายก็รู้ว่าฉัน..รักนาย J
ผมยิ้มกว้างหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อได้อ่านข้อความจากเขา เซฮุนหันกลับมามองก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ รอยยิ้มที่มีเพียงเราสองคนที่รู้ดี รอยยิ้มที่มีเพียงผมที่เข้าใจความหมาย..รอยยิ้มที่กำลังบ่งบอกว่าโอเซฮุนรักเสี่ยวลู่หานมากเพียงใด
เมื่อเซฮุนหันกลับไปสนใจบทเรียนตรงหน้าต่อผมก็ลอบหันไปมองจางอี้ชิงที่นั่งอยู่ตรงกับผมแต่เป็นอีกฟากหนึ่งของห้องด้วยความเจ็บปวด..
ขนาดนี้แล้วจางอี้ชิงก็ยังไม่ยอมหันมามองผมเสียที..
ผม..เห็นแก่ตัวอีกแล้วใช่ไหมครับ ?
ผม..เล่นกับความรู้สึกของโอเซฮุน..เพื่อประชด..จางอี้ชิง..
............................
“ ลู่หาน.. ” ผมมองผ่านคนตรงหน้าไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน หางตาของผมมองเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของโอเซฮุนก่อนที่เขาจะเก็บป๊อกกี้สองกล่องเข้าไปในกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ
เมื่อวานเราสองคนทะเลาะกัน..ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาสัญญาว่าจะโทรกลับมาหาผมแต่ก็ไม่ได้โทร..
เราไม่ได้คุยกันอีกเลยแม้ว่าเขาจะพยายามติดต่อมาหาผมทุกวิถีทาง แต่ในเวลานั้นสิ่งที่ผมรู้สึกก็คือ..รำคาญ ผู้ชายคนนี้ตามตื๊อผมเสียจนน่ารำคาญ..
เขาพยายามเข้าหาผมผ่านทางเพื่อน ๆ พยายามถามคนอื่น ๆ ว่าผมเป็นอะไรและเขาควรจะทำยังไงเพื่อให้ผมหายโกรธ
แต่หลังจากที่ไม่ได้คุยกันเลยอยู่นาน..ผมก็รู้สึกเหงาแปลก ๆ จนในที่สุดผมก็กลายเป็นฝ่ายเริ่มพูดกับเขาเอง..
“ ลองเปิดดูนะ >< ” ผมเปิดเว็บ ๆ หนึ่งขึ้นมาให้เซฮุนดู ร่างสูงจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์เขม็งก่อนจะเริ่มกรอกข้อความลงไปตามขั้นตอน จนถึงขั้นสุดท้ายที่เว็บจะปรากฏทุกข้อความออกมา..
ลู่หานรักโอเซฮุนมากนะ..
แม้ว่าเซฮุนจะเป็นคนซื่อบื้อและขี้โวยวายเป็นที่หนึ่ง
แต่รู้ไหมว่า..เสี่ยวลู่หานก็ยังรักโอเซฮุนอยู่เสมอ..
ตลอดมา..และ..ตลอดไป..
เซฮุนยิ้มกว้าง ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมรีบวิ่งออกไปจากห้องก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรออกมา เพราะนั่นน่ะ..ก็เป็นอีกครั้งที่ผมให้ความหวังเขา..ใช่..ผมให้ความหวังโอเซฮุนทั้ง ๆ ที่ในใจผมยังคงมีแต่ภาพของจางอี้ชิงอยู่ในนั้นเต็มไปหมดจนแทบจะไม่มีที่ว่างมากพอให้กับโอเซฮุนเลยด้วยซ้ำ..แต่ผม..ก็ยังเห็นแก่ตัว..
......................
“ เซฮุนฉันรักอี้ชิง..เซฮุน..ฮืออออ ”
“ ได้ยินแล้ว..ได้ยินแล้ว.. ” เสียงของโอเซฮุนแผ่วเบา ร่างสูงหลับตาลงช้า ๆ มือหนายังคงลูบหัวผมไปด้วย
“ ฮึก..ฉันรักเขา..ฉันรักเขา.. ”
“ อืม..ฉันก็รักนาย.. ” ผมยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของเซฮุนยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจของผมและมันก็เป็นเช่นนั้นมานาน..นานเสียจนผมเคยตัว..
ผมชินกับการที่มีเซฮุนคอยเอาใจ
ผมชินกับการที่มีเซฮุนคอยอยู่เคียงข้าง
ผมชินกับการที่มีเซฮุนคอยตามง้อ
ผมชินกับการที่มีโอเซฮุนคอยอยู่เป็นเพื่อน
ชิน..กับการที่เขาแคร์แต่ผม ชิน..กับการที่เขายอมทำเพื่อผมทุกอย่าง ชิน..กับการได้มองเห็นเขาซึ่งกำลังแอบมองผมอยู่ ชิน..กับการที่เขาเล่นกีต้าร์ให้ผมฟัง ชิน..กับการอ่านข้อความที่ส่งมาจากเขาในทุก ๆ วัน ชิน..กับการได้รับของขวัญที่ผมอยากได้ ชิน..ผมชินเสียจนไม่อยากให้เขาไปทำแบบนี้กับใคร ไม่อยาก..เห็นเขาให้ความสำคัญกับใครนอกจากผม
แต่ผม..ก็ยังคงรักจางอี้ชิง..
ทว่าเมื่อใดก็ตามที่โอเซฮุนเริ่มจะสนิทกับใครมากเกินไป..
ผม..ก็จะกลับไปให้ความหวังเขาอีกครั้ง..
ผม..ขอให้เขารอ..
และโอเซฮุน..ก็รอ..
ผม..มันเห็นแก่ตัว..
หลายอาทิตย์ต่อมา..
“ เซฮุนเป็นแฟนกันนะ.. ” ผมขอเซฮุนเป็นแฟนหลังจากที่ได้รู้ข่าวว่ามีรุ่นพี่คนนึงมาแอบชอบเขา
“ อื้ม..^^ ” เซฮุนยิ้มกว้างจนตาหยี เราตกลงคบกันตั้งแต่วันนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชนะที่สามารถทำให้โอเซฮุนกลับมาสนใจแต่ผมเพียงคนเดียวได้อีกครั้ง ผมไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาได้มองใครทั้ง ๆ ที่ผมก็ยังรักจางอี้ชิงอยู่..
ผมแอบเอามือถือของเซฮุนไปดูและกดอ่านข้อความ..เซฮุนแยกโฟลเดอร์ข้อความของผมเอาไว้อีกโฟลเดอร์หนึ่งและตั้งชื่อโดยใช้เพียงอีโมติคอนรูปหัวใจเช่นเดียวกับชื่อของผมที่เขาเมมลงในโทรศัพท์.. ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขาให้ความสำคัญกับผมมากขนาดนี้ จะดีแค่ไหนนะ..ถ้าอี้ชิงจะทำแบบนี้กับผมบ้าง..
“ มันบอกว่าหัวใจของมันแข็งแกร่งดั่งหินผา มันมั่นคงแล้วก็รักแค่นายคนเดียว.. ” คำบอกเล่าจากปากของปาร์คชานยอลทำให้หัวใจของผมกลับมามีชีวิตชีวา รุ่นพี่คนนั้นไม่มีวันจะแย่งเขาไปจากผมได้ผมมั่นใจ และยังคงมั่นใจอยู่แบบนั้นเสมอ จนกระทั่ง..
“ ลู่หาน..ฉัน..รู้สึกดีกับนายนะ.. ” จางอี้ชิงเดินมาบอกกับผมในเย็นวันหนึ่งตอนที่ผมกำลังรอเซฮุนซ้อมดนตรี หัวใจของผมกระตุกวูบ รู้สึกดีใจและตื้นตันจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก แน่นอน..ผมยังคงรักจางอี้ชิงอยู่เต็มหัวใจ
“ เซฮุน..เราเลิกกันเถอะ.. ”
ใช่..เย็นวันนั้นผมบอกเลิกโอเซฮุน..อีกครั้ง..
ผมไม่มีวันรับรู้เลยว่าโอเซฮุนจะต้องเสียใจจากการกระทำที่แล้วมาของผมมากมายเท่าไหร่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเพื่อให้ความหวังเขา..ผมไม่รู้เลยว่ามันจะสร้างบาดแผลและความปวดร้าวให้เขามากเพียงใด เพราะผม..ก็เป็นเพียงแค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง..
แม้จะเลิกกันไปแล้วแต่โอเซฮุนก็ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เขายังดูแลผมดีทุกอย่าง เขายังคงบอกรักผมอยู่ แม้แต่ตอนที่ผมส่งข้อความไล่ให้เขาไปคบกับพี่คิมจุนมยอนที่มาแอบชอบเขา เพราะผมเริ่มอึดอัดที่เขายังคงแสดงออกชัดเจนว่ารักผมในเมื่อผมและจางอี้ชิงกำลังไปกันได้ด้วยดี โอเซฮุนก็ยังคงรักผมอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง..เขา..ไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากผม..
แต่แล้ววันหนึ่งจางอี้ชิงกลับมาบอกผมว่าที่ผ่านมาเขารู้สึกดีกับผมจริง ๆ แต่เรื่องราวระหว่างเราคงจะไม่มีวันพัฒนาไปได้มากกว่านี้เพราะเขายังคงรักคิมมินซอกอยู่เต็มหัวใจ
“ ขอโทษนะลู่หาน..ฉัน..ฉันขอโทษจริง ๆ ”
ผมเจ็บปวดราวกับว่าหัวใจของผมจะแตกสลาย ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนักและวิ่งหนีออกมาจากที่ตรงนั้น ผมวิ่งไปหาคนคนเดียวที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ผมพยายามที่จะตามหาเขา ผมตามหาโอเซฮุน..ผมคิดถึงโอเซฮุนอย่างสุดหัวใจ และครั้งนี้ผมยอมแพ้แล้ว..ผมยอมแพ้..ผมจะรับรักเขา ผมจะอยู่เคียงข้างเขา ผมจะไม่มีวันทิ้งเขาไปอย่างที่เคยทำ ผมจะมอบความรักทั้งหมดที่มีให้กับเขาเพียงคนเดียว..
นั่นไง..โอเซฮุน..เขานั่งอยู่บนม้านั่งที่สวนหลังโรงเรียน ผมเดินเข้าไปหาเขาอย่างอ่อนแรง หัวใจของผมเจ็บปวดจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหว ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
“ ลู่หาน.. ” โอเซฮุนเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เห็นผมร้องไห้ ร่างสูงดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น
อีกครั้งแล้วสินะ..ที่ผมร้องไห้กับผู้ชายคนนี้..
“ ซะ..เซฮุน.. ” นั่นไม่ใช่เสียงของผม ผมหันกลับไปดูก็ได้พบกับแววตาที่เจ็บปวดของคิมจุนมยอน ร่างเล็กส่ายหน้าช้า ๆ อย่างผิดหวังก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนั้น เซฮุนดันตัวผมออกไปอย่างรวดเร็ว ผมหันกลับมามองหน้าเขา ใบหน้าของเซฮุนเต็มไปด้วยความปวดร้าวและรู้สึกผิด มันดูอมทุกข์มากเสียจนผมรู้สึกบีบในหัวใจไปหมด
อย่า..อย่าไปนะเซฮุน..ขอร้องล่ะ..อย่าให้มันเป็นอย่างที่ฉันคิดเลย..ได้โปรด..
“ ฉันขอโทษนะลู่หาน .. ” สีหน้าของเซฮุนแสดงออกว่ารู้สึกผิดอย่างที่สุด หัวใจของผมกระตุกวูบ รู้สึกตัวชาไปหมดเมื่อเซฮุนเริ่มออกวิ่งไปตามรุ่นพี่จุนมยอน สองมือที่สั่นเทาของผมยกขึ้น..อยากจะรั้งเซฮุนเอาไว้เหมือนทุกครั้ง อยากจะเอื้อมมือออกไปดึงเขาเข้ามากอดให้แน่น ๆ ..
สายตาของผมพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา ผมทรุดตัวลงร้องไห้อยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนหมดแรง หัวใจของผมบีบจนปวดร้าวไปหมด ไม่จริง..ผมไม่เชื่อว่าเซฮุนจะเลิกรักผมแล้ว ดังนั้นผมจึงหยิบมือถือออกมาพิมพ์ข้อความไปถามเขาเหมือนอย่างที่ผมเคยทำ
เป็นแฟนกับพี่จุนมยอนแล้วเหรอ ? ..
ขอร้องล่ะเซฮุน..ฉันขอร้อง..
ได้โปรดตอบฉันด้วยคำตอบเดิม..
ข้อความเข้า : โอเซฮุน
.
.
อืม..
และนั่น..ก็เป็นข้อความฉบับสุดท้ายที่เราส่งถึงกัน..
หลายปีต่อมาผมนั่งรำลึกเรื่องราวเก่า ๆ อยู่คนเดียวภายในห้องนอนสีขาวหม่นของตัวเอง ในค่ำวันหนึ่งของปลายเดือนมกราคมที่อากาศหนาวมาเยือน
ผมกระชับผ้าห่มคลุมตัวแน่น เปิดเพลงคลอและพิมพ์เรื่องราวทั้งหมดของเราลงในเวิร์ด..
สวัสดีครับคุณผู้อ่าน..คุณเบื่อหรือยังครับที่ต้องมานั่งอ่านเรื่องราวของผมอยู่แบบนี้..
ฮ่ะ ๆ ผมเขียนงง ๆ ใช่ไหมล่ะ แต่ว่า..ช่วยอดทนอ่านต่อกันอีกสักนิดเถอะนะครับ..
ตั้งแต่วันนั้น..ผมก็ไม่ได้คุยกับเซฮุนอีกเลย เรา..ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โอเซฮุนให้ความสำคัญกับพี่จุนมยอนมากกว่าใคร ๆ แม้กระทั่งผม..ช่วงแรก ๆ ผมยังคงทำตัวเห็นแก่ตัวเหมือนเดิม
ผมจึงทะเลาะกับเขาบ่อยครั้ง..
แต่สุดท้ายคนที่โอเซฮุนเลือกก็เป็นพี่จุนมยอน..
ผมรู้ตัวว่าผมแพ้..ผมแพ้ราบคาบ..ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..
ผมคิดถึง..ข้อความที่ส่งมาจากโอเซฮุน..
ผมคิดถึง..ของขวัญที่เขามอบให้
ผมคิดถึง..ชื่อของตัวเองที่ถูกเมมเอาไว้ในมือถือของเซฮุน..
ผมคิดถึง..อ้อมกอดของเซฮุน
ผมคิดถึง..คำว่ารักของโอเซฮุน
ผมคิดถึง..โอเซฮุน..
คุณผู้อ่านครับ..คุณเคย..เป็นแบบผมบ้างหรือเปล่า..
ตั้งหลายปีมาแล้วนะครับที่ผมยังคงไม่ลืมเรื่องราวของเรา..
ใช่..อันที่จริงผมคงตกหลุมรักโอเซฮุนเข้าให้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เพราะผมยังคงหลอกตัวเองว่ารักจางอี้ชิงอยู่ และเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเองที่ทำให้เรื่องของเรากลายเป็นแบบนี้..ใช่ไหมครับ..
โอเซฮุน..ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจะยังกลับมาอ่านนิยายที่ฉันแต่งอยู่หรือเปล่า
ชานยอลมาบอกฉันหมดแล้วนะว่านายน่ะเคยบ่นว่าฉันดองนิยายไม่ยอมมาอัพซักที
ไอ้อ่อนเอ๊ย ! แกแอบมาเป็นเอฟซีลับ ๆ ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ..
แต่ว่านะ..ทุกวันนี้ยังมาอ่านอยู่หรือเปล่าโอเซฮุน..
ถ้านายยังอ่านอยู่..ถ้าหากว่านายติดนิยายของฉันถึงขั้นเข้ามาดูทุกวันอย่างที่ชานยอลมันบอกจริง ๆ นายก็คงจะอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้แล้วสินะ..เพราะงั้น..ช่วยอ่านต่ออีกหน่อยเถอะนะ..
โอเซฮุน..ฉันคิดถึงนาย..
.
.
โอเซฮุนฉันขอโทษ..
โอเซฮุน..ฉันรักนาย..
โอเซฮุน..ฉันคิดถึงนาย..มากจริง ๆ ..
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะกดอัพโหลดข้อความทั้งหมดลงบนเว็บ เวลานี้ผมเจ็บปวดเหลือเกิน ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดเพราะการกระทำโง่ ๆ ของผมเอง..ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ผมเสียใจ..เสียใจเหลือเกิน.. มันเป็นความผิดของผมเอง ผมผิดเองที่รู้ตัวช้า ผิดเองที่มาคิดได้ในตอนที่ทุกอย่างมันสายเกินจะแก้ไขอะไร ๆ ได้อีก..ผมไม่มีโอกาสที่จะได้ชดใช้ในสิ่งที่ผมทำลงไปอีกแล้ว..ผมเสียใจจริง ๆ ..
ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนตัวสั่นเทิ้ม บอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้มันปวดร้าวมากเพียงใด สองมือยกขึ้นสัมผัสหน้าจอคอมพิวเตอร์ช้า ๆ เมื่อได้อ่านคอมเม้นหนึ่งจากหน้าบทความหลังจากที่ผมเพิ่งอัพเรื่องลงไปได้เพียงไม่กี่นาที..
ความคิดเห็นที่ 1056
ไอ้อ่อนกว่า..ฉันเองก็คิดถึงนาย..
จาก..โอเซฮุน..
" ฮึก..โอเซฮุน..ยังอยากฟังคำว่ารักจากฉันอยู่ไหม..ฉันรู้ว่าฉันไม่เคย ไม่เคยบอกนายเลยสักครั้ง ฮึก..แม้แต่ตอนที่นายจะไปฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกรักนายเลยแม้แต่คำเดียว..ซะ..เซฮุน..ฉันรักนาย เซฮุนได้โปรด.. "
รู้ตัวดีว่าฉันคนนี้มันไม่มีค่าอะไรให้รัก
ก็เพราะตอนเธอให้รักฉัน ฉันไม่ทันได้เอาใจใส่
ทำเธอเสียใจไม่เคยจะสน ละเลยเหมือนคนไม่ใช่ที่รัก
วันนี้เธอเลยไม่รักฉัน และกำลังจะเดินจากฉันไป
ฉันคงไม่มีสิทธ์ จะขอร้องเธอให้เหมือนเดิม
และคงไม่อาจ จะเหนี่ยวรั้งเธอไม่ให้ไปจากฉัน
แต่ขอให้ฉันได้ทำนาทีสุดท้าย
ก่อนปล่อยให้เรื่องรักเราวันนี้มันเลือนหาย
สร้างความทรงจำที่ดีลบล้างความผิดมากมาย
กลบภาพเลวร้ายที่ฉันทำกับเธอ
ก่อนที่จะมีเพียงฉันลำพังคนเดียวตรงนี้
และก่อนไม่มีคนเดิมคนดีให้มาพบเจอ
อยากบอกว่าฉันโชคดีที่สุด แม้เสียใจเท่าไหร่
อย่างน้อยเคยมีเธอ เคยมีเวลาได้ชื่นใจ
มันคงจะมีสักคนหนึ่ง
และคงเป็นคนที่ดีกว่าฉัน
ไม่ต้องลังเลที่จะรักกัน ส่วนตัวฉัน
คงยาวนานกว่าจะได้พบสักคนที่ดีอย่างเธอ
แต่ขอให้ฉันได้ทำนาทีสุดท้าย
ก่อนปล่อยให้เรื่องรักเราวันนี้มันเลือนหาย
สร้างความทรงจำที่ดีลบล้างความผิดมากมาย
กลบภาพเลวร้ายที่ฉันทำกับเธอ
ก่อนที่จะมีเพียงฉันลำพังคนเดียวตรงนี้
และก่อนไม่มีคนเดิมคนดีให้มาพบเจอ
อยากบอกว่าฉันโชคดีที่สุด แม้เสียใจเท่าไหร่
อย่างน้อยเคยมีเธอ เคยมีเวลาได้ชื่นใจ
ได้รักคนอย่างเธอ เคยมีเวลาได้ชื่นใจ
.
.
" รับคำขอโทษจากฉันไปด้วยนะ.. "
-END-
ความคิดเห็น