คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 0.7 : สหายสมเถา
สหายสมเถา
หากจะมีสิ่งใดที่มีสาระมากไปกว่าการพูดพร่ำรำพันถึงชีวิตอันแสนอับเฉาในแต่ละวันของสมคิดแล้วเขาคงไม่สามารถตอบได้เลยว่าสิ่งนั้นคืออะไร นั่นเพราะร่างสูงไม่เคยรู้สึกว่าในโลกนี้จะมีสิ่งใดน่าสนใจมากไปกว่าเรื่องของตัวเขาเองอีกแล้ว
“จีสตริงของเค้าใส่สบายไหมจ๊ะอ้ายสมคิด” ชาญยรเอ่ยถามคนรักพร้อมส่งยิ้มหวาน
“อ..เอ่อ ก็..ดีจ้ะ” ชายหนุ่มตอบรับด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ความรู้สึกราวกับมีบางสิ่งอัดแน่นอยู่ภายในร่องตูดของเขานั้นสมคิดยังคงไม่ชินกับมันสักเท่าไหร่แต่ถ้าหากไม่ทำตามคำขอของคนรักเขาก็เกรงว่าจะโดนเสยไข่ยานตามคำประกาศิตของครรลองจูชายตาเหลือกล่ำบึกผู้นั้น
“ถ้าอย่างนั้นเค้ากลับบ้านก่อนแล้วตอนเย็นๆจะมาใหม่นะจ๊ะ” เด็กหนุ่มบอกลาพร้อมกับขยับตัวเข้ามาหอมแก้มสากของสมคิดฟอดใหญ่
อันที่จริงไม่ต้องบอกว่าจะกลับบ้านก็ได้จ้ะชาญยร ทุกวันนี้ก็แทบจะมาสิงสถิตอยู่กับพี่ทุกเวลาอยู่แล้ว T[]T สมคิดเอ่ย(ในใจ)
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แสนสุขของชายหนุ่มหลังจากน้องชาญยรปั่นจักรยานคันมหึมาสีบานเย็นข้ามยุ้งฉางหน้าบ้านไปแล้ว ร่างสูงสูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างสุขี
“โรเจอร์..โลกใบนี้คงไม่มีสิ่งไหนที่จะสวยงามมากกว่าเขาของเอ็งอีกแล้ว..” สมคิดเอ่ยพลางยกยิ้ม
“อา..ท้องฟ้าวันนี้สวยดีนะ เมฆบนนั้น..งดงามเหมือนดอกไม้แย้มกลีบเลยทีเดียว..” ชายหนุ่มรำพึงพร้อมกับยกมือขึ้นวาดรูปหัวใจกลางอากาศ
“อา..แล้วนั่น..ต้นข้าวไงล่ะโรเจอร์ งดงามมากทีเดียว งดงามประหนึ่ง..”
“บักสมคิด”
“ใช่..งดงามประหนึ่งบักสมคิด..” สมคิดเอ่ยพลางพยักหน้ารับ แต่เดี๋ยวก่อน..ประโยคเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดนี่ แล้ว..ใครกัน ใครที่พูดประโยคนั้น ใคร!?!
“สมคิดโว้ย!” นั่นปะไร!!!
“อ้าว ว่ายังไงล่ะสมเถา!” ชายหนุ่มโบกมือทักทายเพื่อนสนิทผู้ซึ่งนั่งอยู่บนหลังของวนิดากระบือสาววัยขบเผาะ
“โบว์นั่นน่าเอ็นดูนะ!” สมคิดเอ่ยชมโบว์สีแดงแปร๋นที่ผูกไว้กับเขางามงอนของวนิดา
“ใช่แล้วล่ะ คุณครูซูเป็นคนเลือกให้ข้าเองกับมือเชียวนะ” สมเถาเอ่ยพลางโน้มตัวลงจุมพิตโบว์ที่ว่าด้วยใบหน้าสุขสันต์และอิ่มเอม คงไม่มีใครที่จะมีคนรักน่ารักและจิตใจดีเท่ากับเขาอีกแล้ว TwT
“คุณครูซูคือใครกัน ไม่เคยได้ยิน..” สมคิดเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่เขากลับมาจากแคนาดาก็ดูเหมือนว่าหมู่บ้านอันแสนเงียบสงบที่เขารักนั้นจะเปลี่ยนไปมากทีเดียว
“คุณครูซูโฮแฟนข้าเพิ่งย้ายมาจาก กทม. ” สมเถาตอบ
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง แล้วเอ็งไม่ขึ้นมาก่อนเรอะสมเถา”
“ไม่ล่ะ เมื่อกี้เห็นเอ็งคุยกับโรเจอร์เป็นเรื่องเป็นราว คุยต่อไปเถอะ ข้าจะไปหาคุณรักเล้ย์ที่ร้านเสียหน่อย” คราวนี้สมคิดถึงกับเอียงศีรษะอ้าปากหวอด้วยความงุนงง ใครกัน..ใครคือรักเล้ย์ นอกจากจงกระถินและครรลองจูแล้วยังมีใครที่ชื่อประหลาดกว่านี้อีกหรือ =_=?
“คุณรักเล้ย์..ผู้ใดกัน!?!”
“คุณรักเล้ย์ลูกพ่อผู้ใหญ่เพิ่งกลับมาจากจีนแผ่นดินใหญ่เพื่อมาเปิดร้านขายปลากัดที่ตลาดน่ะ ลาล่ะบักสมคิดสหายข้า!” สมเถาบอกลา
“ย่าห์!! ไปกันเลยวนิดา ย่าห์!” ตะโกนก้องทุ่งพลางฟาดตูดกระบือคู่ใจเพื่อเร่งเร้าประหนึ่งกำลังขี่ม้าศึก ทว่าเท่าที่สมคิดมองเห็นนั้นวนิดาเพียงแค่พ่นลมหายใจออกทางจมูกและเดินข้ามทุ่งสุดลูกหูลูกตาไปด้วยจังหวะสโลว์โมชั่นโดยทิ้งให้สมเถาฟาดตูดต่อไปอย่างไม่ใยดี
“อา..สหายสมเถา..เขาช่างเป็นบุรุษจิตหลุดมนุษย์แปลกประหลาดนะว่าไหม” ร่างสูงพึมพำพลางส่ายศีรษะด้วยความระอา
“โรเจอร์..ในที่นี้คงไม่มีใครที่ปกติเท่าข้าอีกแล้วล่ะ” สมคิดส่งยิ้มละมุนให้กับโรเจอร์พลางหยิบผ้าขาวม้าที่คาดไว้กับเอวของตนขึ้นผูกศีรษะเตรียมพร้อมลงนาทว่าชายหนุ่มอาจหลงลืมไปว่าภายใต้ผ้าขาวม้าคู่ใจนั้นแล้วไม่มีสิ่งใดปกปิดช่วงล่างของเขานอกจากจีสตริงสีขาวสะอาดของน้องชาญยร...
.
.
สมคิด จิตอุดร..ช่างมีตูดที่อวบอิ่มเหลือเกิน..
TBC.
คือเรื่องนี้คงไม่ได้ใช้ภาษาอีสานจ๋าเท่าไหร่นะคะ
เพราะไรท์เองก็ไม่ใช่คนอีสาน TT[]TT
เรื่องความฮาก็ไม่ได้คิดไว้ว่ามันจะฮาหรือเปล่า
คือเราเขียนระบายความเครียด 5555555555555555555
ช่วงที่ยังไม่ได้ขึ้นตอนที่ 1 ก็ยังเป็นแนะนำตัวละครเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับแท็กทุกแท็กและทุกคอมเม้นเลยนะฮร้า
เดี๋ยวจิโผล่เข้าไปตอบเด้อ 55555555555555
พูดถึงฟิคในทวิตโปรดติดแท็ก #คริสยโสธร นะค้าา ><
ความคิดเห็น