คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ◆ 5 : just...kill
-5-
just...kill
ลีจีอึนนางพยาบาลสาววัยกลางคนซึ่งเป็นคนเก่าแก่ประจำโรงพยาบาลนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด รู้สึกกระวนกระวายเมื่อนึกถึงแผลที่ข้อมือของปาร์คชานยอลและรอยเลือดที่เปรอะอยู่บนเตียงภายในห้องใต้หลังคา
ลีจีอึนตระหนักว่าเธอไม่อาจจะทนดูความเจ็บปวดและความทรมานของเด็กหนุ่มคนนั้นโดยไม่ยอมทำอะไรสักอย่างได้อีกต่อไป ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งทำหน้าเครียดอยู่บนเตียงก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนออกไปหาใครสักคนที่พอจะพึ่งพาได้
ความลับที่หล่อนช่วยปกปิดเอาไว้อาจถึงเวลาที่จะต้องเปิดเผยเสียที..
เสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นไม้ในความมืดของจีอึนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านเสื้อคลุมตัวบางทำให้เธอขนลุกซู่ ร่างเล็กหยุดยืนอยู่หน้าห้องของใครคนหนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ อย่างหวาดระแวง
ก๊อกก๊อกก๊อก..
“ คิมจงแดนี่พี่เอง.. ” จีอึนเรียกอยู่หน้าห้อง ไม่นานนักบุรุษพยาบาลหนุ่มก็เดินมาเปิดประตูให้ด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ
“ พี่จีอึนนี่มันดึกมากแล้วนะ พี่มาทำอะไร ? ” จงแดถามเสียงแหบอย่างคนที่เพิ่งตื่นนอน
“ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอกแกน่ะสิ ” ลีจีอึนพูดขึ้นด้วยท่าทีกระวนกระวาย
“ เอาไว้พรุงนี้ไม่ได้เหรอพี่ ผมง่วงอ่ะ ”
“ ไม่ได้ เรื่องนี้มันสะ.. ”
“ อ้าว ! คุณหมอ..มายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากของคิมจงแดลีจีอึนก็รู้สึกตัวชาวาบไปหมด ร่างเล็กหันกลับไปมองคนที่กำลังยืนกอดอกพิงผนังฝั่งตรงข้ามอยู่ด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
“ ดึกแล้วคุณพยาบาลลียังไม่นอนอีกเหรอครับ ” น้ำเสียงเย็น ๆ ถามขึ้น ดวงตาคมจ้องใบหน้าตื่นตระหนกของนางพยาบาลสาวไม่วางตา
“ กะ..กำลังจะไปค่ะ ” ลีจีอึนลอบกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก แววตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น
“ อ้าว..พี่นี่จริง ๆ เลย ถ้างั้นผมนอนแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ราตรีสวัสดิ์ครับคุณหมอ ราตรีสวัสดิ์พี่จีอึน ” จงแดขยี้ตาพลางหาวออกมาก่อนจะปิดประตูห้องไปหลับต่อ นายแพทย์หนุ่มสาวเท้าก้าวเข้ามาหานางพยาบาลตรงหน้าช้า ๆ
ครืดดด..
ลีจีอึนเบิกตาโพลงแววตาสั่นระริกด้วยความตกใจสุดขีดขณะมองดูมีดเล่มยาวในมือของร่างสูงครืดไปตามผนังไม้
“ ดูท่าว่าคุณพยาบาลลีคงต้องส่งจดหมายลาพักร้อนสักอาทิตย์สองอาทิตย์นะครับ ” นายแพทย์หนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ ค่ะ..ค่ะ ฉันจะไปคืนนี้เลย ” ลีจีอึนตอบรับพร้อมกับก้มศีรษะให้ก่อนจะวิ่งกลับไปยังห้องนอนของตัวเองให้เร็วที่สุด มือสั่น ๆ ลงมือเขียนจดหมายลาพักร้อนวางไว้บนโต๊ะทำงานภายในห้อง ก่อนจะเก็บของที่จำเป็นลงในกระเป๋าเดินทางอย่างลุกลี้ลุกลน
ลีจีอึนต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่ใครคนนั้นจะเปลี่ยนใจ..
สองขาก้าวยาว ๆ ฝ่าความมืดอันวังเวงไปตามทางเปลี่ยวอย่างรีบเร่ง นางพยาบาลสาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาร่างของใครคนหนึ่งยืนพิงรถรออยู่ที่ปากทางออกไปยังถนนใหญ่
“ คะ..คุณหมอ ” ใบหน้าหล่อคมแสยะยิ้มไม่น่าดู ลีจีอึนถอยหลังกรูด ตัวสั่นสะท้านหัวใจกระตุกวูบ
“ คะ..คุณจะทำอะไรคะ ! ”
“ ทำอะไร? ” ร่างสูงเลิกคิ้วมองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างขำ ๆ เมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของคนตรงหน้า
“ ก็แค่จะทำให้คุณ..ปิดปากให้สนิทเท่านั้นเองครับ ”
“ อย่า !!!!!!! ”
ฉับ !
เสียงขวานจามลงบนร่างกายมนุษย์กลายเป็นเสียงที่ดึงดูดใจอย่างน่าประหลาด กลิ่นคาวของเลือดที่โชยมาแตะจมูกนั้นก็ยิ่งสร้างความหฤหรรษ์ให้เขารู้สึกเพลิดเพลินไปกับกิจกรรมที่แสนโปรดปรานนี้อย่างที่สุด
รอยยิ้มเย็น ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากอย่างพึงพอใจเมื่อมองดูผลงานของตนเอง ชิ้นส่วนที่ยังหลงเหลือของลีจีอึน..
สำหรับนายแพทย์ที่มีความรู้ทางการแพทย์เป็นอย่างดีการจัดการกับชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์เพียงไม่กี่ชิ้นก็ดูจะเป็นงานที่ง่ายดายเหลือเกิน
โลหิตสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า ร่างสูงหันกลับไปหยิบค้อนที่วางอยู่ใกล้ ๆ กับขาข้างหนึ่งของนางพยาบาลสาวก่อนจะจุดยิ้มมุมปากขณะหยิบเศษเล็บที่หลุดออกมาจากนิ้วเรียวของอีกฝ่ายขึ้นมาด้วย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด..
ควรจะเล่นอะไรต่อดีนะ..?
สองมือลูบไล้ไปทั่วค้อนโลหะที่เกรอะกรังไปด้วยสนิมจากคราบเลือดอย่างนึกสนุก ไม่มีอะไรจะน่าสนใจมากไปกว่าการได้เล่นกับของเล่นเหล่านี้ของเขาอีกแล้ว ของเล่นที่บังเอิญยุ่งไม่เข้าเรื่อง..
“ อา..ดูท่าว่านางพยาบาลลีคงจะไม่กลับจากลาพักร้อนอีกต่อไปแล้ว.. ”
…………………..
00.0 A.M.
ติ๊ง..ติ๊ง..ติ๊ง..
ปาร์คชานยอลหลับตาปี๋ตัวสั่นเทิ้มผวาเข้ากอดอู๋อี้ฟานแน่น ร่างสูงก้มลงมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยความสงสาร มือหนาแกะมือของคนตัวเล็กกว่าออกจากเอวแล้วยกขึ้นมาทาบลงบนแก้มสากของเขาแทน ชานยอลช้อนตากลมขึ้นสบกับดวงตาคมคู่นั้น อู๋ฟานส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจูบซับน้ำตาที่หางตาคู่สวย
“ กลัว..กลัว.. ” ร่างโปร่งพึมพำเสียงแผ่ว
“ ฉันอยู่นี่แล้วไง ไม่มีอะไรต้องกลัวเลยเห็นไหม.. ” ชานยอล
มองตาอู๋ฟานอย่างไม่แน่ใจ มือบางค่อย ๆ ลูบใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเบามือก่อนจะไล้นิ้วเรียวไปตามสันจมูกโด่ง นายแพทย์หนุ่มหลับตาลงขณะที่ชานยอลไล้นิ้วไปบนเปลือกตาของเขาก่อนจะยกมือหนาขึ้นหยุดสัมผัสนั้นแล้วดึงมือบางลงมาทาบกับริมฝีปากอิ่ม คนตัวเล็กกว่าหน้าขึ้นสีดวงตากลมสั่นระริกในขณะที่นายแพทย์หนุ่มบรรจงจูบเบา ๆ ที่หลังมือ
“ หลับซะนะเด็กดี ” อู๋ฟานว่าพลางวางมือของชานยอลลงที่เอวของเขาตามเดิมแล้วกระชับอ้อมกอดกอดร่างที่ยังคงสั่นน้อย ๆ ให้แน่นขึ้น
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดเข้ากับหน้าผากมน อู๋อี้ฟานหลับไปแล้ว ปาร์คชานยอลดันตัวเองขึ้นให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับร่างสูงก่อนจะทาบริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกน้อย ๆ ของอีกฝ่าย จมูกรั้นถูไถเข้ากับจมูกโด่งสวยได้รูปของอู๋ฟาน ดวงตากลมจับจ้องใบหน้าของร่างสูงด้วยความหวั่นใจว่าคนตรงหน้าจะหายไป
“ อยู่ด้วยกันนะ..อยู่ด้วยกัน ” ชานยอลพึมพำ
“ เด็กดื้อ ” อู๋อี้ฟานลืมตาขึ้นมามอง คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ มือหนาที่โอบรอบเอวของร่างโปร่งเมื่อครู่ยกขึ้นมาบีบแก้มใสของคนสวยเบา ๆ
“ อื้อ.. ” ชานยอลร้องออกมา คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันริมฝีปากยู่ลงเล็กน้อยด้วยความขัดใจ
“ บอกให้หลับทำไมไม่หลับดี ๆ เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนจริง ๆ หรอก ” ร่างสูงโน้มตัวไปกระซิบข้างหู ก่อนจะถอยกลับมาหนุนหมอนจ้องหน้าที่กำลังขึ้นสีของชานยอลตามเดิม อู๋ฟานอมยิ้มมองคนหน้าสวยที่หลุบตาลงต่ำไม่ยอมมองตาเขาเหมือนทุกที แก้มใสแดงระเรื่อที่มองเห็นผ่านแสงไฟสลัวยิ่งทำให้ชานยอลดูน่ารักใสซื่อมากขึ้นไปอีก
“ หลับซะ.. ” นายแพทย์หนุ่มบอกอีกครั้งก่อนจะดึงใบหน้าหวานเข้ามาซบกับแผงอกเปลือยเปล่าพลางกระชับอ้อมกอดกอดคนในอ้อมแขนแน่นแต่กลับรู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็น ๆ ที่หัวไหล่เมื่อริมฝีปากของชานยอลจุมพิตลงไปเบา ๆ อู๋อี้ฟานถอนหายใจออกมาหนัก ๆ หัวใจเต้นแรงกระตุ้นให้เขาร้อนรุ่มไปหมดทั้งตัว
“ ทำแบบนี้นี่ไม่อยากหลับจริง ๆ ใช่ไหม หืม? ” อู๋ฟานเอ่ยถามเสียงพร่า คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าน้อย ๆ อยู่ในอ้อมแขน
“ ผมรักคุ.. ” ไม่ต้องรอให้พูดจบอู๋อี้ฟานก็โน้มตัวลงมาประกบปากอิ่มเข้ากับริมฝีปากสีชมพูสวยในทันที ชานยอลยกแขนขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้แน่นพลางส่งเสียงครางอื้ออึงในลำคอ
สองแขนเลื่อนลงมาโอบไหล่ของคนตัวสูงกว่า ดวงตากลมช้อนมองราวกับเด็กตัวเล็ก ๆ ยิ่งทำให้ชานยอลดูน่ารักไร้เดียงสา อู๋อี้ฟานก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่แก้มนิ่มก่อนจะปัดผ้าห่มที่คลุมร่างออกไป
เวลานี้ปาร์คชานยอลไม่อยากอยู่ห่างจากอู๋อี้ฟานอีกเลย..แม้แต่วินาทีเดียว..
TBC
# เย่ ! ทิ้งปมที่จะมาคลายปมให้แล้วนะคะ 55555555555555555
หลายคนบอกมีปมอีกแล้วหรือ -___________-?
ไม่ปมละนะ ลองเดากันดู กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้สั้นไปนิด ขอโทษด้วยนะแจ๊ะ มึน ๆ ง่ะ ><
ขอบคุณสำหรับการติดตามฮร่ะ เกินความคาดหมายมาก Y___Y งื้อออ
ปล. แช้ปนี้ไม่มีคัทซีนแล้วเน้ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นฟิคอีโรติคไปซะก่อน 5555
ความคิดเห็น