คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 7 : สารภาพ
Chapter 7
“ ฮือออ พยอนแบคฮยอนที่น่าสงสาร ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับพยอนแบคฮยอน พยอนแบคฮยอนไม่เข้าใจ ฮึก.. ทำไม..ทำไม..จะเสียซิงทั้งที ฮึก..ทำไม.. โฮฮฮฮ TOT ” พยอนแบคฮยอนร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของหวงจือเถาทันทีที่คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองในสภาพเปลือยเปล่ามีเพียงบ็อกเซอร์ตัวน้อย ๆ ที่ดูยังไงก็ไม่น่าใช่บ็อกเซอร์สปองบ็อบตัวโปรดที่ใส่มาเมื่อคืนนี้อีกทั้งยังอยู่ในห้องนอนกับคนแปลกหน้าที่มีเพียงผ้าขนหนูปกปิดช่วงล่างเอาไว้ ด้วยเหตุนั้นสถานการณ์ตอนนี้จึงดูล่อแหลมชวนให้พยอนแบคฮยอนคิดไกลไปถึงไหนต่อไหน
“ เฮ้ย ! หยุดโวยวายแล้วฟังที่กูพูดให้ดี ๆ ” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้ามาหา
“ หยุดเลย ! ไอ้คนโฉด มึงมาทำร้ายกูทำไม แง้ !!!!!!!!! T^T ” แบคฮยอนยกมือขึ้นห้ามและยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุด ทำเอาหวงจือเถาถึงกับต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ ร่างบางที่สั่นเทิ้มตามแรงสะอื้นนั้นยกผ้าห่มขึ้นมาซับน้ำตาก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหน เมื่อคิดได้ดังนั้นน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกรอบ จะเสียซิงทั้งทีทำไมต้องเป็นตอนที่ตูเมาด้วย อ๊ากกกกกกกกกก !
“ เสื้อผ้ากูอยู่ไหน ! ” อิหมาตวาดดังลั่นห้อง
“ ซักอยู่ ” หวงจือเถาตอบกลับไปสั้น ๆ
“ นะ..นี่ถึงขั้นต้องซักเลยเรอะ ! โฮฮฮฮฮฮฮ T[]T ” ว่าแล้วก็ขอปล่อยโฮออกมาอีกซักรอบ ทำไมชีวิตของพยอนแบคฮยอนถึงได้รันทดขนาดนี้นะ ! แงงงงงงงงงง T_T
“ โว้ย ! ไอ้บ้านี่ มึงฟังที่กูพูดก่อนสิ ” ร่างสูงเดินเข้ามากระชากตัวของคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ แบคฮยอนตกใจแต่ก็ยังคงยึดผ้าห่มผืนโตไว้แน่น
“ อะไร ! มะ..มึงอย่ามาทำรุ่มร่ามนะ มึงจะต่ออีกรอบใช่ไหม อ๊ากกกกกกก ! ”
“ บ้า ! มึงไม่สังเกตตัวเองเลยรึไง ” หวงจือเถาพูดก่อนจะกระชากผ้าห่มที่ปิดไปถึงคอของร่างเล็กออก พยอนแบคฮยอนที่หลับตาปี๋ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาส่องใบหน้าคมดุของคนตัวสูงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ สังเกต =_=? ” ร่างบางถามออกไปเบา ๆ ด้วยความงุนงง
“ เออ..มึงเจ็บสะโพกไหม? ” หวงจือเถาถามนิ่ง ๆ แบคฮยอนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะพบว่ามันไม่เจ็บเลยสักนิดทุกอย่างปกติ =[]=?
“ แล้วมึงก้มดูตัวเองซิ มีรอยแดงหรือรอยอะไรบ้างไหม? ” ร่างเล็กสำรวจตัวเองตามอย่างว่าง่าย อะ..เอ่อ..ไม่มี !
“ เอ่อ.. ”
“ กูจะบอกอะไรให้นะ ว่าเมื่อคืนมึงน่ะเมามาก แล้วมึงก็อ้วกกูก็เลยต้องเอาเสื้อผ้ามึงไปซัก แล้วก็ต้องเช็ดตัวให้มึงไง แล้วก่อนหน้านี้มึงก็อ้วกใส่กู กูก็เลยต้องไปอาบน้ำ แล้วมึงก็ดันตื่นขึ้นมาตอนที่กูยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าก็แค่นั้น มึงไม่ได้เสียซิง กูไม่ได้ทำอะไรมึง แล้วถึงจะทำจริง ๆ กูก็คงไม่คิดจะทำตอนมึงเมาหรอก ” หวงจือเถาร่ายยาวใส่คนตัวเล็กที่ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ทิ้งให้พยอนแบคฮยอนนั่งเอ๋อประมวลผลประโยคยาว ๆ ของคนตัวสูงเมื่อครู่และหลังจากที่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดนั้นก็ทำให้แบคฮยอนรู้สึกหน้าแตกและอายจนแทบอยากจะมุดผ้าห่มหนีออกไปจากห้องนี้ อ๊ากกกก ! กูโวยวายไปตั้งเยอะ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองเรอะ >______<
“ เอ่อ..นาย.. ” แบคฮยอนเรียกเบา ๆ
“ อะไร ! ” หวงจือเถาตะโกนถามกลับมาจากในห้องแต่งตัว
“ ฉะ..ฉันขอโทษ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ! ” อิหมาพูดขึ้นก่อนจะทึ้งหัวตัวเองราวกับคนเสียสติ หวงจือเถาหัวเราะออกมาเบา ๆ พลางยกยิ้มที่มุมปาก
อย่างน้อย..ตอนนี้พยอนแบคฮยอนก็ยังไม่เห็นรอยแดงเป็นปื้นที่คอขาว ๆ ของตัวเองล่ะน่า.. J
ณ ป้ายรถเมล์
“ อ๊า..บังเอิญจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันในเช้าวันที่อากาศสดใสแบบนี้ ” คริสยิ้มอย่างยินดีก่อนจะผายมือออกกว้าง
ครืนนนนน
เสียงฟ้าร้องคำรามขึ้นมาในทันที โดคยองซูส่ายหน้ามองพี่ชายของตัวเองอย่างอ่อนใจพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีหม่นที่ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมาไม่ช้าก็เร็ว นี่หรือคืออากาศสดใสของเฮีย =_=?
“ คยองซูไปขึ้นป้ายหน้ากันดีกว่า ” ปาร์คชานยอลว่าก่อนจะลากแขนเพื่อนรักให้เดินตามมา เมื่ออิเฮียเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามไปในทันที
“ ไปด้วยดิ ”
“ ไปให้พ้น ! ” ชานยอลตวาดลั่น
“ โด่.. -^- ”
คริสได้แต่เดินตามปาร์คชานยอลและโดคยองซูไปเงียบ ๆ ในขณะที่คนเดินนำไม่ได้มีท่าทีว่าจะหันมาสนใจเลยสักนิด บ๊ะ ! ไอ้หูกางนี่มันทำตัวได้น่าหงุดหงิดจริง ๆ อิเฮียคิดก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อจินตนาการถึงใบหน้ามุ่ยของปาร์คชานยอล ริมฝีปากเล็กนั้นคงกำลังเชิดขึ้นนิด ๆ คิ้วสองข้างคงขมวดเข้าหากันหน่อย ๆ ว่าแต่..กูคิดอะไรของกูอยู่ =_________=? โว้ย ! หงุดหงิด อิเฮียหงุดหงิด !
ระหว่างทางคยองซูก็ลอบหันหน้ามามองคริสด้วยสายตาจับผิด คนตัวสูงจึงทำได้เพียงส่งยิ้มให้ อะไรกัน..ก็บอกแล้วไงว่าแถวนี้มันอันตราย ก็แค่จะมาส่งน้องตามประสาพี่ชายที่แสนดีอู๋อี้ฟานผิดตรงไหน =[]=?
ร่างสูงหยุดเดินเมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ก่อนจะมองไปยังคนตรงหน้าที่ยังคงเดินต่ออย่างไม่เข้าใจ ไอ้ป้ายถัดไปที่ว่ามันไม่ได้อยู่ตรงนี้รึ?
“ เอ่อ..ชานยอล ” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยทักขึ้น
“ อย่าเพิ่งพูดอะไรคยองซู เดินตามมาก็พอ ” ปาร์คชานยอลผู้ซึ่งมีสีหน้าตามแบบที่คริสจินตนาการเป๊ะตอบก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
“ ไม่ได้ ๆ นายนั่นแหละที่ต้องหยุด ” คยองซูกระตุกแขนเสื้อเพื่อนอย่างแรง
“ เฮ้ย ไม่เห็นเหรอว่าไอ้เหงือกบานนั่นเดินตามมาอยู่น่ะ ”
“ เขาไม่ได้ตามมาแล้วโว้ย ! ”
“ อ้าวเหรอ =_______=; ”
“ เออ ก็นายเดินเลยป้ายนี่หว่า ”
“ หา O[]O ” ชานยอลหยุดเดินทันทีก่อนจะหันกลับไปมองและพบว่าพวกเขาเดินเลยป้ายมาไกลจริง ๆ ด้วย ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาคมของคริสที่ยืนทำหน้ายียวนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ คนอะไรแม่งทำตัวได้น่าหมั่นไส้มาก >[]<
“ กลับ ๆๆ ” คราวนี้คยองซูเป็นฝ่ายลากชานยอลให้เดินกลับมาที่ป้ายรถเมล์บ้าง คนตัวสูงกว่าจึงได้แต่เดินหน้าหงิกตามมาเงียบ ๆ
“ อะไรเนี่ย เขินจนเดินเลยป้ายเลย ! ” เสียงกวนประสาททักขึ้น ปาร์คชานยอลหันขวับไปมองพร้อมกับแผ่รังสีอำมหิตไปให้อิเฮียที่กำลังยิ้มโชว์เงิงไม่แคร์สื่ออย่างอารมณ์ดีประหนึ่งคนปัญญาอ่อน
“ ท่าทางจะบ้าจริง ๆ” ชานยอลเหน็บแนมก่อนจะยืนกอดอกแล้วถอยออกมาให้ห่างจากคริส อิเฮียหัวเราะออกมาเล็กน้อยพร้อมกับยื่นมือออกมากระชากตัวคนตัวเล็กกว่าที่เพิ่งขยับหนีเขาเมื่อครู่เข้ามาใกล้ตามเดิม
“ เฮ้ย ! ทำอะไรของมึงวะ ! ” ชานยอลเอ็ดเสียงดัง ในขณะที่คยองซูก็ส่ายหน้าปรามจากข้างหลังเพื่อนรักพลางทำปากขมุบขมิบถามได้ใจความว่า ‘เฮียทำอะไรของเฮียวะ’ ร่างสูงเห็นทีท่าของน้องชายแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ ขอยืมตัวเพื่อนนายแป๊บดิ ” คริสตั้งใจพูดกับคยองซูพลางแอ็คท่าขรึมราวกับคนเพิ่งเคยพบกันเป็นครั้งแรก ชานยอลเห็นดังนั้นก็รีบดึงคยองซูมาหลบข้างหลังอย่างรวดเร็วด้วยเกรงว่าคริสจะหาเรื่องเพื่อนรักเหมือนกับที่หาเรื่องรุ่นน้องหน้าเหียกพวกนั้นแบบเมื่อวานอีก
“ มึงอ่ะมานี่ดิ๊ เพื่อนมึงอนุญาตแล้ว ! ” ร่างสูงพูดก่อนจะกระชากแขนชานยอลเข้ามาหาตัว แต่ได้ข่าวว่ามึงพูดเองเออเองหมดเลยนะอิเฮีย =[]=!
“ โว้ย ! ปล่อยกูนะ ! ” ชานยอลโวยวายก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้คยองซู ในขณะที่คริสก็ส่งสายตาดุ ๆ มาให้คนตัวเล็กเช่นกัน ขอโทษนะชานยอล..
“ เอ่อ..เคลียร์กันให้จบนะเพื่อน ! ” คยองซูพูดขึ้นพร้อมกับโบกมือให้กำลังใจ อ๊ากกกกกกกก ! ไอ้เหลือกแม่งทิ้งเพื่อนนนนน ชานยอลสกรีมอยู่ในใจขณะพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอิเฮียเงิงโผล่จะปล่อยเขาเลยสักนิด แม้ว่าส่วนสูงของคนทั้งคู่จะไล่เลี่ยกันแต่ชานยอลกลับไม่สามารถสู้แรงของอู๋อี้ฟานได้เลย คนสูงกว่าได้แต่อมยิ้มไปตลอดทางขณะที่ลากชานยอลมายังสวนสาธารณะใกล้ ๆ กับป้ายรถเมล์
“ ปล่อย ! ปล่อยดิ ! ” คริสยอมปล่อยแขนของชานยอลตามคำขอ(?)เมื่อเดินมาถึงสวนสาธารณะแล้ว ดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้างอของคนตรงหน้าด้วยความสนใจ
“ กูมีเรื่องต้องคุยกับมึงให้รู้เรื่องปาร์คชานยอล ” อิเฮียว่าพลางยกมือขึ้นกอดอกทำท่าขึงขัง
“ อะไรของมึง ไอ้ห่า ลากกูออกมาทำไมกูจะไปโรงเรียน ! ” ชานยอลตวาดเสียงดังพร้อมกับหันหลังทำท่าจะเดินกลับแต่ก็โดนรั้งแขนเอาไว้แน่นจากคนตัวสูงกว่า
“ ไม่ได้ ! กูต้องเคลียร์ เพราะฉะนั้นมึงอย่ามากวนตีน -_-^ ”
“ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า? มึงนั่นแหละที่กวนตีน ! ”
“ ก็บอกแล้วไงว่ามึงน่ะกวนตีน ! ”
“ =_______________=;;; ” เมื่อไม่รู้จะตอบอะไรชานยอลจึงได้แต่ทำหน้าเอือมใส่คนตัวสูงที่ยืนขมวดคิ้วกอดอกราวกับเด็กที่โดนพ่อแม่ขัดใจ เหอะ..น่ารักตายล่ะ !
“ นี่..มึงทำอะไรวะ? ” คริสถามขึ้นพลางยกนิ้วขึ้นจิ้มหัวชานยอลเบา ๆ ร่างเล็กรีบปัดมือหนาออกไปในทันทีก่อนจะตอบ
“ กูทำอะไร? กูไม่ได้ทำอะไร ”
“ ก็กูถามอยู่นี่ไงว่ามึงน่ะทำอะไร? ”
“ โว้ย ! กวนตีนอีกแล้วนะมึง ! ” ชานยอลตะโกนด่าอย่างเหลืออด ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้เชี่ยนี่ชอบพูดจาวกไปวนมา พูดอะไรไปก็ไม่รู้เรื่อง อ๊ากกกกกกกกก !
“ ก็ใช่ไง มึงมันกวนตีน =_= ” เอิ่ม..อิเฮีย -_________-;;
“ ถ้ามึงจะลากกูออกมาเพื่อเถียงเรื่องไร้สาระ กูก็จะกลับละนะ -_-^ ” ชานยอลพูดขึ้นอย่างเหลืออดก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ เออ.. ” ร่างสูงเริ่มพูดตะกุกตะกักเมื่อได้สบตากับคนตรงหน้าตรง ๆ ปาร์คชานยอลขมวดคิ้วเค้าหากัน ปากอิ่มเชิดขึ้น ดวงตากลมโตเป็นประกายรับกับใบหน้าเรียวหวานทำให้หัวใจของอู๋อี้ฟานเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว เขาจดจำทุก ๆ อย่างบนใบหน้าของปาร์คชานยอลได้อย่างแม่นยำตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตากันที่สนามฟุตบอลของโรงเรียน และอาการแปลก ๆ เหล่านี้เองที่ทำให้คริสหงุดหงิด..
“ มึงทำอะไร.. ” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาสงสัยของชานยอล
“ ก็ทำอะไรล่ะ -_-? ”
“ ทำไมเวลาเห็นมึงมันถึงได้หงุดหงิดแบบนี้วะ ! ”
“ โว้ย ถ้าหงุดหงิดแล้วมึงจะมายุ่งกับกูทำไมล่ะ ! ”
“ เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า ! แต่กูขอถามอะไรหน่อยดิ.. ”
“ อะไร? ” คนตัวเล็กกว่ากระชากเสียงถามอย่างขัดใจพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก
“ ไอ้อาการใจเต้นแรง ไม่กล้าสบตา แล้วก็คิดถึงใครบางคนตลอดเวลานี่เค้าเรียกว่าอะไร? ”
“ เรียกว่าอะไรงั้นเหรอ =[]=? ”
“ อือ..เรียกว่าอะไร? ”
“ ก็คง..ชอบล่ะมั้ง อาการชอบใครซักคนน่ะ แล้วมึงมาถามกูทำไมวะเนี่ยทำไมไม่ไปถามเพื่อนมึงล่ะ บ้ารึเปล่า -_-; ” ชานยอลตอบก่อนจะส่ายหัวด้วยความเอือมอีกครั้ง ในขณะที่คริสกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ชอบ..ชอบงั้นเหรอ..แต่เขาไม่เคยชอบใครมาก่อนเลยนี่ ไม่เคยมีอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยด้วยแม้กระทั่งตอนดูหนังโป๊กับไอ้จงอินก็ยังไม่เคยมีอาการใจสั่นแบบนี้เลยสักครั้ง..
“ กูไม่ใช่เกย์.. ” ร่างสูงพึมพำ
“ เออ ๆ มึงไม่ใช่ ไม่งั้นมึงจะมีอาการแบบนั้นได้ยังไงล่ะ จะปรึกษากูเรื่องหญิงก็ไม่บอกตั้งแต่แรกกวนตีนอยู่ได้ตั้งนานสองนาน - - ” ปาร์คชานยอลบ่นออกมาด้วยความโล่งอก ที่แท้ไอ้เชี่ยนี่ก็แค่จะมาปรึกษาปัญหาหัวใจกับเขาเท่านั้นเอง
“ กูไม่ใช่เกย์แล้วทำไม.. ”
“ หืม? มึงจะพูดซ้ำทำไมวะเนี่ย -_-? ”
“ ทำไมกูถึงรู้สึกเหมือนกูกำลังชอบมึงเลยวะ ! ”
“ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ! ”
ปาร์คชานยอลตกใจจนตาโตเป็นไข่ห่าน ไอ้ห่านี่พูดอะไรออกมา เพี้ยนจนสมองกลับไปแล้วแน่ ๆ ! ร่างเล็กสะบัดหัวพรืดด้วยความสับสน ในขณะที่คริสยื่นมือออกมาจับมือของเขาเอาไว้พร้อมกับส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้
“ อะ..อะไร !?! ” ชานยอลถามตะกุกตะกัก คริสกระตุกยิ้มที่มุมปากพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้คนตัวเล็กต้องสะพรึงกว่าประโยคก่อนหน้านี้เป็นสิบเท่า
.
.
.
“ กูอยากจูบมึงอ่ะ.. J ”
TBC.
# มาแล้วฮร้าาาาาาา กร๊ากกกกกกกกก
อยากจะกรีดร้องกับแช้ปนี้ อิเฮียมันบ้าจริง ๆ แอร๊ยย
อยากจะถามตัวเองว่าเขียนอะไรลงไป =_=;;
ถึงแม้เวลาในเรื่องจะดำเนินช้าแต่ฟิคเรามันปาเข้าไปเจ็ดตอนละนะ
มันก็ไม่น่าจะเร็วเกินไป เอ๊ะ..หรือเร็ว -[]-? 5555 ช่างเถ้อะ !
ช่วงนี้ดราม่าเยอะแยะตาแป๊ะแปดนิ้ว(?) แถมฟิคเราตอนนี้ยังไม่ค่อยฮา
เนื่องจากอิตัวเกรียนไม่ได้ออกโรงซักกะตัว T^T
แต่ก็หวังว่ารีดเดอร์จิปริ่มกับคำสารภาพที่ เอ่อ..น่ารัก? ของเฮียนะคะ ! 555
ความคิดเห็น