คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 : เรื่องของเรื่อง
Chapter 4
“ เฮ้ย ! ไอ้ซาลาเปาหน้าอ้วน มึงรู้สึกเหมือนกับว่าเราถูกทอดทิ้งรึเปล่าวะ ” เฉินพูดขึ้นก่อนจะโยนเปลือกกล้วยในมือลงถังขยะ
“ อืม กูก็ว่างั้นไรเตอร์แม่งลำเอียงสัด ๆ ” อ้าว บักห่าพวกนี้แอบนินทากู เดี๋ยวปั๊ดตัดบททิ้งซะเลยนี่ -_-^
เฉินและซิ่วหมินสองสหายผู้นิยมชมชอบบริโภคดราม่าเป็นชีวิตจิตใจตัดสินใจที่จะขึ้นห้องสมุดกันเป็นครั้งแรกในรอบสหัสวรรษ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองว่างเกินไปก็เลยมาหาอะไรอัพเดตกันบนห้องสมุด นั่นก็คือ..การแอบฟังคนอื่นเม้าท์นี่ล่ะ !
“ แกเอ๊ยยย พี่คริสนะหล่อทำลายล้างมาก อื้อหือ เห็นแล้วแบบ..ละลายอ้ะ ! ” ชะนีนางหนึ่งพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะส่งสายตาไปให้ยัยเจ๊บรรณารักษ์ประมาณว่าฮู้แคร์ !?! (who cares) ได้ข่าวว่ามึงอยู่ในห้องสมุดนะเฮ้ย เอาเถอะเรื่องนี้ชะนีทำอะไรก็ผิด - -
“ โอ๊ยยย ! ฉันล่ะสตั๊นท์กับพวกโอปป้าจริง ๆ ทั้งอี้ชิงโอปป้า จงอินโอปป้า เถาเถาโอปป้า กรี๊ดดดด ! ” อีกนางหนึ่งพูดขึ้นบ้างก่อนจะทำหน้าเพ้อฝัน
“ เอ้อ ได้ข่าวมาว่าบ้านพวกพี่เขารวยกันทุกคนเลยด้วย เพอ์เฟ็คโคตร *0* ”
เฉินและซิ่วหมินหันมาสบตากันแบบงง ๆ ไม่เข้าใจว่าอิพวกนี้มันพูดถึงใคร ตั้งแต่กูอาศัยอยู่ในโรงเรียนนี้มาไม่เคยได้ยินชื่อซักกะคน
“ เฮ้ย..ไอ้เปาเราลงไปกันดีกว่าว่ะ ” ท่านมหาเอ่ยปากชวนเพื่อนลงจากห้องสมุด แต่ได้ข่าวว่าพวกเอ็งเพิ่งขึ้นมาไม่ใช่เรอะ =[]=?
“ เออ ๆ ” ซิ่วหมินเออออก่อนจะเดินตามเฉินไปอย่างว่าง่าย เข้าใจว่าไอ้เบื๊อกนี่เวลาค้างคามันต้องหาวิธีเคลียร์จะได้ไม่เครียดสะสม เข้าสโลแกน ‘ เรื่องของชาวบ้านคืองานของเรา ’ โดยแท้จริง =[]=b!!!
…………………
ปาร์คชานยอลเดินเรื่อย ๆ ไปตามทางขณะกลับบ้าน เวลานี้ความมืดเริ่มโรยตัวลงมาอย่างช้า ๆ ใบหน้าหวานนั้นเงยขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่..
แม่ครับ..ผมสอบตกอีกแล้วล่ะ..
ชานยอลก้มหน้าลงตามเดิมแล้วเดินต่อ อ่า..ยังไม่อยากกลับบ้านเลยแฮะ..เมื่อคิดได้ดังนั้นแทนที่จะเดินเลี้ยวไปรอรถเมล์ที่ป้ายเหมือนทุกทีแต่ชานยอลกลับเดินเลี้ยวไปอีกเส้นทางหนึ่ง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามมา..
ณ ผับเรดอเวนิว
แสงไฟหลากสีสาดส่องพร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มปลุกเร้าอารมณ์ของทุกคนให้รู้สึกสนุกสนานไปด้วย ผับเรดอเวนิวเป็นสถานบันเทิงชื่อดังที่ตอบโจทย์ด้านความบันเทิงให้กับทุกคนได้อย่างครบวงจร อีกทั้งยังเป็นสถานบันเทิงที่ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่วัยรุ่น ทำให้วันนี้ผับเรดอเวนิวเต็มไปด้วยกลุ่มนักเรียนนักศึกษาที่มาใช้บริการ รวมไปถึง..
“ ออกมาเต้น เอ้า ! ออกมาเต้น อ๊าววววววววว ! ” พยอนแบคฮยอนเมาแอ๋ยืนเต้นอยู่กลางฟลอร์ ร่างเล็กเหวี่ยงแขนเป็นวงกว้างจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพราะถ้าหากเข้าไปมีหวังโดนไอ้ห่าที่สับเละ แม่งเหวี่ยงมันในอารมณ์ซะขนาดนั้น -_-
หวงจือเถาซดเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าแต่ทำยังไงก็ไม่ยอมเมาซักที จะว่าเป็นคนคอแข็งก็คงใช่ แต่วันนี้กูอยากเมาจริง ๆ นะเฮ้ย ใครก็ได้สงเคราะห์กูทีเด๊ะ !
“ เปิดประตูให้กูเส่ะไอ้สาด ! ” จางอี้ชิงยืนทุบผนังพลางตะโกนเสียงดัง
“ เชี่ยยยยย เดี๋ยวกูเอาไรเฟิลยิงกบาลเรียงตัวเลยนี่ เปิดประตูให้กู๊ววววว ! ” เอาเข้าไป ไอ้ห่ามันมีประตูที่ไหนล่ะ เชี่ยเลย์แม่งเมาแล้วกร่างสัด =_=
“ เถามึงแม่งแซ้บว่ะ ” คิมจงอินว่าพลางยกมือขึ้นตบหน้าหวงจือเถาเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาเยิ้ม ๆ มาให้ ไอ้นี่ก็อีกคน..กูหงุดหงิดโว้ย !
“ คริสมันหายหัวไปไหนของมันวะ.. ” จือเถาพึมพำเบา ๆ ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มพลางสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนตัวสูงที่ไม่รู้หายหัวไปไหนตั้งแต่ตอนเที่ยง ฉับพลันดวงตาคมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่กำลังเต้นอย่างเมามันอยู่กลางฟลอร์ด้านล่าง นั่นมัน..
“ ไอ้เตี้ยคนเมื่อเช้านี่.. ” ร่างสูงกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะลุกขึ้นไปยืนเกาะระเบียงโซนวีไอพีเอาไว้ สายตาคมยังคงจ้องมองไปยังร่างบางของคนข้างล่างด้วยความสนใจ..
“ เอิ๊กกกกกกกกก ! ” คิมจุนมยอนเรอออกมาเสียงดังก่อนจะยกเท้าขึ้นสะกิดเอวพยอนแบคฮยอนที่นั่งเกาพุงอยู่บนโซฟาข้าง ๆ ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ อะไรของมึงว้าไอ้ฟวยยยย ” อิหมาหันมาถามพลางเตะขาอิลีดเข้าให้หนึ่งที
“ สาดด เตะหาพ่องง๋อออออ กูสะกิดมึงดี ๆ นะ ”
“ มึงอย่ามามั่วววไอ้แคระ สะกิดอย่างงี้ไม่เอาตีนมาก่ายหน้ากูเลยล้า ? ”
“ เอาเจงเด่ มา ๆ ”
“ ห่านนนนน ! ไปไกล ๆ ตีนกู๊วววววว ” บทสนทนาไร้สาระถูกพ่นออกมาจากปากสองสหายแก๊งเดอะเตี้ยที่เริ่มกรึ่ม ๆ เพราะฤทธิ์เหล้า นี่ขนาดแค่กรึ่มมึงยังเกรียนได้ขนาดนี้เป็นอะไรที่อะเมซิ่งงงงงงงง !
“ กูอุส่าบอกมึงแล้วเชี้ยะ ว่าไม่อาว ๆ เดี๋ยวแม่กูด่า ถ้าแม่กูรู้ว่ากูมีเพื่อนเห้ ๆ อย่างมึง กูต้องตายแน่ ๆ ” แบคฮยอนว่าก่อนจะตบบ่าจุนมยอนเบา ๆ (?) สองสามทีทำเอาอิลีดหน้าคว่ำ
“ ดกทง ! เดี๋ยวพ่อตบคว่ำ มึงเมาแว้ววว อ้าว อะไรทำไมยุ่ว ๆ กูกะพูดไม่ช้าดด รึว่ากูจะมีปัญหาเกี่ยวกับโพรงชาหมูกกกกกกก !?! ” หืมมม ลีดเอ๊ยยย เอ็งก็เมาเถอะเชื่อเจ๊ =[]=;;
“ อะไรน้า มึงว่ากูเมาเหรอ ! เบา ๆ หน่อยเซ่ ! เดี๋ยวแม่กูได้ยินนน ! ” อิแบคตะโกนใส่หน้าเพื่อนเตี้ยเสียงดัง - -
“ โถ่..ไอ้เวร มึงเสียงดังกว่ากูอีก งุงิ >< ”
………………..
สายลมเย็น ๆ พัดปะทะใบหน้ารอยยิ้มบาง ๆ ของปาร์คชานยอลปรากฏขึ้น ดวงตากลมโตมองออกไปยังผืนน้ำของแม่น้ำฮันที่ค่อย ๆ กระเพื่อมน้อย ๆ ตามแรงลม
“ อ๊า..สบายใจจัง.. ”
“ เออ..สบ๊ายสบาย ^_^ ” ร่างเล็ก (?) หันไปมองยังต้นเสียงด้วยความตกใจ อ๊ากกกกกก ! ไอ้เงิงโผล่นี่มาอีกแล้วววว ! กูล่ะเครียดดดดดดดดด >_____<
“ อะไร เห็นหน้ากูทีไรแม่งทำหน้างอทุกทีเลยนะ =_= ”
“ เออ เห็นหน้ามึงแล้วหมดฟีล ” อิหยอยพูดขึ้นก่อนจะเบือนหน้าหนีไปจากคนตรงหน้า
“ แม่ง -_-^ ” คริสสบถแต่ก็ยังไม่วายขยับมานั่งข้าง ๆ ชานยอลที่รีบขยับตัวหนีราวกับว่าเขาเป็นพยาธิตืดหมู (คริส : ขอบคุณสำหรับคำเปรียบเทียบครับ *ยิ้มโหด*)
“ ใครให้มึงมานั่งตรงนี้วะห๊ะ ! ” อิหยอยเอ่ยปากไล่
“ ไม่ได้มีป้ายติดว่าห้ามนั่งนี่ ” อิเฮียเชิดหน้าตอบอย่างไม่แคร์สื่อ
“ สาด งั้นกูไป.. ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินหนีแต่กลับโดนฉุดแขนรั้งเอาไว้
“ อะไรของมึงเนี่ย ! ” ชานยอลว่าพลางพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมนั้นแต่ร่างสูงก็ยังคงบีบแขนของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ เฮ้ย ! กูหงุดหงิดว่ะ ! ” คริสพูดขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของปาร์คชานยอล
“ หงุดหงิด? แล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ =_=; ” อิหยอยถามกลับ สตั๊นท์กับสายตาคู่นั้นไปเล็กน้อย
“ ก็เห็นหน้ามึงแล้วมันหงุดหงิด ! ” ไอ้เชี่ยนี่ท่าทางจะประสาทกลับจริง ๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง -____-;
“ สรุปนะ..มึงมันบ้าจบไหม? ” ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะสะบัดแขนออกด้วยท่าทีสะดิ้งน้อย ๆ แล้วเดินหนีออกมา คริสเบิกตาโพลงด้วยความอึ้งทำได้เพียงนั่งมองดูร่างนั้นค่อย ๆ เดินห่างออกไปทุกที
“ เฮ้ย ! มึงชื่ออะไรวะ ! ” ร่างสูงรวบรวมความกล้าตะโกนถามออกไป ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ อ๋อ จะมาหาเรื่องกูเหรอ กูบอกให้ก็ได้ กูชื่อปาร์คชานยอลลลลลลลล ! แล้วอีกอย่าง..กูไม่กลัวมึงหรอก ไม่กลัวไอ้ของดำ ๆ ที่มึงพกมาด้วย ไปล่ะ.. ”
O[]o!!!
เชื่อแล้วว่าอิปาร์คแม่งเปรี้ยวจริงอะไรจริง !
“ กูชื่ออู๋อี้ฟานนนนนนน ! ” คริสตะโกนบอกชื่อของตัวเองบ้าง
“ ใครถาม ! =_=? ”
O[]O!
ฟ๊าคคคค ! กวนตีนจริงไอ้ฟายนี่ -________-b! อิเฮียคิดในใจก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ ห๊า..นี่กูยิ้มทำไม งงว่ะ ฮ่า ๆๆๆ ว่าแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ราวกับคนเสียสติ -[]-;
“ อู๋อี้ฟาน..มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย หงุดหงิดจริง ๆ J ” แม้จะพูดออกไปอย่างนั้นแต่ริมฝีปากอิ่มของร่างสูงก็ยังคงมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประทับเอาไว้อยู่ดี..
TBC.
คำตอบคือไม่เกี่ยวฮ่ะ ตั้งเพราะคิดชื่อไม่ออก จะบ้าตายยยยยยยย 555555
คิดว่าคงอีกนานค่ะกว่าคริสยอลจิได้กัน
ดูจากอาการอิหยอยแล้ว 5555555 เฮียพยายามเข้านะ =_=;;
ส่วนคนอื่น ๆ ในเรื่อง.. ก็อย่างที่อ่านกันนั่นแหละฮร่ะ มันบ้าาาาา !!
ปล. เม้นให้เค้าหน่อยนะตัวเธอ
ได้อ่านเม้นแล้วอยากอัพบ่อยแต่ถ้าเม้นน้อย..น้อยใจเอย (มาเป็นคำคล้องจอง - -?)
ความคิดเห็น