คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 : แผน..
Chapter 3
“ อีตุ๊ดเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! ” เสียงสกรีมของตุ๊ดอินดี้ดังก้องโหยหวนไปทั่วทั้งอาคารเรียน
“ บ้านมึงไม่มีให้ตะโกนเหรอสาดดดดดด ! ” เสียงปริศนาตะโกนด่าออกมาจากมุมมืดโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเจ้าของเสียงนั้นมันเป็นใคร !?! (ฟิคเรื่องนี้แม่ง -_-^) แต่ก็ช่างมันเถ้อะ เพราะอิตุ๊ดอินดี้กับเพื่อนซี้มันไม่ได้ยินหรอก เวลานี้ลู่หานกระเทยแอ๊บแบ๊วกำลังร้องไห้คร่ำครวญเพราะคำพูดอำมหิตวิปริตวิปลาตของผู้ชายที่ชื่อปาร์คชานยอล ! แม้ว่าความจริงแล้วแต่ละประโยคจะไม่ได้สะกิดต่อมเห้อะไรใครมากมาย แต่สำหรับต่อมน้ำตาของอีลู่แล้วมันช่างอ่อนไหวกับคำพูดเย็นชานั้นเหลือเกิน..
“ ฮึก..T^T ”
“ อีลู่หยุดร้องไห้ ! ” โอเซฮุนสั่งพลางดึงร่างที่สั่นเทิ้มของเพื่อนซี้เข้ามากอดน้ำตาพาลจะไหลออกมาด้วย ก็ในเมื่ออิไรเตอร์มันบอกจะให้เซฮุนนี่เป็นนางเอกหนูก็เลยต้องแอ๊บสวยนิดนึงอ่ะค่ะ (กูบอกมึงตอนไหนวะอิตุ๊ด=_=?)
“ หยุดไม่ได้อ้ะ งือออออ ” ลู่หานยกมือขึ้นซับน้ำตา ไม่รู้ทำไมแต่อิสองตัวนี้ดูจะแรดได้ทุกท่วงท่าจริง ๆ
“ ไม่ต้องห่วงงานนี้มีเฮแน่ ! ” โอเซฮุนปลุกระดมเพื่อนรักก่อนยกมือขึ้นชูสองนิ้ววิคตอรี่ใส่หน้ารีดเดอร์ รีดเดอร์ถามกูเกี่ยวอะไร แต่ก็อย่างที่ได้อ่านมาฟิคเรื่องนี้แม่งบ้าก็ต้องทำใจ กร๊ากกกกกกกกกก
“ ฮรึก..แกจะทำอะไรอ่ะอีเซฮุน ”
“ แกเคยดูในละครป้ะล่ะ ล่อให้อิหัวหยอยนั่นมันหลงแล้วก็ทิ้งไง ! ” อะโห อิตุ๊ดนี่แม่งอินดี้จริง !
“ อุ๊ ! แผนเด็ดเว่อร์ ! O[]O ” ลู่หานได้ฟังถึงกับทำตาโตด้วยความทึ่งในความฉลาดของเพื่อนรัก สองกระเทยคู่แรดลอบส่งยิ้มมีเลศนัยให้กันเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะหึหึออกมา.. สุดท้าย..
อิพวกนี้มันก็ยังแรดเหมือนเดิม =_____=
พักเที่ยงวันนั้น
“ ชานยอลกินอะไรดี ” โดคยองซูถามหลังจากที่ทั้งสองเดินลงมาจากอาคารเรียนเพื่อตรงไปยังโรงอาหาร ปาร์คชานยอลทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัว
“ ไม่หิวเลยอ่ะ รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ” เขาตอบก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ อืมม..ถ้างั้นรอฉันอยู่นี่แล้วกัน เดี๋ยวไปซื้อขนมก่อน ” เพื่อนตัวเล็กว่า ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนที่คยองซูจะรีบวิ่งไปยังมินิมาร์ทที่คลาคล่ำไปด้วยเหล่านักเรียนผู้หิวโหย -_-
“ เฮ้อ.. ” เสียงถอนหายใจยาว ๆ ดังขึ้นข้างหลัง ปาร์คชานยอลหันกลับไปมองก่อนจะได้พบกับร่างโปร่งสูงชะลูดของอู๋อี้ฟาน บัดซบ ไอ้หัวทองนี่หว่า >< ว่าแล้วอิหยอยก็รีบหันหน้ากลับมาเตรียมวิ่งหนีแต่กลับโดนกระชากคอเสื้อเอาไว้ซะก่อน อ๊ากกกกกก !
“ จะหนีไปไหน? ” คริสเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ ใครหนี? กูเปล่า -_- ” ชานยอลแก้ตัวก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับอิเฮียตรง ๆ
“ ก็เห็น ๆ อยู่ว่ามึงกำลังจะวิ่ง อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะว่ามึงแอบมองกูอีกแล้ว ”
“ โอ๊ย บ้านมึงมีกระจกมั้ยเนี่ย หลงตัวเองจริง ๆ ” ปาร์คชานยอลส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ ทำเอาคริสเหวอไปเล็กน้อย อะไร้ ? แม่งกวนตีนกูอีกแล้วไอ้เวรนี่ เฮียปรี๊ดครับเฮียปรี๊ดดด !
“ มีเว้ย ! ” ว่าพลางผลักหัวอิหยอยอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ ปาร์คชานยอลทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความขัดใจก่อนจะเดินหนี รำคาญไอ้ฟายนี่จริง ๆ แม่งกร่างมาทุกแช้ป ไม่รู้มันตั้งใจจะสื่ออะไรแก่สังคม =_=
“ เฮ้ย ! มึงจะหนีไปไหนวะ ! ” คริสวิ่งตามก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับส่งยิ้มละมุนไปให้ ชานยอลทำตาโตด้วยความตกใจ
ฮัดช่า ! แผนกูท่าทางจะได้ผล อิเฮียคิดในใจแล้วขยิบตาหว่านเสน่ห์ไปอีกรอบด้วยความคึก
“ พ่อง ! ” ปาร์คชานยอลด่าพร้อมกับส่ายหน้าใส่ด้วยความระอาอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
O[]o!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ห๊า !!!!!!!!!!! นี่ขนาดกูอ่อยไปขนาดนี้ยังมีหน้ามาด่ากูอี๊กกกกกกกกกกกกกก ! ว่าแล้วคนหล่ออย่างอู๋อี้ฟานก็ยืนไว้อาลัยให้แก่แผนเด็ดของตัวเองไปสองสามนาที พลางคิดในใจไอ้ห่านี่แม่งเปรี้ยวจริง ถ้าเป็นคนหื่น(?)คงดิ้นตายไปแล้วเมื่อเจอท่าขยิบตาอันทรงเสน่ห์นั้น ย้ากกกก ! เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น..ปาร์คชานยอล..ไอ้มนุษย์ประหลาดดดดดดดด !
ทางด้านตุ๊ดอินดี้และกระเทยแอ๊วแบ๊ว..
“ นี่ ๆ มันต้องทรงนี้ กรี๊ดดดดด ! ” ลู่หานปรบมืออย่างยินดีหลังจากมัดจุกสามจุกบนหัวโอเซฮุนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะหยิบลูกปัดหลากสีที่บรรจงร้อยด้วยความประณีตขึ้นมาติดเป็นพร็อพเสริม
“ อ๊างงงง พอไอ้หัวหยอยนั่นมันเห็นนะรับรองสะดุด ! คิคิคิ ” อีลู่ว่าแล้วหัวเราะออกมาด้วยท่าทีกระมิดกระเมี้ยน
“ ทรงนี้สะเดิดแน่นะอีลู่ =[]=; ”
“ ช่าย ๆ สะเดิดจนคนมองสะดุ้งเลยล่ะ ! ” เอ่อ..กูว่าคงไม่ได้สะดุ้งเพราะความสวยหรอกน่าจะเป็นสะดุ้งเพราะความสยองมากกว่า =_=;;;
โอเซฮุนลุกขึ้นยืนก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นภาพของตัวเองที่ปรากฏอยู่ในกระจก หญิงสาว(?)ใฝ่ฝันมานานแล้วว่าอยากมีลูกปัดหลากสีเรียงร้อยอยู่บนผมยาวปลิวไสวนั้น..
“ เป็นไงล่ะ เลิศแมะ ? ” กระเทยแอ๊บแบ๊วถามพลางยกแขนขึ้นโอบไหล่เพื่อนซี้
“ เลิศเว่อร์ หิหิหิ ” ตุ๊ดอินดี้ตอบพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินโพสต์ท่าโชว์ไปมาอีกสองสามรอบ โดยมีอีลู่คอยปรบมือให้ด้วยความภาคภูมิใจ
คราวนี้แหละอิหัวหยอยมีเงิบบบบ ! กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ณ สนามหญ้าหลังโรงเรียน
จางอี้ชิง คิมจงอินและหวงจือเถากำลังนั่งอ่านหนังสือกันอย่างเมามัน หลายคนถามไอ้พวกนี้น่ะนะอ่านหนังสือ? ใช่แล้ว..พวกเขากำลังอ่านหนังสือพลางทำหน้าหื่นไปด้วย ส่วนคำถามที่ว่าไอ้หนังสือพวกนี้มันคือหนังสืออะไรดูจากน้ำลายที่ไหลเยิ้มของอี้ชิงแล้วคิดว่าก็คงไม่ต้องอธิบายอะไรกันมากมาย =[]=;
กริ๊งงงง ๆๆๆๆๆ
เสียงริงโทนสายเรียกเข้าอันสุดแสนจะ..เอ่อ..(รู้ ๆ กันอยู่)ของคิมจงอินดังขึ้น คนผิวเข้มขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างขัดใจก่อนจะหยิบมือถือที่วางเรี่ยราดอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมารับ
“ ฮัลโหล ! ” จงอินกรอกเสียงลงไปด้วยความโมโหที่โดนขัดจังหวะ -_-;
“ หึหึหึ ไอ้พวกขี้เก๊ก มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร.. ” เสียงโรคจิตดังขึ้นจากปลายสาย
“ รู้ ! ”
“ อ้าวเชี่ยมึงรู้ได้ยังไงวะว่ากูเป็นใครได้ข่าวว่ากูยังไม่ได้บอกมึงเลยนะ ”
“ มึงมันไอ้บ้าไง หุบปากแล้ววางหูไปซะ ไอ้สมองยานเอ๊ย ! ” พูดจบก็กดปิดโทรศัพท์แม่ง เสียเวลาจริง ๆ
“ ใครโทรมาวะ ? ซี้ดดดด =,.= ” หวงจือเถาเอ่ยถามพลางสูดน้ำลายที่เริ่มหกเข้าปากตามเดิม
“ ไอ้สติแตกที่ไหนก็ไม่รู้ ” คิมจงอินตอบก่อนจะโยนหนังสือนิตยสารในมือทิ้งแล้วล้มตัวลงนอนอย่างไม่ใส่ใจ
ทางด้านชายแปลกหน้าที่โทรศัพท์ไปหาคิมจงอินเมื่อครู่
“ โด่เอ๊ย ! ไอ้ห่านี่แม่งป๊อดจริง ๆ ” คิมจุนมยอนสบถออกมาก่อนจะเขวี้ยงโทรศัพท์ซัมซุงฮีโร่ลงพื้น - -;
“ เอ่อ..แล้วมึงจะโทรไปกวนตีนมันทำไมวะ ” พยอนแบคฮยอนถาม ไม่เข้าใจไอ้หอกนี่จริง ๆ ตกลงไอ้พวกนั้นมันป๊อดรึมึงป๊อดรึกูป๊อด โอ้ย ! พอเถอะยิ่งคิดก็ยิ่งงง =_____=;
“ มึงไม่รู้อะไร อย่างไอ้พวกนั้นมันต้องเจอไม้นี้โว้ย เล่นให้แม่งขนตูดลุกชูชันเลย คราวนี้ล่ะ ! ได้สะพรึงกันจนไม่กล้าโผล่หน้ามาโรงเรียนแหง ๆ หึหึหึ ” อิลีดว่าพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะอีกครั้ง แต่ขอโทษแผ่นมึงปัญญาอ่อนมากลีด -_- (ลีด : เขียนบทกูอุบาทว์สัด ๆ เห็นกูเป็นอะร้ายยย !)
พยอนแบคฮยอนส่ายหน้าให้กับแผนอันแสนจะโหดเหี้ยมของคิมจุนมยอนพลางคิดในใจ ‘ กูว่ามึงเอาเวลาไปหาอะไรมีสาระกว่านี้ทำดีกว่านะ -____-;;; ’
ความรักก็เหมือนการทำแบบทดสอบ..
คำตอบที่ถูกต้องมีเพียงหนึ่งเดียว..
“ เริ่มทำข้อสอบได้ จุ๊กกรู้ !!!!!!!! ” พระเจ้าจอร์จตะโกนให้สัญญาณลงมาจากสรวงสวรรค์ก่อนจะจิ้มกล้วยในกระทะขึ้นมากัดหนึ่งคำแล้วหย่อนกลับลงไปทอดต่อพลางคิดในใจแม้แต่ตัวกูก็ยังโดนทำร้ายในฟิคเรื่องนี้ เหยดดด -______________-;
TBC.
ไม่รู้เหมือนกันฮ่ะ เราว่าแต่งแล้วมันหายเครียดดี
ยิ่งได้อ่านเม้นของทุกคนก็ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก กร๊ากกกกกกกกกก
เจอกันแช้ปหน้านะคะ ^^
ความคิดเห็น