ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ-ตอนที่1
บทนำ
ร่างสูงใหญ่ทรุดลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกาย......และใจ
ทำไม....ฟ้าถึงไม่เข้าข้างเขา
ทำไม....เขาถึงเป็นได้เพียงทริสทอร์....เป็นได้เพียงทาสในสายตาเธอ
ทำไม....คนที่เธอเลือกกลับเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาล...เพราะอะไร
หรือเพราะเขาเป็นเพียงทริสทอร์...ทริสทอร์ที่เป็นได้เพียงทาสของเดมอส...เป็นได้เพียงแค่นั้น
ความคิดที่ดังขึ้นในใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกขึ้นยืน และมองออกไปยังนอกหน้าต่าง แล้วทอดสายตาไปยังร่างบาง
ที่กำลังหัวเราะอยู่เคียงกายบุรุษที่ดูเย็นชา และมีประกายตาที่แกร่งกร้าวคนนั้น
แต่ทำไมดวงตาที่ดูเยียบเย็นอยู่เสมอ เมื่อมองมาที่เธอนั้นกลับทอดสายตาอย่างอ่อนโยน....ทำไมกัน
ภาพที่เห็นทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานนั้นทำให้ขอทานหนุ่มกำมือตนเองจนแน่น
ประกายใสของเบ้าตาปรากฏขึ้นคลอดวงตาของชายหนุ่มก่อนจะจางหายไปช้าๆ
ก่อนที่ร่างนั้นจะเดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ดังอยู่ในใจ
ตอนที่1
“เฮ้ย! โร เป็นไงบ้างวะแก แหม หายหัวไปนานเชียว แทนที่จะมาอยู่ช่วยฉันหลอมน้ำแข็ง”
เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างไพเราะน่าฟัง
หากมันคงน่าฟังกว่านี้ถ้าคนพูดมันจะรู้จักเจียมตัวว่าตัวมันตอนนี้เป็นถึงเจ้าหญิงสองแผ่นดิน
ความคิดที่ดังขึ้นแต่เจ้าขอทานตัวดีดันไม่ได้พูดออกไป เนื่องจากสมองประมวลผลเรียบร้อยแล้วว่า
หากพูดออกไป สิ่งที่จะตามมาคงไม่พ้นพระบาทางามๆของเจ้าหล่อน
“ไง เฟริน ไหนๆก็ได้เจอนายแล้ว ลองสักตาไหม” ขอทานหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะเหลือบสาย
ตาไปมองด้านหลังนาง ที่บัดนี้มีร่างสูงยืนตระหง่านอยู่ ทำให้เขาอดนึกไปถึงเรื่องที่เขาคิดเมื่ออยู่ในห้องไม่ได้
ทำไมกันนะ.... ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ใช่เขา.... ทำไมกัน.... เฟริน.....
“หะ...อีกแล้วหรอ ไม่เอาอ่ะโร นายก็รู้ว่าช่วงหลังนี้น้ำแข็งมันเริ่มจะเกาะผนังป้อมเรามากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้า ไม่ได้ เดอะ แมจิกเชี่ยน ออฟ เดมอส อย่างฉันช่วย มีหวังนะนายเอ๊ย ได้กลายเป็นป้อมของชนเผ่าเอสกิโมแน่ๆ
ฮ่าๆๆ” แม้คำตอบตอนต้นๆที่ขึ้นมาจะเป็นคำตอบที่ตรงคำถามพอสมควร แต่เหตุผลที่มันยกขึ้นมาประกอบนี่สิ
ฟังไปฟังมาก็น่าขำดีเหมือนกันโดยเฉพาะเมื่อมองไปที่ร่างสูงข้างหลังเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมอัศวิน
ที่บัดนี้กำแพงน้ำแข็งเริ่มจะร้าว ทำให้เขาหย่อนฟืนลงไปอีกสักดุ้นสองดุ้น ก่อนจะรีบเดินจากมา
โดยทิ้งเสียงคร่ำครวญของ เดอะ แมจิกเชี่ยน ออฟ เดมอส ไว้ข้างหลังในการดูแลของหนึ่งในหัวหน้าป้อม
อัศวินปี5 ...คาโล วาเนบลี...
“เฮ้ย!!! โร! โร! โร๊! แกมาช่วยฉันก่อนสิวะ”เสียงหวานใสดังลอยตามมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ แต่โรกลับยิ้ม
ยิ้ม....ที่มองยังไงก็ดูไม่เหมือนยิ้ม ราวกับในรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด......
เวลาเพียงเสี้ยวนาทีที่ขอทานหนุ่มหันกลับไปมองหน้าเจ้าหญิงสองดินแดน ก่อนจะยิ้มเย็น
และเดินออกไปท่ามกลางความงุนงงที่เกิดขึ้นบนดวงหน้าของเจ้าหญิงเดมอส
“มันเป็นอะไรของมันวะ O_o”
______________________________________________________________________________________________________
^-^# เวนอล #^-^
เสียงที่ดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของลานประลองที่เคยยิ่งใหญ่ทำให้แม่ทัพคอริปัสหันขวับไปมองก่อนจะอุทานด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าถูกใจ แต่ไม่มีแววประหลาดใจแต่อย่างใด
“ท่าน!!!....เจ้าชายชาเบรียน”เสียงที่ดังขึ้นบอกถึงความตกใจของผู้พูด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นที่วาบขึ้นในใจ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่รักเสมือนลูก ทั้งที่ในมือนั้นเต็มไปด้วยอาวุธครบมือหันมาทางเด็กหนุ่มผู้นั้น
“อืม...ท่านแม่ทัพคอริปัส ที่เวนอลเป็นอย่างไรบ้าง”เด็กหนุ่มที่หันกลับมาก้อตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกับชายแก่เมื่อครู่ แต่ดูจะสงบกว่า เด็กหนุ่มมองหน้าชายแก่ด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนจะเหลือบไปมองยังสิ่งที่อยู่ในมือของชายแก่ ร่างนั้นเริ่มจมอยู่ในภวังค์ช้าๆ ก่อนจะดึงตนเองออกมาเมื่อมีเสียงจากชายแก่ดังขึ้น
“ตอนนี้ที่เวนอลกำลังมีปัญหากระหม่อม องค์จักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าทรงไม่มีความสามารถที่จะปกครองประชาชนได้อย่างทั่วถึง แต่ทรงมีความตั้งใจที่จะปกครองประเทศดีพะย่ะค่ะ”
“อืม....ดีแล้ว อย่างน้อยวิเวียนก้อรู้จักหน้าที่”ร่างนั้นเงียบไปก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง “ฝากเวนอลด้วย ท่านคอริปัส เราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้กลับไปยัง‘บ้าน’ของเราอีกแล้ว.........แล้วยัง..วิเวียน ฝากดูแลวิเวียนด้วยนะ เรารู้ว่าบางครั้งวิเวียนอาจเอาแต่ใจไปบ้าง แต่นั่นเพราะนางยังเด็กนัก สักวันหนึ่ง...สักวันหนึ่งท่านคอริปัส เราเชื่อว่าวิเวียนจะพาเวนอลไปในทางที่ถูกต้อง.......ทางที่ท่านพ่อเคยวาดฝันไว้”
“กระหม่อมก้อหวังเช่นนั้น ฝ่าบาท”ความห้าวหาญของท่านแม่ทัพคอริปัสที่เคยมีอยู่มากมายยามออกศึก บัดนี้กลับจางหายลงไปยามที่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของคนตรงหน้า
“แล้วที่ทรงเรียกกระหม่อมมาที่นี่ ทรงมีเรื่องอะไรหรือพะย่ะค่ะ”ท่านแม่ทัพเอ่ยถามมาในที่สุด
“เราจะเรียกท่านมาลาน่ะ”น้ำเสียงที่แหบต่ำไปของคนพูด ทำให้คนฟังเริ่มจะใจไม่ดี
“ทรงดำริว่าอย่างไรนะ พระองค์”
“อีกเดือนครึ่ง เราจะต้องรับตำแหน่งเจ้าชายรัชทายาทของทริสทอร์ แล้วยังมีทั้งการเตรียมงาน แล้วยังพิธีการเปิดตัว แล้วนี่ก้อเป็นปีสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ที่เอดินเบิร์กนี่ คงจะลอบมาพบท่านไม่ได้บ่อยนัก”ร่างสูงหันหลังกลับ ก่อนจะเดินออกไปช้าๆ
“ลาก่อน คอริปัส”เสียงที่ดังแว่วมาตามสายลมทำให้ร่างใหญ่นั้นแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับ และเดินไปในทิศทางของตนเอง
______________________________________________________________________________________________________
ก้อ เราเพิ่งเคยแต่งฟิคเกี่ยวกับบารามอสครั้งแรกเหมือนกัน ยังไงก้อช่วย ment&vote ให้หน่อยแล้วกันนะคะ แล้วถ้าไม่ดีตรงไหนก้อบอกกานได้นะ ^-^
P.$.เฮ่อ! จบได้ซะที ลำบากเหมือนกานนะเนี่ย พอดีเคยแต่เขียนเรื่องสั้นอ่า -*-
P.$.2 พอดีแม่ทัพคอริปัสไปทำธุระให้วิเวียนที่เอดินเบิร์ก ก้อเลยไปคุยกับเจ้าชายชาเบรียนได้ แล้วภาคที่เราแต่งนี่พวกเฟรินอยู่ปี7แล้วนะค้า
ร่างสูงใหญ่ทรุดลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกาย......และใจ
ทำไม....ฟ้าถึงไม่เข้าข้างเขา
ทำไม....เขาถึงเป็นได้เพียงทริสทอร์....เป็นได้เพียงทาสในสายตาเธอ
ทำไม....คนที่เธอเลือกกลับเป็นเจ้าชายแห่งคาโนวาล...เพราะอะไร
หรือเพราะเขาเป็นเพียงทริสทอร์...ทริสทอร์ที่เป็นได้เพียงทาสของเดมอส...เป็นได้เพียงแค่นั้น
ความคิดที่ดังขึ้นในใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกขึ้นยืน และมองออกไปยังนอกหน้าต่าง แล้วทอดสายตาไปยังร่างบาง
ที่กำลังหัวเราะอยู่เคียงกายบุรุษที่ดูเย็นชา และมีประกายตาที่แกร่งกร้าวคนนั้น
แต่ทำไมดวงตาที่ดูเยียบเย็นอยู่เสมอ เมื่อมองมาที่เธอนั้นกลับทอดสายตาอย่างอ่อนโยน....ทำไมกัน
ภาพที่เห็นทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานนั้นทำให้ขอทานหนุ่มกำมือตนเองจนแน่น
ประกายใสของเบ้าตาปรากฏขึ้นคลอดวงตาของชายหนุ่มก่อนจะจางหายไปช้าๆ
ก่อนที่ร่างนั้นจะเดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้องพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ดังอยู่ในใจ
ตอนที่1
“เฮ้ย! โร เป็นไงบ้างวะแก แหม หายหัวไปนานเชียว แทนที่จะมาอยู่ช่วยฉันหลอมน้ำแข็ง”
เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างไพเราะน่าฟัง
หากมันคงน่าฟังกว่านี้ถ้าคนพูดมันจะรู้จักเจียมตัวว่าตัวมันตอนนี้เป็นถึงเจ้าหญิงสองแผ่นดิน
ความคิดที่ดังขึ้นแต่เจ้าขอทานตัวดีดันไม่ได้พูดออกไป เนื่องจากสมองประมวลผลเรียบร้อยแล้วว่า
หากพูดออกไป สิ่งที่จะตามมาคงไม่พ้นพระบาทางามๆของเจ้าหล่อน
“ไง เฟริน ไหนๆก็ได้เจอนายแล้ว ลองสักตาไหม” ขอทานหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะเหลือบสาย
ตาไปมองด้านหลังนาง ที่บัดนี้มีร่างสูงยืนตระหง่านอยู่ ทำให้เขาอดนึกไปถึงเรื่องที่เขาคิดเมื่ออยู่ในห้องไม่ได้
ทำไมกันนะ.... ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ใช่เขา.... ทำไมกัน.... เฟริน.....
“หะ...อีกแล้วหรอ ไม่เอาอ่ะโร นายก็รู้ว่าช่วงหลังนี้น้ำแข็งมันเริ่มจะเกาะผนังป้อมเรามากขึ้นเรื่อยๆ
ถ้า ไม่ได้ เดอะ แมจิกเชี่ยน ออฟ เดมอส อย่างฉันช่วย มีหวังนะนายเอ๊ย ได้กลายเป็นป้อมของชนเผ่าเอสกิโมแน่ๆ
ฮ่าๆๆ” แม้คำตอบตอนต้นๆที่ขึ้นมาจะเป็นคำตอบที่ตรงคำถามพอสมควร แต่เหตุผลที่มันยกขึ้นมาประกอบนี่สิ
ฟังไปฟังมาก็น่าขำดีเหมือนกันโดยเฉพาะเมื่อมองไปที่ร่างสูงข้างหลังเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมอัศวิน
ที่บัดนี้กำแพงน้ำแข็งเริ่มจะร้าว ทำให้เขาหย่อนฟืนลงไปอีกสักดุ้นสองดุ้น ก่อนจะรีบเดินจากมา
โดยทิ้งเสียงคร่ำครวญของ เดอะ แมจิกเชี่ยน ออฟ เดมอส ไว้ข้างหลังในการดูแลของหนึ่งในหัวหน้าป้อม
อัศวินปี5 ...คาโล วาเนบลี...
“เฮ้ย!!! โร! โร! โร๊! แกมาช่วยฉันก่อนสิวะ”เสียงหวานใสดังลอยตามมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ แต่โรกลับยิ้ม
ยิ้ม....ที่มองยังไงก็ดูไม่เหมือนยิ้ม ราวกับในรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด......
เวลาเพียงเสี้ยวนาทีที่ขอทานหนุ่มหันกลับไปมองหน้าเจ้าหญิงสองดินแดน ก่อนจะยิ้มเย็น
และเดินออกไปท่ามกลางความงุนงงที่เกิดขึ้นบนดวงหน้าของเจ้าหญิงเดมอส
“มันเป็นอะไรของมันวะ O_o”
______________________________________________________________________________________________________
^-^# เวนอล #^-^
เสียงที่ดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของลานประลองที่เคยยิ่งใหญ่ทำให้แม่ทัพคอริปัสหันขวับไปมองก่อนจะอุทานด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าถูกใจ แต่ไม่มีแววประหลาดใจแต่อย่างใด
“ท่าน!!!....เจ้าชายชาเบรียน”เสียงที่ดังขึ้นบอกถึงความตกใจของผู้พูด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นที่วาบขึ้นในใจ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่รักเสมือนลูก ทั้งที่ในมือนั้นเต็มไปด้วยอาวุธครบมือหันมาทางเด็กหนุ่มผู้นั้น
“อืม...ท่านแม่ทัพคอริปัส ที่เวนอลเป็นอย่างไรบ้าง”เด็กหนุ่มที่หันกลับมาก้อตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกับชายแก่เมื่อครู่ แต่ดูจะสงบกว่า เด็กหนุ่มมองหน้าชายแก่ด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนจะเหลือบไปมองยังสิ่งที่อยู่ในมือของชายแก่ ร่างนั้นเริ่มจมอยู่ในภวังค์ช้าๆ ก่อนจะดึงตนเองออกมาเมื่อมีเสียงจากชายแก่ดังขึ้น
“ตอนนี้ที่เวนอลกำลังมีปัญหากระหม่อม องค์จักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าทรงไม่มีความสามารถที่จะปกครองประชาชนได้อย่างทั่วถึง แต่ทรงมีความตั้งใจที่จะปกครองประเทศดีพะย่ะค่ะ”
“อืม....ดีแล้ว อย่างน้อยวิเวียนก้อรู้จักหน้าที่”ร่างนั้นเงียบไปก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง “ฝากเวนอลด้วย ท่านคอริปัส เราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้กลับไปยัง‘บ้าน’ของเราอีกแล้ว.........แล้วยัง..วิเวียน ฝากดูแลวิเวียนด้วยนะ เรารู้ว่าบางครั้งวิเวียนอาจเอาแต่ใจไปบ้าง แต่นั่นเพราะนางยังเด็กนัก สักวันหนึ่ง...สักวันหนึ่งท่านคอริปัส เราเชื่อว่าวิเวียนจะพาเวนอลไปในทางที่ถูกต้อง.......ทางที่ท่านพ่อเคยวาดฝันไว้”
“กระหม่อมก้อหวังเช่นนั้น ฝ่าบาท”ความห้าวหาญของท่านแม่ทัพคอริปัสที่เคยมีอยู่มากมายยามออกศึก บัดนี้กลับจางหายลงไปยามที่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของคนตรงหน้า
“แล้วที่ทรงเรียกกระหม่อมมาที่นี่ ทรงมีเรื่องอะไรหรือพะย่ะค่ะ”ท่านแม่ทัพเอ่ยถามมาในที่สุด
“เราจะเรียกท่านมาลาน่ะ”น้ำเสียงที่แหบต่ำไปของคนพูด ทำให้คนฟังเริ่มจะใจไม่ดี
“ทรงดำริว่าอย่างไรนะ พระองค์”
“อีกเดือนครึ่ง เราจะต้องรับตำแหน่งเจ้าชายรัชทายาทของทริสทอร์ แล้วยังมีทั้งการเตรียมงาน แล้วยังพิธีการเปิดตัว แล้วนี่ก้อเป็นปีสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ที่เอดินเบิร์กนี่ คงจะลอบมาพบท่านไม่ได้บ่อยนัก”ร่างสูงหันหลังกลับ ก่อนจะเดินออกไปช้าๆ
“ลาก่อน คอริปัส”เสียงที่ดังแว่วมาตามสายลมทำให้ร่างใหญ่นั้นแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับ และเดินไปในทิศทางของตนเอง
______________________________________________________________________________________________________
ก้อ เราเพิ่งเคยแต่งฟิคเกี่ยวกับบารามอสครั้งแรกเหมือนกัน ยังไงก้อช่วย ment&vote ให้หน่อยแล้วกันนะคะ แล้วถ้าไม่ดีตรงไหนก้อบอกกานได้นะ ^-^
P.$.เฮ่อ! จบได้ซะที ลำบากเหมือนกานนะเนี่ย พอดีเคยแต่เขียนเรื่องสั้นอ่า -*-
P.$.2 พอดีแม่ทัพคอริปัสไปทำธุระให้วิเวียนที่เอดินเบิร์ก ก้อเลยไปคุยกับเจ้าชายชาเบรียนได้ แล้วภาคที่เราแต่งนี่พวกเฟรินอยู่ปี7แล้วนะค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น