องค์ชายวุ่นวาย

ลำดับตอนที่ #1 : องค์ชายผู้วุ่นวาย

                อัศวิน เป็น อาชีพที่มีหน้าที่ปกป้อง ผู้ที่เป็นนายด้วยความซื่อสัตย์ ยิ่งกว่าชีวิตของตน การกวัดแกว่งดาบของอัศวินนั้นมีไว้เพื่อปกป้องผู้เป็นนาย ปกป้องชีวิตและเกรียติของตน

                “อัศวิน ทุกนาย หยุดขบวน”
                อัศวิน ชุดเกาะสีเงิน ขี่ม้าสีดำ ตะโกนให้ อัศวินที่ตามหลังมานั้นหยุดขบวน  ต่อมาอัศวิน ที่คอยตามหลังมาอยู่นั้นก็ได้หยุดขบวนทันทีหลังจากที่ได้ยินคำสั่ง

                รถม้าที่อยู่ ใต้การคุ้มกันของอัศวินจำนวนมาก ได้หยุดตามที่อัศวินซึ่ง ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้บอก ม่านสีม่วงที่คอยปิดกันแดดอยู่นั้น ค่อยๆ เปิดออกให้เห็นใบหน้าของผู้ที่อยู่ภายในรถม้า

                “นี้พวกนายหหยุดขบวนทำไม นี้ยังไม่ถึงเลยนะ”

                ผู้ชายผมสั้นสีฟ้าออกสีเขียวอ่อนๆ ทรงผม ยุ่งเหยิงนิดหน่อย ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ดวงตาที่ โค้ง ปิดสนิทจนไม่เห็นตาดำ ปากที่โค้ง จนเหมือนพระจันทร์เสียว แต่คนที่เห็นรอยยิ้มนั้น กลับไม่รู้สึกถึงความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว กลับรู้สึกถึงจิตสังหารที่ค่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กับเสื้อที่ดูไม่เรียบร้อย กระดุมบางเม็ดยังปิดไม่สนิท

                “เจ้าพ่อบ้าน งี้เง่า นี้ คิดจะทำอะไรองค์ชายกันหะ”
                หัวหน้าอัศวิน ซึ่งสั่งหยุดเมื่อครู่นี้ได้ตะโกนพร้อมกับ ถอดหมวก เผยให้เห็น ผมสีทอง ที่ส่องประกายราวกับดวงดาวที่อยู่บนฟากฟ้ายามราตรี ดวงตาที่สีเขียวมรกต สีผิวที่ขาว ไม่เหมือนกับบุคคลที่ผ่านการศึกมา มากมาย ริมผีปากที่ เป็น สีชมพูเหมือนกับลูกคุณหนูมากกว่าอัศวิน ด้วยใบหน้าที่ งดงามนี้ ทำให้สาว น้อยใหญ่ ต่างหลงใหลกันมากมาย

                “หึ ท่านองค์ชาย ก็แค่ พยายามจะ …..”
                ปังงงงงงง!!
                อัศวิน ซึ่งมี หน้าที่ดูแลด้าน ขวาของรถม้านั้นได้กระเด็น ได้กระเด็น ข้ามรถม้า และพุ่งมายัง หัวหน้าอัศวิน หนุ่มกับพ่อบ้าน ซึ่งกำลัง อึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหัน

                “บ้า ชิบ นี้ข้าลืม เจ้านั้นไปได้ยังไงกัน”
                อัศวินหนุ่ม ลงจากม้าแล้วพุ่งตัวไปยัง อีกฝั่งของรถม้า พร้อมกับพ่อบ้าน ที่พุ่งตัวนำหน้า ของอัศวินหนุ่มไปก่อน

พอไปถึง ทั้งสองได้พบกับ โกเล็มยัก สูงประมาณ 4 เมตร โกเล็มตัวนั้นค่อยๆ ยกรถม้าขึ้นสูงเหนือหัว
               

                “บ้าเอ่ย องค์ชายยังอยู่ในนั้น อัศวินทุกนาย สกัดมันไว้”
                อัศวินหนุ่ม สังการทันทีให้ อัศวินซึ่งอยู่ใต้บังคับบัญชา เคลื่อนไหว พร้อมเพรียงเข้าจู่โจม โกเล็มทันที แต่ก็ไม่ทัน ทันทีที่ เหล่าอัศวินพุ่งเข้าไป โกเล็มก็ได้เหวียงรถม้า เพื่อสกัดเหล่าอัศวินเพื่อไม่ให้เข้ามาใกล้
                “ท่านองค์ชายยยยยยยยยยย!!!!”
                พ่อบ้าน ตะโกนทันทีพร้อมกับพุ่งออกตัวไปยัง รถม้าที่โกเล็มได้เหวียงไปโดนกับ ต้นไม้ขนาดใหญ่ จนรถม้านั้นได้แตกออกเป็นชิ้นๆ

                “ท่านองค์ชาย ท่านองค์ชาย”
                พ่อบ้าน เรียกผู้เป็นนายพร้อมกับใช้มือยก รถม้าซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็น เศษไม้ไปแล้ว แต่ว่า แม้พ่อบ้าน จะคุ้ยเท่าไหร่ก็ไม่อาจพบร่างของผู้เป็นนาย ได้เลย พบแต่เสื้อคลุมของผู้เป็นนายที่เคยใส่

                พ่อบ้าน ได้กอดเสื้อคลุม สีเทาที่ผู้เป็นนายของมันเคยใส่ พร้อมกับ น้ำสายอุ่นๆซึ้งไหลออกมาจากดวงตา ตาของพ่อบ้านเริ่มแดง น้ำตาทำให่พ่อบ้านมองไม่เห็นอะไรเลย

                “นี้ วิน เจ้าจะร้องไห้ทำไม”
                พ่อบ้านหันหน้าไปทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น มันคือเสียงของผู้เป็นนาย พอวินหันไปก็พบกับผู้เป็นนายของมันยืนอยุ่บนยอดไม้ต้นสน ซึ่งตั้งอยู่ข้างทาง ผมสีขาวยาวจนถึงขอ ผมด้านหน้าถูกเสียให้ เห็นหน้าผาก ดวงตาสีแดงเหมือนโลหิต

ผิวซึ่งสีขาวจนดูค่อนข้างซีด ใบหน้าเรียว ใส่เสื้อสีเดา ซึ่งใส่เสื้อคลุมหนังสือขาวซ้อนทับเอาไว้  กางเกงสีขาว

ยาวจนถึงข้อขา กับเท้าที่เปลือยเปล่าซึ่งรู้ได้ทันทีว่า รีบขนาดไหน

                “เห้อ  รีบมากไปหน่อย ไม่ได้ใส่รองเท้าเลยแหะ”
                องค์ชาย ร่อนลงจากต้นสน มายัง พ่อบ้าน ทันที เท้าที่เปลือยเปล่า สำผัสกับพื้นหญ้าอย่างแผ่วเบา ทันทีที่ถึงพื้นหญ้า องค์ชายค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัส หน้าของพ่อบ้านเพื่อเช็ดน้ำตา  แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าผากไปสัมผัส หน้าผากของอีกฝ่าย พร้อมกับหลับตา
               

                “นี้เจ้า จะร้องไห้ ไปทำไมหยุดได้แล้วน่า ข้ายังไม่ตายซะหน่อย”
                “ตะแต่ข้า….. ข้าทำให้ท่านตกอยู่ในอันตราย”
                วิน พุ่งเข้ากอด องค์ชาย เมื่อเจ้าชายเอาหน้าผากออกพร้อมกับ ร้องไห้ ออกมาไม่หยุด เขาเสียใจที่ทำให้ผู้ที่เป็นนายของต้นได้รับ อันตรายโดยที่ตนเองทำอะไรไม่ได้

                หลังจากที่วิน ซึ่งเป็น พ่อบ้าน ได้ร้องไห้ชุดใหญ่ก็ได้หยุดลง แล้วค่อยๆ ปล่อยตัวองค์ชาย พร้อมกับหันหน้าหนีมองไปทางอื่นทันที ด้วยความอาย

                “เอาละ เรน มาทำจนเรื่องนี้กันดีกว่า อัศวินคู่ใจของข้า”

                องค์ชาย ลุกขึ้น พร้อมกับเรียกหัวหน้าอัศวินประจำของของตนเอง ให้มายืนข้างกาย ปล่อยให้อัศวิน ที่เหลือค่อยต้านรับการโจมตีจาก โกเล็ม

                องค์ชาย ค่อยๆ เอามือดึงหน้า ของ เรนซึ่งเป็นหัวหน้าอัศวินประจำกายของตนเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจที่อุ่นกระทบกับใบหน้าของทั้งสองฝ่าย ริมฝีปากสีชมพู ของทั้งคู่ เริ่มใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ
                               

                “ พลังของข้าขอมอบแล้วเจ้า และพลังของข้าจงเติมเต็มพลังของเจ้า”

                เมื่อริมฝีปากประกบ กัน ใบหน้าของ เรน ก็เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ดวงตา โตขึ้นเรื่อยๆ จากอาการตกตะลึงจากเหตุการณ์ที่ ผู้เป็นนายของเขาทำ ทำให้ เรน รู้สึกร้อนจนถึงขีดสุด

                เมื่อริมฝีปากห่างออกจากันร่างขององค์ชายก็ ทรุดลงทันที             ส่วนร่างของ เรน นั้น ค่อยๆมีอักขระ ลอยขึ้นมารอบๆร่างลอยวงกลม จากหนึ่งเส้น เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาข้างหนึ่งซึ่งเคยเป็นสีเขียวมรกต ได้เปลี่ยนกลายเป็นสี แดงที่เหมือนโลหิต

                “เอาละ ไอ้โกเล็ม ข้าจะข้าแกเพื่อลงโทษ แทนองค์ชายของข้า”

                เรน ชักดาบออกมา ด้วยสีหน้าที่ดูเย็นชา และ ค่อยๆ ย่างก้าวเข้าไปหาโกเล็มอย่างช้าๆ บรรยากาศรอบๆ ค่อยๆเย็นขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อัศวิน ทั้งหลายค่อยๆ ถอยห่างออก เพราะความกลัวจากแรงกดดับ ที่หัวหน้าอัศวินได้ปล่อยออกมา

โกเล็ม ซึ่งก็สามารถสำผัสบรรยากาศที่ผิดจาก บรรยากาศเมื่อครู่ ทำให้มัน ค่อยๆ เดินถอยห่างออกไปเรื่อยๆ

                                To be continued