►[FIC BOYFRIEND-2] Therapy Addict ◄

ลำดับตอนที่ #3 : ► Different Tear's 02 ◄ Minwoo's Part

Different Tear's - Boy Friend 02

Minwoo's Part

            ผมคิดว่าสิ่งที่ผมรู้สึกหลายๆอย่างมันช่างเหมือนกับกวังมินอย่างน่าเหลือเชื่อ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้น เขาพูดเพื่อให้ผมสบายใจหรือเป็นความรู้สึกจริงๆของเขากันแน่

            อย่างที่กวังมินบอกผม ว่าความรักคือความสุข ถึงแม้มันอาจจะไม่สมหวัง

            ผมรักพี่ยองมิน .. ตรงๆและไม่อ้อมค้อม

            รัก .. คนที่ไม่เคยสนใจผมเลย ถึงหน้าตาของเขาจะเหมือนกับกวังมินมากแต่นิสัยและบุคลิกของพวกเขามันช่างแตกต่างกันเกินไป ผมเคยคิดอะไรแปลกๆว่าถ้าหากผมเอาใครสักคนมาแทนที่ของพี่ยองมิน มันจะทำให้ผมมีความสุขได้ ..

            แต่ก็นั่นแหละ อยู่กับใครมันก็ไม่รู้สึกสบายใจและอบอุ่นเท่าพี่ยองมิน รอยยิ้มของคนอื่นมันไม่สดใสเหมือนคนที่ผมรัก ไม่มีใครเหมือนพี่ยองมินของผม .. เขาคงไม่รู้ว่าผมดีใจที่สุดที่เขาชมท่าเต้นที่ผมคิดขึ้นเอง คงไม่รู้ว่าว่ามีความสุขขนาดไหนที่พี่เขาให้ของขวัญวันเกิดกับผมในวันเกิดที่แสนธรรมดา ไม่รู้ว่าผมมักจะยิ้มและอยากอยู่ใกล้ๆเขา ไม่รู้เลย .. ไม่รู้อะไรเลย

            ในสายตาของเขามีเพียงคนๆเดียว .. คนที่ผมอิจฉาเขาสุดหัวใจ

            คนที่เขามองแต่คนอื่น คนที่เขาไม่มองพี่ยองมินแบบเดียวกับที่พี่ยองมินรู้สึก แต่พี่ก็ยังมองแต่เขาแค่คนเดียว โดยที่ไม่เคยมองมาถึงหัวใจของผมเลย .. 

"คัด ! เริ่มใหม่อีกรอบทั้งคู่เลย ยองมิน นายด้วยหรอ ?"

สิ้นเสียงของผู้กำกับเมื่อหลายวันก่อน วันที่สายตาของพี่ยองมินมองแต่ฝาแฝดของเขา นั่นมันทำให้ผมต้องมองตามสายตานั่นไป ผมถึงรู้ว่ากวังมินต้องมีอะไรผิดปกติ .. และในขณะเดียวกัน ที่สายตาของกวังมินจ้องมองเพียงแค่พี่ดงฮยอน โดยที่ผมคิดว่าเขาไม่รู้ตัว แล้วถ้าผมไม่มองพี่ยองมินตลอดเวลา ผมจะรู้ได้ยังไงว่าพี่เขาจงใจเต้นผิดเพื่อถ่วงเวลาให้กวังมินพักและยืดเวลาการถ่ายทำออกไปเพราะกวังมินไม่สบาย

เหตุผลทุกอย่างมันอยู่ที่กวังมิน .. กวังมินเพียงคนเดียว

            แต่ยังไงซะ กวังมินก็เป็นน้องชายของเขา.. มันก็คงไม่แปลก ใช่ไหมครับ ?

"ฮยอง ฮยองอยู่ไหนน่ะฮะ ? ฮยอง"

            เสียงของผมดังก้องไปทั่วห้องเล็กๆห้องแล้วห้องเล่าเพื่อตามหาพี่ยองมิน จนผมถอดใจจะเดินกลับไปที่รถ แต่อยู่ดีๆพี่ยองมินก็เดินออกมาหาผมแล้วบอกว่ากวังมินไม่สบาย

            ผมพาพี่ยองมินกลับไปที่รถพร้อมๆกับที่พี่ดงฮยอนถามถึงพี่ยองมินจากผม .. กวังมินยังคงมองพี่ดงฮยอนด้วยสายตาที่คงแปลความหมายไม่ออก ถ้ามันไม่ใช่สายตาแบบเดียวกับผมที่มองพี่ยองมิน ..

            บนรถที่เงียบสงัดเพราะต่างคนต่างเหนื่อย ผมแอบมองผ่านช่องเล็กๆของเบาะไปยังหลังสุด กวังมินกำลังซบอยู่กับไหล่อบอุ่นกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่มีความสุขของพี่ยองมิน ผมต้องหันหน้ากลับมาแล้วซบลงกับกระเป๋าเป้ของตัวเอง ปล่อยให้น้ำตาของความเจ็บปวดนั้นมันไหลออกมาคนเดียว ถัดออกมาตรงนี้ .. พี่คงไม่รู้..ว่าผมเจ็บขนาดไหน

            กวังมินยังคงอยู่ในห้องโดยที่ไม่ออกมาเลยเป็นวัน ผมกับพี่ยองมินกำลังนั่งดูโทรทัศน์กันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น โดยมีพี่ดงฮยอนนั่งอยู่ข้างๆ ..

            "มินวู นายดูนั่นสิ ตลกชะมัดเลยว่าไหม ?"

            ผมมองใบหน้าสดใสของเขาแล้วยิ้มออกมาบางๆ กวังมินกำลังเดินออกมาจากห้องมาทางนี้ แล้วนั่งลงข้างๆกับพี่ดงฮยอน ..

"ดีขึ้นแล้วหรอกวังมิน ? .. อ้าวฮยอง"

ผมทักเขาไปเพราะเห็นว่าเขากำลังมองผ่านผมไปยังพี่ยองมิน แล้วเผลอตะโกนออกไปเมื่อเห็นว่าพี่ดงฮยอนลุกหนีออกจากโซฟาไปพร้อมกับหนังสือในมือ

            "นายนอนไปวันนึงเต็มเลยๆรู้ตัวไหมเนี่ย ?"

            และแล้วก็เป็นเสียงของพี่ยองมินที่ถามถึงอาการของเขา

            "ฮะ พี่ยองมิน ผมมันหลับไม่รู้เรื่องเลย"

            "แล้วดีขึ้นรึยังล่ะ ?"

            "เหมือนปกติทุกอย่างแล้วครับ"

            พวกเขาสองคนกำลังคุยกันด้วยท่าทียิ้มแย้ม ผมยิ้มให้กวังมินเช่นกัน .. เพียงแต่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของคนที่ไม่เคยมองเห็นผม

            กวังมินขอตัวไปหาอะไรกินแล้วเดินหายไปในห้องครัว พี่ฮยอนซองเดินมานั่งข้างๆผมแทนที่พี่ดงฮยอนเมื่อกี้แล้วแย่งรีโมทในมือพี่ยองมินมาเปลี่ยนช่องเอาเองซะดื้อๆ

            "อ้าว พี่ .. กำลังสนุกเลยนะ เสียอารมณ์หมด"

            พี่ยองมินบ่นออกมาอย่างหัวเสียและนั่นทำให้พี่ฮยอนซองหัวเราะ แล้วผมก็หลุดขำไม่ได้

            "ขำอะไรมินวู เข้าข้างพี่ฮยอนซองเขาอีก .."

            "เปล่านะฮยอง ผมต้องเข้าข้างฮยองสิ"

            "แล้วไป .."

            "ฮ่าๆๆๆๆ"

            เฮ้ พี่ฮยอนซองขำอะไรของเขานักหนาเนี่ย ?

            "มันตลกอย่างที่ว่าจริงๆด้วยยองมิน ฮ่าๆ"

            ... อีกมุมหนึ่งของผู้ชายกลัวกล้องอย่างพี่ฮยอนซอง




             




             "ใครอยากกินอาหารเช้าฝีมือพ่อครัวใหญ่อย่างฉันบ้าง ?"



             ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหันหน้าออกจากเตาพร้อมกับตะหลิวในมือ



             รอยยิ้มสดใสในยามเช้าของทุกคนถูกเปิดเผยออกมาอย่างไม่ปิดบัง



             "ผมครับ !!"



             "ผมด้วยนะฮยอง !"



              แล้วใครกันจะรู้ว่าข้างในใจของเราแต่ละคน .. มันมีอะไรซ่อนอยู่

 

            ในที่สุดวันถ่ายทำก็มาถึงอีกครั้งแล้วมันก็ออกมาดีมากเมื่อเสียงเพลงเริ่มดังขึ้น เทคเดียวผ่าน ผมแทบจะโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ มันทำให้พวกเรามีเวลาเหลือไปทำอย่างอื่นก่อนจะถึงวันซ้อมก่อนคัมแบคสเตจในอีกไม่กี่เดือน

            ผมกำลังหาเข็มกลัดเล็กๆสีดำที่ติดเสื้อของตัวเองตอนถ่ายทำ คิดว่ามันหลุดหายไปตอนกำลังเต้นกันอยู่แน่ๆ ผมกวาดสายตาไปรอบๆแล้วสายตาทรยศมันก็มาหยุดอยู่ที่กวังมินพอดี .. พี่ยองมินโอบไหล่ฝาแฝดตัวเองอย่างใกล้ชิดในขณะที่พี่ดงฮยอนเหลือบมามองทั้งคู่ด้วยแววตาที่เดาไม่ออก ผมคิดว่าเรื่องแปลกๆมันกำลังจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วแล้วตอนนี้

"กวังมิน นายเคยรักใครรึเปล่า ?"

ผมถามกวังมินออกไปทันทีที่มั่นใจว่าทุกคนหลับสนิท .. พลางมองสิ่งที่อยู่ภายนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ..

            "ก็ .. เคยสิ"

            กวังมินเลิกคิ้วแล้วตอบเหมือนเป็นการหยั่งเชิงว่าผมคิดจะทำอะไร

            "แล้วมันเป็นยังไงหรอ มันเจ็บรึเปล่า ? แล้วถ้าคนที่นายรัก .. ไม่รักนาย นายยังจะรักเขาต่อไปไหม ?"

            "มินวูอา .. นายเป็นอะไรไปน่ะ"

            "บอกฉันมาสิ ตอบฉันมา"

            "การที่เรารักใครสักคนแล้วมั่นใจว่าเราสามารถจะให้เขาได้ทุกอย่าง มันก็เหมือนกับความสุขเล็กๆถึงแม้เขาจะมองไม่เห็น แต่มันก็คือความสุขที่มันทำให้เรามีกำลังใจต่อไป"

            ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป .. ผมรู้แล้วล่ะว่ากวังมินก็ไม่ต่างจากผมเลยในตอนนี้

            "สำหรับฉัน .. ถึงมันดูงี่เง่า แต่แน่นอน ฉันยืนยันที่จะรักต่อไปโดยไม่มีข้อแม้"

            "ขอบคุณนะกวังมิน"

            ผมพูดแล้วหลับตาลง .. ซบหน้าลงกับไหล่ของกวังมิน พี่ยองมินกับเขาเหมือนกัน .. แต่ไหล่ของเขาไม่เคยอบอุ่นเท่ากับคนที่ผมโหยหาเลย

            ถ้าอย่างนั้น .. ผมก็ควรที่จะรักพี่ต่อไปใช่ไหม ? พี่ยองมิน ..

 

หลังจากที่ทุกคนตกลงกันว่าจะมีปาร์ตี้น้ำหวานกันในคืนนี้เพื่อผ่อนคลายอะไรหลายๆอย่างในตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา กลับกลายเป็นว่าเมื่อมาถึงที่พัก ทุกคนต่างหลับกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มันเลยทำให้ปาร์ตี้พังไม่เป็นท่า .. จะมีก็แต่ผมล่ะมั้งที่ยังไม่หลับ

ผมเดินออกไปยืนที่ระเบียงหวังจะขอพรจากดวงดาวที่ส่องแสงอยู่นั่นสักดวง .. แต่แสงไฟในเมืองใหญ่แบบนี้มันคงทำให้มองไม่เห็นดวงดาว ก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ยองมินที่เป็นดวงดาวส่องแสงสว่างอยู่บนนั้นจะมองไม่เห็นผม ..

"อ้าว ฮยองมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ?"

ผมเผลอสะดุ้งตัวออกมาอย่างน่าอายเมื่อเห็นว่าพี่ดงฮยอนก็ยืนเท้าแขนกับขอบระเบียง ถัดจากผมไปแค่นิดเดียว

"มินวู .."

"ครับฮยอง ?"

"คบกับพี่ได้ไหม ? .."

โอ้ ลีดมายังไงเนี่ย ?
ใครชอบใครคงเปิดเผยกันชัดเจนแล้วสินะ
มันไวมากกกกกก
แล้วก็มันกำลังจะดาร์กลงทุกทีๆ
มันอาจจะสั้นไปอีกแล้ว ..
แต่ก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจในการลงต่อนะคะ
.. หนึ่งคอมเม้นเท่ากับล้านกำลังใจสำหรับคนเขียนเลยค่ะ TT

ปล.ใครจะเป็นคนต่อไปกันนะ ??