►[FIC BOYFRIEND-2] Therapy Addict ◄

ลำดับตอนที่ #2 : ► Different Tear's 01 ◄ Kwangmin's Part ! + Intro

      





         ชีวิตๆหนึ่งของคนเรา มันไม่ได้ยืนยาวและมันก็ไม่ได้สมหวังในทุกๆเรื่อง ..

ภายใต้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ไม่ได้หมายความว่าคนๆนั้นกำลังมีความสุขเสมอไป

ใครสักคนที่คนๆหนึ่งสามารถมอบชีวิตทั้งชีวิตให้ได้โดยไม่มีขอแลกเปลี่ยน

คนๆนั้นที่ผมทุ่มทั้งตัวและหัวใจ .. คนๆนั้นที่ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา ..

และใครคนหนึ่งผู้ยังคงเชื่อมั่นในความรักโง่ๆมาตลอด ..

 

ผมเองยังไงล่ะ .. โจกวังมิน

 

 

ความรู้สึกดีๆที่ก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับคนๆหนึ่ง

รอยยิ้ม ความร่าเริง และความลึกลับในตัวของคนๆนั้นที่คอยดึงดูดผมมาตลอด

ไม่รู้ .. ว่าตัวเองเผลอทำใครคนนั้นเสียน้ำตาไปจนยากจะให้อภัย

เฝ้ามอง .. แต่ไม่ได้ลงมือทำอะไร โง่ .. ที่ปล่อยให้คนๆนั้นหลุดมือไปโดยไม่รั้งเอาไว้

เจ็บใจ .. ที่แม้แต่ความรู้สึกของตัวเองแท้ๆยังไม่มั่นใจ เสียใจ .. ที่คิดได้ก็สายไปจริงๆ

 

ทำไม .. คิมดงฮยอน ทำไมนายถึงได้เลวร้ายขนาดนี้

 

 

เพราะเสียใจ .. มันเลยทำให้ผมต้องทรยศกับหัวใจตัวเอง

ผมมันไม่ดีที่หลอกใช้คนอื่นมาเป็นเครื่องมือของความผิดครั้งนี้

จนในที่สุดมันความรู้สึกของผมเองมันก็เปลี่ยนตามไปด้วย

เพราะผมไม่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากที่ผมตัดสินใจทำลงไป

เพียงเพราะความหวังเล็กๆที่อาจจะทำให้พี่หันกลับมามองผมบ้าง

 

เพราะแบบนั้น มันทำให้ผู้ชายที่ชื่อมินวูคนนี้ ยืนยันจะเลือกพี่ไม่ได้อีกต่อไป ..

 

 

ความรักที่มันผิดรูปแบบ ความเห็นแก่ตัวผิดๆที่มันขัดต่อทุกอย่าง

          แค่เพราะเชื่อว่าความรักมันไม่มีข้อจำกัด มันเลยทำให้ผมไม่คิดจะถอนตัว

          รักคนๆหนึ่งที่เขาไม่รัก .. แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากปล่อยใครอีกคนให้จากไป

          ผมเพิ่งมองเห็นความหวังดีจากสายตาของคนที่ผมไม่ได้รักในวันที่สิ้นหวัง

          แต่มันก็สายไป .. และไม่เหลือใครเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

 

          ได้โปรด .. กลับมารักกันอีกครั้ง .. กลับมารักยองมินคนนี้อีกครั้ง ..

 

 

             

 

Different Tear’s – Boy Friend 01

Kwangmin’s Part

“ตั้งใจหน่อยสิ นายพลาดมากี่รอบแล้ว ? หา ?”

            “...”

            เสียงดุดังมาจากผู้กำกับเหมือนเช่นเคย ..

ผมเอง .. กวังมิน ที่เต้นผิดจังหวะรอบที่ล้านกว่าๆ ผมไม่อยากมองหน้าทุกคนตอนนี้เลย รู้สึกผิดแบบบอกไม่ถูก ผมปวดหัวมากแล้วผมก็เต้นต่อไปไม่ไหวแล้ว จังหวะเพลงที่เริ่มจะเพี้ยนไปทุกทีๆ เมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเพราะปวดหัวจนนอนไม่หลับ

“ขอโทษครับ ผมจะตั้งใจมากกว่านี้”

และผม ก็พูดออกไปได้แค่เท่านี้ พวกเรายังคงเต้นกันต่อไป แต่จริงๆแล้วแทบจะทรงตัวกันไม่ไหว เพลงยังคงดำเนินต่อไปและทันทีที่ถึงคิวผมต้องเต้นคู่กับยองมิน พี่ยองมินมองหน้าผมแล้วยิ้มก่อนที่เขาจะจงใจเต้นผิดจังหวะต่อหน้าต่อตา

“คัด ! เริ่มใหม่อีกรอบทั้งคู่เลย ยองมิน นายด้วยหรอ ?”

            ตอนนี้ ยองมินก้มหน้าแล้ววิ่งหายไปอีกทาง

            “ฮยองจะไปไหนน่ะ ?”

            เป็นมินวูที่ตะโกนตามหลังยองมิน ส่วนผมก็กำลังจะวิ่งตามเขาก็ถูกรั้งแขนเอาไว้แทน

            “กวังมินอา ให้ฉันไปเองเถอะ”

            แล้วเงาของมินวูก็หายออกไปอีกคน ..

            ผมทรุดตัวลงกับพื้นทันทีแล้วหายใจเหมือนกับคนขาดอากาศ ผมรู้ทุกคนต้องเหนื่อยเพราะความผิดพลาดของผม .. ทำไมผมถึงเต้นเหมือนคนอื่นเขาไม่ได้สักที


            ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าทุกคนกำลังเหนื่อย แต่ผมฝืนตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว
 

            ภาพที่เห็นเมื่อกี้มันยิ่งกว่าบั่นทอนกำลังใจของผมเสียอีก

            “พี่ฮะ ผมขอโทษ ผมเต้นต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ”

            “เอาน่ากวังมิน ไม่เป็นไรหรอก เรามาสู้กันใหม่ก็ได้”

            พี่จองมินยิ้มให้แล้วยกมือมายีเส้นผมของผมเบาๆส่วนพี่ฮยอนซองก็เดินไปหาผู้กำกับ คุยอะไรกันอยู่สักพักก่อนที่ผู้กำกับจะสั่งพักกองแล้วถ่ายต่อในอีกสองวันแทน

            ผมหันไปมองพี่ดงฮยอน ที่เขาทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆแล้วมองไปทางที่ยองมินกับมินวูวิ่งไป ผมแค่อยากให้พี่เป็นห่วงผม ไม่สิ แค่อยากให้พี่เห็นผมบ้างก็ยังดี


            อา ผมส่ายหัวกับความคิดไร้สาระแล้วพยุงตัวเองเดินตามหลังพี่จองมินไปที่รถ แล้วก็เห็นว่ามินวูพายองมินมาที่รถแล้ว

            “มินวู นายไปเจอยองมินได้ยังไงน่ะ ?”

            “ตอนแรกผมก็หาไม่เจอหรอกฮะ แต่พอจะกลับออกมาก็เห็นฮยองร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำ”

            “อ่า อย่างนั้นหรอกหรอ”

            กลายเป็นพี่ดงฮยอนที่ถามมินวูแทน ทั้งที่วันนี้พี่เขายังไม่พูดกับผมสักคำ

             .. เจ็บใช้ได้เลย

            “กวังมิน ขึ้นรถเถอะ”

            ยองมินเดินมาตบไหล่ผมเบาๆแล้วดึงตัวผมให้นั่งหลังสุดกับเขาสองคน

            “ไหวไหม ?”

            ผมลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงพี่ยองมิน ทั้งๆที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน

            “ไม่สบาย ทำไมไม่บอก นายน่ะฝืนไข้ไม่ไหวหรอกนะ”

            “ฮะ พี่รู้หรอ ?”

            ผมเบิกตากว้าง ขยับตัวเองมาอยู่ในท่านั่งตรงก่อนจะถามยองมินอย่างสงสัย

ใช่ ผมไม่สบายเพราะตากฝนหลังงานแฟนไซน์เมื่อสองวันก่อน

             .. แล้วยองมินรู้ได้ยังไง ผมคิดว่าตัวเองปิดได้เนียนสุดๆแล้วนะ

            “หน้านายซีดขนาดนี้ เต้นก็แทบทรงตัวไม่อยู่ ถ้านายไม่ได้นอนพักทั้งๆที่เป็นไข้แบบนี้ อาการมันจะยิ่งหนักเอานะ ไม่กลัวแฟนคลับกังวลหรอ ?”

            ยองมินมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนผิดกับคนที่ผมอยากให้เป็น ..
ที่เขาว่ากันว่า ฝาแฝดมักจะรู้เรื่องของกันและกันเสมอ มันก็คงจริงสินะ


            ขอบคุณนะครับ ที่พี่เป็นห่วงผม ..

            “กว่าจะถึงห้องก็อีกนาน นายพักไปก่อนเถอะ”

            “พี่ยองมิน ขอบคุณนะครับ”

            ผมยิ้มบางๆให้พี่ชายฝาแฝดของตัวเองก่อนจะหลับไปในที่สุด

         

            “ตื่นสักทีนะ”

            ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงของใครบางคน และพอลืมขึ้นมาเต็มตาก็เห็นว่าทุกคนกำลังล้อมตัวผมอยู่

            “กวังมิน นายป่วยทำไมไม่บอกกันหน่อย ?”

            “อา พี่จองมิน ..”

            “พวกเราเข้าใจ ว่าที่นายไม่มีสมาธิเพราะป่วยแต่ทำไมไม่บอกล่ะ ?”

            “ขอโทษครับ ผมแค่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทุกคน”

            "นายไม่ได้ผิด พวกเราไม่มีใครโทษนายหรอกนะ"


            ทุกคนผลัดกันถามถึงอาการของผมไม่หยุด เว้นก็แต่พี่ดงฮยอนคนเดียวเท่านั้นที่มองผมเฉยๆแล้วเดินเข้าไปในห้องตัวเองเงียบๆ ทั้งๆที่พี่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้

            “ผมขอตัวนะครับ”

            ผมบอกทุกคนแล้วยันตัวเองยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องของตัวเองแล้วเอนตัวลงนอนอีกครั้งอย่างหมดแรง ผมคงเป็นบ้าไปแล้วที่อยากให้คนๆนั้นเป็นห่วงตัวเองบ้าง ในหัวของผมมีแต่เรื่องของพี่ดงฮยอนเต็มไปหมด ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมจะทำยังไงถึงจะเลิกคิดถึงพี่เขาสักที 


            ทำไม ?

           
            ผมยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเหลือบไปเห็นถาดแก้วน้ำกับยาสองสามเม็ดที่โต๊ะข้างๆ ผมยันตัวเองขึ้นนั่งและจับยาใส่ปากอย่างเลื่อนลอย สมองผมมันตื้อไปหมด บ่งบอกว่าผมกำลังจะหลับในไม่ช้านี้แน่ๆ ถ้าความคิดสุดท้ายของผมจะคิดเข้าข้างตัวเองว่า .

.

            พี่ดงฮยอนเอายามาให้ผม .. มันก็คงไม่ผิดใช่ไหม ?

 

            .....

            ...


            “พี่ดงฮยอน เดี๋ยวสิครับ พี่ดงฮยอน พี่ดงฮยอน !”

            ผมกำลังวิ่งตามใครสักคนออกไปอย่างไร้จุดหมาย

            “ไปซะเถอะ กวังมิน อย่าพยายามคิดถึงพี่อีกเลย”

            เสียงที่ทุ้มนุ่มของคนตรงหน้าแฝงไว้ด้วยความเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ร่างของพี่ดงฮยอนลอยไกลออกไปเกินกว่าสองมือของผมจะเอื้อมถึง .. แล้วหายไปในที่สุด

            “ไม่ พี่ดงฮยอน ไม่ !”

           

            ฝันร้าย .. ผมฝันร้ายอีกแล้ว




            “ให้ตายสิกวังมิน ถ้าพี่ไม่ไปปลุกนี่นึกว่าจะตายตาเตียงไปแล้ว”

            เสียงของพี่จองมินดังเข้ามาในโสตประสาททันทีที่เดินผ่านโต๊ะอาหารด้วยอาการงัวเงีย ส่วนเรื่องป่วยหลังจากนอนพักแล้วผมก็หายเป็นปลิดทิ้ง

            “พูดกับน้องมันดีๆหน่อยจอง”

            “ฮยอนซอง นายเงียบไปเลย !”

            ผมอมยิ้มกับการกระทำแปลกๆของรุ่นพี่ในวงแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆกับลีดเดอร์ของวง ยองมินกำลังจ้องภาพบนจอกับมินวูอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนพี่ดงฮยอนกลับนั่งอ่านหนังสือในมือตัวเองเงียบๆ

            “ดีขึ้นแล้วหรอกวังมิน ? .. อ้าวฮยอง”

            เสียงสดใสของมินวูดังขึ้นมาก่อนที่พี่ดงฮยอนจะลุกออกจากโซฟาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป หัวใจของผมสั่นวูบ รู้สึกเหมือนว่าพี่ดงฮยอนจะรังเกียจผม มันไม่มีคำอธิบายอื่น ..

            “นายนอนไปวันนึงเต็มเลยๆรู้ตัวไหมเนี่ย ?”

            “ฮะ พี่ยองมิน ผมมันหลับไม่รู้เรื่องเลย”

            “แล้วดีขึ้นรึยังล่ะ ?”

            “เหมือนปกติทุกอย่างแล้วครับ”

            ผมฝืนยิ้มแห้งๆให้ยองมินแล้วกวาดสายตาไปรอบๆห้องนั่งเล่น ท้องของผมเริ่มร้องมันเลยทำให้ผมต้องเดินไปหาอะไรกินที่ห้องครัว ตอนนี้พี่ฮยอนซองหายไปแล้ว เหลือแต่พี่จองมินที่หันหลังทอดไข่ดาวอย่างมืออาชีพ

            “หิวล่ะสิ นั่งเลยๆจะเสร็จแล้วล่ะ เออ .. เอาขนมปังด้วยไหม ?”

            “ก็ได้ครับ”

            แล้วอาหารเช้าสุดหรูของพี่จองมินก็ถูกวางอยู่ในจานของผม ผมยกส้อมกับมีดจัดการกับของในจานจนหมด

            “พรุ่งนี้ จะเริ่มถ่ายกันอีกรอบ เตรียมตัวพร้อมแล้วนะ ?”

            พี่จองมินพูดพลางล้างจานของตัวเองในมือ

            “ครับพี่ อา พี่ครับผมขอตัวก่อนนะ”

            ผมเลื่อนเก้าอี้เก็บเข้าที่แล้วเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอนของตัวเอง ยกหมอนขึ้นแล้วหยิบไดอารี่เล่มหนาขึ้นมาเปิดอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ..

 

           



           “พร้อมนะ เริ่ม !”

            เสียงดนตรีที่ดังขึ้นพร้อมๆกับจังหวะการออกตัวของแต่ละคน วันนี้อาการปวดหัวน่ารำคาญนั่นหายไปหมดแล้ว ผมตั้งใจเต้นอย่างเต็มที่และในที่สุดมันก็จบลงโดยไม่ต้องเทคเลย ทุกคนดีใจกันมาก ผมก็เหมือนกัน พวกเราตกลงกันว่าจะปาร์ตี้น้ำหวานกันคืนนี้

            ผมนั่งเบาะหลังสุดกับมินวูสองคนส่วนด้านหน้าเป็นยองมินกับพี่ฮยอนซอง .. บรรยากาศในรถดูเงียบพิกลเพราะทุกคนหลับกันหมดยกเว้นผมกับมินวู เราสองคนไม่พูดอะไรกันจนในที่สุดมินวูก็เป็นคนทำลายความเงียบนั้นลง

            “กวังมิน นายเคยรักใครรึเปล่า ?”

            มินวูพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง

            “ก็ .. เคยสิ”

            ผมตอบเขาไปแบบไม่แน่ใจว่ามินวูต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

            “แล้วมันเป็นยังไงหรอ มันเจ็บรึเปล่า ? แล้วถ้าคนที่นายรัก .. ไม่รักนาย นายยังจะรักเขาต่อไปไหม ?”

            “มินวูอา .. นายเป็นอะไรไปน่ะ”

            “บอกฉันมาสิ ตอบฉันมา”

            “การที่เรารักใครสักคนแล้วมั่นใจว่าเราสามารถจะให้เขาได้ทุกอย่าง มันก็เหมือนกับความสุขเล็กๆถึงแม้เขาจะมองไม่เห็น แต่มันก็คือความสุขที่มันทำให้เรามีกำลังใจต่อไป”

            “...” มินวูไม่พูดอะไรแต่หันหน้ากลับมามองผมแทน

            “สำหรับฉัน .. ถึงมันดูงี่เง่า แต่แน่นอน ฉันยืนยันที่จะรักต่อไปโดยไม่มีข้อแม้”

            เหมือนกับที่ผม .. ยืนยันจะรักพี่ต่อไปแบบนี้

            “ขอบคุณนะกวังมิน”

            มินวูพูดได้เท่านั้นก่อนจะหลับตาลงแล้วซบลงที่ไหล่ของผม ..

                                                                                นายไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมมินวู .. ?

 

เคยสงสัยเหมือนกันว่าเวลาเขียนทำไมต้องมีทอล์ก ? ..
แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วล่ะค่ะ

ยังไงก็ขอฝากชายกวังไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะ
มันอาจจะสั้นไปหน่อยก็ขออภัยมากจริงๆ

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ !
มีความสุขมากๆคิดอะไรขอให้สมหวัง ..:')