►[FIC BOYFRIEND-2] Therapy Addict ◄

ลำดับตอนที่ #6 : ► Different Tear's 05 ◄ Donghyun's Part

Different Tear’s – Boy Friend 05

Donghyun’s Part

            ผมรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่กับสิ่งที่ผมบอกกับมินวู .. เหมือนว่าผมกำลังหลอกตัวเองว่ามินวูคือคนที่ผมรัก .. ว่าเขาคือคนๆนั้น คนที่ผมรักเขาข้างเดียวมาตลอด

            มันคงดูแปลกพิลึกสำหรับคนๆหนึ่งที่หลงรักอีกฝ่ายมาตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากัน .. ผมไม่รู้ว่าอะไรกำลังซ่อนอยู่ในตัวของเขา รอยยิ้ม .. ความจริงใจ ความสดใสในแบบฉบับที่ไม่เหมือนใคร ที่รวมกันอยู่ในตัวของเขาตั้งแต่แรกเห็น จนผมเผลอคิดไปว่าเขานี่แหละ คือคนที่ผมตามหามาทั้งชีวิต

            ไม่ใช่มินวู .. แต่เป็นกวังมิน

            ตอนแรกผมก็คิดว่ากวังมินอาจจะรู้สึกแบบเดียวกับผม แต่มันกลับกลายเป็นว่าผมคิดผิดถนัด เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยแสดงอะไรให้ผมเห็นเลยว่าเขาเองรู้สึกแบบเดียวกัน

            ผิดกับมินวู .. ที่สามารถใกล้ชิดและสนิทกับทุกคนได้ รวมทั้งกับผม เวลาอยู่ใกล้ๆเขามันทำให้ผมสบายใจ เขาจะอยู่ข้างๆผมตลอดเวลาที่ผมไม่มีใคร

            แต่กวังมิน .. ก็เหมือนกับกำแพงที่ก่อตัวขึ้นสูงเพื่อปิดกั้นผมออกจากตัวเขาตลอดเวลา

            จนในตอนนี้ผมคิดว่าผมอาจจะรักมินวูขึ้นมาจริงๆ

            แต่ก็ไม่

           ความรู้สึกที่ผมมีให้กวังมินมันไม่เคยลดลงเลย ..

            ผมยังคงเฝ้ามองเขาตลอดเวลาที่เขาไม่รู้ตัว มีความสุขทุกครั้งที่เขามาอยู่ใกล้ๆจนบางทีก็เก็บความรู้สึกนั้นไม่อยู่จนต้องเดินออกมาเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าผมกำลังยิ้ม ..

            ผมไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆเพราะกลัวว่าเขาจะไม่พูดกับผมเหมือนเดิม ..

            ผมไม่กล้าบอกเขาเพราะกลัวว่าเขาจะเกลียดผม

            มันอาจฟังดูงี่เง่า .. แต่ผมกลัว กลัวว่าเขาจะจากผมไป

            พยายามปิดกั้นตัวเองจากคนที่รักมากที่สุดเพราะไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก เหตุการณ์สำหรับคนที่ผมเคยรักสุดหัวใจจากไปพร้อมกับคนอื่น ..

            มันเจ็บปวดจนอธิบายไม่ได้ ..

            ก็เหมือนกับที่ผมไม่อยากให้เขารู้ เพราะผมไม่อยากให้ผู้ชายที่ชื่อโจกวังมินจากผมไป

            มันอาจเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่ผมเลือกมินวู .. คนที่มีทุกอย่างในสิ่งที่กวังมินคนนั้นไม่มี เพื่อที่ผมจะได้คิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังพูดอยู่กับคนที่รักก็ได้

            คิมดงฮยอน นายมันเห็นแก่ตัวซะยิ่งกว่าอะไรบนโลก ..

            วันที่กวังมินไม่สบาย ผมลุกเดินเข้าห้องตัวเองไปให้เห็นว่าผมไม่ได้สนใจอะไรเขาเป็นพิเศษนอกจากรุ่นพี่ในวงธรรมดาๆแต่พอมาคิดดูอีกทีมันกลับชัดเจนเกินไปจนอาจทำให้เขาสงสัย แต่ก็ช่างมันเถอะ .. ผมยกถาดแก้วน้ำกับยาแก้ไข้ไปไว้ที่โต๊ะตัวเล็กข้างๆเตียงสองชั้นของเขาแล้วเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            วันที่กวังมินดีขึ้นและเดินมานั่งข้างๆผม ตัวของเขาสัมผัสกับตัวของผมเบาๆ มันทำให้ผมใจเต้นอย่างห้ามไม่อยู่จนต้องหยิบหนังสือขึ้นมาปิดหน้าเพื่อบดบังรอยยิ้มของตัวเอง

            ทำไมผมถึงขี้ขลาดขนาดนี้ .. ไม่รู้เหมือนกัน

            ผมรู้จักเขามานาน .. นานมากพอที่จะมั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับผม แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคงตัดใจจากเขาไม่ได้อยู่ดี เสน่ห์ลึกลับที่พันธนาการหัวใจของผมจนไม่อาจไปจากเขาได้ และนั่นมันยิ่งทำให้ผมกลัวว่าถ้าผมบอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปจะทำให้เขาไม่มองหน้าผมอีก

            สิ่งหนึ่งที่จะทำให้เขามองผมเหมือนเดิม .. โดยไม่เปลี่ยนไป

            คือการทำให้เขามั่นใจว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา

            มันเลยทำให้ผมตัดสินใจขอคบกับมินวูในวันนั้น ..

           

            “อะไรนะ นายคบกับมินวู ?!”

            จองมินสำลักมัฟฟินที่เพิ่งถูกส่งเข้าปากไปไม่ถึงสองวินาที

            “ใช่ ..แล้วทำไมไมต้องตกใจขนาดนั้นจองมิน ?”

             “แต่กวังมินชอบนายนะ .. นายไม่คิดว่ากวังมินจะเจ็บเพราะนายคบกับมินวูหรอ ?”

            ว่าไงนะ กวังมินชอบผม ? ตลกน่า

            “จองมิน หมายว่ายังไงกวังมินชอ ...”

            “จองมินนี่ ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันทีสิ”

            “โอเค เดี๋ยวมานะลีดเดอร์ผู้แข็งแกร่ง”

            เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกหมั่นไส้ฮยอนซอง .. ที่มาขัดจังหวะได้ดีจริงๆ

           

แต่กวังมินชอบนายนะ .. นายไม่คิดว่ากวังมินจะเจ็บเพราะนายคบกับมินวูหรอ

          ผมเอนตัวอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่น คิดถึงสิ่งที่จองมินบอกกับผมเมื่อเย็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กวังมินชอบผม .. มันจะเป็นไปได้ยังไง ? และเพราะผมสงสัยมันเลยทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างได้

            หลังจากถ่ายรายการพรุ่งนี้ .. ผมคิดว่าผมจะถามกวังมินออกไปตรงๆ

            ถ้าผมกล้าพอ ..

 

            “เยี่ยมมากทุกคนเลย โอเค ขอบคุณที่มาร่วมรายการกับเรา”

            หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายรายการประจำวันของพวกเราแล้ว .. ผมเดินไปหากวังมินและเขาก็ยินดีจะตามผมมาแบบไม่ขัดขืนอะไร แต่สิ่งที่ผมกำลังจะพูดออกไปมันกลับไม่เป็นอย่างใจสักอย่าง ..

“กวังมิน .. นายรู้ใช่ไหม ? ว่าพี่คบกับมินวู”

ผมยกมือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของกวังมินแต่เขาแค่มองตามโดยไม่พูดอะไร

“จริงหรอฮะ ?พี่คบกับมินวูหรอ ?”

น้ำเสียงที่ฟังดูดีใจนั่นมันทำให้ผมเริ่มไขว้เขวกับสิ่งที่จองมินบอก

“กวังมิน คือพี่ ..”

ผมอยากจะบอกเขา .. ว่าจริงๆแล้วผมชอบเขา แต่ผมกลับไม่พูดมันออกไป

“โห ดีจังเลยนะครับ ผมดีใจด้วยนะพี่ .. ขอให้รักกันนานๆนะครับ”

กวังมินทำตาโตแล้วยิ้มให้ผมเหมือนกำลังตื่นเต้น .. ไม่มีแม้เสี้ยวของความเศร้าหมองออกมาให้เห็น ถ้าเขาจะรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกสักนิด มันคงเป็นอะไรที่ผมไม่มีวันลืม

บอกแล้วจองมิน ..กวังมินไม่ได้ชอบฉันหรอก

“กวังมิน”

“ครับ ?”

“เปล่า .. ไม่มีอะไร นายไปได้แล้วล่ะ”

แล้วในที่สุด ผู้ชายขี้ขลาดอย่างผมก็ไม่กล้าจะพูดอะไรต่อไปอีก กวังมินยกมือของเขามาแกะมือของผมออกจากไหล่แล้วเดินไปที่รถ เขาเลือกที่จะนั่งกับจองมินแทนที่จะเป็นยองมินหรือมินวูเหมือนทุกครั้ง .. หรือแม้แต่กับผมที่เขาไม่เคยมานั่งใกล้ๆด้วยซ้ำไป

บอกแล้วไงจองมิน .. กวังมินไม่เคยชอบฉันเลย

กวังมินไม่เคยรู้สึกแบบเดียวกับผมเลย ..

 

ผมลุกออกโซฟาที่ประจำของกวังมินแล้วเดินออกไปที่ระเบียงที่ประจำของมินวู และเขาก็อยู่ที่นั่นจริงๆ

            “ฮยอง”

            รอยยิ้มสดใสถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง ..

แต่ถึงมันจะสดใสมากกว่ากวังมินขนาดไหน .. มันก็ไม่เคยเหมือนกัน

            เรายืนคุยกันอยู่ที่ระเบียงเหมือนทุกๆวัน .. โลกที่สดใสของมินวู จริงๆแล้วเขาก็มีมุมที่มืดมนเหมือนคนอื่นๆสายตาของมินวูจดจ้องที่ดวงดาวถึงแม้จะแทบมองไม่เห็นเลยเมื่อเทียบกับแสงไฟในเมือง

            ผมกับมินวูกำลังคบกันอยู่ .. แต่มินวูก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม นอกจากจะคอยเล่าเรื่องราวที่ผมไม่เคยรู้เกี่ยวกับเขาให้ผมฟัง กับผมที่คอยปลอบมินวูก็เท่านั้น

            ความสัมพันธ์ของผมกับเขามีเท่านี้จริงๆ ..

            มันดูว่างเปล่าจนผมสงสัยว่าจะตอบรับสิ่งที่ผมขอไปเพื่ออะไร ..

            “ฮยอง .. ผมขอกอดฮยองได้ไหมฮะ ?”

            ผมยิ้มให้กับมินวู ในขณะที่มินวูเดินตรงมาหาผมแล้วกอดผมเอาไว้แน่นๆแล้วผมก็กอดตอบเขาไป .. กอดที่มินวูส่งมาให้มันเต็มไปด้วยความเงียบเหงา เคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก

            “ฮยองช่วยผมได้เยอะเลย ขอบคุณนะฮะ”

            มินวูยิ้มให้ผมอีกครั้ง แต่เขากลับทำในสิ่งที่ผมเองยังตกใจ ..

เขายื่นหน้าเข้ามาแล้วหอมแก้มผมก่อนจะเดินหันหลังจากไป

แล้วทิ้งให้ผมยืนค้างอยู่ตรงนั้น ..

 
 

นี่คือความในใจของลีดเดอร์ของเรา ..

คิดว่าเรื่องราววุ่นๆแสนยืดยาวนี้มันจะเป็นยังไงกันต่อคะ ?

ฮ่าๆ คุณคิดผิดแล้ววว เอ้ะ ? –w- อะไร

 

ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ ^^

ถึงแม้ความนิยมเรื่องนี้มันอาจจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ..

แต่ก็ขอบคุณสำหรับนักอ่านที่เป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะ

 

อากาศเปลี่ยน ฝนตกอีกแล้ว ..

รักษาสุขภาพกันด้วยนะ

'Reader .. You’re my inspiration'