►[FIC BOYFRIEND-2] Therapy Addict ◄

ลำดับตอนที่ #5 : ► Different Tear's 04 ◄ Kwangmin's Part

Different Tear's - Boy Friend 04

Kwangmin's Part

            "ไม่ !!"

            ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง .. ได้ยินเสียงตัวเองตะโกนลั่นห้อง

            "เฮ้ กวังมิน นายฝันร้ายอีกแล้วหรอ ?"

            "ปะ เปล่าครับ .. ขอโทษฮะพี่จองมิน"

            ผมตอบพี่จองมินที่งัวเงียขึ้นมาถามผมพอได้ยินเสียงดังโลกแตกนั่น ยองมินยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงชั้นบน ผมว่าจะลุกไปหาน้ำเย็นๆดื่มแล้วก็นั่งอ่านหนังสือข้างนอกให้ถึงเช้าไปเลย ผมไม่อยากหลับแล้ว ..

            ผมปิดประตูห้องให้เงียบที่สุดแล้วเดินเข้ามาที่ห้องครัว หยิบน้ำขวดหนึ่งแล้วเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น แต่สายตาของผมมันกลับไปสะดุดอยู่ที่ระเบียง

            ระเบียงที่มีพี่ดงฮยอนยืนอยู่กับมินวู ..

            ผมถอยกลับแล้วเอาตัวแนบกับผนังเพื่อไม่ให้สองคนนั่นเห็น ผมกำลังคิดว่าจะเดินกลับห้องของตัวเองดีรึเปล่า .. หรือจะยืนอยู่เพื่อฟังสองคนนี้คุยกัน

            อย่างหลังมันไม่ดีเลยผมรู้ .. แต่ผมเลือกอย่างหลังนะ




            ทุกอย่างยังคงเงียบ .. ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของลมที่กำลังพัดแรงนั่นเลย

            "คบกับพี่ได้ไหมมินวู .."

            แต่เสียงนั่น .. ของพี่ดงฮยอน

หัวใจของผมสั่นวูบ รู้สึกเหมือนจังหวะมันเปลี่ยนไปจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่อยู่ ขวดน้ำในมือของผมหล่นลงพื้น ผมกลับเข้าห้องไปทันทีโดยไม่คิดจะเก็บมัน หลังจากปิดประตูห้อง .. ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ .. ขังตัวเองอยู่ในนั้น

            ผมกำลังคิดทบทวนอยู่ว่าเมื่อกี้ผมไปทำอะไรข้างนอกนั่น แล้วเมื่อกี้ผมเห็นใครยืนอยู่กับมินวู .. มันคงไม่ใช่พี่ดงฮยอนหรอก ไม่ใช่หรอก .. แล้วผมก็หัวเราะเงาตัวเองอยู่ในกระจกนั่น เงาของผมที่กำลังยืนน้ำตาไหลอยู่ในนั้นโดยไร้เสียงสะอื้น

            มันไม่จริง .. ผมกำลังหลอกตัวเอง

            คบกับพี่ได้ไหมมินวู ..




          ประโยคนั้น ..

            เมื่อกี้น่ะ มันพี่ดงฮยอนชัดๆ แล้วยังไง ? เขาก็แค่กำลังขอคบกับมินวูแค่นั้นเอง

            ใช่ .. แค่นั้นเอง

            ... แค่นั้น จริงๆ

 

            "กวังมิน ! กวังมิน !! ตื่นสิ ตื่น !"

            นั่นเสียงใครน่ะ พี่ .. พี่ดงฮยอนหรือเปล่า ..

            ไม่ ไม่ใช่หรอก .. ไม่ใช่หรอก

            "พี่ .. แค่กๆ"

            "พี่ดงฮยอน .. พี่ดงฮยอน"

  แต่ไม่รู้ทำไม ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมผมถึงยืนยันที่จะเรียกชื่อนี้ออกไปทุกที

            "กวังมิน !!นายได้ยินพี่ใช่ไหม ตอบสิ ตอบ!"

            "พี่ .. พี่ยองมิน"

            แล้วผมก็รู้สึกถึงแรงเขย่าจากพี่ชายของตัวเอง คนที่กำลังกอดผมอยู่ตอนนี้ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะดับวูบลงไปอีกครั้ง

 

            ผมคิดเสมอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝัน เพราะผมตื่นมาอยู่บนเตียงของตัวเอง ผมคิดเสมอว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นจริง แล้วทำไมผมมันถึงอ่อนแอแบบนี้ล่ะ ..

            ก็เพราะมันคือความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ .. ยองมินบอกว่าผมละเมอเดินออกไปข้างนอก แค่นั้น ไม่มีอะไรเลย .. แล้วผมก็เชื่อ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าว่ามันเป็นแค่เรื่องโกหก

            ผมพยายามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ้มให้ทุกคนเหมือนทุกที ต่างออกไปที่หัวใจของผมมันกำลังร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

             อิจฉามินวู .. ที่ถูกพี่ดงฮยอนกอด

   อิจฉา .. ที่คนๆนั้นไม่เป็นผม

   
             จริงๆแล้วเรื่องที่สองคนนี้คบกัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมรู้ .. ยองมินเองก็ทำท่าอึกอักมาหลายวัน ส่วนพี่จองมินกับฮยอนซองนั่นยิ่งไม่รู้อะไรเลย

   ผมยังคงใช้ชีวิตปกติ เข้าห้องซ้อมตรงเวลา ถ่ายรายการด้วยท่าทีปกติตามแบบของผม จนถึงวันนี้ ที่พี่ดงฮยอนเรียกผมไปหา ผมไม่รู้ว่าเขาจะบอกอะไรกับผม .. แต่ผมก็ยินดีที่จะเดินตามเขาไป

   พี่ดงฮยอนยกแขนของเขาขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของผมเบาๆส่วนผมก็ได้แต่มองตามท่อนแขนที่แข็งแรงนั้นโดยไม่พูดอะไร

   "กวังมิน .. นายรู้ใช่ไหม ? ว่าพี่คบกับมินวู"

   ผมยิ้ม และบอกสิ่งที่ตรงข้ามกับใจตัวเองอย่างถึงที่สุด ..

   "จริงหรอฮะ ?พี่คบกับมินวูหรอ ?"

   "กวังมิน คือพี่ .."

   "โห ดีจังเลยนะครับ ผมดีใจด้วยนะพี่ .. ขอให้รักกันนานๆนะครับ"

   ผมฝืนยิ้มที่คิดว่ามันดูปกติที่สุดออกไป ใช่ .. ขอให้รักกันนานๆ

   แต่มันติดอยู่อย่างนึง .. พี่จะมาบอกผมไปเพื่ออะไรกันแน่

   "กวังมิน"

   "ครับ ?"

   "เปล่า .. ไม่มีอะไร นายไปได้แล้วล่ะ"

   ผมยิ้มให้เขาอีกครั้ง ยกมือสองข้างของตัวเองปลดมือแข็งแรงนั้นออกจากไหล่ แล้วเดินออกไป .. ไม่สิ เดินกลับขึ้นไปบนรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน

   ผมเลือกที่จะนั่งข้างหน้ากับพี่จองมิน เพราะมันปลอดภัยจากเรื่องพวกนี้ที่สุด ผมเอนตัวพิงกับกระจกรถ จับหูฟังใส่หูของตัวเองและฟังเพลงไปตลอดทางคนเดียวเงียบๆ

   ทำไมมันถึงเหนื่อยแบบนี้นะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เรื่องมันก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว หรือเพราะที่พี่ดงฮยอนมาย้ำกับผมอีกครั้งกันแน่ ผมถึงเลิกคิดถึงมันไม่ได้สักที

   "กวังมิน ..นายหลับอยู่รึเปล่า ?"

   "ครับพี่ ?"

   ผมหันไปตอบพี่จองมินที่ทักผมมา

  "พี่ฟังเพลงกับนายด้วยคนสิ"

   "อ้อ ได้สิครับ"

   ผมยิ้มแล้วถอดหูฟังยกให้พี่จองมินข้างหนึ่ง พี่เขายิ้มให้ผม จับหูฟังใส่หูของตัวเองแล้วร้องเพลงคลอเบาๆไปกับมัน

   ผมชอบเสียงของพี่จองมิน .. เสียงที่มันทำให้ผมคลายความปวดร้าวมากมายนี้ลงได้ .. ผิดกับเสียงที่ผมรักมากที่สุด ทั้งๆที่มันควรจะเป็นเสียงที่ทำให้ผมมีความสุข ใช่ .. มันเคยเป็นอย่างนั้น .. เมื่อนานมาแล้ว เพราะตอนนี้ เสียงนั้นมันกลับทำให้ผมเศร้าจนบรรยายออกมาไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่เรื่องพวกนี้มันถึงจะจบลงสักที ..

   ผมนั่งเขี่ยอาหารเย็นในจานของตัวเองไปมาเพราะไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ ตอนนี้คนทั้งโต๊ะกำลังมองผมด้วยความสงสัย แต่ผมไม่อยากจะสนมันแล้ว ในหัวของผมมันว่างเปล่าจริงๆ

   ผมมองไปรอบๆโต๊ะ .. ยองมิน พี่จองมิน พี่ฮยอนซองที่กำลังมองผมอยู่ มินวูกับพี่ดงฮยอนที่กำลังคุยกัน ผมจ้องไปที่สองคนนั้นอย่างเหม่อลอยและไม่ปิดบัง แล้วผมก็เห็น.. ว่าพี่ดงฮยอนจับมือมินวูให้เดินตามเขาเข้าห้องไปทั้งๆที่คนอื่นยังกินอาหารกันอยู่ ..

   ผมไม่อยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในนั้น .. ไม่เลย

   "นายเขี่ยจนมันเย็นชืดหมดแล้วนะ"

   เป็นเสียงของพี่ฮยอนซองที่นั่งมองอาหารในจานผมจนแทบไม่สนใจอาหารตัวเอง

  "พี่เอาไปอุ่นให้เอาไหม ?"

            "ไม่เป็นไรฮะพี่จองมิน"

            ส่วนยองมินส่ายหน้าเบาๆแล้วหันไปตักอาหารเข้าปากตัวเองต่อ แต่ผมไม่อยากจะกินมันต่อแล้วล่ะ .. ผมวางช้อนกับส้อมในมือแล้วลุกออกจากโต๊ะไปคนเดียว

            "เดี๋ยวสิกวัง อย่าบอกนะว่านายจะไม่กินมันน่ะ ?"

            พี่จองมินขมวดคิ้วถามผม

            "ไม่ล่ะฮะ ผมไม่หิว"

            "ไม่ต้องทิ้งหรอก เดี๋ยวนายก็หิว"

            ยองมินลุกตามผมมาแล้วดึงจานอาหารในมือของผมออกไป

            "เดี๋ยวพี่เก็บไว้ให้ นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ"

            ผมเดินไปที่โซฟากลางห้องนั่งเล่นแล้วหยิบแผ่นการ์ตูนเรื่องโปรดใส่เครื่องเล่นดีวีดีไป เจ้าตัวเหลืองนั่นไม่ทำให้ผมยิ้มได้อีกต่อไปแล้ว .. ผมว้าเหว่เกินไป เดียวดายเกินไป ผมอยากมีใครสักคนคอยปลอบผมเวลาที่ผมไม่เหลือใครแบบนี้จริงๆ

            "กวังมิน ฉันมีอะไรจะให้นายด้วยล่ะ"

            "หรอฮะ"

            ผมมองผ่านยองมินที่ลงมานั่งข้างๆผมไกลออกไปจนถึงวิวของเมืองใหญ่ตอนกลางคืน

            "เอาเถอะ .. งั้นนายอยู่คนเดียวแล้วกัน"

            แล้วยองมินก็ลุกออกจากผมไป .. เป็นพี่ฮยอนซองที่ลงมานั่งข้างๆแทน นี่จะปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวกันไม่ได้หรือไง

            "นายไม่ชอบปิกกาจูแล้วหรอ ? ทำไมถึงไม่ยิ้มกับมันเลยล่ะ"

            "ยังชอบอยู่ครับ ชอบมากด้วย.."

            พี่ฮยอนซองไม่พูดอะไรต่อจากนั้นแต่ยกแขนขึ้นมาโอบไหล่ผมเอาไว้แล้วดึงไปใกล้ๆแทน

            "ถึงพี่จะดูไม่ค่อยสนใจใครแบบนี้ แต่พี่ก็รู้นะว่าเราน่ะ มีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ๆ"

            "ไม่หรอกฮะ" แล้วผมก็ฝืนยิ้มไปให้พี่เขาเหมือนที่เคยทำ

            "ไม่ต้องฝืนมันหรอก พี่รู้ว่านายกำลังเจ็บปวดเพราะอะไรบางอย่าง อันนั้นพี่ไม่รู้หรอกนะ นายลองมองไปรอบๆตัวสิ มีหลายคนที่ยินดีจะยืนเคียงข้างนายนะ"

            "แล้วทำยังไงผมถึงจะหายจากอาการพวกนี้สักทีล่ะครับ"

            ผมก้มหน้าลง ไม่ได้สนสิ่งที่เคลื่อนไหวบนจออีกต่อไป

            "ทำตามที่ใจตัวเองต้องการ ไม่ต้องกลัวว่านายจะเสียใจหรอก เพราะถ้าเราได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอด มันจะทำให้นายสบายใจมากกว่าตอนนี้"

            "ฮะ .. แล้วผมจะลองทำตามที่พี่แนะนำ ขอบคุณมากๆเลยนะครับ"

            ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วจ้องมองตัวเองที่หน้ากระจกกับสิ่งที่ผมตัดสินใจจะทำ .. ผมควรจะทำมันตามหัวใจของตัวเอง จริงๆนะหรอ ?

 

ตอนที่ห้าแล้ว เย้ๆ ..

เอาใจช่วยน้องกวังของเราด้วยนะคะ ..

อะไรสักอย่างมันกำลังจะเกิดขึ้น

เตรียมตัวเตรียมใจกันไว้ให้ดีนะคะ

 

ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

รักคนอ่านที่สุดค่ะ ..

ปล.ใครได้ดู W Academy ของหนุ่มๆแล้วยกมือขึ้น