ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ►[FIC BOYFRIEND-2] Therapy Addict ◄

    ลำดับตอนที่ #4 : ► Different Tear's 03 ◄ Youngmin's Part

    • อัปเดตล่าสุด 10 ม.ค. 55


     

    Different Tear’s – Boy Friend 03
    Youngmin’s Part






                ผมกำลังหลับตา .. ร้องไห้


                มันดูอ่อนแอและน่าสมเพช .. ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงคิดอะไรๆแบบที่คนอื่นเขาไม่ทำกัน ทำไมความรู้สึกที่ผมมีต่อน้องชายตัวเองมันถึงไม่ใช่แค่ที่ผมต้องการ


                ทำไม .. ทำไมผมจะต้องคิดกับฝาแฝดของตัวเองมากกว่านั้นด้วย ?


                มีคนเคยบอกผมว่า ความรักมันไม่มีข้อจำกัด สำหรับผม .. มันผ่านมานานเกินไป เกินกว่าที่ผมจะถอนตัวออกจากมัน รอยยิ้มของเขา บุคลิก ความจริงใจลึกๆของกวังมิน มันเหมือนแรงดึงดูดมหาศาลที่ทำให้ผมตัดใจจากเขาไม่ได้สักวินาที


                เจ็บปวดที่หัวใจของตัวเองมันไม่ได้อย่างที่ต้องการ


                ทรมานเพราะรู้ดีว่าไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจกวังมินได้


                ผมคือพี่ชายของเขา .. พี่ชาย ที่ไม่มีวันเป็นอย่างอื่น ..


                ผมนอนมองเพดานของห้องที่เตียงชั้นบน .. กวังมินไม่สบายเพราะตากฝนเมื่อหลายวันก่อน และตอนนี้เขากำลังนอนหลับอยู่ที่เตียงชั้นล่าง


                ผมรู้ดีว่าในหัวใจของกวังมินมีใครอยู่ ในขณะที่เขาไม่เคยรู้ว่าในหัวใจของผมมีเขาอยู่ในนั้น ไม่มีใครรู้อะไรในตัวของเขาเท่าผม ไม่มีใครเข้าใจเขาได้มากเท่ากับผม ผมมั่นใจ ..


                แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่เขาแสดงออกมาให้ผมรับรู้ก็มีเพียงคำว่าพี่ชายเท่านั้น เท่านั้นที่ผมไม่เคยต้องการ


                ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำแล้วบรรจงเช็ดใบหน้าที่หลับใหลนั่นอย่างอ่อนโยน พยายามสกัดกั้นความคิดบ้าๆของตัวเอง ผมมีความสุขเวลามีเขาอยู่ใกล้ๆ ผมอยากกอด อยากจูบ .. อยากทำให้เขาเป็นของผมแค่คนเดียว ผมอยากให้เขารักผม มากกว่าคำๆนั้น


                พี่ชาย ..


                ถ้าเพียงแค่เราไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาแบบนี้ มันคงจะดีกว่า ถ้าเราไม่รู้จักกัน .. ผมไม่อยากทำร้ายกวังมิน แต่ความต้องการน่ารังเกียจในหัวใจของผมมันมีมากกว่า


                ผมต้องทนฝืนตัวเอง ยิ้มให้ทุกคนเหมือนไม่มีอะไร ทนมองเขาอยู่ใกล้ชิดกับคนอื่นอย่างสนิทสนม นั่นคือสิ่งที่ไม่รู้ว่าผมจะทนมันได้อีกนานแค่ไหน ..


                “พี่ครับ ..ผมหนาว”


                เสียงสั่นเครือจากลำคอสวยของกวังมิน นิ้วมือที่เรียวยาวนั่นกำลังบีบมือผมเบาๆ ผมหลับตาแล้วไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมอง แกะนิ้วสวยนั่นออกแล้วปีนไปอยู่อีกฝั่งของเตียงเล็กๆนี่ ..


                ผมกอดกวังมินด้วยความรู้สึกที่มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ..


                มันเจ็บปวดที่ผมทำได้เพียงแค่นี้ ผมให้ความอบอุ่นทั้งหมดที่ผมมีแล้วปล่อยให้เขานอนหลับในอ้อมกอดของผม ..


                “อื้มม พี่ครับ .. สบายจังเลย”


                กวังมินละเมอพูดออกมาแล้วหันหน้ามาซบกับอกของผม .. ผมยิ้มและยกมือลูบผมนุ่มของกวังมินเบาๆ


                “พี่ดงฮยอน ..”


                “อย่าไป อย่าทิ้งผมไป .. พี่ดงฮยอน  !!”


                ดวงตาของผมปิดลงอย่างเหนื่อยล้า ปิดกั้นน้ำตาที่เอ่อล้นจากความรู้สึกมากมายนี่ไม่ไหวอีกต่อไป ผมกำลังร้องไห้อีกครั้ง .. อีกครั้งและอีกครั้ง


                ในหัวใจของนาย .. มีแต่เขาเพียงคนเดียวสินะ
     




                หลายวันมานี้ผมไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ ส่วนหลังจากกวังมินหายป่วยและทำงานเสร็จหมดทุกอย่างแล้ว แทนที่พวกเราจะได้พักผ่อนกันอย่างสบายๆในวันหยุด กลับกลายเป็นสุดสัปดาห์ที่ผมเกลียดมันที่สุดในชีวิต .. ผมหยุดคิดเรื่องของกวังมินไม่ได้ และที่สำคัญไปกว่านั้น ..


    มินวู .. เด็กผู้ชายที่สนิทกับผมคนนั้นบอกว่ากำลังคบอยู่กับลีดเดอร์ของวง .. พี่ดงฮยอน ไม่ต้องคิดเลยว่ากวังมินจะรู้สึกยังไง ผมเองก็ทนดูเขาเจ็บปวดไม่ไหวเหมือนกัน


    ก่อนหน้าที่ผมจะรู้ว่ามินวูกับพี่ดงฮยอนคบกัน


    คืนนั้น .. หลังจากที่ถ่ายทำกันเสร็จวันนั้น


                วันที่ทุกคนลืมปาร์ตี้น้ำหวานที่ตกลงกันเอาไว้ ผมหิวน้ำเลยเดินลงมา แต่เขาไม่อยู่ที่เตียง กวังมินหายไป .. และผมเดินตามหาเขาทั่วไปหมด แต่ก็ไม่เจอ ..


                ผมทิ้งตัวลงบนเตียงของเขา วางมือลงบนหมอนเบาๆ แล้วก็คิดได้ ว่ามีอีกที่ที่ผมยังไม่ได้ไป ห้องน้ำ .. มันอาจฟังดูตลก แต่กวังมินอยู่ในนั้นจริงๆ


                หมดสติอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ..


                ผมประคองเขาเอาไว้แล้วเรียกชื่อของเขา .. เขาไม่ตื่น


                ทำไมเขาถึงไม่ตื่นสักที เกือบชั่วโมงที่ผมยังเรียกเขาอยู่อย่างนั้น ในที่สุดเขาก็ตอบผมออกมา


                “พี่ .. แค่กๆ”


                เขาไอออกมาเบาๆเหมือนขาดน้ำ .. มือของเขาเกาะผมเอาไว้แน่นเหมือนหาที่พึ่ง


                “พี่ ..”


                เสียงที่เปล่งจากลำคอเริ่มเบาลงอีกครั้ง ได้โปรดโจกวังมิน .. อย่าเรียกชื่อนั้นออกมา


                “พี่ดงฮยอน .. พี่ดงฮยอน”

                มันเป็นอย่างที่ผมคิด ดงฮยอน .. ต้องเป็นเขาคนเดียวเลยหรอกวังมิน ? ผู้ชายที่นายละเมอเรียกชื่อเขาออกมาทุกคืน .. ทำไมต้องเป็นเขา ?


    ผมหลับตาลง ไม่สนว่าเขาจะเรียกชื่อใครออกมา ถึงแม้คนๆนั้นจะไม่ใช่ผมก็ตาม ..


    “กวังมิน !!นายได้ยินพี่ใช่ไหม ตอบสิ ตอบ!”


    “พี่ พี่ยองมิน”


    ผมช้อนตัวกวังมินขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งแล้วค่อยๆดึงตัวเขาขึ้นมาเต็มความสูง ใช้แขนของตัวเองพยุงเขาออกไปที่เตียง ในขณะที่เขายังคงละเมอเรียกชื่อใครคนนั้นออกมา ..


    นี่ผมกำลังเดินอยู่ในเกมอะไรกันแน่


    ทุกครั้งที่พวกเราอยู่รวมกัน กวังมินจะยิ้ม ทำตัวสนุกสนานเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็เหมือนกัน .. ต่างคนต่างก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในใจลึกๆ มินวูกับผมก็แทบมองหน้ากันไม่ได้ พี่ดงฮยอนเองก็ไม่แม้แต่จะชายตามองกวังมิน .. ถ้าไม่ถือไว้ว่าพี่เขาเป็นพี่ที่ผมเคารพ เขาคงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้แน่


    หลังจากซ้อมเสร็จก็ได้เวลาแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง เตียงชั้นล่างยังคงเรียบร้อยดีเพราะเจ้าของไม่ได้นอนอยู่บนนั้น กวังมินหายไป ผมเลยออกไปตามหา ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำสอง แต่สิ่งที่ผมเห็น .. มันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก


    หัวใจของผมกระตุกวูบ เจ็บจนชา .. ชาจนแทบไม่รู้สึกอะไร


    อยากจะเดินเข้าไป แต่ก็ไม่กล้าพอ .. ในเมื่อพี่ไม่เคยสนใจกวังมิน แล้วทำแบบนี้ทำไม ?
     

    ทำแบบนี้ทำไมพี่ดงฮยอน !!
     


                ผมไม่รู้ว่าพาตัวเองออกมาที่ระเบียงนี่ได้ยังไง ไม่รู้ว่าอะไรพาผมเดินออกมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อกี้มันจริงหรือผมเห็นภาพหลอน รู้สึกเหมือนตัวเองตกลงไปที่ไหนสักที่ ..


    “ฮยอง ..”


                เสียงของมินวูที่ดังเข้ามาในหูของผม .. แต่ความคิดของผมมันกำลังจดจ่ออยู่ที่กวังมิน


                “ฮยอง ..”


                เสียงเดิมที่ดังก้องเข้ามาอีกครั้ง ..


                มือเล็กๆของมินวูถูกวางลงบนไหล่ของผมเบาๆ


                “เหนื่อย .. กับการไล่ตามบางสิ่งบางอย่าง”


                “เหนื่อย .. กับการที่ต้องเฝ้ามองโดยที่ทำอะไรไม่ได้”


                “ฮยองกำลังรู้สึกแบบนี้ใช่ไหมฮะ ?”


                ผมไม่ได้ตอบอะไรกับมินวูไป .. เพียงแค่พยักหน้าเบาๆสองสามครั้ง


                “เหมือนกันฮะ..”


                เป็นผมเสียเองที่ดึงมินวูเข้ามากอดไว้แน่นๆปล่อยให้น้ำตาของความอ่อนแอไหลออกมาเพื่อระบายความในใจทั้งหมดแทนคำพูด .. มินวูกอดตอบผม แล้วเขาก็กำลังร้องไห้


                “ร้องออกมาเลยฮะฮยอง .. ฮึก แล้วต่อไปนี้ สัญญากับผมนะ ว่าฮยองจะไม่ร้องไห้อีก”


                แต่ภาพที่เห็นเมื่อกี้มันฉายซ้ำออกมาอีกครั้งในความคิด ผมผลักมินวูออกสุดแรงด้วยความรู้สึกโกรธอย่างบอกไม่ถูก


                “ดูแลคนรักของนายให้ดีหน่อยสิมินวู !! อย่าให้เขาไปวุ่นวายกับคนอื่น”


                ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเองอย่างไม่สนใจมันเท่าไหร่


    “ฮยอง ..”


                ยากพอตัว .. ที่จะมีใครเห็นน้ำตาของผมได้ชัดเจนขนาดนี้


               เสียงเล็กๆที่สั่นเครือ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของมินวูนั่นมันทำให้ผมรู้สึกผิดจับใจ .. แต่ในเมื่อเขากับพี่ดงฮยอนคบกัน แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาไปรุ่มร่ามกับกวังมินแบบนั้น ทำไม ?


                “บอกแฟนนาย อย่ามายุ่งกับน้องชายของฉัน !!”


                “ฮยองฮะ ฮยอง ผม ..”


                “อย่ามาอยู่ใกล้ฉันอีกมินวู ขอล่ะ”


                พูดจบผมก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง โกรธตัวเองที่พูดไม่ดีกับมินวู โกรธมินวูที่ไม่ดูแลพี่ดงฮยอนให้ดี โกรธพี่ดงฮยอนที่วุ่นวายกับกวังมิน โกรธกวังมินที่เต็มใจทำสิ่งที่ผมเห็น


                ผมเป็นบ้า ผมกำลังบ้า และอีกไม่กี่วินาทีผมกำลังจะตาย เรื่องราวมากมายตีกันมั่วอยู่ในสมองของผม ทุกอย่างมันกำลังจะระเบิดออกมา ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว !!
     




     

    ไม่รู้จะพูดอะไรเลยกับตอนนี้
    แต่นี่มันเพิ่งขั้นแรกของพวกเขาเท่านั้นล่ะ
    จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกันนะ ?
    Who’s next ?
     
    ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ^^
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×