ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 {_ความทรงจำ_}100%
ความทรงจำ.......ที่ฉันและเธอมีด้วยกัน
ฉันจะรอวันนั้น.....วันที่ความทรงจำของเรากลับมา
รถยนต์คันหรูจอดหน้าคฤหาสหลังใหญ่
"ยินดีตอนรับกลับบ้านครับคุณซีวอน"คังอินกล่าวขณะเปิดประตูรถให้ร่างสูงออกมา
"ขอบใจมากคั......"คำพูดหยุดลงกระทันหัน..ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดตัวลงอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรคับ!!" คังอินที่รีบเข้ามาประคองถามอาการอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรแค่จู่ๆรู้สึกปวดหัว" ซีวอนตอบก่อนจะค่อยๆรุกขึ้น
"ให้ผมตามหมอให้ไมคับ"
"ไม่ต้อง...." ร่างสูงตอบเสียงเรียบก่อนจัเดินเข้าประตูบานใหญ่ไป
"เฮ้อ...." ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะทิ้งตัวลงเก้าอี้ตัวใหญ่
"นี้มัน.......สร้อยของใครกัน"ร่างสูงเอ่ยก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนึงที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของตน
สร้อยคอที่มีอักษรสองตัวสลักอยู่
......H♥H.......
10%
กึ๊ง!!!
เสียงของสร้อยตกลงสู่พื้นห้อง
ภาพความทรงจำช่วงหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัวของร่างสูง
"อึ๊ก......คะ.....ใครกัน" ร่างสูงกุมขมับแน่น
ภายในหัวของร่างสูงนั้นขาวโพลนไปด้วยสีขาวของหิมะก่อนจะปรากฏร่างของคนสองคนที่กำลังกอดกันแน่น
ใบหน้าาของทั้งสองต่างก็บงบอกได้ถึงความเศร้าที่มี
ปัง!!!!
ร่างสูงเบิกตาโพงเพราะหลังจากเสียงปืนนั้นดังขึ้นร่างของชายหนุ่มที่กอดร่างเล็กเมื่อครู่ล้มลงบนพื้นหิมะ
สีแดงฉ้านของ"เลือด"ค่อยๆไหลออกมาเป็นจำนวนมากจนพื้นหิมะที่ขาวสะอาดนั้นกลายเป็นสีแดง
"มะ....ไม่.....ไม่...ออกไปจากหัวฉันเดี่ยวนี้นะ!!!!" ร่างสูงกระโกนร้องลั่นส่งผลให้ผู้เป็นลูกน้องเป็นห่วง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เป็นอะไรรึป่าวคับคุณซีวอน!!!!" ผู้เป็นผู้น้องคนสนิทกระโกนถามผ่านบานประตูที่ล๊อคอยู่
"ไม่เป็นคังอิน........ไม่เป็นไรฉันคงต้องพักผ่อนให้มากๆล่ะมั้งนายเองก็กลับไปพักเถอะ" ร่างสูงเอ่ยก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่
"ค......ครับ" ร่างท้วมรับคำสั่งก่อนจะค่อยๆถ้อยห่างจากประตู
"ใครกันนะ...................ที่อยู่ในทุ้มหิมะนั้น" ร่างสูงครุ้นคิดก่อนจะเพล้อหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++
ณ สถานนีตำรวด
"นี้......ฉัน........เป็นคนทำให้รุ่นพี่ฮันกยองโดนยิงงั้นหรอ" ชายหนุ่งจ้องมองมือทั้งสองข้างของตน
"อ่าว.....เยซองนายมาทำอะไรตรงนี้เนี้ย" ผู้มาใหม่กล่าวก่อนจะเดินมาตบที่หลังของชายหนุ่มเบาๆ
"รุ่นพี่คิบอม.......ตัวผมน่ะ...............ไม่มีหน้าจะไปพบใครๆได้อีกแล้วล่ะคับ" ชายหนุ่มฟุบหน้าลงต่ำ
"ทำไมล่ะ................นายน่ะไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"
"ไม่จิง...........ก็ผมน่ะ...............ก็ตัวผมน่ะเป็นคนที่ทำให้รุ่นพี่ฮันกยองต้องโดนยิงนี้คับ!!!!" ชายหนุ่มทรุดลงอยู่ในท่าคลุกเข่าก่อนน้ำตาจะไหลอาบแก้มป้องๆนั้นทั้งสองข้าง
"ไม่จิงหรอกน่า..............นายน่ะทำดีที่สุดแล้วนะ.อีกอย่างพี่ฮันน่ะนะ.เค้าต้องเสียใจแน่ๆที่นายน่ะคิดแบบนั้น" ร่างสูงพูดปลอบผู้เป็นรุ้นน้องก่อนจะเดินมานั้งในท่าย่องๆข้างรุ่นน้อง
"งั้นหรอคับ..................."ชายหนุ่มมองน่ารุ่นพี่ของตนอย่างมีความหวัง
"อื้ม............ก็ใช่น่ะซิ งั้นตั้งแต่นี้ไปนายก็พยยามเข้านะ.........จะได้........ทำให้พี่ฮันภูมิใจยังไงล่ะ" คำพูดของร่างสูงทำให้ผู้เป็นรุ่นน้องนั้นมีรอยยิ้มขึ้นมาได้อีกครั้ง
"ครับ.....ผมจะพยยามให้ดีที่สุด.......ให้รุ่นพี่ฮันกยองภูมิใจในตัวผมให้ได้"
80%
โรงพยาบาล
"พี่ฮีชอลคับ........ผมว่าพี่ควรนอนพักสักหน่อยนะคับ" ร่างสูงกล่าวก่อนจะวางมือลงบนไหล่เล็กๆของผู้เป็นพี่
"ไม่ล่ะคิบอม............พี่น่ะอยากให้ฮันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าพี่เป็นคนแรก..........บางที่เค้าอาจจะจำพี่ได้ก็ได้นะ" ร่างบองเอ่ยด้วยรอยยิ้ม..............รอยยิ้มแห่งความหวัง...
"ครับผมเข้าใจแต่ยังไงพี่ก็พักสักหน่อยก็ยังดีนะคับ ขืนฟืนตัวเองแบบนี้ตัวพี่เองก็จะแย่เอานะคับ" ร่างสูงเอ่ยเตือนอีกรอบก่อนจะหยิบผ้าหม่ขึนมาให้คลุมร่างเล็ก
"ขอบใจมากนะคิบอม.........แล้วนั้นนานเตรียมจะไปไหนน่ะแต่งตัวซะหล่อเชียว"
"อ๋อ..........ผมเวะมานี้เพื่อมาดูพี่ก่อนจะไปธุระนะคับ" ผู้เป็นน้องชายกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"อื้มเดินทางปลอดภัยนะ" ร่างเล็กกล่าวอวยพรให้น้องชายอย่างห่วงใย
"ครับผมไปล่ะ"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
มาอัพให้แร้นนะจร๊ะ
ช่วงนี้เรียนหนักมากมายไว้จะมาอัพให้อีกนะจร๊ะ
Dr. Fu
ฉันจะรอวันนั้น.....วันที่ความทรงจำของเรากลับมา
รถยนต์คันหรูจอดหน้าคฤหาสหลังใหญ่
"ยินดีตอนรับกลับบ้านครับคุณซีวอน"คังอินกล่าวขณะเปิดประตูรถให้ร่างสูงออกมา
"ขอบใจมากคั......"คำพูดหยุดลงกระทันหัน..ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดตัวลงอย่างรวดเร็ว
"เป็นอะไรคับ!!" คังอินที่รีบเข้ามาประคองถามอาการอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นอะไรแค่จู่ๆรู้สึกปวดหัว" ซีวอนตอบก่อนจะค่อยๆรุกขึ้น
"ให้ผมตามหมอให้ไมคับ"
"ไม่ต้อง...." ร่างสูงตอบเสียงเรียบก่อนจัเดินเข้าประตูบานใหญ่ไป
"เฮ้อ...." ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะทิ้งตัวลงเก้าอี้ตัวใหญ่
"นี้มัน.......สร้อยของใครกัน"ร่างสูงเอ่ยก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนึงที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของตน
สร้อยคอที่มีอักษรสองตัวสลักอยู่
......H♥H.......
10%
กึ๊ง!!!
เสียงของสร้อยตกลงสู่พื้นห้อง
ภาพความทรงจำช่วงหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัวของร่างสูง
"อึ๊ก......คะ.....ใครกัน" ร่างสูงกุมขมับแน่น
ภายในหัวของร่างสูงนั้นขาวโพลนไปด้วยสีขาวของหิมะก่อนจะปรากฏร่างของคนสองคนที่กำลังกอดกันแน่น
ใบหน้าาของทั้งสองต่างก็บงบอกได้ถึงความเศร้าที่มี
ปัง!!!!
ร่างสูงเบิกตาโพงเพราะหลังจากเสียงปืนนั้นดังขึ้นร่างของชายหนุ่มที่กอดร่างเล็กเมื่อครู่ล้มลงบนพื้นหิมะ
สีแดงฉ้านของ"เลือด"ค่อยๆไหลออกมาเป็นจำนวนมากจนพื้นหิมะที่ขาวสะอาดนั้นกลายเป็นสีแดง
"มะ....ไม่.....ไม่...ออกไปจากหัวฉันเดี่ยวนี้นะ!!!!" ร่างสูงกระโกนร้องลั่นส่งผลให้ผู้เป็นลูกน้องเป็นห่วง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เป็นอะไรรึป่าวคับคุณซีวอน!!!!" ผู้เป็นผู้น้องคนสนิทกระโกนถามผ่านบานประตูที่ล๊อคอยู่
"ไม่เป็นคังอิน........ไม่เป็นไรฉันคงต้องพักผ่อนให้มากๆล่ะมั้งนายเองก็กลับไปพักเถอะ" ร่างสูงเอ่ยก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงขนาดใหญ่
"ค......ครับ" ร่างท้วมรับคำสั่งก่อนจะค่อยๆถ้อยห่างจากประตู
"ใครกันนะ...................ที่อยู่ในทุ้มหิมะนั้น" ร่างสูงครุ้นคิดก่อนจะเพล้อหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++ ++
ณ สถานนีตำรวด
"นี้......ฉัน........เป็นคนทำให้รุ่นพี่ฮันกยองโดนยิงงั้นหรอ" ชายหนุ่งจ้องมองมือทั้งสองข้างของตน
"อ่าว.....เยซองนายมาทำอะไรตรงนี้เนี้ย" ผู้มาใหม่กล่าวก่อนจะเดินมาตบที่หลังของชายหนุ่มเบาๆ
"รุ่นพี่คิบอม.......ตัวผมน่ะ...............ไม่มีหน้าจะไปพบใครๆได้อีกแล้วล่ะคับ" ชายหนุ่มฟุบหน้าลงต่ำ
"ทำไมล่ะ................นายน่ะไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"
"ไม่จิง...........ก็ผมน่ะ...............ก็ตัวผมน่ะเป็นคนที่ทำให้รุ่นพี่ฮันกยองต้องโดนยิงนี้คับ!!!!" ชายหนุ่มทรุดลงอยู่ในท่าคลุกเข่าก่อนน้ำตาจะไหลอาบแก้มป้องๆนั้นทั้งสองข้าง
"ไม่จิงหรอกน่า..............นายน่ะทำดีที่สุดแล้วนะ.อีกอย่างพี่ฮันน่ะนะ.เค้าต้องเสียใจแน่ๆที่นายน่ะคิดแบบนั้น" ร่างสูงพูดปลอบผู้เป็นรุ้นน้องก่อนจะเดินมานั้งในท่าย่องๆข้างรุ่นน้อง
"งั้นหรอคับ..................."ชายหนุ่มมองน่ารุ่นพี่ของตนอย่างมีความหวัง
"อื้ม............ก็ใช่น่ะซิ งั้นตั้งแต่นี้ไปนายก็พยยามเข้านะ.........จะได้........ทำให้พี่ฮันภูมิใจยังไงล่ะ" คำพูดของร่างสูงทำให้ผู้เป็นรุ่นน้องนั้นมีรอยยิ้มขึ้นมาได้อีกครั้ง
"ครับ.....ผมจะพยยามให้ดีที่สุด.......ให้รุ่นพี่ฮันกยองภูมิใจในตัวผมให้ได้"
80%
โรงพยาบาล
"พี่ฮีชอลคับ........ผมว่าพี่ควรนอนพักสักหน่อยนะคับ" ร่างสูงกล่าวก่อนจะวางมือลงบนไหล่เล็กๆของผู้เป็นพี่
"ไม่ล่ะคิบอม............พี่น่ะอยากให้ฮันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าพี่เป็นคนแรก..........บางที่เค้าอาจจะจำพี่ได้ก็ได้นะ" ร่างบองเอ่ยด้วยรอยยิ้ม..............รอยยิ้มแห่งความหวัง...
"ครับผมเข้าใจแต่ยังไงพี่ก็พักสักหน่อยก็ยังดีนะคับ ขืนฟืนตัวเองแบบนี้ตัวพี่เองก็จะแย่เอานะคับ" ร่างสูงเอ่ยเตือนอีกรอบก่อนจะหยิบผ้าหม่ขึนมาให้คลุมร่างเล็ก
"ขอบใจมากนะคิบอม.........แล้วนั้นนานเตรียมจะไปไหนน่ะแต่งตัวซะหล่อเชียว"
"อ๋อ..........ผมเวะมานี้เพื่อมาดูพี่ก่อนจะไปธุระนะคับ" ผู้เป็นน้องชายกล่าวอย่างอารมณ์ดี
"อื้มเดินทางปลอดภัยนะ" ร่างเล็กกล่าวอวยพรให้น้องชายอย่างห่วงใย
"ครับผมไปล่ะ"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
มาอัพให้แร้นนะจร๊ะ
ช่วงนี้เรียนหนักมากมายไว้จะมาอัพให้อีกนะจร๊ะ
Dr. Fu
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น