คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6{_อุบัติเหตุ_}สดเช่นเคยคับ100%
ช้วบกันเม้มหน่อยจิคับผมอยากเห็นให้ชื้นใจอะ
= = = = = = = = =
ว้อวีว้อวีว้อ
เสียงของรถพยาบาลดังตลอดถนนที่แล้นผ่านทำให้เป็นที่สนใจของฝูงชลยิ่งนัก
ภายในรถมีสองร่างที่ดูอ่อนแรงยิ่งนัก
"ฮะ.....ฮัน" ฮีชอลเรียกร่างสูงที่นอนอยู่ตงข้ามกับตนด้วยเรียวแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่
"................" ไม่มีการตอบรับจากร่างสูงแต่อย่างใด
"ฮัน....ตอบฉันซะ......." ยังไม่ทันทีร่างบางจะเอ่ยจบสติที่เหลืออยู่ของเค้าก็ดับวูบไป
พระเจ้าได้โปรดเถอะ....ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน
ถ้าฮันกยองผู้นี้ผู้ที่เป็นที่พึงสุดท้ายของลูกต้องหลับไปตลอดกาล.............ของให้ลูกหลับไปพร้อมกับเค้าด้วยเถิด
+ + + + + + + + + +
"เกือบไปแล้วนะครับคุณซีอวน" คังอินที่นั้งข้างๆร่างสูงกล่าวขึ้น...ตอนนี้พวดเค้าอยู่นะรถตู้สีดำที่เตรียมไว้ตั้งแต่แรก
"อือ" ร่างสูงเพียงแค่ตอบสั้นๆ
"แล้วที่อยู่ในมือของคุณซีวอนนั้นมันอะไรน่ะคับ" คังอินกล่าวถามเมื่อสังเกตเห็นสร้อยเส้นนึงในมือของร่างสูง
"อ๋อนี้น่ะเหรอ.....คงจะติดมือมาฉันตอนที่จับคนรักของของหมอนั้นไว้น่ะ" ซีวอนตอบขณะที่นำสิ่งนั้นขึ้นมาพิจารณาดู
สร้อยคอ...ที่มีจี้รูปหัวใจที่เก็บความรู้สึกดีๆ
สร้อยคอ..ที่เก็บความสงจำของใครบางคน
"ตอนนี้เราหน้าจะหนีพวกตำรวจพ้นแล้วนะคับ" ลูกน้องของซีวอนที่ทำหน้าที่ขับรถกล่าวขึ้นขณะที่มองกระจกส่องหลัง.....โดยที่ไม่ได้สนใจข้างหน้า
"ระวังข้างหน้า!!" ร่างสูงตะโกนบอกลูกน้องของตนเมือเห็นว่าทางข้างหน้ามีสิ่งขีขว้างจำนวนมาก
เอี้ยดดด!!โครม!!!
"อึก...." ดวงตาคมกระพิบถี่
"อ่าวฟื้นแล้วเหรอ" ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะรีบเดินมาที่เตียงคนไข้ที่ร่างสูงนอนอยู่
"ดงเฮเหรอ" ร่างสูงกล่าวเมื่อเห็นว่าร่างที่เดินมาหาเค้าคือน้องชายของตน
"ก็ใช่น่ะซิ.....เห็นเป็นแม่เลขาสาวเจสิก้าของพี่รึไง" ดงเฮพูดพร้อมกับหน้ายี้ยัว
"แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง" ซีวอนเอ่ยถามเมื่อสังเกตสิ่งรอบๆตน.....มันคือโรงพยาบาล
"ก็พี่รถควัมตอนที่หนีพวกตำรวดน่ะซิ..." ดงเฮกล่าวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงผู้ป่วย
"หนีตำรวจ....นายพูดพูกเรื่งออะไรน่ะดงเฮฉันไม่เห็นจะจำอะรได้เลย" ซีวอนมองหน้าน้องชายของตนด้วยความมึนงง
"ก็คงไม่แปลกอะไรที่พี่จะจำไม่ได้......ก็หมอบอกว่าตอนที่รถควัมไปนะสมองของที่ได้รับการกระทบกระเทือน....เลยทำให้พี่จำเหตุการณืก่อนบางเหตูการณ์ไม่ได้สักพักนึงน่ะ..แต่อีกไม่นานมันก็จะค่อยๆกลับมาเองน่ะ" ดงเฮกล่าวพร้อมกับมองไปที่หน้าห้อง......ที่มีชายร่างสูงสองคนยื่นคุยอะไรบางอย่างกับหมอ......คุยเรื่องค่าปิดปาก
"งั้นเหรอ......แล้วคังอินอยู่ไหนล่ะ" ซีวอนถามหาลูกน้องคนสนิทของตน
"อ๋อ....ตาหมีนั้นน่ะเหรอ..เจ้านั้นก็อยู่ในรถตอนที่พี่รถควัมด้วย...แต่คงไม่เป็นอะไรมากแค่หัวแตกน่ะ" ดงเฮกล่าวก่อนจะรุกขึ้นจากเตียง
"จะไปไหนน่ะ" ซีวอนถามผู้เป็นน้องชายที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่า..อิอิไประบาย" ดงเฮกล่าวอำลาก่อนจะรีบวิ่งออกไป
"หึ...เป็นอย่างงี้ทุกทีล่ะน้าเจ้านี้" ซีวอนได้แต่หัวเราะกับตัวเองเบาๆกับท่าทางของน้องชายของตน
"อือ....." แผงขนตาหนากระตพิบถี่
"อ่าวฟื้นแล้วเหรอพี่ฮีชอล เดี่ยวผมจะไปตามหมอมาให้" คิบอมกล่าวก่อนจะวิ่งออกไปแต่มือบางกลับคว้าเค้าเอาไว้
"ไม่ต้องหรอก....ตอนนี้ฉันอยากเจอฮันมากกว่า" ร่างบางถามหาคนรักของตน
"ค....คือแบบว่า...พี่ฮันเค้า" ร่างสูงไม่ยอมพูดต่อ
"อะไรฮันเป็นอะไรไป!! พาฉันไปหาฮันเดี่ยวนี้เลย" ร่างบางรีบลุกออกจากเตียงจึงทำให้ล้มลงอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ใจเย็นๆก่อนสิครับ....พี่ฮันน่ะไม่เป็นอะไรแล้ว....แต่" ร่างสูงที่วิ่งเข้ามาพยุงร่างบางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
"แต่!!....แต่อะไรพูดออกมาซิคิบอม..ฮึก" ร่างบางเขย่าตัวผู้เป็นน้องชายพร้อมน้ำตา
"พี่ต้องตั้งใจฟังผมนะ....กระสุนนั้นน่ะแต่เฉียดๆเท่านนั้นแต่เนื่องจากที่หัวของพี่ฮันกระแทกกับพื้นอย่างแรง...เลยทำให้สมองเกิดการกระทบกระทืนความทรงจำต่างๆ.....จึงหายไป" ร่างสูงตอบคำถามก่อนจะกอบปรอบประโลมผู้เป็นพี่ของตน
"ค....ความจำเสื่มงั้นเหรอ" ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดถามด้วยสีหน้าที่ซีดเผือก
"อือ...แต่หมอบอกว่าถ้าให้เวลาพี่ฮันเค้าสักหน่อยละก็ความทรงจำต่างๆก็จะกลับคืนมาที่ระนิดเองเหระ" ร่างสูงกล่าวอย่างมีความหวัง
"แล้ว.....มันจะใช้เวลานานแค่ไหนระ"
"ผมก็ไม่รู้....อาจจะ 1 ปีหรือ 10ปี ก็เป็นได้" ร่างสูงกระชับกอดแน่นขึ้น....เพือมันจะลดความเจ็บปวดของร่างบางได้มั้ง
"ถึงจะกี่ปีฉันก็จะรอ....แต่ตอนนี้ช้วยพาฉันไปหาฮันเถอะนะฉันอยากเจอเค้า" ร่างบางกล่าวขอร้อง
"คับ"
แสงไฟที่ส่องลงมาทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัว
"ฮ...ฮันฟื้นแล้วเหรอ" ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยถามด้วยความหวังใย
".....ที่นี้ที่ไหน...." คำถามแรกหลุดออกจากปากของร่างสูง
"โรงพยาบาลไง....." ร่างบางตอบก่อนจะอึ้งกลับคำถามของร่างสูง
"แล้วคุณคือใคร........" ขอบตาร้อนผ่าวน้ำใสๆไหลรินอาบสองแก้มเนียนของร่างบาง
......นี้ฮันจำเราไม่ได้จริงๆน่ะเหรอ.........
"ฉันฮีชอลไงจำไม่ได้เหรอฮันกยอง" ร่างบางทิ้งท้ายด้วยชื่อเติมของร่างสูง...
"แล้วใครคือฮันกยอง....ผมไม่รู้จัก" ร่างบางแทบจะยืนไม่อยู่หากไม่มีน้องชายของตนค่อยประคองอยู่
"อ...โอ๊ย!!" ร่างสูงกุมศีรษะของตนด้วยความเจ็บปวด
.....ภาพของใครบางคน.....
.....วนซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเค้า....แทบจะระเบิดออกมา
.......เค้านึกไม่ออกว่าคนๆนั้นคือใคร...แต่รู้สึก...ผูกผันมากเหลือเกิน
"ฮัน!!เป็นอะไรไปฮัน" ร่างบางเขย่าตัวร่างสูงที่ดิ้นทุลนทุลายอยู่บนเตียงด้วยความเจ็บปวด
"ไปตามหมอมาซิคิบอม!!"
"ครับ" ร่างสูงทำตามคำสั้งของผู้เป็นพี่อย่างทันที
เวลาผ่านไปร่างสูงก็สงบลง
"คนไข้แค่เกิดอาการสับสนกับความทรงจำที่มีน่ะคับ" หมอหนุ่มกล่าวบอกร่างบางที่ยืนมองคนรักของคนที่หลับไหลอยู่บนเตียง
"แล้วอีกนานไมครับกว่าความทรงจำจองเค้าจะกลับมาน่ะครับคุณหมอคยู" ผู้เป็นน้องชายของร่างบางกล่าวถามแทนผู้เป็นพี่ชายของตน
"....เรื่องนี้หมอก็ไม่สามารถตอบได้....ความทรงจำของคนไข้จะค่อยๆกลับมาเมือได้เห็นหรือสัมผัดกับของสำคัญหรือสถานที่ที่มีความหมายต่อเค้าน่ะครับ" หมอหนุ่มชี้แจง
"ไม่ว่าจะนานแค่ไหนฮัน......ฉันจะรอวันนั้นวันที่นายจำฉันได้"
+ + + + +
มาอัพแว้ววววว
หายไปเปงชาติได้มั้ง
ต้องของโทษจิงๆนะคับ
งานยุ่งจิงๆ
ไว้จะมาอัพเรื่องอื่นๆต่อนะคับ
เดียวไปคิดเรื่องบลัดออฟโรสก่อนนะคับบาย
ยังไงก็ช้วยๆกันเม้มหนอยจิคนเขียนจะหายเหนือเมืออ่านเม้มนะคับทุกท่าน
- -Cherry Garcie
ความคิดเห็น