ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : _อดีตที่....เจ็บปวด_p.1 100% Rewite!!!
"1.........2...........3......"
"พี่ฮีชอลผมร้อนจังเลยคับ" เด็กน้อยเอ่ยบอกผู้เป็นพี่เมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัด
"เบาๆสิคิบอมเดี่ยวพ่อก็รู้หรอกว่าเราแอบอยู่นี้น่ะ" เอ่ยเตือนน้องชายด้วยน้ำเสียงดุ ............เพราะตอนนี้พวกเค้ากำลังเล่นเกมส์
ซ่อนหา
"8.................9................10 อ่าพ่อกำลังจะไปหาแล้วน้า~" ชายหนุ่มเริ่มออกเดินไปยังสถานที่ต่างๆภายในคฤหาส
ทั้งๆที่รู้ดี..........................ว่ามีที่เดียวที่ลูกๆจะเข้าไปแอบ
...................................ตู้เสื้อผ้า...................................
"พ่อมาแล้วเงียบๆนะคิบอม" เด็กน้อยพยักหน้ารับคำสั้งอย่างจริงจัง
"อยู่ไหนกันน่า~" ทุกก้าวที่พ่อเดินเข้ามายิ่งให้ให้หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงขึ้นเท่านั้น
"ทุกสัยจุอยู่ที่ห้องนั้งเล่น" ผู้เป็นพ่อเอ่ยลอยๆก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัว.......................อยากจะให้ลูกๆได้สนุก...................ไม่อยากให้เกมส์มันจบง่ายๆเลย
"อ่าพ่อไปแล้วล่ะออกไปข้างนอกกันเถอะพี่ฮีชอล" คิบอมที่กำลังจะคล้านออกไปก็ต้องกลับมานั้งอยู่ในท่าเดิมเมื่อถูกพี่ชายดึงกลับเข้ามา
"อย่าพึงใจร้อนซิคิบอม.........พ่อน่ะเจ้าเล่ห์จะตายไป" ฮีชอลกล่าวอย่างรู้ทันผู้เป็ฯพ่อ
"กึก กึก กึก
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาฮีชอลจึงรีบปิดประตูตู้อย่างรวดเร็วพร้อมสังเกตสถานการณ์ผ่านช่องเล็กๆ
แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อผู้เดินเข้ามาไม่ใช้แค่พ่อคนเดียวแต่กลับมีชายร่างเล็กอีกคนเดินตามเข้ามาพร้อมจ่อวัดถุสีดำวาวที่ศีรษะผู้เป็นพ่อ
"พ่อพาใครมาด้วยน่ะพี่ฮะ......อุ๊บ!!!" ฮีชอลรีบปิดปากน้องชายทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยและค่อยเฝ้ามองการสนทนาของบุคคลแปลกหน้า
"เตรียมใจไว้รึยังคุณฮวานฮี........"ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าวันนี้จะมาถึงวันที่เจ้านายของเธอจะทรยศฉัน" สายตาที่ถูกส่งกลับมายังคนตัวเล็กก็สามารถบอกได้ว่า คิม ฮวานฮี คนนี้ไม่เคยกลัวใครแม้แต่ ความตาย...
"งั้นก็.ลาก่อนนะครับท่านประทาน..........."
ปัง!!!!
เด็กน้อยทั้งสองที่ยืนมองแผ่นหินอ่อนสีขาวสอาดตรงหน้ามานานเท่าไรแล้ว..................ก็ไม่มีใครสามารถตอบได้
"พี่ฮีชอล........ฮึก..........พ่อ.ฮึก...........จะไม่กลับมาหาพวกเราแล้วใช่ไม"
"...................ใช่พ่อจะกลับมาอีกแล้ว"
พ่อ..........................ทิ้งพวกเราไปแล้ว
"ฮึกๆ..............ฮึกๆ"คิบอมเริ่มสะอืนหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากฮีชอลที่ก้มหน้าตลอดเวลา.................เพื่อซ่อนน้ำตานั้นไว้
"เด็กๆขึ้นรถได้แล้วนะหิมะเริ่มตกแล้ว" เสียงของแม่ที่ทั้งสองคุ้นเคยดี เอ่ยเรียกเมื่อเกล็ดน้ำแข็งบางๆเริ่มลวงลงจากท้องฟ้า
"ไปกันเถอะคิบอม" ฮีชอลอุ้มคิบอมไว้แน่นก่อนจะหันหลังให้ป้ายหลุมศพของผู้เป็นพ่อที่รัก
พ่อ............................สักวันนึง
ผมจะนำทุกสิ่งที่เป็นของเราคืน
คนที่มันเอาชีวิตพ่อไป
ผมจะทำให้มัน ทรมาน เอง!!!
อันที่จริงแม่ของสองพี่น้องตละกูลคิมได้แยกทางกับฮวานฮีไปตั้งแต่คิบอมยังไม่ถึง 3 ขวบ ส่วนใหญ่สองพี่น้องจะอาศัยอยู่กับผู้พ่อจึงทำให้มีความผูกพันธ์กันมาก
ทันทีที่ถึงบ้านของฮีบอนคิบอมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านหลังใหม่ทันที
"ระวังลื่นนะจ๊ะคิบอม" ฮีบอนกล่าวเตือนก่อนรีบวิ่งตามไปประคองเจ้าตัวเล็กไว้
"คุณแม่คับผมของเลือกห้องเองได้ไมคับ" คิบอมรีบส่งสายตาออดอ้อนผู้เป็นแม่ทันที
"อ่า.....ได้ซิจ๊ะ" ทันทีที่ได้รับอนุญาติก็รีบวิ่งไปสำรวจทุกห้องทันที
"อ่าว....แล้วฮีชอลไม่ไปเลือกห้องกับน้องหรอจ๊ะ" ฮีชอลสะดุงสุดตัว
นี้เค้ามั่วคิดแต่เรื่องของพ่อมาตลอดทางเลยงั้นหรอ.........
"ไม่เป็นไรคับผมนอนห้องไหนก็ได้" เมื่อเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของร่างเล็กฮีบอนจึงดึงเข้าสู่อ้อมกอดทันที
"ลูคงช็อคมากซินะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....แต่ขอให้ลูกจำไว้นะว่าลูกยังมีแม่อยู่ทั้งคน" รอยยิ้มอ่อนโยนของแม่บังเกิดเกล้าก็สามารถทำให้ฮีชอลยิ้มขึ้นได้
"ครับ.....ผมยังมีแม่และคิบอมอยู่ทั้งคนนี่นา" เมื่อได้ยินฮีบอนก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
มาต่อแล้วคับ!!!50%
ช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสามก็ดำเนิดต่อไป...................จนเวลาร่วงเลยไปหลายปี
ปัจจุบัน ฮีชอลอายุ 17 คิบอมอายุ 15
ถึงกระนั้น............ทุกสิ่งก็กลับแย่ลง
"พี่ฮ่ะ........วันนี้แม่ไม่กลับบ้านอีกแล้วหรอ" คิบอมเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียที่ชาชิน
"อื้ม...................วันนี้นายอยากกินอะไรล่ะคิบอมเดี่ยวพี่จะทำให้" ฮีชอลถามขณะที่มองหาสิ่งที่พอจะนำมาทำอาหารได้ในตู้เย็น
"หาไปก็เท่านั้น.....................ของในตูเย็นหมดไปทั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วล่ะพี่"คิบอมกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าทีวีเครื่องเก่าๆ
"อ๊ะ...................นายไม่ใช้เด็กๆแล้วนะคิบอม" เอ่ยเมือถูกน้องชายโอบกอดจากด้านหลัง
"ผมไม่สนหรอก...............ไม่ว่าผมจะโตกว่านี้เท่าไหรผมก็ยังอยากจะกอดพี่แบบนี้" ฮีชอลเข้าใจถึงความรู้สึกของน้องชายทันที
ตั้งแต่พ่อตายไปพวกเค้าทั้งสองก็ต้องมาอาศัยอยู่กับแม่ ช่วงแรกๆก็มีความสุขอยู่หรอกแต่หลังจากที่เงินที่พ่อทิ้งไว้ให้เริ่มหมดแม่ก็เริ่มเครียด ไม่ว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านค่าเล่าเรียน ค่ากินค่าอยู่ แม่จึงหันหน้าไปพึงสิ่งมึนเมา ไม่ว่าจะเป็นเหล้าการพนันจนไม่ยอมกลับบ้าน จึงเกิดเป็นหนี้ก้อนโตของบ้าน
กิ๊งๆ กิ๊งๆ
เสียงโทรสับบ้านเสียงใหญ่ดังขึ้นฮีชอลจึงผละตัวออกจากกอดของคิบอมแล้วรีบตรงหลีไปรับโทรสับทันที
"ครับ..........ผมเองคับลูกของ คิม ฮีบอน" เมื่อเห็นว่าคงเป็นสายที่สำคัญคิบอมจึงนั้งลงข้างๆร่างบางเพื่อสังเกตการณ์
"ว.............ว่าไงนะครับ" ร่างบางแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
(ครับอบ่างที่เรียนไป คุณคิม ฮีบอนได้เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุขับขี่ในขณะมึนเมาครับ)
"ค.............ครับทราบแล้วครับผมจะไปรับศพเองครับ" เมื่อพูดเสร็จก็กดตัดสายทันที
มือมันไม่มีแรงเลย.....................ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับ
ตอนที่พ่อตาย...........
"พี่ฮีชอล เกิดอะไนขึ้น!!!" คิบอมรีบสักถามทันทีที่เห็นดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสๆไหลเป็นสาย
"คิบอม.............แม่..............แม่ตายแล้ว" เมื่อได้ฟังคำตอบก็รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว
"ได้ยังไง............แม่ตายได้ยังไง" ร่างสูงทรุดลงกับพื้นทันที
ไม่อยากเชื่อเลยว่า...................แม่จะมาทิ้งพวกเค้าไปอีกคน
ทิ้งเค้าไปเหมือนกับ..............................พ่อ
"เจ้าหน้าที่บอกว่า..........ฮึก.............แม่ขับรถตอนเมาเลยเกิดอุบัติเหตุ" ไหลเล็กเริ่มสั่นแรงขึ้นเพราะแรงสะอื้น
"ทั้งๆที่แม่............สัญญาไว้แล้วแท้ๆ" คิบอมรู้สึกเวิงว้างเหลือเกินตอนที่พ่อตายแม่สัญญาไว้ว่า.............."แม่จะไม่มีวันทิ้งลูกไป..........แม่จะอยู่กับลูกทั้งสองตลอดไป"
"คิบอม.......ฮึก..........ตอนนี้ก็เหลือเราแค่สองคนแล้วนะ" ทั้งสองกอดกันแน่นราวกับจะไม่ยอมให้คนตรงหน้านี้หนีหายไปเหมือนกับ..........พ่อและแม่
"หลับให้สะบายนะครับคุณพ่อ....คุณแม่" เด็กหนุ่มนั้งลงพร้อมลูบแผ่นหินอ่อนสีขาวที่ทั้งอยู่คู่กันอย่างแผ่วเบา
"ตั้งแต่นี้ไปผมจะดูแลพี่เอง............ผมขอสัญญาต่อหน้าหลุมศพของพ่อและแม่" ร่างบางหันมองหน้าผู้เป็นน้องชายหันที่
"คิบอม......"
"ผมสัญญาจริงๆว่าผมจะปกป้องพี่......และจะไม่มีวันทิ้งพี่................และพี่ต้องสัญญากับผมด้วยว่าพี่จะไม่ทิ้งผมไป" ร่างสูงจับมือเล็กขึ้นมาแนบกับแก้มของตนอย่างถนุถนอม
"พี่สัญญาคิบอม...........พี่สัญญา"
อ่าครบ 100% แล้วนะจร๊ะอย่าลืมเม้นกันนะ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะจร๊ะ
"พี่ฮีชอลผมร้อนจังเลยคับ" เด็กน้อยเอ่ยบอกผู้เป็นพี่เมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัด
"เบาๆสิคิบอมเดี่ยวพ่อก็รู้หรอกว่าเราแอบอยู่นี้น่ะ" เอ่ยเตือนน้องชายด้วยน้ำเสียงดุ ............เพราะตอนนี้พวกเค้ากำลังเล่นเกมส์
ซ่อนหา
"8.................9................10 อ่าพ่อกำลังจะไปหาแล้วน้า~" ชายหนุ่มเริ่มออกเดินไปยังสถานที่ต่างๆภายในคฤหาส
ทั้งๆที่รู้ดี..........................ว่ามีที่เดียวที่ลูกๆจะเข้าไปแอบ
...................................ตู้เสื้อผ้า...................................
"พ่อมาแล้วเงียบๆนะคิบอม" เด็กน้อยพยักหน้ารับคำสั้งอย่างจริงจัง
"อยู่ไหนกันน่า~" ทุกก้าวที่พ่อเดินเข้ามายิ่งให้ให้หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงขึ้นเท่านั้น
"ทุกสัยจุอยู่ที่ห้องนั้งเล่น" ผู้เป็นพ่อเอ่ยลอยๆก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัว.......................อยากจะให้ลูกๆได้สนุก...................ไม่อยากให้เกมส์มันจบง่ายๆเลย
"อ่าพ่อไปแล้วล่ะออกไปข้างนอกกันเถอะพี่ฮีชอล" คิบอมที่กำลังจะคล้านออกไปก็ต้องกลับมานั้งอยู่ในท่าเดิมเมื่อถูกพี่ชายดึงกลับเข้ามา
"อย่าพึงใจร้อนซิคิบอม.........พ่อน่ะเจ้าเล่ห์จะตายไป" ฮีชอลกล่าวอย่างรู้ทันผู้เป็ฯพ่อ
"กึก กึก กึก
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาฮีชอลจึงรีบปิดประตูตู้อย่างรวดเร็วพร้อมสังเกตสถานการณ์ผ่านช่องเล็กๆ
แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อผู้เดินเข้ามาไม่ใช้แค่พ่อคนเดียวแต่กลับมีชายร่างเล็กอีกคนเดินตามเข้ามาพร้อมจ่อวัดถุสีดำวาวที่ศีรษะผู้เป็นพ่อ
"พ่อพาใครมาด้วยน่ะพี่ฮะ......อุ๊บ!!!" ฮีชอลรีบปิดปากน้องชายทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยและค่อยเฝ้ามองการสนทนาของบุคคลแปลกหน้า
"เตรียมใจไว้รึยังคุณฮวานฮี........"ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าวันนี้จะมาถึงวันที่เจ้านายของเธอจะทรยศฉัน" สายตาที่ถูกส่งกลับมายังคนตัวเล็กก็สามารถบอกได้ว่า คิม ฮวานฮี คนนี้ไม่เคยกลัวใครแม้แต่ ความตาย...
"งั้นก็.ลาก่อนนะครับท่านประทาน..........."
ปัง!!!!
เด็กน้อยทั้งสองที่ยืนมองแผ่นหินอ่อนสีขาวสอาดตรงหน้ามานานเท่าไรแล้ว..................ก็ไม่มีใครสามารถตอบได้
"พี่ฮีชอล........ฮึก..........พ่อ.ฮึก...........จะไม่กลับมาหาพวกเราแล้วใช่ไม"
"...................ใช่พ่อจะกลับมาอีกแล้ว"
พ่อ..........................ทิ้งพวกเราไปแล้ว
"ฮึกๆ..............ฮึกๆ"คิบอมเริ่มสะอืนหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่างจากฮีชอลที่ก้มหน้าตลอดเวลา.................เพื่อซ่อนน้ำตานั้นไว้
"เด็กๆขึ้นรถได้แล้วนะหิมะเริ่มตกแล้ว" เสียงของแม่ที่ทั้งสองคุ้นเคยดี เอ่ยเรียกเมื่อเกล็ดน้ำแข็งบางๆเริ่มลวงลงจากท้องฟ้า
"ไปกันเถอะคิบอม" ฮีชอลอุ้มคิบอมไว้แน่นก่อนจะหันหลังให้ป้ายหลุมศพของผู้เป็นพ่อที่รัก
พ่อ............................สักวันนึง
ผมจะนำทุกสิ่งที่เป็นของเราคืน
คนที่มันเอาชีวิตพ่อไป
ผมจะทำให้มัน ทรมาน เอง!!!
อันที่จริงแม่ของสองพี่น้องตละกูลคิมได้แยกทางกับฮวานฮีไปตั้งแต่คิบอมยังไม่ถึง 3 ขวบ ส่วนใหญ่สองพี่น้องจะอาศัยอยู่กับผู้พ่อจึงทำให้มีความผูกพันธ์กันมาก
ทันทีที่ถึงบ้านของฮีบอนคิบอมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านหลังใหม่ทันที
"ระวังลื่นนะจ๊ะคิบอม" ฮีบอนกล่าวเตือนก่อนรีบวิ่งตามไปประคองเจ้าตัวเล็กไว้
"คุณแม่คับผมของเลือกห้องเองได้ไมคับ" คิบอมรีบส่งสายตาออดอ้อนผู้เป็นแม่ทันที
"อ่า.....ได้ซิจ๊ะ" ทันทีที่ได้รับอนุญาติก็รีบวิ่งไปสำรวจทุกห้องทันที
"อ่าว....แล้วฮีชอลไม่ไปเลือกห้องกับน้องหรอจ๊ะ" ฮีชอลสะดุงสุดตัว
นี้เค้ามั่วคิดแต่เรื่องของพ่อมาตลอดทางเลยงั้นหรอ.........
"ไม่เป็นไรคับผมนอนห้องไหนก็ได้" เมื่อเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของร่างเล็กฮีบอนจึงดึงเข้าสู่อ้อมกอดทันที
"ลูคงช็อคมากซินะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....แต่ขอให้ลูกจำไว้นะว่าลูกยังมีแม่อยู่ทั้งคน" รอยยิ้มอ่อนโยนของแม่บังเกิดเกล้าก็สามารถทำให้ฮีชอลยิ้มขึ้นได้
"ครับ.....ผมยังมีแม่และคิบอมอยู่ทั้งคนนี่นา" เมื่อได้ยินฮีบอนก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
มาต่อแล้วคับ!!!50%
ช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสามก็ดำเนิดต่อไป...................จนเวลาร่วงเลยไปหลายปี
ปัจจุบัน ฮีชอลอายุ 17 คิบอมอายุ 15
ถึงกระนั้น............ทุกสิ่งก็กลับแย่ลง
"พี่ฮ่ะ........วันนี้แม่ไม่กลับบ้านอีกแล้วหรอ" คิบอมเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียที่ชาชิน
"อื้ม...................วันนี้นายอยากกินอะไรล่ะคิบอมเดี่ยวพี่จะทำให้" ฮีชอลถามขณะที่มองหาสิ่งที่พอจะนำมาทำอาหารได้ในตู้เย็น
"หาไปก็เท่านั้น.....................ของในตูเย็นหมดไปทั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วล่ะพี่"คิบอมกล่าวก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าทีวีเครื่องเก่าๆ
"อ๊ะ...................นายไม่ใช้เด็กๆแล้วนะคิบอม" เอ่ยเมือถูกน้องชายโอบกอดจากด้านหลัง
"ผมไม่สนหรอก...............ไม่ว่าผมจะโตกว่านี้เท่าไหรผมก็ยังอยากจะกอดพี่แบบนี้" ฮีชอลเข้าใจถึงความรู้สึกของน้องชายทันที
ตั้งแต่พ่อตายไปพวกเค้าทั้งสองก็ต้องมาอาศัยอยู่กับแม่ ช่วงแรกๆก็มีความสุขอยู่หรอกแต่หลังจากที่เงินที่พ่อทิ้งไว้ให้เริ่มหมดแม่ก็เริ่มเครียด ไม่ว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านค่าเล่าเรียน ค่ากินค่าอยู่ แม่จึงหันหน้าไปพึงสิ่งมึนเมา ไม่ว่าจะเป็นเหล้าการพนันจนไม่ยอมกลับบ้าน จึงเกิดเป็นหนี้ก้อนโตของบ้าน
กิ๊งๆ กิ๊งๆ
เสียงโทรสับบ้านเสียงใหญ่ดังขึ้นฮีชอลจึงผละตัวออกจากกอดของคิบอมแล้วรีบตรงหลีไปรับโทรสับทันที
"ครับ..........ผมเองคับลูกของ คิม ฮีบอน" เมื่อเห็นว่าคงเป็นสายที่สำคัญคิบอมจึงนั้งลงข้างๆร่างบางเพื่อสังเกตการณ์
"ว.............ว่าไงนะครับ" ร่างบางแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
(ครับอบ่างที่เรียนไป คุณคิม ฮีบอนได้เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุขับขี่ในขณะมึนเมาครับ)
"ค.............ครับทราบแล้วครับผมจะไปรับศพเองครับ" เมื่อพูดเสร็จก็กดตัดสายทันที
มือมันไม่มีแรงเลย.....................ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับ
ตอนที่พ่อตาย...........
"พี่ฮีชอล เกิดอะไนขึ้น!!!" คิบอมรีบสักถามทันทีที่เห็นดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสๆไหลเป็นสาย
"คิบอม.............แม่..............แม่ตายแล้ว" เมื่อได้ฟังคำตอบก็รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว
"ได้ยังไง............แม่ตายได้ยังไง" ร่างสูงทรุดลงกับพื้นทันที
ไม่อยากเชื่อเลยว่า...................แม่จะมาทิ้งพวกเค้าไปอีกคน
ทิ้งเค้าไปเหมือนกับ..............................พ่อ
"เจ้าหน้าที่บอกว่า..........ฮึก.............แม่ขับรถตอนเมาเลยเกิดอุบัติเหตุ" ไหลเล็กเริ่มสั่นแรงขึ้นเพราะแรงสะอื้น
"ทั้งๆที่แม่............สัญญาไว้แล้วแท้ๆ" คิบอมรู้สึกเวิงว้างเหลือเกินตอนที่พ่อตายแม่สัญญาไว้ว่า.............."แม่จะไม่มีวันทิ้งลูกไป..........แม่จะอยู่กับลูกทั้งสองตลอดไป"
"คิบอม.......ฮึก..........ตอนนี้ก็เหลือเราแค่สองคนแล้วนะ" ทั้งสองกอดกันแน่นราวกับจะไม่ยอมให้คนตรงหน้านี้หนีหายไปเหมือนกับ..........พ่อและแม่
"หลับให้สะบายนะครับคุณพ่อ....คุณแม่" เด็กหนุ่มนั้งลงพร้อมลูบแผ่นหินอ่อนสีขาวที่ทั้งอยู่คู่กันอย่างแผ่วเบา
"ตั้งแต่นี้ไปผมจะดูแลพี่เอง............ผมขอสัญญาต่อหน้าหลุมศพของพ่อและแม่" ร่างบางหันมองหน้าผู้เป็นน้องชายหันที่
"คิบอม......"
"ผมสัญญาจริงๆว่าผมจะปกป้องพี่......และจะไม่มีวันทิ้งพี่................และพี่ต้องสัญญากับผมด้วยว่าพี่จะไม่ทิ้งผมไป" ร่างสูงจับมือเล็กขึ้นมาแนบกับแก้มของตนอย่างถนุถนอม
"พี่สัญญาคิบอม...........พี่สัญญา"
อ่าครบ 100% แล้วนะจร๊ะอย่าลืมเม้นกันนะ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะจร๊ะ
Nan sujU
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น