รักนี้ ไม่ใช่ฝัน ?

ลำดับตอนที่ #6 : รักนี้ ไม่ใช่ฝัน ตอนที่ 5

“คนมันเคยเหี้ย ยังไงมันก็เหี้ยวันยันค่ำ”

 @ ณ ห้องเรียนของฟ้า  

ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสมาธิเลยจริงๆ

เมื่อรับรู้เรื่องของไอ้ต้อง ผมไม่รู้ว่าตัวผมเป็นอะไร

ทำไมถึงโมโห ได้ถึงขนาดนี้ ที่ผมขึ้นมาบนห้องเพื่อจะเก็บของ

แล้วผมจะออกไปเดินห้างคนเดียวตอนนี้

เพราะอยู่ไปผมก็ไม่มีสมาธิเรียนอยู่ดี

 พอผมเก็บของเสร็จผมก็เดินลงมาจากตึกเรียน

แล้วไปขึ้นรถหน้ามหาวิทยาลัย  ขณะที่ผมกำลังรอรถ

อยู่นั้น ผมก็เห็นรถของไอ้ต้องมันขี่ใกล้เข้ามา

ผมรีบเดินหลบไปหลังป้ายรอรถเมล์ ผมมองเขาไปในรถมัน

มันมองไม่ชัด เท่าไรแต่มองออกว่ามีผู้หญิงนั่งอยู่

ในรถของมันจริงๆ

ผมรู้สึกเจ็บๆตรงหัวใจยังไงไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

พร้อมกับเจ็บใจตัวเอง

ที่หลงรู้สึกดีกับมัน จริงสินะ ที่“คนมันเคยเหี้ยยังไงมันก็เหี้ยวันยันค่ำ”

พอรถมันขี้ผ่านไป ผมก็โบกแท็กซีไปห้างใกล้ๆ มหาลัย

พอถึงห้างผมก็ตรงไปที่หนึ่งที่เวลาผม

เสียใจผมจะมาที่นี้คือ ร้านไอศกรีม

ผมยังไม่ได้บอกทุกคนสินะครับว่าผมนะเวลา

เศร้าใจเสียใจ ของกินสิ่งแรกที่ผมอยาก กินคือ

ไอศกรีมละครับ   พอผมสั่งเมนูเสร็จผมก็นั่งกินไปเรื่อยๆ

จนเวลา 13.00 ผมก็จ่ายเงิน แล้วไปร้านหนังสือ

ก่อน ผมอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ จนได้เวลากลับบ้าน

ตอนแรกว่าจะซื้อเครื่องทำน้ำอุ่นแต่คิดไปคิดมามันหนาวอีกไม่นาน

ทนอาบๆไปดีกว่า ผมซื้อหนังสือติดมือไปเล็กน้อย

ก่อน จะไปรอรถเพื่อกลับคอนโด ของผม

ผมนั่งรถไปอีกไม่นาน ก็ถึงคอนโดของผม

ผมจ่าย เงินแล้วขึ้นห้องเลย พอถึงห้อง ตอนนี่ก็เวลา 19.30

ผมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เสร็จแล้วออกมาทาน ข้าว

วันนี้ผมไม่ได้ทำกับข้าว หลอกผมซื้อเอานะ

กินไปก็คิดถึงเรื่องของไอ้ต้อง

อาทิตหนึ่งสินะที่มันกับผมเป็นแฟนกัน

เวลานี้ปกติแล้วมันต้องมากินข้าวกับผม ต้องมาให้ผมด่าแล้วละ

บอกตรงๆนะ ตอนแรกนะผมเกียจขี้หน้ามันสุดๆ

เลยละขอบอก แต่พอคบกันมันไปแล้ว

ผมกับรู้สึกดีแบบมากๆนะ มันเป็นความรู้สึกที่ผม

ไม่ยากยอมรับตั้งแต่แรกแต่ตอนนี้ผมยากรู้ให้มันแน่จากขึ้น

ว่าสิ่งที่ผมรู้สึกนะมันใช่อย่าง ที่ผมคิดหรือป่าว

ถึงจะแค่ เวลาอาทิตเดียวๆนะ แต่ทุกคนเชื่อไหมละครับว่า

“ความรักนะมันไม่มีอะไรแน่นอน บ้างคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อหาคำตอบแต่กลับบ้างคนใช้เวลาแค่เสี่ยวนาที ที่สบตาเท่านั้นเอง” ผมเคยอ่านเจอในหนังสือนะครับตอนแรกนะ ผมคิดว่าไม่มีทางอะแต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วสิครับ

แต่ผมไม่อยากตัดสินใจอะไรมากนะครับ เพราะผมกลัว

กลัวว่าผมจะเสียใจเหมือนครั้งที่ผ่านมานะครับ

เอาไว้ว่างๆผมจะเล่าให้ฟังนะครับว่า

ที่ผ่านมาผมเจอกับอะไรมาบ้าง

“กอกๆ” เสียงเคาะประตูปลุกผมจากความคิด

ผมรีบเดินไปเปิดประตู พอผมเจอคนที่มาเคาะประตู

ผมก็ถอยหลังกลับเข้าห้องทันที

จะใครอีกละครับก็ไอ้ต้องไงครับ

มันก็รีบตามเข้ามาจับมือผม “เดียวก่อนสิครับเป็นอะไรทำไมถึงไม่รอผมละ”

“ปล่อยกูไม่ซื้อแล้วของนะ แล้วกูก็ไม่อยากรอมึง กุเบื่อ” ผมพูดเสียงดังใสหน้ามัน

มันกระตุกยิ้มทันที่ “รู้แล้วหรอครับว่าวันนี้ผมไปทำอะไรมา หึงผมหรอครับ ที่มานี้ผมจะมาเล่าให้พี่ฟัง เพื่อนของพี่นะเล่าให้ผมฟังหมดแล้วว่าพี่นะหนีเรียนออกมา เรื่องที่พี่โกรธผมนะที่ผมไปกับผู้หญิง ผมยอมรับว่าไปจริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแฟนเก่าผมด้วยแล้วที่ผมไปกับเขานะเพราะว่าเขาขอร้องผมว่าขอทานข้าวกับผมเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ”

มันพูดพร้อมเดินไปนั่งที่โซฟา

“หรอ แล้วทำไมต้องโกหกละ มึงไม่รู้หรอว่ากูไม่ชอบคนโกหก แล้วกฏของกูมึงต้องทำตามนิใช่ไหม มึงมาขออนุญาตกูหรือยังหะ ไหนมึงบอกว่ากูเป็นแฟนมึงแต่มึงกลับไม่บอกกูสักคำนะหรอ หึ”

ผมเดินเข้าไปใกล้มันแล้วเอามือดึงเนคไทมันไว้

“กูจะทำโทษมึง 3 วันหลังจากนี่มึงต้องห้ามมาเจอกู แล้วไม่ต้องมารับส่งกูนะเพราะมหาลัยปิดหนึ่งอาทิต ออกไปได้แล้ว”

ผมไล่มันเสียงดังมากๆ  แล้วผลักมันให้ถอยออกจากห้อง

“ดะ..เดียวก่อนพี่ๆๆๆ ผมจะพูกคำสุดท้ายนะครับ

ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หลอก”

“เรื่องของมึงเจอกันหลังสามวันนี้ บ่าย”

ผมพูดพร้อมปิดประตูใสหน้ามัน ที่ผมทำแบบนี้เพราะว่า

ผมต้องการเวลา นะครับต้องการความแน่ใจ ต้องการเข้าใจ

ความรู้สึกของผมที่มันเกิดขึ้น

ผมขอเวลาให้ตัวเองสามวัน พอผมเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแน่ใจแล้ว

ผมจะทดสอบหัวใจของมันเช่นกันครับ^-^

        จบไปแล้วนะครับกับตอนที่5 
  ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ ทุกคน อ่านแล้วแสดงความ
คิดเห็นติชมกันบ้างนะครับ ^-^