คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : 11 การช่วยเหลืออันซ่อนเงื่อนงำ 2/5
“อืม” เขาหลับตาตอบ
ไม่ใยดีหรือให้ความสำคัญกับคำบอกรักของคนที่แนบชิดตน
เพราะตั้งแต่คงสถานะเป็นคู่นอนเธอบอกคำนี้จนกลายเป็นคำพูดปกติสามัญไปเสียแล้ว
“รักมากนะคะ” เธอย้ำ
ยอมรับว่าหวังทุกครั้งว่าเขาจะบอกรักกลับมาบ้าง
“อืม”
“คุณโชคะ...”
เค้าความผิดหวังลอยอยู่รอบตัว
ชั่วชีวิตนี้จะได้ยินคำว่ารักจากเขาหรือเปล่าก็สุดรู้
เธอไม่ได้มอบให้เขาแค่ร่างกาย แต่หัวใจก็มอบให้เขาด้วยเช่นกัน
“อะไรอีก คืนนี้ผมหมดแรงแล้ว”
เสียงตอบติดรำคาญไม่น้อย
“เอ่อ ” หญิงสาวก้มหน้างุดกับซอกคอแกร่ง
ลำแขนเรียวกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม และก็เช่นเคยที่ไม่เคยได้รับการกอดตอบ “วันนี้คุณโชรุนแรงกว่าทุกครั้งนะคะ”
“พี่น่าจะรู้นะว่าทำไมคืนนี้ผมถึงได้รุนแรงนัก”
“คะ ?”
“แต่พี่ก็ชอบนี่
ครางดังกว่าทุกครั้งเสียด้วย”
คนที่ครางดังกว่าทุกครั้งหน้าแดงด้วยความเขิน
แต่ต้องสะดุ้งเมื่อโชติกลุกขึ้นจากเตียงอย่างกะทันหันแล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพันกายท่อนล่าง
ซ้ำยังยกมือขึ้นเสยผมแรง ๆ เหมือนยังเครียดหนัก
ก็เมื่อครู่เขาเพิ่งจะบอกว่าหายเครียดแล้วนี่นา
“ผมรุนแรงเพราะลงโทษที่พี่ทำงานพลาดซ้ำ
ๆ ซาก ๆ”
หญิงสาวชันกายขึ้นนั่ง
ไม่สนใจจะคว้าผ้ามาคลุมหน้าอกอวบที่เต็มไปด้วยรอยแดง ๆ
ผลงานจากริมฝีปากของคนตรงหน้า ‘งาน’ ที่ว่านั้นเธอรู้ดีว่าทำพลาดหนักขนาดไหน
“หึ ยิ่งสายการบินยื่นข้อเสนอมาแบบนี้
แล้วเมื่อไรอคิราห์บ้าบออะไรนั่นมันจะเจ๊งล่ะ
พี่ควรทำอะไรให้มันมากกว่านี้ได้แล้ว”
อาการโกรธสุดขีดผสมการตะคอกใส่ของโชติกยามพูดถึงโรงแรมอคิราห์สกายทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
อดน้อยใจไม่ได้ที่ต้องมารองรับอารมณ์ร้าย ๆ ยามเขาโกรธ
แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อยอมเป็นทาสเขาทั้งตัวและหัวใจ ทุกครั้งที่ถูกต่อว่าต่อขานก็พยายามกระหวัดนึกถึงช่วงที่เขาอารมณ์ดีและเอาใจเธอสารพัดมาหักลบ
รวมถึงเรื่องบนเตียงที่เขาปรนเปรอจนเธอแทบสำลักความสุข
“รู้ไหมว่าทุกวันนี้ผมต้องใช้เงินเท่าไรปิดปากพวกตำรวจหน้าโง่ที่พวกมันไปแจ้งความ”
“พี่ขอโทษค่ะ
แต่พี่จะพยายามให้มากกว่านี้ นอกจากสายการบิน อคิราห์มีหลายคนคอยช่วยอยู่ค่ะ
แล้วแต่ละคนก็แข็ง ๆ ทั้งนั้น”
“ไม่ใช่แค่พยายาม แต่พี่ต้องทำให้ได้
เข้าใจไหม”
มือหนาบีบสันกรามจนหญิงสาวปวดหนึบ
แต่ยังฝืนพยักหน้าให้เขาสบายใจด้วยรู้ว่าช่วงนี้ตนพลาดบ่อยเหลือเกิน
แม้จะคอยโจมตีอคิราห์สกายอยู่เนือง ๆ ทว่าฝ่ายนั้นรับมือได้ทุกครั้ง
คงเป็นเพราะได้ภูมิคุ้มกันดีมาจากคราวที่หนักหนาสาหัสสุดเป็นแน่
“ดีมาก” เขาปล่อยมือออกแล้วยืนกอดอก
“คืนนี้พี่กลับไปได้แล้ว”
“กลับ ?”
ดวงตาคลอหยาดน้ำมองผ่านกระจกไปยังบรรยากาศด้านนอกที่มืดมิด ซ้ำสายฝนยังกระหน่ำหนัก
ลมพัดแรงจนใบไม้ลู่ลีบ แต่ไม่มีเสียงใด ๆ
ลอดเข้ามาในห้องนอนซึ่งผนังกับกระจกกันเสียงรบกวนจากภายนอกได้เป็นอย่างดี
“ใช่ กลับบ้านพี่ไปได้แล้ว”
“โธ่คุณโช พี่จะกลับได้ยังไงคะ
ฝนตกหนักขนาดนี้” น้ำตาแห่งความน้อยใจหยดแหมะ
โชติกไม่เป็นห่วงเธอบ้างเลยหรืออย่างไร เขาไม่คิดว่าการขับรถบนถนนยามฝนตกหนักแบบนี้มันอันตรายบ้างหรือ
“เลือกเอาแล้วกันว่าจะกลับไปนอนบ้านตัวเองแค่คืนนี้คืนเดียว...หรือจะกลับไปนอนในรังหนูนั่นตลอดไป”
ข้อเสนอทำเอาผู้ที่กำลังเศร้าโศกเสียใจอยู่เบิกตาโพลง
สุดท้ายต้องจำใจพาร่างไร้อาภรณ์ลุกจากเตียงมาหยิบเสื้อผ้าบนพื้นเข้าไปยังห้องน้ำ
มองชั้นในทั้งสองชิ้นที่สภาพไม่เหลือดีอย่างเวทนาตัวเอง
เห็นที่ต้องกลับโดยที่ไม่มีอะไรสวมด้านใน
ต้องขอบคุณเขาหรือเปล่าที่ไม่ฉีกเดรสกับเบลเซอร์ของเธอไปด้วย
ลับร่างอรชรโชติกปาหมอนไปสุดผนัง
เขาต้องทำอย่างไรถึงจะทำลายอคิราห์สกายให้ย่อยยับราบเป็นหน้ากลองได้
“คิดว่าผมอยากได้พี่นักหรือไง
เห็นว่ายังพอมีประโยชน์อยู่บ้างหรอก” เขาสบถขณะมองประตูห้องน้ำ
ความคิดเห็น