ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #53 : 9 แสงสว่างปลายอุโมงค์ 3/5

“ผมมารับแม่ครับ น้าธงโทรบอกว่าแม่ไม่ได้กลับบ้านพร้อมบรีส”

“บอมรอแม่สักสิบห้านาทีนะลูก แม่เข้าไปดูในห้องแล็บหน่อย” พูดจบท่านก็ตรงไปยังห้องปฏิบัติการย่อยห้องซ้ายสุด

“หนูช่วยค่ะอาจารย์” มานิลาอาสา ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากอยู่กับธตรัฐตรงนี้แค่สองคน เขาอาจจะแกล้งเธอจนอาจารย์ตรีทิพย์สงสัย

“ไม่เป็นไร มะลิรออยู่นี่แหละ” อาจารย์ตรีทิพย์บอกก่อนเดินหายเข้าไปในห้อง

“กลับพร้อมกันไหม” เขาถามน้องสาวมาเรียบร้อย วันนี้มานิลาไม่มีเล่นดนตรีที่ไหน

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูปั่นจักรยานมา”

“ปั่นจักรยานมา ไม่ได้หมายความว่าต้องปั่นกลับนี่”

“อย่ารวนสิคะ”

“อยากรู้จัง ถ้าดอกเตอร์ตรีทิพย์ชวน คุณจะกล้าปฏิเสธหรือเปล่า” ธตรัฐพินิจใบหน้าหวานละมุน เธอคงกลัวว่าแม่เขาจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ แต่คนหน้าหวานช่างไม่รู้อะไร แม่เขาผ่านจุดนั้นมาตั้งนานแล้ว

“อย่าทำอย่างนั้นนะคะ”

“กลัวอะไร หืม” เขาถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

หญิงสาวมองไปยังห้องที่อาจารย์ที่ปรึกษาอยู่ด้านใน ไม่ได้ตั้งใจจะให้คนเซ้าซี้รู้ แต่เขาก็รู้จนได้

“กลัวแม่ผมรู้เรื่องของเราหรือ แต่ถึงรู้ก็ไม่เห็นเป็นไร แม่เอ็นดูคุณอย่างกับเป็นลูกสาวอีกคน”

อยากหยิกธตรัฐให้เนื้อเขียวนัก เขาเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น เธอรู้ว่าท่านเอ็นดู แต่นั่นคือในฐานะที่เธอเป็นลูกศิษย์ หากรู้ว่าระหว่างเธอกับธตรัฐมีอะไรมากกว่านั้น ท่านจะยังเอ็นดูเธออยู่อีกหรือเปล่า

“ผมจะบอกแม่กับทุกคนว่าเราคบกัน” เขาบอกอย่างไม่แคร์โลก ก่อนหยิบแคบหมูในจานมาจิ้มน้ำพริกหนุ่มแล้วส่งเข้าปาก แม่คงขนซื้อมาจากเชียงใหม่อย่างเคย

“หนูไม่ได้คบกับคุณนะคะ” มานิลาแย้งทันควัน

“จริงหรือ นึกว่าที่ผ่านมาเราคบกันแล้วเสียอีก ถ้าอย่างนั้น...คบกันไหมล่ะ”

“คุณบอม...”

เสียงหวานแผ่วลงยามเรียกชื่อเขา หากเป็นเรื่องเรียนหญิงสาวไม่เป็นสองรองใคร แต่สำหรับเรื่องหัวใจคงถูกจัดให้เป็นที่โหล่

“รู้ไหมมะลิ คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนลักลอบได้เสียกับลูกสาวชาวบ้านยังไงก็ไม่รู้” ธตรัฐหัวเราะในลำคอ

“คุณบอมเปรียบเทียบน่าเกลียด” มานิลาก้มหน้างุด

“เมื่อไรคุณจะเรียกผมว่าพี่บอมเหมือนที่บรีสเรียก” เขาเปลี่ยนเรื่อง

“ทีคุณบอมยังเรียกหนูว่าคุณ แล้วแทนตัวเองว่าผมเลย”

ธตรัฐพยักหน้าช้า ๆ มานิลาในเวอร์ชันนี้โดนใจเขาสุด ๆ เริ่มมีปากมีเสียงขึ้นมาบ้างหลังจากโดนเขาจูบเขาหอม ถ้าหากรู้ว่าจะลงอีหรอบนี้...จัดการไปเสียตั้งนานแล้ว

“แล้วถ้าพี่แทนตัวเองว่าพี่ มะลิจะเรียกพี่ว่าพี่บอมหรือเปล่าล่ะ” มือแกร่งลูบผมนุ่มที่มัดเป็นหางม้าอย่างแผ่วเบา “หืม พี่รอคำตอบอยู่”

หัวใจดวงเล็กอุ่นวาบเพียงเพราะคำว่า ‘พี่’ ที่ชายหนุ่มใช้แทนตัวเอง ดวงตาสองคู่สบประสานดึงดูดซึ่งกันและกันชนิดที่ไม่มีใครยอมผละไปก่อน

“บอม แม่เรียบร้อยแล้ว”

เสียงอาจารย์ตรีทิพย์ทำเอามานิลาต้องหลบสายตาวูบ หญิงสาวจึงไม่ได้เห็นว่าคนตรงหน้ายิ้มกว้างขนาดไหน

“ค่ำแล้วปั่นจักรยานกลับคนเดียวอาจารย์เป็นห่วง มะลิกลับพร้อมอาจารย์เลยนะ เดี๋ยวให้บอมขับรถไปส่ง”

“ค่ะอาจารย์” สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่กล้าปฏิเสธอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างที่ธตรัฐบอกไว้จริง ๆ

รถยนต์สีน้ำตาลเข้มเคลื่อนออกจากบริเวณอะพาร์ตเมนต์ มานิลาโล่งอกที่วันนี้บนรถมีอาจารย์ตรีทิพย์นั่งอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นเธอไม่อยากคิดเลยว่าลูกชายของอาจารย์จะบอกลาเธอด้วยวิธีไหนนอกจากรับไหว้การขอบคุณเช่นเมื่อครู่

หญิงสาวพาตัวเองขึ้นมาถึงห้องพัก ยังไม่ทันเสียบกุญแจเพื่อเปิดประตูก็พบกับกระดาษหนึ่งแผ่นที่ถูกสอดไว้ระหว่างช่องประตูกับพื้นห้อง เห็นเท่านี้ก็พอเดาได้ว่าเป็นโปสการ์ดจากเพื่อนรักชาวฟิลิปปินส์คนหนึ่ง แม่บ้านของอะพาร์ตเมนต์คงนำมาสอดไว้ให้ ร่างเล็กย่อตัวลงหยิบมันขึ้นมา ก่อนไขกุญแจเข้ามาด้านในห้อง

มานิลาปลดกระเป๋าสะพายหลังวางไว้ข้างเตียงนอน แล้วกลับมาให้ความสนใจกับโปสการ์ดในมือ ภาพลูกเหล็กขนาดใหญ่เก้าลูกที่เชื่อมกันเป็นมิติบ่งบอกได้ดีว่าต้นกำเนิดของโปสการ์ดใบนี้มาจากไหน หญิงสาวพลิกอีกด้านเพื่ออ่านเรื่องเล่าจากคนส่ง ลายมือน่ารักเขียนเล่าเรื่องเป็นภาษาฟิลิปปินส์ที่แปลได้ความว่า