คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : 8 น้ำเต้าหู้แทนใจ พวงมาลัยเสี่ยงรัก 2/5
เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอธตรัฐ
มีเพียงคำบอกเล่าจากธริษตรีซึ่งบอกว่าเหงาปาก
ไม่รู้จะทะเลาะกับใครเพราะช่วงนี้พี่ชายตระเวนตรวจงานพาวเวอร์สตีมที่มีอยู่หลายสาขาทั่วประเทศ
และยังมีสาขาใหม่ซึ่งอยู่ในระหว่างการก่อสร้างอีกด้วย
ทุกวันนี้เจอพี่ชายแทบนับครั้งได้
ธริษตรีบอกว่าธตรัฐกลับบ้านมาตอนดึกและออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาของกินตอนเช้าพวกนี้มาให้เธอพร้อมกับข้อความสั้น ๆ
ในทุก ๆ วัน
‘ยิ้มก่อนแกะถุงน้ำเต้าหู้’
‘วันนี้อย่าอยู่แล็บจนมืดค่ำ’
‘เย็นนี้ปั่นจักรยานกลับดี
ๆ’
‘ขอให้โชคดีกับการปิดธีสิส’
‘เอาใจช่วยในทุก ๆ วัน’
‘พักผ่อนบ้าง’
ข้อความพวกนี้และอีกหลาย ๆ
ข้อความทำให้มั่นใจว่าคนคนนั้นคือคนใกล้ตัวที่รู้ความเป็นไปของเธอในแต่ละวันเป็นอย่างดี
แต่ช่างทำตัวลึกลับจนนึกไม่ออกว่าเป็นใคร
“วันนี้เขียนมาว่าอะไรหนอ”
พลอยพิมพ์ชะโงกหน้าเข้าไปมองในถุงพลาสติกซึ่งใส่ของกินไว้
ใจก็ลุ้นให้รุ่นน้องหยิบการ์ดนั่นขึ้นมาอ่าน
มานิลายิ้มอ่อน
ก่อนหยิบกระดาษสีครีมแผ่นเล็ก ๆ ขึ้นอ่านออกเสียง
“ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเป็นใคร
สักวันคุณจะรู้เอง” เสียงหวานแผ่วลงท้ายประโยค ดวงตาทั้งคู่มองกระดาษโน้ตแน่นิ่ง
“หือ อย่างกับรู้นะว่าเรากำลังสงสัยอยู่”
คนอยากรู้เริ่มขนลุกราวกับเจอพลังงานลึกลับ “มะลินี่ก็อึดนะ น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋
เป็นพี่นะกินติด ๆ กันเป็นเดือนไม่ได้หรอกมั้ง คงเบื่อเสียก่อน”
“มันก็...อร่อยดีนะคะพี่พลอย”
จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีแค่ปาท่องโก๋เสียทีเดียว บางวันยังมีข้าวต้มมัดแถมมาให้ด้วย
“พี่มั่นใจว่าคนให้เป็นผู้ชาย
และก็กำลังจีบมะลิอยู่ แต่คงเป็นผู้ชายที่แปลกสุดในโลกหล้า
จะจีบผู้หญิงทั้งทีดอกกุลงกุหลาบไม่มีเสียหรอก
ให้แต่พวงมาลัยอย่างกับมะลิเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสียอย่างนั้น”
“หอมดีนะคะ”
ถึงแม้ว่าพลอยพิมพ์จะเตือนหลายครั้งว่าดอกไม้พวกนี้อาจมีสารฆ่าแมลงหรือสารพิษอื่นตกค้าง
หากแต่มานิลากลับไม่เคยฟัง
เธอยกพวงมาลัยดอกมะลิลาในมือขึ้นจรดปลายจมูกแล้วสูดกลิ่นหอมชื่นใจเข้าจนเต็มปอด
“ดีนะที่จีบมะลิ
เพราะถ้าจีบพี่เขาคงต้องขนพลอยมาให้วันละเม็ดสองเม็ด” สาวร่างอวบพูดไปก็ขำไป
มานิลาพลอยอารมณ์ดีไปด้วย
แม้ไม่รู้ว่าพวงมาลัยดอกมะลิลากับน้ำเต้าหู้หนึ่งถุงพ่วงด้วยปาท่องโก๋อีกสามตัวที่แขวนไว้หน้าห้องปฏิบัติการในทุกเช้าเป็นของใคร
แต่สิ่งที่รู้คือตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอยิ้มได้ทุกทีที่เห็นมัน
คนให้จะรู้ไหมหนอ...ว่าการ์ดใบเล็ก ๆ
พร้อมข้อความสั้น ๆ
ที่ไม่เคยซ้ำกันเลยสักวันจะทำให้หัวใจดวงนี้ชุ่มชื่นได้มากขนาดไหน
“อะแฮ่ม”
เสียงกระแอมจากบุคคลที่สามดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้อง
ทำให้พลอยพิมพ์กลืนเสียงหัวเราะลงคอแทบไม่ทัน
“เอ่อ ขอโทษค่ะอาจารย์
พลอยลืมไปเลยว่าอาจารย์อยู่ในห้องนี้ด้วย” ว่าที่ดอกเตอร์หน้าเจื่อน
รีบลุกขึ้นเดินกลับไปยังโต๊ะอีกตัวซึ่งมีกล้องจุลทรรศน์แบบสเตอริโอวางอยู่
ก่อนกุลีกุจอหยิบกล้องดิจิตอลแบบเฉพาะมาต่อตรงเข้ากับกล้องจุลทรรศน์เพื่อส่งภาพเข้าสู่คอมพิวเตอร์พกพาซึ่งวางอยู่ข้าง
ๆ กัน
มานิลายิ้มตอบอาจารย์ตรีทิพย์ซึ่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว
จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไปยังส่วนที่ดัดแปลงไว้เป็นครัวอย่างง่าย ๆ
โดยไม่ลืมหิ้วเอาพวงมาลัย และถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ติดมือมาด้วย
“คุณบอมครับ
ผมเก็บของทั้งหมดใส่กล่องนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ”
พนักงานชายของพาวเวอร์สตีมหอบกล่องพลาสติกขนาดพอดีโอบมาวางบนโต๊ะรับแขกในห้องทำงานเจ้านาย
“ขอบใจมาก”
ชายหนุ่มเงยหน้าจากกองเอกสารที่ต้องเร่งเคลียร์ขึ้นมาตอบรับสั้น ๆ
ตลอดทั้งเดือนธตรัฐเข้ามาที่สำนักงานเพื่อเซ็นเอกสารอนุมัติรายการต่าง
ๆ แค่ไม่กี่ครั้ง และแต่ละครั้งก็ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เวลาที่เหลือเขาทุ่มเทให้กับการตรวจประจำไตรมาสตามสาขาในต่างจังหวัดด้วยตัวเอง
จนกระทั่งทุกอย่างเรียบร้อยจึงกลับมานั่งแท่นผู้บริหารที่สำนักงานใหญ่ตามปกติ
ไตรมาสนี้พาวเวอร์สตีมได้รับการตอบรับดีเกินคาด
กระนั้นผู้บริหารก็ยังไม่เบาใจเสียทีเดียว
ชายหนุ่มมักขับรถไปเองหรือไม่ก็ให้พนักงานในร้านขับรถของเขาไปใช้บริการในศูนย์ดูแลรถยนต์เจ้าอื่นอยู่เนือง
ๆ เพื่อจะได้รู้ว่าเจ้าอื่นมีวิธีการดูแลรถอย่างไร
แตกต่างหรือเหมือนกันกับพาวเวอร์สตีมตรงไหน รู้เขารู้เรา ไม่เสียหายอะไร
แล้วของในกล่องที่พนักงานเพิ่งเอาเข้ามาให้นั้นส่วนใหญ่ก็เป็นเอกสารทั่วไปที่เขาเก็บเอาไว้ในรถ
คงไม่ดีแน่หากไม่เอาออกมาก่อน
ความคิดเห็น