ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คิดถึงคุณ...อย่างเป็นทางการ : Officially Missing You

    ลำดับตอนที่ #4 : 1 ‘ไอ้ซี’ มันก็จะมีกลิ่นขี้หมูอยู่หน่อยๆ 3/3

    • อัปเดตล่าสุด 12 มี.ค. 67




    “สบายดี พี่ปราบล่ะ”

    “เรื่อยๆ”

    ชายหนุ่มตอบสั้นๆ สั้นมากจนคนฟังไม่อาจตีความหมายได้ว่า เรื่อยๆคือเรื่อยๆ อย่างไร สุขเรื่อยๆ เครียดเรื่อยๆ เหนื่อยเรื่อยๆ หรือเปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ หากก็ไม่อยากถามต่อให้เขารู้ว่าเธออยากรู้

    “งานยุ่งหรือเปล่า นั่งคุยกันก่อนสิ”

    แม้ข้างในจะลังเลเต็มเปี่ยม ทว่าสิ่งที่ทะเลจันทร์แสดงออกให้เห็นคือท่าทีมั่นใจที่เพิ่งปลุกปั้นขึ้นหมาดๆ หญิงสาวแปลกใจในตัวเองอยู่ไม่น้อย อดทนไม่ติดต่อ ตัดเขาออกจากชีวิต (แต่ไม่อาจตัดออกจากใจ) มาได้ตั้งหลายปี บัดนี้ทุกอย่างกำลังพังทลายเพราะคำชวนง่ายๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน

    อ่อนโยนอย่างที่...เธอชอบฟัง

    “ซะ...ซี” ทะเลจันทร์ติดอ่าง มาดสาวห้าวปลิวหาย

    ปราบศึกไม่ยี่หระต่อท่าทีลังเลนั้น ชายหนุ่มเอ่ยต่อ เหมารวมผสมมัดมือชกไปว่ารุ่นน้องไม่ปฏิเสธ

    “ใครก็ไม่รู้ บอกทุกคนว่าที่เลือกเรียนคณะเกษตรเพราะที่บ้านปลูกผักปลูกหญ้า แล้วอยากเรียนภาควิชาสัตวบาลเพราะโตมากับแม่หมูในคอกหน้าบ้าน” รุ่นน้องคนนี้เป็นเด็กติดดินและเข้ากับคนอื่นได้ดี พี่ๆ ขอมาเล่นกับหมูในคอกหลายครั้งแต่ไม่เคยได้ผล ที่แท้ก็ไม่ใช่คอกหมูเล็กๆ แต่เป็นฟาร์มหมูใหญ่อันดับต้นๆ ของจังหวัด

    “อ๋อ...” คราวนี้คนฟังเข้าใจอย่างถ่องแท้ คงเพราะเธอไม่เคยบอกรายละเอียดของกิจการที่บ้าน ทุกคนในชมรมรวมทั้งเพื่อนคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยจึงคิดไปเองว่าเธอมาจากครอบครัวเกษตรกรธรรมดาที่หาเช้ากินค่ำ

    “ความลับเยอะนะเรา”

    “ไม่รู้จะบอกไปทำไม ไม่เห็นสำคัญเลย”

    “วันก่อนพี่เข้าชมรม น้องๆ บอกว่าซีเข้าไปบ่อย”

    หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

    “แวะไปทุกครั้งที่ทำธุระที่กรุงเทพฯ พี่ปราบไปชมรมมาเมื่อไรหรือ”

    “อาทิตย์ก่อน ถ้าไปเร็วกว่านี้เราคงเจอกันแล้ว”

    ประโยคที่ออกจากริมฝีปากหนา เจ้าตัวคิดอะไรบ้างก็ไม่รู้ แต่ทะเลจันทร์วูบวาบไปแล้วกับการตีความหมายด้วยตัวเอง เขาพูดเหมือนอยากเจอ พูดเหมือนลืมไปแล้วว่าก่อนที่เขาจะไปเรียนต่อนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

    “พี่ปราบกลับมานานแล้วหรือ” หญิงสาวตัดสินใจถาม หากไม่กล้าวันนี้ ห้าเดือนที่เขาอยู่ในฟาร์มเธอคงอกแตกตายเพราะอึดอัดขั้นวิกฤติ

    “สามเดือนแล้ว และก็จะอยู่ไทยแบบถาวร พี่กลับมาอยู่กับครอบครัว”

    ครอบครัวคำนี้ทำให้ทะเลจันทร์จุกไปทั้งลำคอ ปราบศึกมีทุกอย่างเพียบพร้อม ไม่แปลกหรอกหากมีคนรู้ใจแล้ว

    “พี่ปราบ เอ่อ มีลูกหรือยัง พามาเล่นที่ฟาร์มก็ได้ ซีก็มีหลานสาว”

    หลายปีเหลือเกินที่ไม่เจอกัน ไม่ได้ข่าวคราว หรือพูดตามจริงคือเธอไม่สนใจใคร่รู้มากกว่า พี่ๆ ในชมรมติดต่อกับปราบศึกเสมอ และยังพูดแว่วๆ ให้พอได้ยินอยู่บ้าง แต่เป็นเธอเองที่เอาตาไปคอกหมูเอาหูไปไร่แก้วมังกร

    เมื่อครั้งนั้นเธอเพิ่งเข้าเรียนชั้นปีที่หนึ่ง เดินสะเปะสะปะไปเรื่อยในงานเปิดโลกกิจกรรมของมหาวิทยาลัย อยู่ดีๆ ก็นึกอยากทำกิจกรรม ผลสุดท้ายเลยได้สมัครเข้าชมรมหนึ่งในฝ่ายบำเพ็ญประโยชน์ ค่ายเพื่อนใหม่ที่จัดขึ้นหลังจากนั้นอีกสองอาทิตย์ทำให้รู้จักกับเพื่อนต่างคณะ รู้จักรุ่นพี่หลายคน รวมถึงคนตรงหน้า

    พี่ปราบเรียนปริญญาโทปีสุดท้าย ในขณะที่เธอเรียนปริญญาตรีปีแรก ชายหนุ่มเป็นสมาชิกชมรมมานาน เคยเป็นถึงประธานชมรมเลยด้วย ชมรมในความคิดของทุกคนคือบ้าน ดังนั้นความผูกพันจึงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเนื่องจากต่างคนต่างมีอุดมการณ์เดียวกัน การออกค่าย การได้ช่วยเหลือผู้อื่นไม่เพียงแต่จะทำให้มีรอยยิ้มทั้งผู้ให้และผู้รับ แต่ยังก่อเกิดความสัมพันธ์ที่ดีงามอีกด้วย

    เธอได้รู้จักพี่ปราบแค่ปีเดียวก่อนที่เขาจะเดินทางไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยขึ้นชื่อด้านวิทยาศาสตร์และการวิจัยอย่างสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ (Massachusetts Institute of Technology : MIT) ทว่าหนึ่งปีที่รู้จักกัน ใช้ชีวิตกินนอนในชมรมและออกค่ายด้วยกัน ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้จักทั้งความรัก และรู้จักคำว่าอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันได้สารภาพรักด้วยซ้ำ

    ใช่ !

    ...การจากลาระหว่างเธอกับพี่ปราบไม่สวยนัก

    “แล้วภรรยาพี่ปราบ ไม่มาอยู่นี่ด้วยกันหรือ พ่อกับพี่ซันไม่ว่าหรอก ไม่ต้องเกรงใจ” เขาเงียบ เธอจึงกลั้นใจถามติดตลกกลบความเจ็บปวด

    “หมูตัวผู้ที่ฟาร์มนี้ อยู่ๆ ก็มีลูกได้เลยหรือเปล่า หืม”

    ทุกอย่างเงียบสนิทราวถูกปิดระดับเสียง กล่องใส่กล้องจุลทรรศน์ถูกยกขึ้นวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มเปิดฝากล่อง ก่อนสำรวจจนมั่นใจว่าไม่มีร่องรอยชำรุดจากการเดินทาง

    “พี่ไม่มีเมีย จะมีลูกได้ยังไง”

    ใจดวงน้อยพองโตคับอก ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมถึงรู้สึกโล่งอกอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่าเขายังครองตัวเป็นโสด แต่ก็นะ คนอะไรเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับหมูตัวผู้

    ปราบศึกเริ่มตรวจสอบสภาพกล้องจุลทรรศน์ตัวถัดมา แววตามุ่งมั่นจดจ่อกับงานตรงหน้า ก่อนบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสมือนพูดเรื่องทั่วๆ ไป

    “ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเราถึงติดเอฟชีวะ” ชายหนุ่มวางมือลงบนเส้นผมยุ่งเหยิงของคนติดเอฟ โยกเบาๆ เช่นที่ชอบทำในอดีต “เพราะไม่รู้นี่เองว่าตัวอ่อนเกิดจากการปฏิสนธิระหว่างเซลล์สืบพันธุ์เพศผู้กับเซลล์สืบพันธุ์เพศเมีย”

           “พี่ปราบ !


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    ดูอีบุ๊ก

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×