คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1 พบเพื่อจาก 3/6
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก
เจ้าของห้องก็รีบปิดสมุด ยัดมันไว้ใต้หมอนแล้วตลบผ้านวมคลุมไว้อีกชั้น
ก่อนเดินไปเปิดประตู
“ดีขึ้นหรือยัง
บรีสบอกว่าบอมบริจาคเลือดแล้วเป็นลม อะ นี่ลูก”
ผู้มาใหม่ยื่นแก้วน้ำหวานสีแดงตรงหน้าลูกชาย “ดื่มเสียหน่อย บอมจะได้หายเพลีย”
“ไม่มึนแล้ว ขอบคุณครับแม่”
เขายิ้มให้แล้วเปิดประตูออกกว้าง ก่อนเดินโอบมารดามานั่งบนโซฟาตัวยาวในห้อง
“เมื่อวานบอมบอกแม่ว่าวันนี้จะไปเป็นวิทยากรพิเศษที่คณะบริหาร
แล้วทำไมถึงไปบริจาคเลือดได้ล่ะลูก”
“ยายตัวเล็กนี่ก็ชอบเผาพี่ชายเสียจริง
คงใส่สีตีไข่เล่าเรื่องของผมให้แม่กับพ่อฟังจนหมดเปลือกเลยใช่ไหมครับ”
“บรีสเขาเป็นห่วง
น้องไม่เคยเห็นบอมหน้าซีดอย่างวันนี้”
“แบบนี้ค่อยรู้สึกดีหน่อยครับ”
พูดจบธตรัฐก็กระดกน้ำหวานในแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“ช้า ๆ หน่อยบอม ต้องจิบ ๆ
ไม่ใช่เทพรวดลงท้องแบบที่เราทำ”
“ผมชอบความรวดเร็วครับ
แล้วอีกอย่างน้ำหวานนี่ก็ลงไปกองในกระเพาะเดียวกันอยู่ดีครับ”
“เอาเถอะ ๆ แม่ไม่อยากรบกับเรา
แล้วตกลงเรื่องมันยังไง”
“อยากบริจาคเลือดครับ เห็นเขามารับบริจาคก็เลยเดินเข้าไป
ดีนะไม่เป็นลมตรงนั้น ไม่อย่างนั้นคงขายขี้หน้า คนเยอะเชียวครับแม่”
“ทำไมไม่โทรบอกแม่ล่ะลูก
ตรงที่บอมเป็นลมใกล้คณะแม่แค่นิดเดียว แต่ยังดีบอมโทรหาน้องแล้วน้องเลิกเรียนพอดี”
ธตรัฐพยักหน้าช้า ๆ
แสดงว่าน้องสาวยังไม่ได้บอกมารดาว่าใครมาช่วยเขาเอาไว้
“ก็เพราะรู้ว่าแม่มีสอนไงครับ
ผมก็เลยไม่อยากกวน
ใครจะกล้ารบกวนอาจารย์ผู้รักการสอนยิ่งชีพอย่างศาสตราจารย์ดอกเตอร์ตรีทิพย์
ธัญภากร ล่ะครับ”
“เรียกเสียเต็มยศ
ประชดแม่อยู่หรือเปล่า” หัวหน้าภาควิชากีฏวิทยาขมวดคิ้วรอฟังคำตอบ
“แม่ก็” มือหนาวางแก้วลงบนโต๊ะ
แล้วผละไปกอดเอวมารดาประหนึ่งยังเป็นลูกชายตัวเล็ก ๆ แสนขี้อ้อน
“ผมรู้ว่าแม่ต้องร้อนใจแน่ ๆ ถ้าโทรบอก เลยโทรหาบรีสแทน เฮ้อ
คนหล่อเวลาอ้วกนี่ก็หมดหล่อได้เหมือนกันนะครับแม่”
“แต่ตอนนี้แม่ว่าคนหล่อพักผ่อนได้แล้ว
ร่างกายจะได้ฟื้นตัว”
“เดี๋ยวครับแม่”
ธตรัฐรั้งไว้เมื่อผู้เป็นแม่กำลังจะลุกจากโซฟา
“หืม ?”
“วิชากีฏวิทยาสิ่งแวดล้อมที่แม่สอนนี่
เอ่อ มีนิสิตเรียนเยอะหรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มลอบผ่อนลมหายใจเมื่อรวบรวมความกล้าถามไปในที่สุด
“เป็นวิชาเลือกเรียนอิสระของนิสิตปริญญาโทกับเอก
เทอมนี้มีคนลงเรียนวิชานี้แปดคน บอมถามทำไมหรือ ปกติไม่เคยสนใจว่าแม่จะสอนยังไง”
“โธ่
แม่พูดเสียจนผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกอกตัญญู ผมก็สนใจแม่อยู่เหมือนกันนะ”
“อืม...”
ลูกชายหลบตาท่านเหมือนมีลับลมคมใน แต่อาจารย์ตรีทิพย์ก็ไม่เซ้าซี้
“เดี๋ยวนี้มหา’ลัยรณรงค์ให้นิสิตปั่นจักรยาน
ลูกศิษย์ที่เรียนกับแม่วิชานี้ปั่นจักรยานกันบ้างไหมครับ” ธตรัฐเลียบเคียงถาม
แต่เมื่อเห็นสายตาสงสัยของแม่เขาก็จำต้องอ้างโน่นนี่ไปเรื่อย “เอ่อ
ถามไว้ประดับความรู้ในสมองน่ะครับ”
“อย่างนั้นหรือ ก็ประมาณครึ่งหนึ่ง
แก๊งจักรยานก็เป็นนิสิตที่พักอยู่ใกล้ ๆ มหา’ลัยน่ะลูก”
แม้จะรู้สึกตงิดว่าทำไมลูกถึงเจาะจงเฉพาะนิสิตที่เรียนวิชานี้ แต่ท่านก็ยอมตอบ
“อ๋อ...ครับแม่”
ธตรัฐถูฝ่ามือสองข้างไปมา...ขอโทษที่บอกแม่ไม่หมดนะครับ
“แล้วแม่สอนวิชานี้วันไหนบ้างครับ”
“ทุกวันจันทร์ช่วงเช้า ทำไม
นึกอยากเรียนขึ้นมาหรือไงเรา”
อาจารย์ตรีทิพย์จ้องหน้าลูกชายหมายจะค้นหาคำตอบจากดวงตาคู่คม
“ไปกันใหญ่แล้วครับแม่
ผมไปนั่งเรียนแล้วจะรู้เรื่องได้ยังไงล่ะครับ ฮ้าวววว ง่วงจัง”
เขารีบป้องปากหาวตัดบท
“ง่วงก็นอนได้แล้ว
พรุ่งนี้พักสักวันก็ดีนะลูก บอมไม่เข้าออฟฟิศวันเดียวคงไม่เจ๊งหรอก อ้ะ ๆ”
อาจารย์วัยจวนเกษียณยกนิ้วชี้โบกไปมาเมื่อลูกชายอ้าปากจะต่อรอง
“อย่าให้แม่ต้องพูดซ้ำ”
“ผู้หญิงสองคนบนโลกที่พ่อกับผมขัดใจไม่ได้เลยคือแม่กับยายบรีส
ยอมก็ได้ครับ”
“นอนได้แล้วลูก
เดี๋ยวแม่เอาแก้วลงไปเก็บเอง” ท่านลูบศีรษะลูกชายเบา ๆ
“ครับ ขอบคุณนะครับแม่ ฝันดีครับ”
ชายหนุ่มโน้มตัวไปหอมแก้มมารดา “ฝากหอมแก้มพ่อด้วยนะครับ”
อาจารย์ตรีทิพย์ยิ้มให้ลูกชายแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับแก้วที่ลูกดื่มน้ำหวานจนหมดเกลี้ยง
โดยไม่ลืมล็อกประตูให้
ส่วนคนเป็นลูกเมื่อได้อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ทำตามที่รับปากแม่ไว้
ธตรัฐเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมายังเตียงนอน
เลิกหมอนขึ้นหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาชื่นชมอีกครั้ง
ในใจก็นึกไปว่าเขาจะเนียนเข้าหาแม่สาวหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าด้วยวิธีไหนดี
และถ้ารู้ว่าเขาเป็นลูกชายของดอกเตอร์ตรีทิพย์ หัวหน้าภาควิชาที่เธอเรียนอยู่
หญิงสาวจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างไร
“สู้ ๆ ไอ้บอม จีบหญิงที่ไหนไม่เคยพลาด
คนนี้ก็อย่าได้พลาดเชียว”
และคืนนี้ก็นับเป็นคืนที่เขานอนฝันดีอีกคืนหนึ่ง
ธตรัฐหลับไปทั้งรอยยิ้ม ในขณะที่อ้อมแขนแข็งแรงก็กอดสมุดบันทึกเล่มนั้นไม่ยอมปล่อย
ความคิดเห็น