คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 7 คนในความคิดถึง คนในหัวใจ 3/3
“อืม”
“เราต้องไปให้อาหารหมูทุกเช้าไม่ใช่หรือ” คุณการุณย์เป็นคนบอกเขาว่าลูกสาวคนเล็กไม่เคยทิ้งหน้าที่นี้ แม้ทุกวันนี้งานฟาร์มจะมีอะไรมากมายให้ต้องทำ “งานพี่ไม่ได้กำหนดเวลา ตอนเช้าจะไปช่วยซีที่ฟาร์มก่อน แล้วค่อยไปอ่างเก็บน้ำด้วยกัน”
หญิงสาวยิ้มกว้าง อยู่ดีๆ ก็ได้ลูกมือมาช่วยอีกหนึ่ง ค่าแรงไม่ต้องจ่าย แต่อาจจะต้องเหนื่อยหน่อยกับการที่ก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นเต้นแรงกว่าปกติบ่อยขึ้น
“พี่ปราบนี่รู้ใจซีจริงๆ เลย”
ดอกเตอร์หนุ่มช่วยเขี่ยเมล็ดข้าวที่ติดแก้มขาวผ่องให้ เมื่อก่อนทะเลจันทร์กินเลอะอย่างไร ปัจจุบันยังเป็นเช่นนั้น
“ซีน่าจะรู้ใจพี่บ้าง”
ทะเลจันทร์หน้าซับสีเลือด หน้าผากชื้นเหงื่อขึ้นมาปุบปับ มือเรียวเล็กโบกไปโบกมาเป็นเชิงว่าอากาศภายในบ้านตุ๊กตานั้นร้อนนักหนา ทั้งที่แม้ว่าจะเป็นยามบ่ายอ่อนๆ แต่สายลมก็พัดโกรกเอื่อยๆ ผ่านช่องประตูและหน้าต่างรอบบ้าน
“อากาศร้อนเนอะ ซีเปิดพัดลมดีกว่า”
“ร้อนหรือ พี่ว่าก็ไม่ อากาศดี ลมเย็นสบาย”
“อะ..เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก นั่งอยู่บนเก้าอี้แท้ๆ แต่กลับเลิ่กลั่กไม่เป็นตัวของตัวเอง “ไม่เปิดก็ไม่เปิด”
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆ เหงื่อออก” ปราบศึกถามทั้งที่รู้เหตุผลดีอยู่แล้ว ทะเลจันทร์เป็นสาวห้าว เป็นม้าป่าดีดกะโหลกอย่างที่คุณกาญจนาค่อนขอด แต่พอเขินก็น่ารักเสียจนเขาไม่อยากปล่อยห่างกายอีกแล้ว
“ปะ...เปล่า”
“เหงื่อเราออกเยอะผิดปกติรู้หรือเปล่า หืม”
“ไหน ไหนเหงื่อ” ว่าไป มือก็ปาดเม็ดเหงื่อบนใบหน้าไป “ไม่มี๊”
ไม่ทันที่คำว่า ‘ไม่มี’ ซึ่งทะเลจันทร์บอกด้วยเสียงสูงปรี๊ดยิ่งกว่ายอดเขาเอเวอเรสต์ ใบหน้าที่ว่าแดงแล้วก็ได้แดงเพิ่มอีกหนึ่งระดับ เหงื่อที่ว่าผุดเยอะแล้วก็ซึมออกมาอีกระลอกเมื่อตอนนี้หลังมือของคนที่ทำให้เธอเขินวางทาบอยู่บนหน้าผาก
วางนิ่ง...
นิ่งมากเสียด้วย...
“อืม ตัวไม่ร้อน ไม่น่าจะมีไข้อย่างที่ซีบอกนั่นละ”
“พี่ปราบ...”
“ครับ”
คำขานน่าฟังมาพร้อมกับใบหน้าเขาที่เลื่อนเขามาใกล้ขึ้นอีก หากไม่มีโต๊ะอาหารกั้นอยู่ ทะเลจันทร์คิดว่าปราบศึกต้องสิงร่างเธอแน่ๆ
แล้วก็นะ...ทำไมต้อง ‘ครับ’ ด้วยเล่า เธอใจแตกกันพอดี
“เห็นไหมล่ะ ซีไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”
“พี่เชื่อ”
“เชื่อก็เอามือออกไปจากหน้าผากซีได้แล้วมั้ง”
ปราบศึกยอมหดมือกลับแต่โดยดี เพียงเท่านี้ก็มากพอ การได้หยอดทะเลจันทร์วันละนิดละหน่อยทำให้หัวใจเขาชุ่มชื่นขึ้นเป็นกอง และยิ่งเป็นอย่างนี้ ยิ่งการันตีได้ว่าไม่ได้มีเพียงเขาที่คิดไปไกล
“ดูสิ มือพี่ปราบเลยเปื้อนเหงื่อซี”
“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มพินิจใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยว ก่อนถามหาเจ้าหมูซน “พลูโตไปไหนเสียล่ะ พี่ยังไม่เห็นเลย”
“หลับไปแล้ว อยู่ในบ้านเขานั่นแหละ” เจ้านายของหมูแคระบุ้ยใบ้ไปยังบ้านหลังเล็ก อาการเขินอายและความประหม่ายังมีปะปนอยู่บ้างในน้ำเสียง “พะยอมอาบน้ำให้ พออาบน้ำเสร็จก็ให้กินข้าว พลูโตกินเยอะเหมือนเดิม ไม่สิ เยอะกว่าเดิมอีกมั้ง ตอนนี้หนังท้องตึงจนหนังตาหย่อน”
“เหนื่อยที่วิ่งเล่นไปทั่วฟาร์ม”
“ซนน่ะสิ เห็นทีซีต้องลงโทษพลูโตบ้างแล้ว” ใช่ว่าเป็นครั้งแรกที่พลูโตป่วนคนในฟาร์ม แต่ต่อให้เธอลงโทษอย่างไร เจ้าหมูอ้วนก็ไม่เคยหลาบจำ “พี่ปราบกินข้าวต่อเถอะ เย็นชืดหมดแล้ว”
“เราก็เหมือนกัน” ชายหนุ่มตักกับข้าววางเพิ่มให้ในจาน
“ขอบคุณนะ”
“และก็กินดีๆ อย่ามูมมาม ไม่อย่างนั้นพี่จะเช็ดปากให้อีก”
...แต่คราวนี้พี่จะไม่เช็ดด้วยมือเหมือนเมื่อกี้
ความคิดเห็น