ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #18 : 3 บังเอิญโลกกลม หรือพรหมลิขิต 5/6

มานิลากำลังปรับสายวิโอลาให้ตรงคีย์ ระหว่างนี้ก็คิดทบทวนสิ่งที่พลอยพิมพ์ขอร้อง แม้ว่าเหนื่อยที่ต้องเดินทางแต่เมื่อได้เล่นเครื่องดนตรีที่ตัวเองรักก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เดิมทีคิดว่าจะเล่นเพื่อให้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงบ้าน หรือคิดถึงอีกหลาย ๆ เรื่องที่เป็นตะกอนนอนนิ่งอยู่ในสมอง แต่เล่นไปเล่นมา นอกจากลูกค้าติดใจเธอแล้ว เธอยังติดใจที่นี่ด้วย จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ปีกว่า จะให้ถอนตัวแบบปุบปับก็ดูจะฝืนใจไปหน่อย

“มะลิ พร้อมหรือยัง เอาเพลงตามที่พี่บอกเลยนะ” ผู้จัดการร้านเข้ามาบอก

“ค่ะ”

หญิงสาวเล่นวิโอลาเป็นเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์พร้อมกับเดินไปยังประตูที่จะพาไปสู่โต๊ะอาหารของลูกค้าที่ผู้จัดการร้านได้บอกไว้ ลูกค้าคนอื่น ๆ ไม่ได้ตื่นตกใจกับไฟบนเพดานที่ดับลง เนื่องจากเสียงจากวิโอลาทำให้เดาได้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของใครบางคน ทั้งร้านตอนนี้มีเพียงแสงสว่างจากเทียนที่วางอยู่ตามโต๊ะแต่ละตัวเท่านั้น

“ว้าว บอมทำเซอร์ไพร์สให้หรือคะ กีกี้ปลื้มปริ่มที่สุดเลยอะ” กิรตราลุกขึ้นยืน สายตาจับจ้องเค้กก้อนใหญ่ที่บริกรถือเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ แถมข้าง ๆ ยังมีนักวิโอลาเล่นเพลงให้ด้วย

 “อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลยกีกี้” เพลงจบลงพอดีกับที่เค้กอยู่ตรงหน้าเจ้าของวันเกิด ธตรัฐยิ้มละมุนให้ เพื่อนทำเซอร์ไพร์สให้เพื่อนไม่ใช่เรื่องแปลก และกิรตราก็คู่ควรกับสิ่งที่เขาทำให้

“อธิษฐานแล้วนะคะ”

“เอาเลย”

หญิงสาวยกมือมากุมไว้แล้วหลับตาลง ริมฝีปากที่ฉาบไว้ด้วยลิปสติกสีเดียวกับเล็บขมุบขมิบอธิษฐานอยู่เป็นนาน กิรตราลืมตาขึ้นแล้วเป่าเทียนจนดับลงทุกเล่ม ก่อนหอมแก้มและกอดขอบคุณคนทำเซอร์ไพร์ส

“ขอบคุณนะคะ บอมน่ารักที่สุดเลย”

“ผมรู้ว่ากีกี้ต้องชอบ” ชายหนุ่มกอดตอบ

มานิลารู้สึกหวั่นไหวไปกับการเซอร์ไพร์สวันเกิดที่เธอเองก็มีส่วนร่วม ทุกครั้งที่มีคู่รักขอแต่งงานหรือเซอร์ไพร์สวันเกิดที่ร้าน เธอก็เป็นได้เพียงนักดนตรีที่เล่นเพลงให้เท่านั้น คงดีหากในวันหนึ่งมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เธอบ้าง

ไฟในร้านค่อย ๆ สว่างขึ้น เผยให้เห็นว่าหนุ่มสาวที่ยืนกอดกันอยู่นั้นเป็นใคร นักวิโอลาสาวตกใจไม่น้อยเมื่อแท้จริงแล้วฝ่ายชายเป็นคนที่เธอรู้จัก แต่ก็เก็บอาการไว้ได้ดี

คุณบอม...

ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงที่เป็นเจ้าของวันเกิดคงจะเป็นคนที่เขาเรียกว่า ‘ที่รัก’ ในวันแรกที่เจอกับเธอสินะ

“ขอบคุณมากเลยนะคะ น้องเล่นเพลงได้เพราะมากเลยค่ะ” กิรตราผละออกจากอ้อมแขนแกร่งมาจับมือหญิงสาวที่ถือวิโอลาอยู่

ใบหน้าคมเข้มหันมองตาม รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่หุบลงฉับ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยยากที่ใครจะคาดเดาอารมณ์ได้ หากมานิลาเก็บอาการได้เก่งแล้ว ธตรัฐกลับเก็บอาการได้เก่งกว่ามาก ยอมรับว่าฝีมือการเล่นวิโอลาของเธอไม่เป็นสองรองใคร แต่เหตุผลแค่นี้ไม่ได้ทำให้มองเธอในแง่มุมที่ดีขึ้นมาได้เลย

“น้องคะ”

“คะ ?”

“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป” กิรตรารั้งนักดนตรีสาวเอาไว้แล้วเปิดกระเป๋าเงินหยิบธนบัตรมูลค่าสูงสุดออกมา ก่อนยื่นให้ถึงมือ “พี่ให้ทิปค่ะ”

“หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ เทียบไม่ได้กับเพลงของน้องด้วยซ้ำ เสียงเพลงของน้องทำให้พี่มีความสุขมากค่ะ”

“เอ่อ คือ...”

นักดนตรีสาวชักมือออก แต่กิรตราก็ไม่ยอมแพ้ เธอคว้ามือหญิงสาวมาแล้ววางธนบัตรลงไปทันที

“รับไว้เถอะนะคะ ถ้าไม่รับพี่จะเสียใจมากเลยนะ”

มานิลาเริ่มลำบากใจ แม้เคยได้ทิปจากลูกค้ามาแล้วหลายคนแต่บอกไม่ถูกว่าทำไมพอมารับทิปจากคนรักของธตรัฐถึงได้ลำบากใจนัก หญิงสาวส่งสายตาเชิงปรึกษาไปยังผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก ฝ่ายนั้นพยักหน้าให้ เธอจึงต้องรับเงินนี้ไว้

“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้น้อย ๆ แล้วเดินออกมา

ธตรัฐนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ผู้หญิงคนนั้นทำเป็นเล่นตัวแต่สุดท้ายก็รับเงินไปอยู่ดี

“นี่ขนาดว่าเป็นกีกี้ บอมยังทำเซอร์ไพร์สให้ขนาดนี้ อยากรู้จังเลยค่ะว่าถ้ามีแฟนบอมจะขอแฟนแต่งงานยังไง” กิรตราได้ทีแอบถาม เธอไม่เชื่อว่าอย่างเขาจะไม่มีผู้หญิงในดวงใจ

“ผมไม่รู้ เพราะไม่เคยคิดจะแต่งกับใคร” ชายหนุ่มตอบโดยไม่มองหน้า แล้วคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนเกลี้ยงแก้ว

“จริงหรือคะ” หญิงสาวยิ้มล้อเลียน

“กินไหมเค้ก ไม่อย่างนั้นผมจะได้ยกให้เด็ก ๆ ในร้าน”

“แหม บอมก็ กีกี้ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นโกรธ” กิรตราบ่นกระปอดกระแปดแล้วตักเค้กมาชิม วันนี้ขอกินหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเบิร์นออกก็แล้วกัน “บอมไม่กินหรือคะ”

“กีกี้กินเถอะ”

“ก็ได้ค่ะ จะกินเผื่อบอมด้วย”

ธตรัฐมองผู้หญิงที่กินเค้กอย่างไม่ห่วงสวยจนครีมเลอะแก้มเต็มไปหมด เพราะรู้ว่ากิรตราชอบเค้กเขาจึงสั่งมาให้ จะว่าไปแล้วหญิงสาวก็น่ารักดี ติดจะโก๊ะ ๆ เสียด้วยซ้ำ เขาได้แต่ภาวนาว่าวันหนึ่งจะมีใครสักคนเห็นในความน่ารักนี้และพร้อมดูแลเธอไปชั่วชีวิต