คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 2 พรากเพื่อเจอ 5/6
“ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณบอมรำคาญ”
มานิลาตลบกระโปรงลงให้คลุมเข่า
แล้วใช้มือข้างหนึ่งยึดผนังปูนไว้เพื่อพาตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างเดิม
รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัวเข่าแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกไม่นานอาการปวดนี้จะบรรเทาเบาบาง
ดวงตาแข็งกร้าวอ่อนแสงลงเมื่อได้เห็นท่าทางซวนเซของผู้หญิงตรงหน้า
หากแต่ใจที่ยังห่างไกลคำว่าอ่อนกลับเมินเฉยต่อท่าทางนั้น
“โอ๊ะ !”
ธตรัฐรับร่างผอมบางไว้โดยอัตโนมัติก่อนที่เธอจะลงไปกองกับพื้นอีกรอบ
มือมานิลาเกาะหนึบตรงหัวไหล่กว้าง ศีรษะเล็กซบลงแนบอกเขา
ชายหนุ่มลืมตัวสูดกลิ่นหอมเข้าจนเต็มปอด เหตุการณ์ในตอนนี้ไม่ต่างจากเมื่อหลายวันก่อน
แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือความรู้สึกที่เขามีต่อผู้หญิงคนนี้
“ขอโทษค่ะ” เธอผละออกจากอกเขาแล้วเกาะผนังไว้อย่างเดิมแทน
หัวเข่าข้างที่ได้แผลยังปวดหนึบทำให้ต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงบนฝ่าเท้าอีกข้างอย่างเสียไม่ได้
“ยืนไม่ไหวยังอวดเก่ง”
“หนูไม่ได้อวดเก่งนะคะ”
มานิลาไม่ใส่ใจต่อคำพูดนั้น
หญิงสาวพยายามย่อตัวลงหยิบกุญแจที่หล่นตอนล้ม แต่ก็ทำได้ยากยิ่งเหลือเกิน
คนมองส่ายหน้าน้อย ๆ
แล้วก้มหยิบกุญแจส่งให้ แต่เจ้าของไม่รับไปสักที
ทำให้เขาต้องดึงมือเธอออกมาแล้ววางมันลงให้เสียเอง
“นี่กุญแจของคุณ แต่แม่ผมมาถึงสักพักแล้ว
คุณไม่ต้องใช้กุญแจหรอก”
“ขอบคุณค่ะ หนูขอตัวนะคะ”
ธตรัฐถอนหายใจหลังเจ้าของร่างผอมบางเปิดประตูเข้าไปด้านใน
สิ่งที่เห็นในโรงแรมเมื่อวันนั้นช่างขัดกับภาพเด็กเรียนที่เห็นในวันนี้
แต่น่าแปลกที่เมื่อคิดถึงเรื่องในโรงแรมมากเท่าไร ภาพในวันแรกที่เจอกันก็เข้ามากลบทับทุกทีไป
สัมมนาทางวิชาการซึ่งมีทั้งนักวิจัยชาวไทยและชาวต่างชาติเข้าร่วมงานถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูหกดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา
ศาสตราจารย์ดอกเตอร์ตรีทิพย์ได้รับเกียรติให้มาเป็นหนึ่งในวิทยากรพิเศษในวันนี้
เนื่องจากเนื้อหาส่วนใหญ่ของการสัมมนาเกี่ยวเนื่องกับนิเวศวิทยาและพฤติกรรมแมลงซึ่งท่านเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ
“ไหวไหมมะลิ”
“สบายมากค่ะอาจารย์”
มานิลายิ้มให้อาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อให้ท่านสบายใจ
อาจารย์ตรีทิพย์พยักหน้ารับ
แต่ก็ห่วงลูกศิษย์อยู่ไม่น้อย
เมื่อเช้าเข้ามาในห้องปฏิบัติการในสภาพหัวเข่าถลอกเลือดไหลเป็นทาง
พอท่านถามก็ได้ความว่าซุ่มซ่ามจนหกล้ม
แม้จะเสนอให้มานิลาไม่ต้องมาเป็นผู้ช่วยในการบรรยายสัมมนา
แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมรับข้อเสนอจากท่านและยืนยันที่จะมาให้ได้
“อาจารย์ว่าไปนั่งก่อนดีกว่า
ดูเหมือนแผลจะเริ่มบวมแล้ว”
“ค่ะ”
หญิงสาวรับคำแล้วเดินกะเผลกตามผู้อาวุโสกว่ามานั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะรับรอง
สำหรับนิสิตปริญญาโทสายงานวิจัยเช่นเธอ งานครั้งนี้ถือว่าสำคัญไม่น้อย
เพราะนอกจากจะได้นำเสนอผลงานทางวิชาการแล้ว
ยังเป็นการต่อยอดทุนวิจัยรวมถึงทุนปริญญาเอกหากเธอปรารถนาจะเรียนต่อ
“เรียบร้อยแล้วนะคะอาจารย์
ทางผู้จัดงานไม่มีปัญหาค่ะ เขาบอกว่าเอกสารที่เราเตรียมมาแจกจะทำให้คนที่มาฟังเข้าใจง่ายขึ้นด้วยค่ะ”
ผู้มาใหม่รีบรายงาน
“ขอบใจมากพลอย”
สาวร่างท้วมนามว่าพลอยพิมพ์มีอาจารย์ตรีทิพย์เป็นที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์เช่นเดียวกับมานิลา
ต่างกันตรงที่หญิงสาวเป็นนิสิตปริญญาเอก
“ค่ะ” พลอยพิมพ์บอกอาจารย์แล้วหันไปทางรุ่นน้อง
“ขาแข้งหักหรือเปล่ามะลิ พี่ว่าบวมแปลก ๆ นะเนี่ย”
มานิลายิ้มน้อย ๆ
กับการตีความของคนตรงหน้า รุ่นพี่ของเธอเป็นคนโผงผาง ปากตรงกับใจ
คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น แต่จากที่รู้จักกันมาสองปีกว่า
รุ่นพี่คนนี้จริงใจและมีน้ำใจไม่น้อย
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่พลอย แค่ถลอกเฉย
ๆ”
“วันนี้เบาใจหน่อย มะลินั่งบรรยาย
ไม่ได้เดินร่อนดูสถานที่จริงเหมือนตอนออกภาคสนาม สู้ ๆ นะ น้องพี่ทำได้อยู่แล้ว”
หญิงสาวชูสองนิ้วพร้อมส่งยิ้มยิงฟันให้
เจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดงานมาตามพอดี
ทั้งสามจึงต้องยุติบทสนทนาไว้ชั่วคราวเพื่อเตรียมตัวขึ้นเวที
อาจารย์ตรีทิพย์เป็นวิทยากรหลัก มานิลาเป็นผู้ช่วยและนำเสนอโครงการย่อย
ส่วนพลอยพิมพ์ขอนั่งเป็นกำลังใจด้านล่างเวที
...งานนี้น้องมะลิของพี่เกิดแน่ ๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่อาจารย์ตรีทิพย์กับพลอยพิมพ์คาดการณ์เอาไว้
งานวิจัยที่มานิลาทำอยู่ได้รับความสนใจจากนักวิจัยหลายคนจากหลายบริษัท
มีหลายที่เกริ่น ๆ กับหญิงสาวหลังงานสัมมนาทางวิชาการสิ้นสุดลงว่าอยากร่วมงานด้วย
และพร้อมให้ทุนวิจัยเต็มที่หากต้องการ
“สุดยอดไปเลยมะลิ”
พลอยพิมพ์ชมเปาะพร้อมยกนิ้วโป้งให้ทั้งสองมือ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่พลอย
มะลิก็พูดตามผลการทดลอง”
“แหม อย่ามาถล่มตัวหน่อยเลยจ้ะ
พี่ว่าไปตามเนื้อผ้า”
“ทำได้ดีนะมะลิ”
อาจารย์ตรีทิพย์ยืนยันอีกคน
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะอาจารย์”
หญิงสาวยกมือไหว้
ส่วนหนึ่งที่มาถึงวันนี้ได้ก็เป็นเพราะเธอเลือกทำวิทยานิพนธ์และงานวิจัยที่ตัวเองชอบ
กอปรกับมีอาจารย์ที่ปรึกษาเก่ง ๆ อย่างอาจารย์ตรีทิพย์
“นี่ก็เย็นแล้ว
กินมื้อเย็นกันที่นี่เลยดีกว่า
อาจารย์ขอเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จขั้นแรกของมะลิ”
“ว้าว ดีเลยค่ะอาจารย์
แค่พูดพลอยก็น้ำลายสอแล้วค่ะ” พลอยพิมพ์ตาเยิ้ม น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน
และคงดีหากไม่มีประโยคขัดใจจากรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“อย่าเลยค่ะอาจารย์”
“อย่าขัดใจอาจารย์เลย ไปเถอะ
อาจารย์เองก็หิวแล้ว”
ความคิดเห็น