คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #110 : 20 ความจริงคืบคลาน 5/5
สัมผัสแผ่วเบานุ่มนวลแสนคุ้นเคยทำให้มานิลาตระหนักได้ว่าถูกอำเข้าให้แล้ว
หญิงสาวลืมตาขึ้นมองใบหน้าคมคาย ก่อนหลับตาลงอีกครั้งแล้วตอบรับจุมพิตหวานหอม แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอเขา
ร่างกายแนบชิดอกหนามากยิ่งขึ้น
และตอนนี้เองที่รู้ว่าร่างกายท่อนบนของเขาไม่มีสิ่งใดห่อหุ้ม
ซ้ำยังพรายไปด้วยหยาดน้ำเย็น ๆ
“ดีขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะลงแดงตายเพราะคิดถึงมะลิเสียแล้ว” ชายหนุ่มบอกหลังผละริมฝีปากออกมา
“เล่นอะไรคะ หนูตกใจหมด”
“โกรธหรือ ถ้าอย่างนั้นพี่ให้กอดให้จูบคืนเอาไหม มะลิจะได้หายโกรธ”
เห็นรอยยิ้มกวน
ๆ นั้นเธอนึกอยากจะหยิกแก้มนัก บอกแล้วว่าเขาน่ะร้าย !
“ไหนว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงคะ”
“ทุกอย่างที่โน่นเสร็จพี่ก็เลื่อนไฟลต์มาเป็นเมื่อเย็นวาน
คิดถึงคนที่บ้าน คิดถึงคนนี้ด้วย” นิ้วแกร่งจิ้มลงบนแก้มสาว
“คนอื่น ๆ ล่ะคะ
รู้หรือยังว่าพี่บอมกลับมาแล้ว”
“รู้กันหมดแล้ว
พี่ลงเครื่องแล้วกลับบ้านก่อนเลย ถ้าช้ากลัวว่าจะโดนทวงของฝาก
เพิ่งมาคอนโดเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วนี่เอง”
เขาบอกว่าเลื่อนไฟลต์มาเป็นเมื่อเย็นวาน แสดงว่าต้องถึงกรุงเทพ
ฯ ตั้งแต่ช่วงดึก ๆ ของเมื่อคืน
มิน่าเล่าตอนเธอโทรไปช่วงหัวค่ำถึงไม่สามารถติดต่อได้
“ปิดเงียบเลยนะคะ น้องบรีสกับอาจารย์ตรีทิพย์ก็ไม่ได้บอกหนูเลย”
“พี่บอกแม่กับบรีสเองละว่าอย่าเพิ่งบอกมะลิ อยากทำให้มะลิประหลาดใจเล่น”
“ค่ะ เซอร์ไพรส์มาก รู้ไหมคะว่าหนูกลัวแค่ไหน”
“รู้ และก็เพิ่งรู้ด้วยว่าพี่มีเมียแล้ว แถมยังถูกใส่ร้ายว่าเป็นมือปืนอีก” ชายหนุ่มลูบใบหน้าหวานเล่น
เขาว่ากันว่าหากคนเราอยู่ในอาการกลัวสุดขีดมักเผยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ก็...” มานิลาเถียงไม่ออก ใครจะไปรู้เล่าว่าโดนแกล้ง
เขาดัดเสียงแตกต่างจากเดิมเสียขนาดนั้น
“มามะ มาให้สามีจูบรับขวัญหน่อยสิจ๊ะคุณเมีย”
“อื้อ ไม่เอาแล้วค่ะ ปากช้ำไปหมดแล้ว” มานิลาดันใบหน้าเขาออกห่าง
จึงได้เห็นว่าทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว “พี่บอมแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนได้ไหมคะ”
“พี่ก็ไม่เห็นว่ามันไม่เรียบร้อยตรงไหน ว่ายน้ำแข่งกันไหม ไหน ๆ
เราก็เปียกกันทั้งคู่แล้ว” เขาเปียกเพราะว่ายน้ำ
แต่มานิลาเปียกเพราะถูกเขากอด
“หนูจะกลับแล้วค่ะ ใกล้จะค่ำแล้ว”
“เพิ่งห้าโมงเย็น”
“กลัวรถติดค่ะ”
“ขึ้นทางด่วนแป๊บเดียวก็ถึง”
ธตรัฐกลั้นขำคนข้ออ้างเยอะ แต่มานิลาเกิดช้ากว่าเขาหลายปี
ไม่มีทางเสียหรอกที่เล่ห์เหลี่ยมจะมากกว่า
“อย่าเลยค่ะ จะว่ายน้ำยังไงกัน ชุดว่ายน้ำก็ไม่มี” หญิงสาวหาทางออก
“ถ้ามีล่ะ”
“ถ้ามีหนูก็จะยอมว่ายน้ำกับพี่บอมค่ะ” มานิลายิ้มหวาน
เป็นไปไม่ได้แน่ ๆ ที่คอนโดมิเนียมเขาจะมีชุดว่ายน้ำผู้หญิง
“มะลิพูดเองนะ”
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นตามมา”
ธตรัฐบอกพลางคว้าแขนเรียวเข้าเดินเข้าไปด้านใน
แล้วตรงเข้าห้องนอนที่เปิดประตูแง้มเอาไว้
“พี่บอมจะทำอะไรคะ !”
“ก็พามะลิมาเปลี่ยนชุดว่ายน้ำไง”
“ชุดว่ายน้ำ ? ของน้องบรีสหรือคะ”
“เปล่า บรีสไม่เคยว่ายน้ำที่นี่เลยสักครั้ง”
หัวใจดวงเล็กแกว่งไกวยามนึกภาพว่าในสระว่ายน้ำนั่นมีสาวว่ายน้ำแข่งกันกับธตรัฐ
แม้ไม่เคยแสดงออกว่าเป็นคนรักที่ขี้หึง แต่กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
เช่นนี้เธอก็อดคิดไม่ได้เลย หลังจากตัดสินใจคบกัน เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เธอต้องหนักอกหนักใจ
แต่ถ้านับย้อนไปก่อนหน้าจะคบกันในสถานะคนรักเล่า
“ถ้าเป็นชุดว่ายน้ำที่สาว ๆ ของพี่บอมลืมทิ้งไว้ หนูไม่ใส่นะคะ”
“หน้างอแบบนี้แสดงว่าหึงพี่”
ชายหนุ่มหยิกแก้มมานิลาเล่นทั้งสองข้าง “ของมะลินั่นแหละ
พี่ซื้อมาเก็บไว้สักพักแล้ว ครั้งที่ผ่าน ๆ
มาจะชวนว่ายน้ำก็ไม่ได้เพราะแม่กับบรีสอยู่ด้วย”
“จริงนะคะ”
“ตั้งแต่มีซัมปากีตาดอกนี้พี่ก็ไม่มีตาไว้มองสาวอื่น”
แก้มแม่ดอกซัมปากีตาของธตรัฐเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
ดวงตาสองคู่สบประสานราวจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้มลงจุมพิตบนหน้าผากกลม
...นอกจากผู้หญิงคนนี้
เขารักใครอื่นไม่ได้อีกแล้วจริง ๆ
ความคิดเห็น