คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 4 สุนัขลอบกัด 1/3
วันทำงานของภูตะวันจากที่มีเรื่องให้ใช้ความคิดและหนักหน่วงทุกวันอยู่แล้วทวีความวุ่นวายมากยิ่งขึ้นเมื่อหนึ่งคนงานรายหนึ่งบึ่งจักรยานยนต์ชนิดไม่คิดชีวิต เบรกด้วยการบดล้อควงสว่านหน้าทางเข้าประตูสำนักงานโรงงานแปรรูปอาหารสัตว์ หากขี่ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของอาคารคอนกรีตได้ ชายร่างยักษ์ผิวคล้ำคงไม่เสียเวลารอกระบอกโดยสารเพื่อขึ้นมารายงานความเป็นไปให้เจ้านายรับรู้เป็นแน่
ภูตะวันขมวดคิ้วยามเห็นคนงานหนุ่มหอบเหนื่อย กำลังใช้ความพยายามอย่างสูงเพื่อสุดเอาออกซิเจนเข้าไปต่อเติมพลังงานที่ถูกเผาผลาญ เหงื่อเม็ดโตแตกพลั่กทั่วร่าง ฝุ่นดินคละคลุ้งทั้งตัว
ไม่ใช่เรื่องธรรมดา
ลูกน้องทุกคนรู้ดีว่าเขารักความเป็นส่วนตัว และห้องทำงานนี้คือพื้นที่ส่วนบุคคล เพราะฉะนั้นหากไม่เกิดเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวาน ไอ้พวกนี้ไม่มีทางฆ่าตัวตายด้วยการแหกกฎที่เขาวางไว้
“ไฟไหม้แปลงกันชนท้ายไร่ครับนายซัน”
ร่างสูงทิ้งเก้าอี้ผู้บริหารแล้วก้าวฉับไปยังผนังกระจก ลิบสุดนั่นคือท้ายไร่ซึ่งติดกับตีนเขา ถูกใช้ประโยชน์เป็นแนวกันชนโดนการปลูกข้าวโพดสายพันธุ์เดียวกับที่ปลูกเพื่อแปรรูปเป็นอาหารสัตว์ เพียงแต่ไม่นำมาใช้เป็นวัตถุดิบในการผลิตเพื่อจำหน่าย พื้นที่ดังกล่าวห่างจากจุดนี้มากกว่าหนึ่งกิโลเมตร ทว่าควันสีเทาซึ่งพวยพุ่งขึ้นสูงเห็นชัดเจนด้วยตาเปล่า ไม่แม้แต่ต้องเดินกลับไปหยิบกล้องส่องทางไกลในลิ้นชักมาส่องดูหายนะที่เกิดขึ้น
“พี่เผือกกับคนอื่นๆ กำลังช่วยกันดับไฟครับ ผมเอามอ’ไซค์มารับนาย รถกระบะเข้าไปไม่สะดวกแน่ๆ ครับ ทั้งรถดับเพลิง ทั้งรถคนงานที่กรูกันมาช่วยเต็มไปหมด” ไม่มีใครมีกะจิตกะใจกดโทรศัพท์รายงานเจ้านาย ทางที่ทุกคนเลือกคือกรูกันช่วยดับไฟที่โหมกระพือ โดยวางใจให้เขาเป็นม้าเร็วมาแจ้งเรื่องแก่ภูตะวัน
“อืม”
เจ้าของเสียงทุ้มไม่เสียเวลาอีกแม้แต่วินาทีเดียว ชายหนุ่มก้าวออกจากสำนักงานด้วยสายตามุ่งตรง คนใต้ปกครองหลายคนทักทายเขาด้วยการยกมือขึ้นไหว้ ทว่าภูตะวันแยกไม่ออกเสียแล้วว่าเสียงไหนเป็นของใคร เอาไว้ค่อยคุยกันหลังจัดการไฟไหม้ท้ายไร่ยังไม่สาย
เขายกจักรยานยนต์บุโรทั่งขึ้นนั่งคร่อม ลูกน้องร่างยักษ์ทำตัวไม่ถูก ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะขอนั่งซ้อนท้ายหรือให้เจ้านายขี่รถตนมุ่งหน้าไปก่อนดี กระทั่งภูตะวันบอกขึ้น
“นั่งซ้อนท้าย ฉันขับเอง”
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง หลายแรงแข็งขันก็ช่วยกันควบคุมเปลวเพลิงจนสำเร็จ รถดับเพลิงสกรีนชื่อไร่กาญจ์การุณย์กับเครื่องสูบน้ำหลายเครื่องถูกนำมาใช้งานได้อย่างทันท่วงที ความเสียหายหากประเมินแล้วเป็นเพียงเปอร์เซ็นต์น้อยนิดของพื้นที่กรรมสิทธิ์ ถึงอย่างนั้นก็ทำให้คนงานเหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าการเก็บเกี่ยวผลผลิตทั้งไร่หมดในวันเดียว ภูตะวันให้คนงานแยกย้ายกันไปพัก ด้วยเศษต้นข้าวโพดไหม้ไฟเกาะเต็มทั้งเสื้อผ้าและศีรษะ คนที่สำลักควันชายหนุ่มจัดการใช้วิทยุสื่อสารของเผือกเรียกพนักงานโรงงานให้มารับไปดูอาการยังห้องพยาบาล
บริเวณจุดเกิดเหตุเหลือเพียงภูตะวัน เผือก และคนงานอีกส่วนหนึ่งซึ่งอาสาอยู่เคลียร์พื้นที่ แม้ทำให้กลับมาเป็นปกติในวันนี้ไม่ได้ แต่ตั้งใจจัดการให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าวโพดซึ่งปลูกไว้เป็นแนวกันชนเพื่อป้องกันโรคและแมลงจากภายนอกเข้าสู่เขตไร่ และอยู่ในช่วงกึ่งสดกึ่งแห้งถูกไฟวอดเรียบเป็นหน้ากลอง พื้นที่หนาแน่นกลายเป็นโล่งกว้าง เศษซากข้าวโพดแห้งที่ถูกเผากลายเป็นเถ้าสีดำปลิวกระจายลอยขึ้นสูงด้วยแรงลมยามบ่าย
ภูตะวันสบถคำหยาบออกมาคำหนึ่ง เล่นเอาเผือกสะดุ้งสุดตัว แววตานายซันเต็มไปด้วยเปลวเพลิงลุกโชนยิ่งกว่าไฟไหม้ไร่ข้าวโพดเมื่อครู่ มือหนากำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือโป่งขึ้นเป็นสัน ฟันขาวๆ ที่ปรากฏแทบครบทั้งสามสิบสองซี่ยามยิ้มให้คุณหนูเปรี้ยวหวานบัดนี้ขบบดกันดังกรอดๆ น่ากลัวว่าต้องเรียกหมอฟันมารักษาถึงบ้านพัก
“จะ...ใจเย็นๆ ครับนายซัน” กลัวนักว่าภูตะวันจะพ่นไฟให้ลุกขึ้นอีกรอบ ทีนี้ได้วุ่นก๊อกสอง รถดับเพลิงกลับไปจอดในโรงจอดแล้ว เครื่องสูบน้ำก็เก็บไปจนเกลี้ยง เขาอาจต้องใช้มือสากๆ ของตนวักน้ำดับไฟ “ผะ...เผือกว่า นายซันกลับไปพักก่อนดีไหมครับ ที่เหลือเผือกจัดการเอง”
“มึงไปพัก ทางนี้กูดูเอง” ประโยคห้วนจัดถูกเอ่ย หากแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยมือขวาคนสนิท เผือกทุ่มสุดตัวในการควบคุมเปลวเพลิง ไม่กลัวตายเลยสักนิด
“ตามกฎคือคนงานต้องสูบบุหรี่ในที่ที่จัดไว้ให้” เพราะนายซันรู้ดีว่าหากห้ามไม่ให้สูบบุหรี่เลย นั่นคือการใช้ไม้แข็ง เมื่อพบกันครึ่งทาง ห้องปูนห้องเล็กๆ จึงถูกก่อขึ้นเป็นที่สำหรับให้คนงานสูบบุหรี่ “แต่น่าจะมีบางคนแอบมาสูบที่นี่”
“ไม่ใช่คนงาน”
“ถ้าอย่างนั้น ใครกันครับที่มันกล้า”
ดวงตาชายหนุ่มมุ่งมั่น คราวนี้คนทำเล่นงานเขาหนักกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา และเขาจะไม่ปล่อยมันให้ลอยนวลเชิดหน้าชูตาอยู่ในจังหวัดนี้อีกต่อไป
“ไอ้ราม ไอ้หมาลอบกัด”
ความคิดเห็น