คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 3 ความคิดไม่มีเสียง 1/3
ฝ่ามือหนากำเครื่องมือสื่อสารแน่นจนน่ากลัวว่าจะแหลกเป็นผง ผ่านมาสิบกว่าปีทว่าเขายังจำภาพเด็กผู้หญิงนอนไม่รู้สึกตัวบนเตียงซึ่งรายล้อมด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ได้ดี ธารณ์ปล่อยโฮอย่างไม่อายกับอกเขาหลังเห็นสภาพน้องสาวคนเล็ก กว่าสัปดาห์ธีรดาจึงฟื้นและรับรู้ว่าไม่มีอ้อมแขนอุ่นๆ จากผู้เป็นแม่คอยกอดอีกแล้ว
“อย่าพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยิน”
“ไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ ถึงจะอยากทำมากก็เถอะ พ่อบอกๆๆๆ ว่ารักแม่ รักมาก ถึงแม่ตายไปนานแล้วก็ยังรักไม่เปลี่ยน แล้วดูสิ่งที่พ่อทำสิ”
“ไม่เอาน่า”
“ยังไงพ่อก็คือพ่อ...พี่ธรณ์จะพูดแบบนี้ใช่ไหมคะ”
สัตวแพทย์หนุ่มได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากปลายสาย ความรักแต่ละครั้งของพ่อ...ทุกอย่างเหมือนวนซ้ำๆ เป็นวัฏจักร คล้ายกับการทำเมนูเบเกอรี่อะไรสักอย่างซึ่งมีสูตรและวิธีการทำตายตัว เริ่มต้นจนถึงจบลง ไม่ใช่แค่ลูกสาวที่อยู่กับพ่ออย่างธีรดาที่รู้แกว แต่เขากับธารณ์ล้วนเดาทางถูก
“อืม”
“พูดเป็นร้อยรอบได้แล้วมั้ง ทับทิมจำขึ้นใจแล้ว”
“เราบังคับพ่อให้เป็นไปตามที่เราหวังทุกอย่างไม่ได้”
“นี่ใจเย็นลงมากแล้วนะคะ และก็เพราะเป็นพ่อบังเกิดเกล้านี่แหละ ทับทิมถึงต้องปกป้อง ผู้หญิงพวกนั้นผ่านเข้ามาหลายคน มีคนไหนบ้างล่ะคะที่จริงใจกับพ่อ พี่ธรณ์พี่ธารณ์เคยเจอกับตัวก็ตั้งหลายครั้ง”
คุณธีระไม่เคยขาดสาวข้างกาย แม่ของธรณ์คือภรรยาคนแรกและเสียชีวิตหลังจากลูกชายอายุเพียงไม่กี่ขวบ ท่านแต่งงานใหม่ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ปีกว่าๆ จึงมีธารณ์เป็นลูกสาวอีกคน แม้มีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทว่าเสือไม่สิ้นลายกลับแอบซุกบ้านเล็กบ้านน้อยอีกหลายบ้านจนภรรยาตรอมใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับถึงขั้นจากไปในที่สุด นี่เป็นเหตุผลที่คุณธีระกับมารดามีปากเสียงถึงขั้นตัดแม่ตัดลูก เมื่อภรรยาอีกคนที่ซุกซ่อนไว้เข้ากับมารดาไม่ได้ ท่านจึงตัดสินใจหอบภรรยาที่ตั้งท้องอ่อนๆ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่กรุงเทพมหานคร กระนั้นความเป็นพ่อลูกไม่เคยจางหาย คุณธีระหาทางติดต่อธรณ์และธารณ์ในทุกๆ ทางโดยที่ย่าของหลานรู้บ้างไม่รู้บ้าง
“งานทางนั้นล่ะ”
“ช่างงานเถอะค่ะ โดดงานสามสี่วันบริษัทพ่อคงไม่เจ๊งหรอก”
ธีรดาได้เชื้อความบ้างานมาจากคุณธีระ การอยู่ใกล้ชิดพ่อทำให้ซึมซับทุกขั้นตอนในงานของท่าน คุณธีระให้สิทธิ์ลูกเต็มที่ในด้านความคิด ท่านไม่เคยคาดหวังให้ลูกเป็นนักลงทุนเหมือนอย่างตัวเอง แต่ลูกสาวคนเล็กกลับถอดท่านมาทุกกระเบียดนิ้ว ดังนั้นธรณ์จึงมั่นใจว่าแม้น้องสาวอ้างว่าโดดงาน แต่เป็นการโดดงานที่ฝากฝังงานกับคนที่ไว้ใจได้เรียบร้อยแล้ว
“กินข้าวหรือยังเรา” คนเป็นพี่คนโตยกข้อมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา
“ยังเลยค่ะ”
“บ่ายสามกว่า”
“แม่บ้านยกมาวางให้ตั้งแต่เที่ยงแล้ว แต่ทับทิมอยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อน ไปอยู่ฟาร์มจะได้ไม่ต้องห่วงทางนี้มากนัก คอยดูนะ จะเล่นกับเปรี้ยวหวานให้ชุ่มปอดไปเลย”
“ก่อนจะเล่นกับหลาน พี่ว่าเราดูแลตัวเองก่อน โรคกระเพาะจะกำเริบเอา”
“กินคุกกี้รองท้องแล้วค่ะ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
ธีรดาตอบเขาแบบขอไปที น้องโตแล้ว มีหน้าที่การงานมั่นคง แต่ในสายตาเขาน้องยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดื้อแบบเปิดเผยทว่าปากแข็ง
“มากี่โมง ให้พี่ลงไปรับที่กรุงเทพฯ ไหม”
“ไม่แน่ใจเรื่องเวลาค่ะ น่าจะไม่เกินบ่าย แต่พี่ธรณ์ไม่ต้องห่วง ทับทิมไม่ขับรถเองหรอก กลัวทำคนอื่นบนท้องถนนเดือดร้อนไปด้วยน่ะ”
น้องพูดเช่นนี้ธรณ์ค่อยคลายกังวล ธีรดาคงให้คนขับรถขับมาส่งเหมือนอย่างทุกครั้งที่มีปากเสียงกับพ่อและผู้หญิงของพ่อ
“ดีแล้วละ”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ฟาร์มนะคะ”
“อืม”
ธรณ์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน สะระตะเรื่องที่น้องสาวเพิ่งถ่ายทอดให้ฟังเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา บิดาเขาเป็นนักลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย มองออกว่าที่ดินผืนใดต่อยอดหรือสร้างมูลค่าได้ แม้แต่ย่าที่ตัดขาดพ่อเป็นระยะเวลาเท่าๆ กับอายุธีรดายังเคยเปรยให้ฟังว่าพ่อหยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทอง บางคราวเหนือความคาดหมายราวกับเสก
พ่อเป็นตัวอย่างให้เขาในเรื่องการทำงาน ในขณะเดียวกัน ความเจ้าชู้ของพ่อสอนเขาว่าควรดูเป็นเยี่ยง...แต่ไม่ควรเอาเป็นอย่าง
ฝนเพิ่งหยุดตกได้ไม่นาน รุ้งกินน้ำทอโค้งอยู่เบื้องหน้าเมื่อหญิงสาวเปิดประตูบ้านตุ๊กตาออกมาด้านนอก ท้องฟ้าที่เคยครึ้มฝนสดใสขึ้นบ้างแล้ว หญิงสาวนั่งยองๆ ลงใต้ชายคาบ้าน สองมือยื่นออกรองน้ำฝนที่หยดจากหลังคาลงสู่พื้นหยดแล้วหยดเล่า ฝนตกหนักจนดินทรายใต้ชายคาบุ๋มลงเป็นแอ่งเล็กแอ่งน้อย ต้นบานไม่รู้โรยป่าที่เจ้าของบ้านไม่ได้ถอนทิ้งชูดอกสีขาวเป็นที่พักพิงให้หยาดฝน ทรายรุ้งแตะนิ้วเรียวบนก้านดอกเบาๆ พลันนึกถึงวัยเยาว์ เธอกับน้องอีกสองคนสนุกทุกครั้งที่ฝนตก แม้โตขึ้นน้องสาวคนเล็กมักบอกว่ารู้สึกเหงาทุกครั้งที่สายฝนร่วงหล่นจากฟ้าก็ตาม
ความคิดเห็น