คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1 ‘ไอ้ซี’ มันก็จะมีกลิ่นขี้หมูอยู่หน่อยๆ 2/3
บ้านพักที่ทายาทคนกลางของฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์เตรียมไว้ให้ปราบศึกคือบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กซึ่งปลูกสร้างอยู่ในบริเวณไร่แก้วมังกรของทะเลจันทร์ เรื่องหนักอกหนักใจตกไปอยู่ที่เจ้าของไร่ หญิงสาวไม่ได้เตรียมใจมาสักนิดว่านักวิจัยที่พี่ชายว่าจะเป็นคนนี้
ทิวสนประดิพัทธ์ต้นสูงชะลูดคือแนวกันชนระหว่างคอกหมูกับไร่แก้วมังกร เป็นตัวช่วยธรรมชาติที่กันทั้งกลิ่นขี้หมู ฝุ่นละออง แถมยังทำให้บรรยากาศในฟาร์มน่ามองขึ้นเป็นกอง บ้านตุ๊กตาค่อนมาทางเนื้อที่ไร่ หากก็ไม่ไกลจากคอกหมูเท่าไรนัก เรียกได้ว่าเปิดหน้าต่างออกมาก็ยังพอมองเห็นหมูตัวเป็นๆ เดินเล่นอยู่ในคอก บ้านพักรับรองแยกอาณาเขตออกจากบ้านตุ๊กตาเพียงแค่แถวต้นแก้วมังกรยาวราวๆ หนึ่งร้อยเมตรกั้นเท่านั้น
ทะเลจันทร์เคยคิดว่าเป็นเรื่องดีที่บ้านสองหลังหันหน้าเข้าหากันตรงเป๊ะ เพราะง่ายต่อการดูแลความเรียบร้อยในระยะไกล ทุกอย่างเคยดีหมด เพียงแต่ตอนนี้ข้อดีบางอย่างกลับกลายเป็นข้อเสียไปเสียแล้ว งานวิจัยของปราบศึกผูกกับการดูแลฟาร์มหมูของเธอโดยตรง แม้ว่าการติดต่องานจะเป็นหน้าที่ภูตะวัน หากแต่พี่ชายก็ต้องดูแลไร่ข้าวโพดเป็นหลัก งานทางนั้นมีรายละเอียดจุกจิกมากมายนัก
ระหว่างเธอกับปราบศึกเหมือนยังมีเส้นบางๆ กั้นอยู่ กระทั่งรถยนต์สองคันแต่สภาพภายนอกแตกต่างกันชัดเจนจอดสนิทหน้าบ้านพักและเธอเดินนำมายังประตูบ้านก็ยังไม่มีใครเอื้อนเอ่ยใดๆ
“ถ้ามีอะไรขาดเหลือ พี่ปราบบอกนะ”
ทะเลจันทร์บอกขณะเสียบลูกกุญแจไขลูกบิดประตู หันมองอีกทีก็เห็นชายหนุ่มกำลังขนของลงจากรถ ปราบศึกยกกล่องพลาสติกกล่องใหญ่เข้ามาในบ้าน ไม่ลืมยิ้มให้เล็กน้อยเมื่อรุ่นน้องกำลังอ้าปากเตรียมขันอาสา เขายิ้มเป็นนัยว่าไม่ต้องช่วย งานแค่นี้สบายมาก
“แต่ของเยอะนะ ซีช่วยดีกว่า”
ในเมื่อห้ามไม่ได้ คงต้องปล่อยเลยตามเลย
“ถ้าอย่างนั้นขนแค่เสื้อผ้าตรงเบาะหลังคนขับ ของท้ายรถมีแต่ของหนัก พี่ยกเอง”
ไม่กี่นาทีถัดมา สองแรงแข็งขันก็ช่วยกันจนของทุกอย่างภายในรถย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านพัก ทะเลจันทร์พินิจภูเขาลูกย่อมๆ หลายลูกในห้องนั่งเล่นแล้วขมวดคิ้วมุ่น เสื้อผ้าปราบศึกมีไม่เท่าไร อาจไม่ถึงร้อยละสิบด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่เป็นอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับงานวิจัย มีกล้องจุลทรรศน์แบบใช้แสงอยู่หลายตัว กล่องใหญ่สุดน่าจะเป็นกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอน และมีเครื่องมืออื่นๆ ที่เธอไม่รู้จักชื่ออีกตั้งมาก รวมถึงอุปกรณ์ถ่ายภาพซึ่งเป็นความชอบส่วนตัวของเขาล้วนๆ
พี่ปราบชอบถ่ายรูปนี่นะ
“ห้องนอนอยู่ฝั่งโน้น ห้องน้ำอยู่ติดกัน ส่วนตรงนั้นเป็นห้องครัว แล้วห้องที่ว่างๆ อีกห้องเอาไว้ทำเป็นแล็บชั่วคราวก็ได้” หญิงสาวบอกอย่างคล่องแคล่ว “เอ่อ...ซีจำมาจากที่พี่ซันบอก”
“ขอบใจ” ทุกอย่างดีเกินกว่าที่เขาต้องการด้วยซ้ำ
“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ”
“พี่อยากไปดูคอกหมูกับอ่างเก็บน้ำ” ปราบศึกหมายถึงแหล่งน้ำแหล่งใหญ่ของฟาร์ม ต้นเหตุอันทำให้แม่หมูหลายตัวแท้งลูกขณะตั้งท้องอ่อนๆ
“มาเหนื่อย พักก่อนก็ได้ มาไวตั้งหนึ่งวัน ไว้พรุ่งนี้ซีจะพาไปคอกหมูแต่เช้า”
“ไร่แก้วมังกร” ชายหนุ่มพาสายตาลอดผ่านหน้าต่างกระจกไปยังเบื้องหน้า คนงานสองสามคนกำลังตัดแต่งหญ้าระหว่างแถวแก้วมังกรซึ่งมีผลสีบานเย็นรอเก็บเกี่ยว “พี่เข้าไปถ่ายรูปเล่นได้หรือเปล่า”
“ตามสบาย คิดว่า...ที่นี่เป็นบ้านอีกหลังแล้วกัน” ทะเลจันทร์กลืนน้ำลายลงคอ ต้องกอดอกเก็บความเกะกะของท่อนแขนที่ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนดี ดวงตากลมโตหลบวูบเมื่อสบตาปราบศึก
บ้านอย่างนั้นหรือ...พูดออกไปได้ยังไงไอ้ซี
“จะจัดของไหม ซีช่วย” น้ำเสียงห้าวซ่อนหวานเอ่ยทำลายความเงียบรวมทั้งความเขิน
“ไม่เป็นไร พี่ทำเอง จะได้รู้ว่าเอาอะไรวางตรงไหน เวลาหยิบมาใช้”
“อย่างนั้นก็ได้” เขาจะพูดให้ตีความยากทำไมก็ไม่รู้ บอกตรงๆ ว่าไม่อยากให้เธอจุ้นจ้านก็พอจะเข้าใจ
“มีอินเทอร์เน็ตใช่ไหม” ภูตะวันบอกเขาแล้วว่ามี แต่ถามอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
“ถึงจะบ้านป่าเมืองเถื่อน แต่ก็ไม่ได้กันดารขนาดติดต่อโลกภายนอกไม่ได้ พี่ปราบกดเชื่อมต่อไวไฟได้เลย ซีไม่ได้ตั้งรหัสผ่าน”
“อืม ขอบใจ”
“ซีไปก่อนนะ ใกล้เที่ยงจะมารับไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ พ่อกับแม่อยากทำความรู้จักนักวิจัย”
“เดี๋ยวก่อน”
“หืม ? พี่ปราบมีอะไร”
“สบายดีไหมเรา”
ในความคิดของทะเลจันทร์แล้วนั้น ดอกเตอร์หนุ่มคนนี้ค่อนข้างมีปัญหาเรื่องการเรียงลำดับก่อนหลังสำหรับการทักทายอยู่หน่อยๆ คุยกันมาหลายเรื่อง เพิ่งจะถามถึงสารทุกข์สุกดิบ
ความคิดเห็น