คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 6 พี่ชายดีเด่นแห่งปี 2/3
ไร่ข้าวโพดกาญจ์การุณย์, 2 ปีก่อน
ฟากฟ้าในคืนข้างขึ้นปรากฏพระจันทร์ดวงโตส่องสว่างให้พอมองเห็นว่าเบื้องหน้าคือสิ่งใด ไร่ข้าวโพดกาญจ์การุณย์สิ้นสุดฤดูเก็บเกี่ยวไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เนื้อที่เพาะปลูกบางส่วนจึงได้รับการไถพรวนเพื่อเตรียมหว่านเมล็ดปอเทือง
ภูตะวันวาดภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนนับจากนี้ สีเหลืองอร่ามของดอกปอเทืองจะทำให้ไร่นี้มีชีวิตชีวามากขึ้นเป็นกอง และเป็นสัญญาณแห่งการรวมตัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาของทุกคนในครอบครัวเช่นกัน ในทุกปีที่ดอกปอเทืองบาน เมื่อนั้นคือช่วงพักยาวของฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์ โดยจะยกโขยงครอบครัวมาพักร้อนกันที่นี่
“กาแฟหน่อยไหมพี่ซัน”
“ให้ฉันกินกาแฟตอนสามทุ่ม ตาค้างนอนไม่หลับกันพอดี”
“เถอะน่า”
“น้องหรือหมาวะเนี่ย ขู่ฉิบ”
ภูตะวันส่ายหน้า ก่อนรับกาแฟหอมกรุ่นในแก้วมัคมาถือไว้เสียเอง ชายหนุ่มขยับร่างเผื่อที่ให้ทะเลจันทร์ได้นั่งข้างๆ เช่นนั้นแล้วคนที่เกิดหลังจึงไม่ขัดข้อง ย่อตัวลงนั่งบ้าง ขาสั้นๆ สอดลงระหว่างช่องระเบียงกันตกของชั้นดาดฟ้า แกว่งเท้าไปมาอย่างอารมณ์ดี แล้วยกโกโก้ร้อนของตัวเองขึ้นจิบบ้าง เป็นตรรกะที่คิดเองเออเองอีกนั่นแหละว่าหากได้ดื่มอะไรร้อนๆ ก่อนนอนจะทำให้หลับฝันดี
“พระจันทร์สวยเนอะ”
“พรุ่งนี้ขึ้นสิบห้าค่ำ จะสวยกว่านี้อีก”
“ซีกลับไปดูบ้านเราแล้วกัน”
‘บ้านเรา’ คำสั้นๆ แต่อบอุ่น แม้ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าหรือเจอหน้ากันทุกวัน แต่ภูตะวันยืนยันได้ว่าความผูกพันไม่เคยจางไป เมื่อก่อนเป็นเช่นไร ตอนนี้ยังเป็นเช่นนั้น
“จะกลับพรุ่งนี้เลยหรือ ไม่อยู่พักอีกสักวันสองวันล่ะ พ่อบอกฉันว่าแกขอลางานมาแล้วนี่หว่า”
“ไม่ดีกว่า ไม่ได้ทำงานแล้วดูเป็นคนขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้ ซีไม่ใช่พี่ซันนะ” ทะเลจันทร์ได้มะเหงกเป็นรางวัลไปหนึ่งที หญิงสาวลูบหน้าผากป้อยๆ แล้วตั้งคำถาม “พี่ซันเหงาไหม มาอยู่ไร่ข้าวโพดคนเดียว”
“ทำไมฮึ ร้อยวันพันปีไม่เคยถาม”
“ตอบมาเหอะน่า”
ชายหนุ่มเว้นจังหวะด้วยการจิบกาแฟดำเพียวๆ ทะเลจันทร์รู้ใจเขามาแต่ไหนแต่ไร จริงๆ ไม่ใช่แค่เขา แต่น้องรู้ว่าทุกคนในบ้านชอบและไม่ชอบดื่มอะไร
“ถ้าฉันบอกว่าเหงาแกจะย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนหรือไง”
“ถามไปงั้นแหละ ถ้าพี่ซันเหงาก็กลับบ้านสิ อย่างกับไร่ข้าวโพดกับฟาร์มหมูไกลกันนักนี่”
“เออดี มีน้องกับเขาอยู่คนหนึ่งก็ขัดใจกันตลอด”
“มาแล้วครับนายซัน”
นั่นอย่างไรเล่า หลักฐานที่บ่งบอกว่าภูตะวันไม่มีทางเหงาที่ต้องมาอยู่ที่นี่ หากพะยอมคือมือขวาของทะเลจันทร์ เผือกก็คือคู่หูของภูตะวันเช่นกัน
“อะไรหรือพี่เผือก” หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวสงสัย ถึงพี่ชายไม่ถาม เธอก็จะถามแทนให้
“ไวน์ครับนายซี เผือกเอามาให้นายซันลองชิม สูตรนี้เด็ดครับ สูตรพื้นบ้านพื้นเรือน ถ่ายทอดกันมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ จากทวดมาสู่ปู่ ปู่ก็ถ่ายทอดมาให้พ่อ แล้วเผือกก็เรียนรู้จากพ่ออีกที เมื่อก่อนก็เรียกกันว่าเหล้านี่แหละ แต่พอมาถึงตอนนี้ เผือกว่ามันเอาท์เกินไป เรียกไวน์จะดูดีกว่า นายซีว่า...”
“มึงจะเล่าประวัติศาสตร์อะไรนักหนาวะไอ้เผือก กูรำคาญ ฟังมึงพูดแบบนี้มาเป็นร้อยรอบ”
“โธ่นายซัน ทุกสิ่งมันก็ต้องมีเรื่องราวทั้งนั้นครับ”
“เออ กูยอม เอาที่มึงว่าดี” ต้องรีบตัดบทก่อนที่ไอ้เผือกจะมากเรื่องมากความไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นกว่าจะได้ลองชิมไวน์สูตรพิเศษคงโน่น ตีสี่ตีห้าโน่นละ
“ชิมบ้างได้ไหม”
“เฮ้ยๆ เป็นสาวเป็นนางใครสั่งใครสอนให้แกดื่มของมึนเมาวะไอ้ซี” หน้าตาก็ดูแวววาวพิกล ไปร่ำไปเรียนถึงกรุงเทพฯ ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสุราเมรัย แต่ไม่รู้ว่าเชื่อได้แค่ไหนกัน
“ซีชิมนิดเดียวน่า ไม่ต้องมาหวงหรอก ชิมให้รู้รสเท่านั้นแหละ และก็ไม่ได้ไปดื่มกับคนอื่นเสียหน่อย อยู่กับพี่ซัน พี่เผือก สบายใจหายห่วง”
ดูเหตุผลมัน แถไปเรื่อยจนสีข้างถลอกปอกเปิก
“เถอะน่า บอกว่าชิมก็ชิมไงเล่า พี่เผือกหมักเองทั้งที ไม่ดื่มก็เสียน้ำใจสิ”
“มันหมักมาให้ฉันช่วยชิม ไม่ได้หมักมาให้แกช่วยชิม”
“เอาแก้วมาเลยพี่เผือก ไม่ต้องไปฟังพี่ซันหรอก ยิ่งแก่ยิ่งขี้บ่น”
“ไอ้นี่ !” ไอ้ซีก็แปลกคน โดนห้ามแล้วยังมายิ้มเป็นอาแปะ “เออ ก็ได้วะ ชิมพอนะเว้ย”
“ใครจะใจดีกับซีเท่าพี่ซันไม่มีอีกแล้ว” ทะเลจันทร์ยิ้มหวาน การลองผิดศีลข้อห้าครั้งแรกในชีวิตกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
ความคิดเห็น