ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #91 : 17 MY HEART 1/5

“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” ธริษตรีบอกเสียงอ่อนเสียงหวานออกแนวประชดประชันขณะสะบัดใบรับรองแพทย์ที่รับมาจากนายแพทย์หนุ่มเพื่อนพี่ชาย จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้อยากมากับเขานักหรอก หากเดินออกจากบ้านไปคลินิกหน้าปากซอยตั้งแต่แรกอาจจะได้ใบรับรองแพทย์เร็วกว่านั่งรถมาโรงพยาบาลกับภูธิปด้วยซ้ำไป “บรีสไปก่อนนะคะ”

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวเหยียดก่อนยกข้อมือขึ้นดูหน้าปัดนาฬิกา ธริษตรีก็เหลือเกิน พอเขาหมดประโยชน์ก็เขวี้ยงทิ้งกันง่าย ๆ

“เพิ่งเก้าโมงกว่าเอง ไม่ทานมื้อเช้ากับพี่ก่อนหรือ”

“ไม่ละค่ะ บรีสไม่รบกวนคุณหมอดีกว่า”

“น้องบรีสมีธุระที่ไหนหรือครับ หรือว่านัดแฟนไว้” ภูธิปลองหยั่งเชิง ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่ายายจอมแสบไม่มีทางแอบกิ๊กกั๊กกับหนุ่มที่ไหนได้ ก็แหงละ ไอ้บอมมันหวงน้องสาวยิ่งกว่าพญาจงอางหวงไข่ทองคำ

“ถ้ามีก็ดีสิคะ แฟนน่ะ” ธริษตรีสะบัดหน้าพรืด เขาจี้ได้ถูกจุด หนุ่ม ๆ ที่มองเธอและเธอมองไว้น่ะพอจะมีอยู่บ้าง แต่พี่ชายรู้ทันและสกัดดาวรุ่งสำเร็จก่อนทุกที เหตุผลก็เดิม ๆ คือเธอยังเรียนไม่จบ ควรจะทุ่มเทให้กับการเรียนมากกว่าจะคิดเรื่องมีแฟน เขาให้เหตุผลแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน บรรดาเพื่อน ๆ ในคณะก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกันแล้วทั้งนั้น แล้วก็ไม่เห็นว่าการเรียนจะย่ำแย่ลง ผลการเรียนสูงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะช่วยกันติว ยังเหลือแค่เธอนี่แหละที่เพื่อนมองว่าเป็นยายป้าเคร่งจารีต

“แล้วจะไปไหน พี่ไปเป็นเพื่อนได้นะ”

หญิงสาวมองหน้าคนเสนอตัว ‘ไปเป็นเพื่อน’ แล้วก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมาให้เขาเสียความมั่นใจ ไปเป็นเพื่อนคงไม่ไหว เพราะภูธิปอายุเยอะแล้ว ขืนเธอเดินควงกับเขามีหวังคนอื่นคงคิดว่าสาวสวยวัยมะม่วงขบเผาะเป็นเด็กเสี่ยแน่ ๆ

“คุณหมอว่างหรือคะ”

“วันนี้พี่อยู่เวรดึก ช่วงเช้ากับบ่ายเลยว่าง” มือเรียวราวอิสตรีสอดเข้ากระเป๋ากางเกง “แล้วก็เรียกพี่คิงเถอะ เรียกคุณหมอเหมือนถูกคนไข้กับบรรดาพยาบาลเรียกยังไงก็ไม่รู้”

“ไม่ล่ะคะ บรีสเรียกแบบนี้แหละดีแล้ว ส่วนคำว่า ‘พี่คิง’ เก็บไว้ให้คุณแมลงทับเรียกเถอะค่ะ”

“คุณแมลงทับ ?”

“ก็แฟนคุณหมอไงคะ ที่ไปงานวันเกิดป้านวลด้วยกันน่ะค่ะ ทรงเครื่องจนบรีสคิดว่าแมลงทับลงประทับร่าง” ปลายเสียงสะบัดเล็กน้อยยามเอื้อนเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น แค่จินตนาการว่ามือภูธิปลูบไปทั่วตัวคุณแมลงทับเธอก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

แล้วทำไมต้องรู้สึกอะไรแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้

“เขาชื่อริชชี่”

“นั่นแหละค่ะ คนเดียวกัน” ใบหน้างดงามที่แต่งแต้มเครื่องสำอางไว้เพียงบางเบาเริ่มมู่ทู่ยามพูดถึงบุคคลที่สาม เธอไม่อยากรู้หรอกว่าคนรักของเขาชื่ออะไร หรือจริง ๆ แล้ว ไม่อยากจำก็ไม่รู้ เพราะแค่ได้ยินชื่อก็รู้สึกไม่ถูกชะตาขึ้นมาตงิด ๆ เธอไม่เคยเห็นใครประหลาดเท่าคุณริชชงริชชี่อะไรนั่น นอกจากไปงานวันเกิดโดยที่ไม่รู้จักกับเจ้าของงานอย่างเป็นทางการแล้วยังกล้าโกยของกินในงานใส่ถุงพลาสติกใสที่บอกว่าเผลอหยิบติดกระเป๋ามา เอากลับไปมากขนาดนั้นน่าจะกินได้หลายมื้อ

“ว่าแต่ เราจะไปกันได้หรือยังครับ”

“ไปไหนคะ”

“พี่จะไปกรมการขนส่งเป็นเพื่อนน้องบรีส รับปากไอ้บอมแล้วว่าจะดูแลน้องสาวให้ ขืนปล่อยให้น้องบรีสไปเองพี่ก็ผิดสัญญาน่ะสิ”

“อ๋อ ที่อาสานี่เพราะว่าไปรับปากพี่บอมไว้หรอกหรือคะ” หญิงสาวถามเสียงอ่อย น้ำเสียงที่เปล่งออกมาซ่อนความผิดหวังเอาไว้เล็ก ๆ “เดี๋ยวบรีสโทรบอกพี่บอมเองค่ะว่าอยากไปคนเดียว คุณหมออาสาไปเป็นเพื่อนแล้วแต่บรีสดื้อไม่ยอมฟัง”

“น้องบรีสยังเหมือนเดิม ดื้อไม่เปลี่ยนตั้งแต่เด็กยันโต พี่บอกว่าจะไปเป็นเพื่อนก็ต้องไปเป็นเพื่อนสิ” ใบหน้าหล่อเหลาส่ายให้กับความรั้นของยายไหกระเทียมต่อขาในอดีต

“เอ๊ะ ! คุณหมอมีสิทธิ์อะไรมาว่าบรีสดื้อคะ”

“ก็หรือไม่จริง ดื้อเสมอต้นเสมอปลาย พี่รู้ดีเพราะเห็นน้องบรีสมาตั้งแต่...”

“ตั้งแต่อะไร บอกมานะคะ” คนใจร้อนเร่งเอาคำตอบ หลังนายแพทย์หนุ่มลากเสียงยาวก่อนเงียบไปพักหนึ่ง

การได้แกล้งสาวจอมเอาแต่ใจให้เต้นเร่า ๆ ได้คงเป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เขาเพิ่งค้นพบให้ตัวเอง ภูธิปกอดอก พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการเพิ่มตัวเร่งปฏิกิริยาอาการเต้นเร่า ๆ นั้นให้พุ่งสู่ระดับสูงกว่าเดิมด้วยการยกคิ้วขึ้น ก่อนสายตาจะเลื่อนลงไปตรงตำแหน่งที่เขาสัมผัสมาแล้ว แม้มีเสื้อผ้ากางกั้นแต่ก็รู้ได้ว่า ‘ใหญ่เกินตัว’

“ตั้งแต่...นมยังไม่ตั้งเต้า แต่ตอนนี้เต้าตั้งแล้ว”

ธริษตรีแทบปรี๊ดแตก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธาหาใช่อาการเขินอายไม่ เธออยากจะกระทืบเท้า อยากชกหน้าเขาเข้าสักเปรี้ยง เอาให้เลือดอาบ อยากต่อว่าให้หายเจ็บใจ หากก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะอยู่ในโรงพยาบาล ซ้ำยังเป็นหน้าห้องตรวจแผนกอายุรกรรมที่คนไข้แน่นขนัดทุกวัน

“ไอ้หมอลามก !” หญิงสาวสบถเสียงลอดไรฟัน เก็บเอาความมีมารยาทและความเกรงใจที่เขาอายุมากกว่าเข้าลิ้นชักด้านในสุดไป ที่ผ่านมาแค่เหม็นขี้หน้า ไม่อยากเจอ ไม่อยากพูดด้วย แต่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ระหว่างเธอกับผู้ชายคนนี้จะถูกจารึกด้วยตัวอักษรสีแดงใหญ่ ๆ หนา ๆ ชัด ๆ ว่า ‘ศัตรู’ “เวรกรรมอะไรนักหนาก็ไม่รู้”