ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #60 : 10 จิ๊กซอว์อีกชิ้น 5/5

“จะเหลือหรือ ไม่กี่วันให้หลังเท่านั้นแหละ เชื้ออะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ขึ้นในจานกันให้พรึ่บ พอแม่เห็นก็เดินเป็นหนูติดจั่น บ่นใหญ่ว่า ‘ตาย ๆ แล็บคอน ๆๆ’” ธตรัฐจีบปากจีบคอเลียนเสียงมารดา “พี่ไม่รู้หรอกว่าแล็บคอนคืออะไร รู้แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่พวกนักวิจัยไม่ปรารถนา”

“แบบนี้อาจารย์ตรีทิพย์ก็ต้องเลี้ยงเชื้อใหม่สิคะ” ไม่มีนักวิจัยคนไหนที่ไม่เคยล้มเหลวในการทดลอง เมื่อครั้งเริ่มต้นเธอเคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้ ต้องเสียเวลาเลี้ยงเชื้อและทำการทดลองใหม่กันให้วุ่นวาย

“ใช่ เกือบร้อยจาน จนถึงตอนนี้แม่ก็ยังไม่รู้ว่าผลงานชิ้นเอกนั่นน่ะฝีมือพี่ ตอนนั้นไม่กล้าบอก กลัวถูกตัดออกจากกองมรดก” ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้ลูกศิษย์ของแม่แล้วพูดเป็นกระซิบ “มะลิอย่าบอกแม่พี่ล่ะ นี่เรื่องลับสุดยอดยิ่งกว่าวิธีสร้างพีระมิดคูฟูของชาวอียิปต์โบราณอีกนะ”

“เรื่องลับสุดยอด ?”

ชายหนุ่มพยักหน้าให้ ท่าทางที่หญิงสาวเอียงคอน้อย ๆ ยามย้ำคำพูดเขา กอปรกับใบหน้าซ่อนความสงสัยนั้นน่ารักจนอยากจะคว้าร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นมากอดให้เต็มรักแล้วหอมแก้มเนียนสักสิบยี่สิบฟอด

“พี่บอกความลับของพี่ไปแล้ว มะลิมีความลับอะไรจะบอกพี่บ้างหรือเปล่า หืม”

มานิลามองหน้าคนถามที่เปลี่ยนจากยิ้มกว้างเมื่อครู่มาเป็นนิ่งเฉยจริงจัง ไม่หลงเหลือท่าทีล้อเล่นไว้แม้เพียงนิด หญิงสาวหลบหน้าวูบด้วยรู้ว่าไม่เคยกลบอาการหลากหลายของตัวเองยามอยู่ต่อหน้าเขาได้เลยสักครั้ง

ความลับอย่างนั้นหรือ...เรียกว่าเรื่องจริงที่ไม่อยากให้ใครรู้คงเหมาะกว่า

“ไม่มีค่ะ” เธอตอบในที่สุด

ได้ยินเช่นนั้นคนรอคำตอบก็ไม่คิดเซ้าซี้ให้อีกคนพิพักพิพ่วนใจ เพราะอย่างน้อย ๆ เขาเชื่อว่าหากไม่ใช่วันนี้ก็ต้องมีสักวันที่มานิลายอมบอกเล่าเรื่องราวอันอัดแน่นอยู่ในใจ เหมือนกับที่เขาเล่าความลับที่เก็บงำมาคนเดียวเป็นเวลากว่ายี่สิบปีให้เธอฟัง

ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นให้สบตา เมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาห้องทั้งห้องจึงเงียบกริบ และเป็นข้อดีที่ธตรัฐจะใช้ความเงียบในการใช้สมาธิถอดรหัสทางความรู้สึกจากดวงตาหวานแฝงรอยเศร้า ดวงตาที่ซุกซ่อนอะไรเอาไว้มากมาย ความสุข ความทุกข์ ความเครียด ความร่าเริง แต่อย่างไหนจะมากกว่ากัน

เกือบห้านาทีที่ทั้งสองประสานสายตากันนิ่งโดยไม่มีใครวอกแวกไปไหนก่อน วินาทีนี้ธตรัฐรู้อย่างแจ่มชัดแล้วว่านัยน์ตาเศร้า ๆ ของมานิลาที่เขารู้สึกคุ้น แต่เมื่อก่อนเคยนึกไม่ออกนั้นช่างคล้ายกับนัยน์ตาของหญิงต่างสายเลือดที่เขาให้ความเคารพในฐานะพี่สาว

มารดาของมานิลา เขามั่นใจแล้วว่าเป็นใคร

“วันนี้มะลิอาจจะยังไม่ไว้ใจพี่เต็มร้อยจนถึงขั้นบอกทุกเรื่องได้ แต่ขอให้เชื่อว่าพี่จริงใจและจริงจังกับมะลิ”

มือแกร่งวางบนศีรษะทุยแล้วลูบเบา ๆ คล้ายปลอบประโลมอยู่ในที

“พรุ่งนี้ อีกปี หรือสิบปี ชีวิตของมะลิอาจจะเปลี่ยนไปจากเดิมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ แต่มะลิจะยังเป็นซัมปากีตาดอกเดิมของพี่เสมอ”

“พี่บอม...”

มือบางถูกชายหนุ่มกุมไว้แล้วใช้นิ้วโป้งคลึงบนหลังมือเบา ๆ เสมือนถ่ายทอดความแกร่งจากจุดนี้ให้ไหลเรื่อยไปถึงหัวใจที่เขารู้ดีว่ากำลังอ่อนแอขนาดไหน

“จับมือกันแบบนี้ก็อุ่นดี ว่าไหม” ถ้าให้ดี เขาจะขอจับมือนี้ไปตลอดชีวิต

“ค่ะ” อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่รู้ ขอแค่ตอนนี้มีเขาอยู่เคียงข้างก็พอ มานิลายอมรับกับตัวเองและบรรดาหิ่งห้อยหลายพันตัวในห้องปฏิบัติการแล้วว่าเผลอรักผู้ชายคนนี้อย่างเต็มหัวใจเข้าให้แล้ว

ธตรัฐเลื่อนหน้าเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากหนาจรดลงกลางหน้าผากกลมสวย เปลือกตาบางหลับพริ้มลงยามเขามอบสัมผัสอ่อนโยนให้ ลาวาแห่งความอบอุ่นจากเขาแผ่ซ่านอาบทั่วหัวใจดวงน้อย มานิลาแทบละลายเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนมาจูบที่เปลือกตาของเธอ จมูก แก้มทั้งสองข้าง ก่อนหยุดลงตรงที่กลีบปากแล้วมอบจุมพิตนุ่มนวล ยืนยันคำพูดในใจประหนึ่งคำสัญญาเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี