คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : 8 น้ำเต้าหู้แทนใจ พวงมาลัยเสี่ยงรัก 1/5
ชรัมพรเคี้ยวขนมกลีบลำดวนตุ้ย ๆ บางจังหวะก็ยกแก้วน้ำมะตูมเย็นชื่นใจขึ้นจิบในระหว่างที่กำลังทำแบบฝึกหัดของวันซึ่งมานิลาเตรียมมาให้
เธอเรียนพิเศษกับมานิลามาได้สองอาทิตย์แล้ว เข้าใจอะไร ๆ มากขึ้นกว่าเดิมเยอะ
ครูสอนพิเศษคนนี้มีเทคนิคช่วยจำที่น่าสนใจกว่าติวเตอร์คนอื่น ๆ ที่เธอเคยเรียนมา
“ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนให้พี่อธิบายเพิ่มได้นะคะ”
มานิลาบอกอย่างใจดี การสอนพิเศษให้เด็กมัธยมไม่ยากอย่างที่คิด
และชรัมพรก็เป็นลูกศิษย์ที่ดีพอ ๆ กับธริษตรี
“ค่ะ ถ้าสงสัยฟ้าจะรีบถามเลย”
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ “พรุ่งนี้เราเรียน Listening and Speaking กันอีกนะคะ”
“ได้สิคะ แต่วันนี้ต้องทำแบบฝึกหัด Reading ให้เสร็จก่อนนะคะ”
คราวนี้ชรัมพรยิ้มแหย ๆ
อีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้าคนขับรถที่บ้านก็จะมารับ
แต่เธอยังเหลือแบบฝึกหัดอีกนิดหน่อย ถ้าไม่เสร็จตอนนี้ก็คงต้องทำเป็นการบ้าน
“ฟ้าช้อบชอบเวลาพี่มะลิพูดภาษาอังกฤษยาว
ๆ ฟังแล้วเหมือนฟังฝรั่งพูดเลยค่ะ”
“ก็จะไม่ให้เหมือนได้ยังไงล่ะน้องฟ้า
ตอนเรียนที่ฟิลิปปินส์พี่มะลิเขาเรียนเป็นภาษาอังกฤษตลอด”
ธริษตรีซึ่งทำแบบฝึกหัดของตัวเองอยู่หลุดปากออกมา
“ฟิลิปปินส์ ?
พี่มะลิเรียนที่ฟิลิปปินส์มาก่อนหรือคะ”
คำถามของชรัมพรทำให้อีกสองคนต้องหันมามองหน้ากัน
สีหน้าธริษตรีฉายแววขอลุแก่โทษ ส่วนมานิลาหน้าเผือดสีลง หากแต่ไม่ได้โกรธคนหลุดปาก
“เอ่อ ” ธริษตรีอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
“ค่ะ พี่จบปริญญาตรีที่นั่น”
หญิงสาวตอบชนิดที่เก็บอาการไว้ได้ดี ไม่ได้บอกต่อว่าจริง ๆ
แล้วเธอถือสัญชาติฟิลิปปินส์เต็มตัวและอยู่ที่นั่นตั้งแต่เกิด ให้ชรัมพรรู้แค่ว่า ‘เป็นคนไทย’ แต่เคยเรียนมหาวิทยาลัยที่นั่นก็พอแล้ว
“เรื่องนี้...น้องฟ้าอย่าบอกใครได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะคะ”
“คือ...พี่อยากให้เป็นเรื่องเซอร์ไพร์สระหว่างเราสามคนค่ะ
เรื่องนี้มีแค่ไม่กี่คนที่รู้” มานิลาพยายามหาเหตุผล ถึงจะรู้ว่ามันไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ดีนัก
แต่โล่งอกเมื่อลูกศิษย์พยักหน้า
“เซอร์ไพร์สสุด ๆ เลยค่ะ
คุณป้าริญเคยเรียนที่ฟิลิปปินส์เหมือนกัน พี่มะลิจบมหา’ลัยไหนคะ”
ลมหายใจคนฟังนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง
ก่อนกลั้นใจตอบตามความจริง
“ยูพีค่ะ พี่จบสาขากีฏวิทยาที่ยูพี”
“จริงหรือคะ
คุณป้าริญก็เคยเรียนมิวสิกที่นั่นเหมือนกันค่ะ คุณป้าเล่นไวโอลินเก่งมาก ๆ เลยนะคะ
แต่ปีสุดท้ายต้องย้ายกลับมาเรียนที่ไทยเพราะคุณยายไม่ค่อยสบายค่ะ
ถ้าคุณป้ารู้ต้องดีใจแน่ ๆ ที่เจอรุ่นน้องยูพี อืม...แต่ฟ้าไม่บอกคุณป้าหรอกค่ะ”
ชรัมพรทำสุ้มเสียงเบาลงเป็นกระซิบ
“เก็บไว้เป็นเรื่องเซอร์ไพร์สของเราสามคนดีกว่าเนอะ”
คุณยายไม่ค่อยสบายอย่างนั้นหรือ
สาวผู้ซึ่งมีชื่อจริงตามเมืองหลวงของประเทศฟิลิปปินส์รู้อยู่เต็มอกว่าเหตุผลจริง
ๆ ไม่ใช่เรื่องนี้...
สิ่งที่มานิลาทำได้ดีที่สุดในวินาทีนี้คือยิ้มเฝื่อน
ๆ เธอรู้มานานแล้วว่าศิริญดา ‘เคย’ เรียนดุริยางคศิลป์เอกไวโอลินในมหาวิทยาลัยแห่งชาติฟิลิปปินส์
(The University of the Philippines : U.P.) อยู่สามปี
ก่อนทำเรื่องย้ายมาเรียนต่อคณะเดียวกันในมหาวิทยาลัยที่ประเทศไทยอย่างกะทันหัน
“คุณป้าริญพูดตากาล็อกได้ด้วยนะคะ
พี่มะลิพูดได้ไหมคะ” ชรัมพรหมายถึงภาษาที่ชาวฟิลิปปินส์ใช้กันโดยทั่วไป
หากลูกค้าของโรงแรมมาจากประเทศฟิลิปปินส์
เธอก็มักจะได้ยินคุณป้าใช้ภาษานี้พูดด้วยอยู่บ่อย ๆ
“ได้ค่ะ พี่อยู่ที่นั่นตั้ง...หลายปี”
เธอเกือบหลุดคำว่า ‘ตั้งแต่เกิด’ หากแต่ยั้งคำพูดไว้ได้ทัน
ก่อนลากกลับเข้ามาเรื่องเรียนพิเศษต่อ “ไหนคะ น้องฟ้าทำถึงข้อไหนแล้ว”
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ
เหลืออีกนิดหน่อยเองค่ะ”
“น้องบรีสล่ะคะ”
“ขะ...คะ !!” คนมีความผิดติดตัวสะดุ้งทันทีที่ถูกเรียกชื่อ เห็นสมควรว่าหลังจากที่ชรัมพรกลับไป
เธอต้องขอโทษมานิลาแบบจริง ๆ จัง ๆ เสียแล้ว “เสร็จพอดีเลยค่ะ”
มานิลารับแบบฝึกหัดที่ธริษตรียื่นให้
ดวงตาคู่หม่นก้มมองตัวหนังสือในเอกสารประกอบการเรียนการสอน
ทว่าไม่รู้ตาลายหรือคิดเรื่องเก่ามากจนเกินไป
สิ่งที่เห็นจึงไม่ใช่ตัวอักษรภาษาอังกฤษลายมือลูกศิษย์
แต่มันกลับเป็นภาษาฟิลิปปินส์ลายมือแม่ที่เขียนบนกระดาษกับรูปถ่ายหลายแผ่นในกล่องไม้เก่าคร่ำครึของพ่อ
“ใครนะเอาพวงมาลัยมาให้มะลิ
ขยันเอามาแขวนหน้าห้องแล็บเสียจริง น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋นั่นอีก
นี่เขาไม่กลัวเลยหรือไงว่ามะลิจะเบื่อที่ต้องกินทุกเช้าน่ะ”
พลอยพิมพ์บ่นกระออดกระแอดไปตามประสา
ในขณะที่คนได้รับของไม่เคยแม้แต่จะปริปากเรื่องที่สงสัยมาตลอดกับใคร
“โน้ตนี่อีก เขียนมาได้ทุกวี่ทุกวัน
ตกลงมะลิรู้หรือยังว่าเป็นลายมือใคร”
ความคิดเห็น