คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : 6 เปิดตา เปิดใจ 6/6
“เริ่มต้นกันใหม่ได้ใหม่”
“หืม อะไรนะคะ” หญิงสาวเบิกตากว้าง
สิ่งที่ได้ยินตีความหมายไปได้มากมาย
“เริ่มทำความรู้จักกันใหม่ไง”
ธตรัฐยิ้มละไมกับลมกับท้องฟ้าสีทะมึนและเสียงร้องของแมลงกลางคืนบางชนิดที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินในเมืองกรุงเช่นนี้
ชายหนุ่มก้าวเท้าให้ช้าลงเพื่อยืดระยะเวลาให้ยาวนานขึ้น “เล่นเกมถามตอบกันไหม
สลับกัน แต่มีข้อแม้ว่าห้ามคิดนานเกินสามวิ”
มานิลาแทบหลุดหัวเราะกับเกมที่เขาเสนอขึ้นมา
โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในอารมณ์ที่ผ่อนคลายกว่าเดิมมาก
“ก็ได้ค่ะ มันก็...น่าจะสนุกดี”
“ถ้าอย่างนั้นผมเริ่มก่อน”
เขาประมวลความคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโพล่งถามออกมา
“ทำไมคุณถึงเลือกแม่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ดอกเตอร์ตรีทิพย์โหดเสียขนาดนั้น”
หญิงสาวยิ้มหัวให้กับคนที่แอบเผาแม่ตัวเองให้เธอฟังแบบเนียน
ๆ
“หนูอยากทำธีสิสเรื่องนิเวศวิทยาและพฤติกรรมแมลงน่ะค่ะ
พี่ปริญญาเอกในภาควิชาเลยแนะนำให้ลองปรึกษาอาจารย์ตรีทิพย์ดู
แม่ของคุณบอมไม่โหดหรอกค่ะ แต่อาจจะจริงจังและก็เข้มงวดจนดูเหมือนโหดมากกว่า”
ธตรัฐพยักหน้า
เรื่องวิทยานิพนธ์น่ะเขาเชื่อ แต่เรื่องแม่ไม่โหดนี่เชื่อไม่ค่อยได้สักเท่าไร
“ถึงตาหนูแล้ว อืม สมัยเรียน
คุณเคยโดดเรียนไหมคะ”
“บ่อยไป บ่อยกว่าบรีสอีกนะ”
ทั้งคู่หันมาสบตาอย่างรู้กัน
ติวเตอร์สาวรู้ได้ทันทีว่าเรื่องที่ธริษตรีโดดเรียนพิเศษนอกจากมีธงทิวซึ่งเป็นคนขับรถรู้แล้ว
อีกคนที่รู้ก็คือพี่ชายคนนี้
“นอกจากวิโอลาแล้วคุณเล่นอะไรเป็นอีกหรือเปล่า”
“ไวโอลิน เชลโล ดับเบิลเบสค่ะ
แต่มันก็ไม่คล่องมือเท่าวิโอลา อ้อ เล่นเปียโนกับกลองชุดได้นิดหน่อยค่ะ”
เครื่องดนตรีชนิดอื่นเขายังพอเข้าใจ
แต่นึกภาพมานิลาเล่นกลองชุดไม่ออกเลย
“ตอนเด็ก ๆ คุณบอมอยากเป็นอะไรคะ” เด็กทุกคนมีความฝัน
เธอมีและเชื่อว่าเขาคงมีเช่นกัน
“ผมอยากเป็นนักบินอวกาศ
อยากไปเหยียบดวงจันทร์ตามรอย นีล อาร์มสตรอง น่ะ
คิดว่าถ้าได้ปักธงชาติไทยบนดวงจันทร์บ้างคงเท่ไม่หยอก
พ่อกับแม่บอกว่าผมชอบเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เด็ก
แต่สุดท้ายแล้วผมก็เลือกเรียนบริหารเพราะน่าจะเป็นอะไรที่ใกล้ตัวกว่า หมดคำตอบ
ถ้าอย่างนั้นผมถามต่อ เพลงโปรดของคุณคือเพลงอะไร”
“What are Words ค่ะ” มานิลาตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ชอบเล่นวิโอลาเพลงนี้ด้วยหรือเปล่า”
“คุณบอมถามเกินแล้วนะคะ
มันต้องเป็นตาหนูต่างหาก” เธอเอียงคอมองเขา
“ถือว่าแถมให้ผมแล้วกัน
เป็นรางวัลที่มาส่งคุณถึงอะพาร์ตเมนต์”
คราวนี้สามวินาทีดูท่าจะน้อยไปสำหรับคนที่ต้องเป็นฝ่ายตอบ
What
are Words ของ Chris Medina
แค่ฟังเพลงรอบเดียวเธอก็สามารถแกะตัวโน้ตได้ในใจ
แต่ใครเลยจะรู้ว่าเธอไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ตัวเองหรือใครฟัง
ความหมายของเนื้อเพลงมันช่างเข้ากับเหตุผลที่เธอยังมีลมหายใจอยู่
จนไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงร้องเพลงออกมาด้วยซ้ำ
“หนูเล่นเพลงนี้ไม่เป็นหรอกค่ะ เอ่อ
ถึงอะพาร์ตเมนต์หนูพอดีเลยค่ะ” หญิงสาวตัดบทฉับ “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
“หลับฝันดีนะ ของคุณ”
ธตรัฐส่งกล่องเครื่องดนตรีสีเบจให้เจ้าของ “พรุ่งนี้เจอกัน”
มานิลารับกล่องวิโอลามากอดไว้แนบอกแล้วคลี่ยิ้มให้คนมาส่ง
หากแต่ยังรู้สึกผิดอยู่นิด ๆ
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ
คุณบอมคงต้องกลับไปเอารถ”
“ไม่ลำบากหรอก อย่าคิดมาก”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นโยกศีรษะมานิลาเป็นครั้งที่สองของวัน ปกติเขาก็ชอบโยกหัว
ชอบยีผมน้องสาว แต่กับมานิลาความรู้สึกกลับต่างออกไป
“คุณบอม...กลับไปได้แล้วค่ะ ดึกแล้ว”
เธอบอกโดยไม่มองหน้าเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมเสียงต้องสั่นด้วย
“คุณก็เข้าอะพาร์ตเมนต์ไปได้แล้ว”
“เอ่อ ค่ะ”
หญิงสาวหมุนตัวเดินเข้าไปภายในตึก ธตรัฐมองจนมั่นใจว่าเธอปลอดภัยแล้วจึงออกจากพื้นที่ส่วนบุคคลแล้วเดินกลับไปยังสถานีรถไฟฟ้าเพื่อวกไปเอารถยนต์ซึ่งจอดทิ้งไว้ที่ร้านอาหารกลางสวน
ระหว่างนั้นก็นึกถึงน้องสาวตัวแสบไปด้วย ถ้ารู้ว่าเขาคิดรุกคืบมานิลา
ธริษตรีจะสนับสนุนหรือทำตัวเป็นบอดี้การ์ดปกป้องแม่คนหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าของเขากันแน่
ช่วงนี้คงต้องค่อย ๆ คืบไปทีละนิด เพราะหากผลีผลามเกรงว่าไก่จะตื่นเสียก่อน
ความคิดเห็น